Het reken- en betaonderwijs in de VS

Na het overweldigende succes van het SES / "Look and say" leesonderwijs in de VS topic ( ) ben ik me gaan verdiepen in het belabberde rekenonderwijs in de VS, en met terugwerkende kracht in het belabberde Nederlandse rekenonderwijs.

Lesgeven is lastig, maar niet zo moeilijk als de onderwijsdeskundigen ons doen geloven. De twee meest bekende onderwijzers in de wereld (Yoda en Mr. Miyagi) hebben ons samen met hun Hollywoodvrienden laten zien hoe je het beste les geeft.

Wax in, wax out, Daniel-san.

Oefening baart kunst, en dat lijken de onderwijsspecialisten maar niet in te willen zien.

Wat blijkt namelijk: in de VS hebben ze bedacht dat kinderen een concept langer vasthouden als ze het:
a) zelf hebben ontdekt
b) kunnen toepassen in hun eigen omgeving

Dit is de belangrijkste leidraad achter het Amerikaanse rekenonderwijs. De gedachte hierachter is zo gek nog niet. Als je als leraar alles voorkauwt, dan wordt de leerling passief, en wordt er niet meer nagedacht. Een beetje leraar ontdekt dit zelf heel snel. Je bent lekker aan het uitleggen, alles loopt op rolletjes, maar als je heel eerlijk bent dan zie je dat de ene helft van de klas aan het slapen is, en de andere helft van de klas je aankijkt alsof ze water zien branden.

Hoe anders is het als de kinderen zelf op onderzoek uit mogen gaan, zoals zelf de lengte van hun klasgenootjes opmeten om daar dan allerlei rekenkundige bewerkingen op los te laten. Men is actief met de stof bezig, de klas is vol energie en kinderen blijven maar vragen stellen. Prima toch?

Voor een klein deel van de klas zal zoiets werken. Voor een groot deel niet. Dat blijkt ook uit de cijfers. Amerikaanse kinderen rekenen slechter dan kinderen in de meeste andere landen. Huiswerkbegeleidingsinstituten verdienen goud geld in de VS, omdat rijke ouders hun kinderen daar naar toe sturen. Die instituten gebruiken ouderwetse methodes, en spijkeren kinderen bij. De arme kinderen zijn zoals gewoonlijk de dupe.

Het probleem in deze is zelfvertrouwen.

Ik ben eens op een (heel erg dure) cursus inquiry based learning gestuurd. Daarbij moesten promovendi (!) experimenten uitvoeren, waarbij ze zelf allerlei vragen stelden, om ze daarna zelf te gaan beantwoorden. De leraar was een facilitator die met vragen de studenten op de juiste weg hield, maar eigenlijk geen antwoord mocht geven. Ik ben zowel als student als facilitator bij het proces betrokken geweest, en het was me meteen duidelijk dat je ballen moest hebben om een experiment tot een goed einde te brengen. Als je niet stevig in je schoenen stond, omdat bijvoorbeeld je theoretische achtergrond zwak was, dan was inquiry based learning erg frustrerend. Ik heb er zelf wel wat dingen van opgepikt, maar terugkijkend was die hele cursus onzin.

Ik ben een groot voorstander van de Feynman methode. Feynman liet je niet zelf op onderzoek uitgaan. Hij nam niet aan dat je bepaalde dingen al wist, en hij liet je nooit zwemmen. Ieder concept werd vanaf het begin in alle details tot het einde toe uitgelegd. Werkt niet voor iedereen, geef ik meteen toe. Vooral nu bijna alle kinderen ADHD hebben, omdat ze ouders met ADHD hebben die hun kinderen geen fatsoenlijke opvoeding mee kunnen geven, is het niet meer van deze tijd dat iemand vijf minuten z'n mond houdt om aandachtig naar een goede leraar te luisteren.

Waar ligt de oplossing dan wel? Zoals ik al eerder aangaf, bij wax in, wax out.

Oefenen!

Ik snapte bar weinig van electrotechniek, totdat ik de boeken van Schaum ontdekte, en vraagstukken bleef maken totdat ik een expert was. Op het VWO had ik heel veel moeite met wiskunde, en dat kwam gewoonweg door een gebrek aan oefening. Het substitueren bijvoorbeeld, dat kregen ze maar niet uitgelegd. Dat kun je ook niet uitgelegd krijgen: je kunt dat alleen met voldoende ervaring ( = oefenen) doen. Als je maar vaak genoeg de verschillende truukjes hebt gezien, dan weet je wel hoe je ze toe moet passen.

Oh oh.... truukjes. En nu heb ik natuurlijk de onderwijsexperts op m'n dak, want die zijn allergisch voor truukjes. De leerling moet namelijk wel snappen hoe iets in elkaar steekt, en dat gebeurt niet als de leerling een truukje gebruikt.

Mijn kijk in deze: uiteindelijk zullen met genoeg oefening alle blokjes op de goede plaats vallen. Zodra de leerling volledig overzicht heeft van een bepaald vakgebied, dan wordt alles begrepen. De truukjes helpen de leerling om dat volledige overzicht te krijgen. Te lang met het snappen bezig zijn (zonder ook maar in de buurt te komen van een volledig begrip van de stof) is enorm frustrerend en kost zelfvertrouwen.

Dus: terug naar de tafels, terug naar het stampen. We hebben nu ook elektronisch onderwijs, waarbij je met gemak cursusmateriaal (sommen) aan kunt passen op het niveau van het kind. Sommen worden pas moeilijker als het kind de stof volledig onder controle heeft, en daarop verder kan bouwen.

Amerikaanse onderwijsexperts hadden gelijk dat pratende hoofden niet meer van deze tijd zijn. Maar ik ben van mening dat hun oplossing niet toereikend is.

quote:

Op dinsdag 27 augustus 2013 11:29 schreef DonnieDarkno het volgende:
Lyrebird, ik hou van je topics, echt. Alleen sta ik vaak met een bek vol tanden wanneer ik je overweldigende woorden lees en probeer een behoorlijke reactie neer te klakken.

Moet toegeven dat dit soort topics niet direct uitnodigen tot het geven van een reactie.

Misschien dat dit de hersenen prikkelt:

Amerikanen hebben nu in hun wijsheid besloten dat het goede antwoord niet altijd belangrijk is, als je er maar goed over nadenkt.

quote:

Through Erikson’s Early Mathematics Education Project, teachers are trained to lead “classrooms that celebrate critical thinking, not correct answers,” according to Erikson Senior Instructor Rebeca Itzkowich. For this i3 grant, teachers at eight public elementary schools in Chicago are participating in the professional development, which will ultimately support more than 4,500 students each year.

The project’s professional development includes learning labs, individualized coaching, school-based learning groups, and classroom implementation. Erikson’s professional development model produced almost three additional months of mathematics learning during a school year, in comparison to a matched contrast group, and helped teachers narrow the math achievement gap before children entered elementary school.

These new strategies fueled a new energy around math lessons for teacher Michelle Quinton and her 2nd graders at Federico Garcia Lorca Elementary School in Chicago.

“Students’ attitudes have been extremely different. They are excited. They are verbal. They are expressing themselves in new ways. They now feel success where they hadn’t before,” said Quinton, who participated in Erikson training throughout the 2011-2012 school year.

Some of Quinton’s new practices have more to do with what she doesn’t do, than what she does. For example, when pupils struggle with problems, she often steps aside to let them work out solutions with their classmates rather giving them quick answers.

“Kids hearing it from me doesn’t always work. Kids hearing it from other kids has been a huge success,” she said.

Recognizing that kids learn differently and don’t respond equally well to common math processes, Erikson’s training also filled teachers’ “toolboxes” with multiple calculation methods for math operations.

“For different kids, certain algorithms make more sense and are more comfortable; it’s like different shoes for different people,” said Itzkowich. “We all have different shortcuts to get to the same place.”

While teacher training to improve instruction is the heart of the project, family help outside of school is vital. To ensure that math reinforcement was successful, Erikson took into account the realities of modern family life, said Itzkowich.

“We had to find ways that parents felt successful supporting their kids’ mathematics learning that are pleasurable and can be incorporated into their home life,” she said, noting that after long days at work, “parents often have a hard enough time just making dinner, getting their kids to eat and brush their teeth.”

Using items that many families already had in their homes — like beans, dice and board games such as Candy Land — Erikson faculty members provide teachers with simple games that engage young students in mathematical learning and understanding in a fun way. Teachers, in turn, shared these activities with their students and parents at “Family Game Evenings” during the school year.

“Parents left the classrooms feeling like ‘I never thought this had so much mathematical possibilities, this is fun and I can definitely do this,’” said Itzkowich.

quote:

Op dinsdag 27 augustus 2013 15:24 schreef Kamper86 het volgende:
Ik geloof ook niet zo in die Ipadscholen. Bijvoorbeeld met rekenen denk je na voordat je iets opschrijft. Op zo'n Ipad klik je een kruisje aan en je gokt nog een keer.

Ik zie eigenlijk best wel wat in die iPad scholen, mits het goed wordt opgezet (wat niet gemakkelijk is). Het grote voordeel van zo'n iPad is dat je iedereen onderwijs op maat kunt geven. Je kunt leerlingen/studenten net zo lang met dezelfde sommen laten oefenen, totdat ze kunnen laten zien dat ze de stof helemaal onder de knie hebben. Mijn ervaring is dat het volledig onder de knie hebben van iets heel erg belangrijk is. In de oude stijl school kun je niet iedereen laten wachten op het traagste/domste kind uit de klas, waardoor niet alle kinderen alles volledig snappen, als een nieuw onderwerp wordt aangesneden. Dit betekent dat ze met te weinig kennis aan iets nieuws moeten beginnen, wat frustrerend werkt (of helemaal niet werkt).

Maar... als iPad onderwijs betekent lekker gokken totdat je het goed hebt, dan pas ik daar ook voor.