quote:

Op maandag 2 september 2013 15:32 schreef Darkestrah het volgende:
Bioscoopkwaliteit willen met een camera van 600 euro. Je zet in ieder geval wel lekker hoog in.

quote:

Op maandag 2 september 2013 15:44 schreef Unites het volgende:
Bedankt voor je tip
Maar zou de D3200 een goede camera zijn om mee te beginnen?

quote:

Op maandag 2 september 2013 15:31 schreef Unites het volgende:
- minimaal 20,1 MP

quote:

Op maandag 2 september 2013 20:31 schreef mental het volgende:
jongens ik wil graag een nieuwe auto kopen... moet minimaal 300+ rijden 500pk hebben heule heule
dikke banden en iedere chick moet er op geilen.....

ow ik kan max 4k uitgeven

get my point?

quote:

Op maandag 2 september 2013 20:42 schreef Darkestrah het volgende:

[..]

Het is duidelijk, jongen. Rustig maar.

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 21:17 schreef Unites het volgende:
Bedankt voor je antwoord en tips. Waar de eis van de megapixels vandaan komt... ik weet het niet precies. Mij leek/lijkt het gewoon hoe meer hoe beter.

Ik kan helaas op een of andere manier niet meer reageren op forumberichten op Zoom. Ik had je reactie wel gelezen, maar kon dus niet reageren, sorry!

Offtopic, Gewoon inloggen onder je account op Zoom en je kan antwoorden. En als je je ww niet meer weet kan je die gewoon opvragen bij het inloggen

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 21:47 schreef Unites het volgende:
Interessant, dankjewel zeg! Dat vind ik nou echt leuk om te lezen haha

Ik vind het alleen zo 'eng' om een tweedehands camera te kopen.

quote:

Op woensdag 5 december 2012 03:17 schreef shiznuts het volgende:

[..]

Zelf ben ik pas echt geïnteresseerd in fotografie geraakt nadat ik de Fujifilm FinePix S8000fd en later de Canon Powershot SX1 IS in m'n bezit had. De zoomrange van zo'n bridgecamera is erg flexibel. Zo deed de volgende video me beslissen de SX1 IS te halen:

Powershot SX1 test video: zoom to 80X and back to wide angle

Zo'n camera is verre van ingewikkeld, ook qua set-up en mobiliteit lekker eenvoudig en de plaatjes die eruit rollen zijn over het algemeen behoorlijk okay. Een paar van m'n favo foto's die ik heb gemaakt met een superzoom:





]


Het enige wat me tegenstond aan zo'n bridgecamera was de kleine sensor en de zoomlens die uiteenviel qua lichtsterkte zodra je ging zoomen (vaak iets van wideangle f3.5 tot tele f5.8 ofzo). De FZ200 is met f2.8 door de hele range natuurlijk briljant in vergelijking met vele andere compactcamera's en bridgecamera's met zoom! De sensor blijft echter relatief klein, waardoor, zou je het willen toepassen, achtergrondonscherpte om een afbeelding diepte te geven, bokeh genoemd, minder aanwezig is dan bij een grote sensor en een grote sensor beter in staat is licht op te vangen en daardoor minder moeite heeft in condities met weinig licht.

Hoe zit dat precies dan met een sensor en de f-waarde, lichtsterkte, van een lens dan?
Ik wil daar best even een en ander (hopelijk begrijpelijk) over uitweiden hoor:

SPOILER: Lichtvangstcapaciteit lens en sensor

Nou, kijk. Zie de f-waarde van een lens als een verliesfactor. Als een lens een f-waarde van f4.0 heeft, dan verliest de lens van het moment dat licht op de lens valt, tot de afgifte aan het einde van het glas naar de sensor relatief veel licht. Heeft een lens een f-waarde van f1.4, dan laat de lens veel minder licht verloren gaan. En in fotografie draait alles om het vastleggen van licht, dus dat is erg belangrijk! Ook geldt zo dat een grotere sensor meer licht kan vastleggen. Bij sensorgrootte draait het vooral om de pixelgrootte. Hoe groter een pixel, des te meer licht deze vangt. Het aantal pixels van zo'n sensor zelf, is eigenlijk alleen van belang qua printformaat en crop/uitsnedes. Meer is niet per se beter qua lichtvangst dus.

Wat heb je er dan aan als je sensor en lens-combinatie goed in staat zijn om licht vast te leggen?

SPOILER: Diafragma van je lens

Nou, juist op die momenten dat er weinig licht is! Op het moment dat er te weinig licht per pixel is, wordt je foto te donker. Je kunt om dit tegen te gaan het diafragma (aperture) van je lens opengooien. Je lens heeft een aantal bladen die over elkaar kunnen schuiven om een nauwere of wijdere opening te creëren, hiermee kun je bepalen hoeveel licht er doorgelaten wordt (of eerder gezegd: hoeveel licht je wilt verliezen).


We hadden het daarnet al over de f-waarde, daarbij namen we aan dat een lagere f-waarde, minder lichtverlies met zich meebracht. In de illustratie hierboven zien we dat nog eens goed. Hoe hoger het getal, des te nauwer de diafragma, des te minder licht doorgelaten wordt, des te meer verlies optreed. Zodra je in condities met weinig licht terecht komt, voornamelijk 's avonds en 's nachts en wanneer je foto te donker dreigt te worden omdat elke pixel niet voldoende licht krijgt, kun je je diafragma wijder maken (het f-getal verlagen). Een bijkomst van als je dit doet is wel dat je focusgebied afneemt, dat wil zeggen: op je foto's is een kleiner gebied in focus. Je kunt dit vergelijken met het uitsteken van je hand en het kijken naar je wijsvinger en daarna het dichterbij brengen van je vinger richting je neus, terwijl je naar je vinger blijft kijken. Daar krijg je dan ook een kleiner focusgebied en merk je dat hoe dichter je je vinger bij je ogen houdt, des te minder eromheen is in focus. Dit effect kan gewenst zijn, indien je diepte in je shot wilt brengen; dit kan echter ongewenst zijn als je juist alles in focus wilde hebben. Wil je met een bepaalde f-waarde schieten vanwege het focusgebied, of kun je je diafragma niet wijder openen dan de lens als minimale waarde heeft en dreigt de foto altijd nog te donker te worden, dan heb je als volgende mogelijkheid om de belichtingstijd (sluitertijd) aan te passen.

SPOILER: Belichtingstijd (sluitertijd)

Zodra je je f-waarde bepaald hebt en je foto nog altijd te donker dreigt te worden, pas je dus je sluitertijd aan. De sluiter van een camera zorgt ervoor dat 'ie een korte tijd licht doorlaat richting de sensor. Zodra je de belichtingstijd langer laat zijn en dus de sluiter langer openhoudt, geef je elke pixel op de sensor langer de tijd om licht vast te leggen. Dit kun je dus buiten het verwijden van je diafragma gebruiken om je foto niet te donker te laten worden en dus juist te belichten. Het nadeel hiervan is, dat op een gegeven moment, bij een te lange sluitertijd, al vanaf ongeveer 1/80 goed merkbaar er bewegingsonscherpte optreed zodra de camera niet ergens neergezet of gemonteerd is. Als je vanuit de hand schiet heb je nooit perfect stille handen en zal er altijd wat trilling/beweging optreden. Zodra je de sluiter langer openhoudt en de camera beweegt, krijgen de pixels tijdens dezelfde belichting andere beelden voorgeschoteld omdat de camera zich een fractie in een andere richting begaf en daarmee de lichtval beïnvloedde. Dit leidt dan tot bewegingsonscherpte in je foto's. Dit effect is goed tegen te gaan door stabilisatie in de camera of in de lens ingebouwd te hebben, hierdoor probeert de camera de sensor en de originele lichtinval zo goed mogelijk gelijk aan elkaar te houden, zodat elke pixel steeds met hetzelfde belicht wordt. Camera-/lensstabilisatie heeft echter zo z'n limieten. Zodra je lange belichtingstijden hanteert van bijvoorbeeld een hele seconde, dan is het goed mogelijk dat je in die seconde zoveel beweegt, dat de stabilisatie dat niet tegen kan gaan. Het is dan zaak je camera zelf te stabiliseren door 'em vast ergens neer te zetten, op een tafel bijvoorbeeld, of 'em te monteren op een tripod.

Zoals gezegd leidt beweging van de camera tijdens langere belichting dus tot bewegingsonscherpte. Zodra je je camera zelf hebt gestabiliseerd heb je van zulke zogenaamde 'statische' of 'interne' bewegingsonscherpte dus geen last meer van. Bij lange belichtingstijden heb je dan alleen last van 'dynamische' of 'externe' bewegingsonscherpte. Dat is dat wanneer er binnen het kader van wat je poogt te fotograferen iets beweegt. Bijvoorbeeld een auto of een persoon. Zodra de sensor langer wordt belicht, en in die tijd het beeld dat een pixel vastlegt veranderd, dan zie je dat terug in de foto, want tegelijkertijd was de auto wel en was de auto niet in beeld voor die pixel (en andere pixels). Dit laat een 'spoor' achter en geeft bewegingsonscherpte. Dit effect kan beide gewenst en ongewenst zijn. Gewenst is bijvoorbeeld als je auto's met hun lichten met een gevoel van beweging wilt vastleggen. Dan kun je dit door de belichtingstijd te laten toenemen. Probeer je een scherpte foto te maken van een persoon die niet perfect stil zit, krijg je echter ook deze bewegingsonscherpte die dan ongewenst is. Om dit tegen te gaan moet je de belichtingstijd dus verkorten! Maar als je al van een bepaalde f-waarde was uitgegaan en daar de foto te donker werd, moet je dus toch nog wat gaan doen. Je moet de ISO-gevoeligheid gaan aanpassen in dat geval.

SPOILER: ISO-gevoeligheid

De ISO-gevoeligheid is een signaalversterker dat de input van elke pixel van de sensor versterkt en het daarmee mogelijk maakt een foto minder donker te maken, zonder daarvoor het diafragma wijder hoeven te zetten of de belichtingstijd te vergroten. Dit is ideaal dus voor de momenten dat je met een gewenste of je minimum f-waarde schiet en je een bepaalde belichtingstijd moet toepassen die kort genoeg is om geen bewegingsonscherpte te laten optreden. Alleen de ISO-gevoeligheid aanpassen heeft geen effect op het focusgebied of bewegingsonscherpte. Door het signaal van elke pixel te versterken valt een foto lichter uit. Het nadeel van het verhogen van de ISO-waarde is wel dat net als bij het versterken van audio, op een gegeven moment het originele signaal verstoord wordt en er bij audio hoorbare en bij fotografie zichtbare ruis optreedt. Camera's zijn tegenwoordig goed uitgerust met processoren die ruisonderdrukking toepassen, maar dit heeft natuurlijk zo z'n grenzen. In het algemeen is alles vanaf ISO80 tot ISO3200 erg bruikbaar. Bij goedkopere camera's met relatief bescheiden sensors merk je dat op alles hoger, dus bijvoorbeeld ISO6400 en ISO12800, erg veel ruis optreedt. Alleen duizenden euro's dure fullframe 35mm-camera's kunnen nog enigszins bruikbare foto's maken op ISO12800 en zelfs ISO25600.

SPOILER: 35mm equivalent range

Zoals hierboven al door iemand gezegd, je moet eigenlijk niet spreken van aantal keer zoom, maar de range in 35mm film-formaat equivalente brandpuntsafstand (het waarom zal ik ff achterwege laten). Nu is het wel zo dat de f2.8 lens van de FZ200, de 25mm - 600mm (35mm equivalent) 24x zoom heeft (600 delen door 25). Maar een 18-55mm lens, die vaak bij een APS-C sensor dSLR zit in de kit, waarvan het equivalent voor 35mm een effectieve range van 24-88mm heeft (dit heeft met de sensor cropfactor van 1.6 te maken, omdat een APS-C sensor niet zo groot is als een fullframe 35mm-sensor camera; maar hier hoef je nog even niet op te letten, maar moet je gewoon even van me aannemen), heeft dus maar zo'n 3.7x zoom. Zo'n bridgecamera heeft met 25-600mm dus een veel grotere zoomrange. Dit is mede mogelijk door de relatief kleine sensor. Een grote sensor heeft weliswaar een grotere capaciteit om licht op te vangen, maar dan moeten ook de lenzen een stuk groter zijn. Als je de lenzen voor grote sensors redelijk handzaam wilt houden, moet je helaas de range inperken.

Het wideangle-einde (uitgezoomd) van 25mm van de bridgecamera en 24mm van de dSLR-kitlens liggen wel redelijk dicht bij elkaar. Het tele-einde (ingezoomd) 88mm van zo'n kitlens is lang niet zo ver als de 600mm van de bridgecamera. Ook als je er een 300mm (480mm equivalent 35mm-formaat) op zet, red je dat niet. Moet ik er wel bij zeggen dat hoe groter de zoomrange en hoe meer elementen er in een lens zitten om die range mogelijk te maken, hoe sterker vaak het lichtverlies en des te slechter vaak de kwaliteit. Daarom heb je voor dSLR-camera's vaak lenzen die überhaupt geen zoom hebben, maar kwalitatief goed en lichtsterk zijn.

Als je de spoilers hierboven gelezen hebt en begrijpt, heb je zo'n beetje de basis van fotografie: het vastleggen van licht, door. Je begrijpt het belang van de grootte van een sensor en de lichtsterkte van een lens en weet wat je kunt doen om in een situatie met weinig licht, toch voldoende licht vast te leggen en wat de voor- en nadelen zijn van elk van de manieren om hier verandering in aan te brengen. Je hebt ook gezien dat beeldstabilisatie een belangrijke rol speelt en dat er een groot verschil is tussen de mogelijkheden in zoomrange.

Ik was erg tevreden met m'n Fujifilm en Canon bridgecamera's en heb er spelenderwijze veel mee kunnen leren. Je kunt zo'n camera gebruiken als complete no0b en op automatische stand plaatjes schieten, maar biedt ook alle mogelijkheden voor handmatige controle over je fotografie (de Canon is ook erg leuk vanwege: http://chdk.wikia.com/wiki/CHDK ). Het is ideaal dat zo'n superzoom zo'n grote range biedt en biedt daardoor enorme flexibiliteit. Je hoeft ook niet meerdere lenzen en accessoires mee te zeulen, zeker als het je alleen gaat om leuke vakantiekiekjes en je licht wilt reizen en nog niet zoveel praktische kennis hebt met handmatig fotograferen.

De range van m'n Canon PowerShot SX1 IS was 28-560mm (35mm equivalent), daarmee kon ik aardig uit de voeten, maar helaas was de lichtsterkte op het tele-einde niet bepaald om over naar huis te schrijven met een maximale diafragma (of minimale waarde) van f5.7 en resulteerde in condities met weinig ('slecht') licht tot foto's met veel bewegingsonscherpte en/of ruis. De FZ200 is met z'n mogelijke f2.8 over de hele range dus een hele verbetering. Inmiddels heb ik echter zelf al de Panasonic Lumix DMC-GH2 gekocht, voornamelijk ook omdat ik graag video's schiet en dan kun je een grote sensor en de mogelijkheid om lenzen te verwisselen (van een zoomrange lens 14-140mm (equivalent: 28-280mm) f4-f5.8 naar een 50mm (100mm equiv) f1.4) zeker wel waarderen. Minder flexibel en meer gedoe qua range misschien dan een bridgecamera, maar veel meer mogelijkheden tot handmatige controle. Op een gegeven moment raak je je camera uitgegroeid en wil je misschien de volgende stap maken: mirrorless (systeemcamera) of een dSLR. Maar ik zou zeggen: de instap naar dSLRs is misschien te groot voor je. Heb eerst eens wat lol en leerweg met zoiets als de FZ200. Mocht je toch een dSLR willen, neem dan vooral mee wat ik hierboven heb uitgelegd en begrijp dat er veel bij komt kijken.

Ik kan je in ieder geval het volgende aanraden, een gratis basiscursus fotografie door Karl Taylor:
› http://karltaylorphotography.com/free-photography-course.htm

quote:

Op zaterdag 8 december 2012 19:40 schreef shiznuts het volgende:

[..]

Een 'crop' is een 'uitsnede'. Het licht dat via de lens binnenkomt heeft een bepaalde beeldcirkel. Gooi je daar een kleine sensor achter, vang je maar een kleiner deel van het gehele beeld. Een 'crop' dus. Een grote sensor, vangt logischerwijs een groter deel van die beeldcirkel. Als je een foto maakt vanaf dezelfde positie met dezelfde lens met eerst een APS-C sensor en een fullframe 35mm sensor en geschaald weergeeft op je scherm (die heeft een vaste afmeting) of uitprint op een A4'tje, dan lijkt de foto van de APS-C sensor ingezoomd. Dit is in feite niet zo, de fullframe-sensor vangt alleen meer van de beeldcirkel en de cropsensor daar een factor 1.6x minder van. Je kunt dus een 'uitsnede' of 'crop' uit de fullframe foto halen (knippen) die hetzelfde beeld heeft als de hele foto van de APS-C sensor.


Mja, dit is nogal ingewikkelde materie om in één keer meteen te begrijpen. Nogmaals: zie deze video en lees jezelf ff in op wikipedia, google, kijk wat meer YouTube-video's.

Full Frame Sensors vs Crop Sensor Cameras Explained by Karl Taylor!

Je hoeft niet per se te weten waarom en hoe dit allemaal nou zo zit, maar je moet weten dat je een sensor's cropfactor moet gebruiken om terug te rekenen naar de 35mm-standaard zodat je zoomranges op verschillende sensorformaten vergelijken kunt.

Qua sensorgrootte zelf moet je weten dat een grotere pixelafmeting zorgt voor betere lichtvangstcapaciteit en dat een grotere sensor zorgt voor meer Bokeh/achtergrondonscherpte.

[..]

Precies. Je hebt met mirrorless en dSLR-camera's meerdere lenzen nodig als je flexibel wilt fotograferen in meerdere ranges/lichtsituaties. Da's niet voor iedereen ideaal.

[..]

Bokeh heet Bokeh. Diepte(on)scherpte, achtergrond vervagen etc. Daar heb je geen speciale mode voor nodig. Zelf schiet ik vrijwel alleen nog maar in M van Manual. Bokeh is wanneer je een onderwerp hebt en je die wat meer wilt benadrukken, dat kun je doen door voor en achter je onderwerp een onscherptemasker te creëren. Dit doe je door het diafragma open te gooien (zo laag mogelijk f-getal). Hierdoor krijg je een 'shallow depth of field', een klein gebied dat in focus is. Dat is hier bijvoorbeeld te zien:



[..]

quote:

Op donderdag 6 september 2012 23:28 schreef shiznuts het volgende:
[..]

› MENSEN KIEZEN SERIEUS EEN DSLR OM TE FILMEN?

SPOILER

We mogen gerust zeggen dat de Canon 5D mkII zo'n beetje deze wereld in een stroomversnelling heeft laten raken. Men kwam er al snel achter dat deze camera zich naast foto's ook uitermate leende voor videografische doeleinden en is inmiddels erg geliefd bij indy filmmakers en televisieland. Ook zette Canon met de EOS 550D, de 7D en later de 60D en 600D camera's neer waarmee erg hoge kwaliteit video's konden worden gemaakt. Dit zijn de camera's waar bijvoorbeeld het YouTube-collectief Maker Studios haar succes aan te danken heeft. Inmiddels zijn de laatste spelers in het veld van Canon de 5D mkIII en de 650D die speciale features hebben om videografie nog interessanter te maken.

› DSLR'S ZIJN TOCH VOOR FOTO'S? NEEM TOCH EEN VIDEOCAMERA JOH!

SPOILER

Een digitale spiegelreflexcamera kan boven een videocamera/camcorder worden verkozen vanwege aardig wat verschillende redenen.

1. De meest prominente is de grootte van de sensor. De sensor in de Canon 5D mkII en mkIII is fullframe 35mm formaat! De EOS-series van Canon en voor video veelgebruikte Nikon-modellen zijn gebaseerd op het APS-C formaat. Er zijn ook op de wat kleinere Micro Four Thirds sensor gebaseerde camera's, waarvan de meest verrassende en noemenswaardige de Panasonic Lumix DMC-GH2 is geweest. Al deze formaten sensors zijn groter dan de consumer videocamera's (camcorders) en zijn dus beter in staat licht vast te leggen. Ook kunnen ze een fantastische shallow depth-of-field creëren, het scherptediepte effect om je onderwerp van de achtergrond uit te lichten. Sensors die kleiner dan full frame zijn, hebben verder te maken met een cropfactor. Een 18mm lens voor een full frame is 18mm, een 18mm lens op een APS-C sensor camera resulteert in het 35mm-equivalent van 28mm.

2. Een tweede aspect is de mogelijkheid andere lenzen te monteren en te gebruiken, hierdoor is het mogelijk bijvoorbeeld lichtsterke lenzen te gebruiken in condities met weinig licht, iets waar consumer videocamera's meestal maar wat moeite mee hebben. Optisch heb je dus erg veel mogelijkheden, die in feite alleen beperkt wordt door je portemonnee, niet door het systeem dat je hebt gekocht. Met een camcorder zit je met je systeem aan je optiek vast (Sony NEX-VG daargelaten).

3. Handmatige mogelijkheden en instellingen. Je kunt onnoemelijk veel handmatig instellen op je digitale spiegelreflexcamera, hierdoor heb je veel controle over je uiteindelijke beeldmateriaal (controls op de camera voor zaken als ISO, aperture, shutterspeed en menu-opties voor white balance, picture styles etc). Ook heb je een aangename handmatige controle over de focus met de focusring op de lens, iets wat veel camcorders ontbreekt.

4. Body en keuze. Met een pro-/consumer videocamera heb je een vast platform: je camera. Met een DSLR kun je schieten zoals je wilt. Je kunt uit de hand schieten, je kunt 'em op een rig monteren en zowaar uitrusten met follow focus, filter box, french flag/sideburns, externe HD-monitor, externe high-quality audiomic, videolight, etc. De basics en filosofie voor het schieten met een DSLR zijn min of meer hetzelfde als voor het schieten van video met professionele systemen, zoals de RED Epic, Canon C300, Panasonic AG-AF100 en de Sony NEX-FS100 en F3.

0. De enige trade-off die ik zo kan bedenken is dat een Canon autofocus mist, wat een pro-/consumer videocamera wel heeft en je misschien zou willen hebben. De Panasonic GH2 doet dat wel, en goed ook. De spiegelreflexcamera's van Sony willen dat ook wel kunnen in iets mindere mate, maar zijn vrij onpopulair voor video (de A56, A580 en de A77 zijn wel aardige modellen). Nikon maakt voor aantrekkelijke prijzen veel consumenten blij met voornamelijk de D3100 en D5100, maar de autofocus is niet echt fijn (mocht je die willen gebruiken) en controle over video- en audio-aspecten is eigenlijk gering als je die vergelijkt met Canon. Misschien is een andere trade-off als je camcorder VS DSLR bekijkt verder het gebrek aan veel optische zoom. Met een videocamera heb je misschien al gauw een 20x zoom te pakken, bij een spiegelreflex is zo'n reikwijdte kostbaar en beroep je je eerder op een prime (met vaste focallength) lens dan een zoomlens om het lichtverlies door glaselementen te beperken.

FIRMWARE HACKS
Populariteit lijkt verbonden aan hackbaarheid van een systeem. Zo zijn de Canon camera's uit te rusten met de Magic Lantern hack waarmee je veel mogelijkheden, zoals diverse overlays, op je camera loslaat en zelfs scripts kunt uitvoeren. Ook de settings van de Panasonic GH2 zijn hackbaar. Vooral de bitratehack waarmee je de sensor meer details laat vastleggen maakt veel verschil en veel vrienden. Het is het zeker waard naar deze mogelijkheden te kijken!
Magic Lantern vind je hier. De GH2 Patch Vault is hier te vinden (hier voor EOS HD).

› CONCLUSIE
Voor videoproductie is een DSLR dus de beste keuze qua prijs/kwaliteit/mogelijkheden en flexibiliteit zonder tientallen duizenden euro's uit te geven aan een professioneler systeem. Hiermee is het schieten van HD-video dus ook voor iedereen met een klein budget binnen handbereik gekomen.
Let wel! Behalve geld in gear, moet je ook tijd investeren in kennis/skills!

[..]