Door wantrouwen relatie kapot

Ik heb 4 jaar een relatie. Ik ben emotioneel bedrogen door mijn partner, nog aan het begin van onze relatie. Na heel veel stress, ruzie, tijd zonder elkaar gingen we het nog een keer proberen.Er zou van zijn kant nooit meer zoiets voorkomen. Het leven ging door. Hij was hij de beste, de liefste en soms ging het toch knagen..

Af en toe vroeg ik hem om zijn telefoonrekening. Stelde vragen als hij langer ergens wegbleef. Hij ervoer dit als heel naar; "Ik vraag me af of je me ooit vergeeft, en zo nee, dan gaan we uit elkaar want ik word er gek van!" was zijn opmerking keer op keer...praten, praten.

Ik heb vaak genoeg zijn telefoon/computer doorgespit wanneer ik dat kon...ik kon het gewoon niet laten. Slecht! Werd ik er wijzer uit? Nee! Nooit iets gevonden. En toen heb ik iets bedacht; om het zeker te weten maak een profiel aan met de naam van een vrouw die hij tevergeefs probeerde te vinden vorig jaar. En hij voegde "haar" toe aan zijn contacten. Ik wilde zien of hij het mij zou vertellen.

Gisternacht (hij zit bij familie in buitenland voor een week) waren we online (na twee dagen ruzie en geen contact), en dat was heerlijk.En hij kon niet wachten om thuis te komen. Hij vertelde ook dat die "andere" hem wilde spreken. Ik had beter moeten weten...dat hij het niet pluis vond... in plaats daarvan stuurde ik hem vanaf die andere een bericht "kun je praten?".
Dus toen ikzelf offline was, ging ik eigenlijk door als die ander. En hij had me direct door. Hij belde me op en zei:"Vertel me nu, ben jij die of niet, denk goed na over je antwoord!"

Dus ik biechtte op. Dat ik alleen maar wilde horen of hij het me zou vertellen, meer niet....

"We praten wanneer ik er weer ben", en hij hing op. Over twee dagen is hij weer thuis..ik ben zo bang dat hij zijn biezen pakt.

Ik heb hem een mail gestuurd met mijn diepste excuses, ik schaam me voor wat ik heb gedaan, heb ook geprobeerd op te schrijven waarom, hoe onzeker ik me voel, wat angst met me doet, hoe ellendig ik me daardoor voel....
Het gevoel dat ik nu heb, alsof ik eerder dood dan levend ben...

Is er een kans, iets dat ik kan doen om het goed te maken? Ik heb er zo'n spijt van! Ik ben radeloos.

quote:

....enkel doen als je doorhebt dat het jouw gedrag is dat fout is en je ophoud dat te rechtvaardigen met zielig-doenerij

Dat is waar...oh god, wat heb ik toch gedaan...wat moet ik nu??

Ik kan me voorstellen hoe teleurgesteld en boos hij nu is...en het ergste is, dat het terecht is! Ik had geen recht dit te doen. Hij schreef alleen maar "F.U" terug...