Vriendin mogelijk zwanger, ik wil geen vader worden

Met het verhaal dat ik hieronder schrijf hoeft u het natuurlijk niet eens te zijn. Toch hoop ik op begrip. Dit verhaal komt misschien wat rommelig over, maar dat komt omdat ik er lang op heb gezeten.

Mijn vriendin (bijna 19), met wie ik sinds twee maanden een relatie heb is mogelijk zwanger. Ik ben 24 jaar, studeer nog en ben absoluut nog niet toe aan het vaderschap. Zij zelf volgt ook nog een opleiding op het mbo, wat half stage half school is. Ik heb in het verleden een hoop tegenslagen te verwerken gehad, waar ik eigenlijk zelden invloed op had. Nu het met mijn studie dan eindelijk goed gaat, zit ik hier dus echt mee. Financieel heb ik het niet beroerd, maar veel geld heb ik zeker niet. Ook omdat ik nog geen bijbaan heb en ik binnenkort stage moet lopen voor een half jaar.

Een serieus gesprek

Het ging allemaal wel snel. We merkten al gauw dat sex met condoom niet echt relaxt was en omdat zij had gezegd aan de pil te zijn deden we het uiteindelijk zonder. Niet lang daarna begon zij een gesprek waarin zij mij vroeg wat te doen als zij zwanger zou raken. Ik vertelde haar dat ik nog niet klaar ben voor het vaderschap en zij daarom maar gewoon de (prik)pil moet gebruiken. Zij zei zelf ook nog niet klaar te zijn voor een kind, maar zij wel moeder wilt worden voor haar 21e. Ik zei pas aan kinderen te willen beginnen over een jaar of vier/ vijf en als zij dan toch zwanger zou zijn, ik hoopte zij zou kiezen voor stop zetten van de zwangerschap. (Ik vind persoonlijk dat een abortus in de eerste of tweede maand van de zwangerschap moet kunnen) . Ik zei tegen haar dat ik vind dat zoiets toch echt samen besloten moet worden. Ik zei haar dat ik niet van plan was al samen te willen gaan wonen en ook niet van plan ben het vaderschap te aanvaarden. Toch zei ik er bij dat het voor mij niet perse een reden is de relatie te stoppen.

Zij zei dat zij niet van plan is een abortus te ondergaan, omdat zij Christelijk is en haar geloof dat niet toestaat. Ik ben zelf dan niet religieus. Ik snap dat een abortus een zware beslissing is, maar ik geloof dat een abortus aan het begin van een zwangerschap een hele andere impact heeft dan een abortus later tijdens de zwangerschap. Ik denk ook dat wanneer je een abortus ondergaat, maar een paar jaar later alsnog een kind krijgt de impact alweer verdwenen kan zijn.

De afgelopen week

Toen zij vorige week vertelde over tijd te zijn schrok ik. Ik had haar dus al verteld hoe ik over een eventuele zwangerschap dacht, ik wil echt geen vader worden en zij wilt de eventuele zwangerschap niet stopzetten. Ik vind ons nog te jong voor een zwangerschap. Ik ken haar ook nog niet zo heel erg lang en ik wil me ook echt nog niet binden (dus nog niet trouwen en ook geen kind) .

Ik vertelde haar dat als zij het kind zou houden dit voor onze relatie niet goed zou zijn. Wij hebben namelijk al wel eens onze ruzietjes door haar buien en mijn koppigheid en ik heb haar, in een ander gesprek, al eens verteld dat haar buien, mijn koppigheid of de daaropvolgende ruzietjes uiteindelijk goede redenen zouden kunnen zijn een relatie te beëindigen. Veel relaties eindigen daardoor ook, maar de reden dat het nog aan is bij ons, is omdat we ook vaak wel goed met elkaar kunnen praten, wij elkaar leuk vinden en wij (in ieder geval ik) willen werken aan een goede relatie. Geen relatie is immers perfect en het vertrouwen, ik-houd-van-je en de eerlijkheid is er wel. Toch is een kind nu te veel voor onze relatie.

Over haar en onze relatie

Zij is een aardig meisje, maar toch hebben wij regelmatig onze ruzietjes. Zij haalt daar dan direct haar moeder bij, waarna ik mij om niks bijzonders (een onverwachte wind midden in de nacht in bed, te laat aanbieden van een drankje bij mij thuis, niet altijd kunnen of (door vermoeidheid) willen afspreken) moet verantwoorden bij haar. Haar moeder is daar heel relaxt onder, ook omdat zij weet dat haar dochter wel eens dergelijke buien heeft en ik niet heel moeilijk ben. Samen uitpraten is vaak dan toch wel lastig. Zij geeft anderen niet gauw gelijk, met wat voor argumenten of uitleg ik ook kom. Uiteindelijk komen we er toch wel uit, omdat het om niets bijzonders gaat.

Ik schijn koppig te zijn, soms een beetje plagerig en ben in deze zomervakantie soms ietwat flexibel in het nakomen van mijn afspraken. (Als ik haar bijvoorbeeld zeg dat ik van plan ben de volgende dag in de ochtend anderhalf uur te gaan sporten met een vriend van mij en ik denk rond een uurtje of 1 bij haar te kunnen zijn, maar uiteindelijk pas half drie er ben doordat het sporten uitliep de reistijd drie kwartier is en ik rond het middaguur ook nog wel de behoefte heb rustig te kunnen eten is zij daar niet blij mee.)

Hoe ik er over denk ALS zij zwanger blijkt te zijn

Ik vind het al met al een beetje vreemd dat de pil dan niet heeft gewerkt. Natuurlijk hoor je wel eens dat de pil niet werkt, maar ik geloof daar niet zo in eigenlijk. Ik denk dat in veel gevallen de vrouw gewoon niet goed de voorschriften heeft gelezen. Dit zou het geval kunnen zijn bij haar. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat zij opzettelijk is gestopt met de pil. Ik heb er niet echt op gelet of zij het heeft ingenomen, maar zij heeft gezegd deze elke middag in te nemen.

Mocht zij zwanger zijn, dan ga ik er eerst maar eens over praten met mijn vader en zijn vrouw. Zij zullen mij goed kunnen helpen, maar er natuurlijk wel ontzettend van schrikken. Ik ben (nu) niet van plan het kind juridisch te erkennen. Ik wil werken aan mijn toekomst en heb mijn maatschappelijke ambities. Ik wil niet verplicht zijn de komende 21 jaar te boeten voor een ongelukje uit een relatie van slechts 2 maanden. De methoden om de zwangerschap te stoppen zijn aanwezig, de keuze om gebruik te maken van psychologische hulpverlening is ook aanwezig en het klinkt misschien wat cru uit de mond van iemand die niet echt religieus is, maar God zou het best begrijpen dat wij nog niet toe zijn aan een zwangerschap en dat het onze relatie enorm ten goede komt als zij besluit nog niet aan kinderen te beginnen. Zij weet dat ik er nog niet klaar voor ben en zij weet ook dat het voor haar ook nog niet ideaal is. Het stopzetten van een zwangerschap kan inderdaad een zonde zijn, maar volgens de verhalen is Jezus aan het kruis gestorven voor onze zonden. Als wij zouden besluiten een abortus te ondergaan, ben ik bereid haar te steunen door die voor haar moeilijke periode. Ik zelf zou er een stuk minder moeite mee hebben, maar ik wil wel mijn verantwoordelijkheid nemen haar te steunen. Onze relatie is pril en ik ben heel eerlijk tegen haar.

Als mijn vriendin toch besluit om het kind te houden, moet zij ook de verantwoordelijkheid nemen dit kind in zijn/haar onderhoud te voorzien, zonder verplichtingen van mij te verwachten. Ik denk dat zij nog niet toe is aan het moederschap. Zij zou het kind met liefde kunnen verzorgen, maar zij 'rent' nog naar haar eigen moeder als zij het met mij niet eens is. Alles verteld zij aan haar moeder. Zij geloofd ook dat er genoeg maatschappelijke regelingen zijn om haar te helpen zoals de kinderbijslag en allerlei van dat soort regelinkjes.

Ik heb gemeenschap gehad met haar in de overtuiging dat zij de pil gebruikte. Ik weet niet of de relatie stand houdt, maar ik ben wel bereid mijn steentje bij te dragen. Ik ben bereid te helpen met de kinderkamer, wil hen verrassen door met een lading kinderkleding of een maandvoorraad luiers te komen of ik zou een fotosessie of een portretschilder kunnen regelen om hen samen iets moois te kunnen geven. Maar ik wil geen alimentatieverplichting of wat dan ook.

Wij zijn allebei nog jong en ik wil niet al het harde werken dat ik de afgelopen jaren heb moeten doen en de tegenslagen waar ik overheen heb moeten stappen voor niks zijn geweest.

Mijn vraag

Mocht zij zwanger zijn en geen abortus willen ondergaan, waarna ik het kind eventueel niet zou erkennen, wat voor rechten heeft zij in dat geval ten opzichte van mij?