Meer waarde hechten aan fictionele mensen dan echte mensen

Ik kan echt helemaal leven voor een serie. Als ik aan een serie begin die ik leuk vind kan ik er dag en nacht naar blijven kijken, en voor ik het weet ben ik door alle seizoenen heen.

Op het moment dat ik zo in het verhaal zit voel ik me ook een soort van verbonden met de personages uit het verhaal. Veel meer dan dat ik dat heb met de mensen die daadwerkelijk om me heen bestaan.

Er heerst in mij sowieso een grote drang om te vluchten uit de echte wereld en in mijn hoofd creëer ik altijd mijn eigen wereldje.

In de overgang van mijn kindertijd naar pubertijd leefde ik helemaal voor The Sims 2. Het idee dat ik mijn ideale wereld kon maken met ideale mensen en overal de controle over kon hebben heeft iets onomkeerbaars in me getriggert.

Een paar van de Sims die ik maakte veranderde langzamerhand in mijn gedachten van 3D figuren in werkelijk uitziende mensen. En zo heerst het beeld van het droommeisje dat ik maakte op mijn 12e na 8 jaar nog altijd in m'n hoofd.

Niemand om me heen lijkt in mijn leven te passen, en iedereen die ik ontmoet kan ik makkelijk missen. Eigenlijk heb ik om te beginnen niet de intentie om langdurige contacten met mensen op te bouwen. Ik heb mijn droomwereld, en dat is de enige die me niet teleur stelt.

Ik begin me te beseffen dat dit misschien wel een van de dingen kan zijn die mijn leven moeilijk maken. Eeuwig blijven verlangen naar iets dat er niet is en alles dat er wel is afwijzen.

Maar als ik heel eerlijk ben tegen mezelf wil ik mijn droomwereld ook niet kwijt, en vind ik het gewoon heerlijk om in het leven van fictieve personages (zoals momenteel Ally McBeal) te duiken. Het lijkt bijna onmogelijk om me open te stellen voor het echte leven, ik zit er gewoon zo diep in.

Hoewel ik ergens weet dat niet iedereen om me heen vreselijk is of onuitstaanbaar heerst er zo'n afkeer voor mensen in het algemeen in mij. En het erge is dat ik niet eens precies weet waarom. Maar telkens komt het gevoel in me op dat iedereen tegen me is en dat niemand de moeite is om energie in te steken.

Eigenlijk voelt het hele leven als één groot drama waar ik geen moeite in wil steken. Dee weerzin tegen alles, de meest simpele dingen in het leven vreten me helemaal op van binnen. Soms wordt ik letterlijk met een gezicht wakker, tegenzin in mijn lichaam en mijn leven en het feit dat ik weer op moet staan.

Soms zou ik willen dat ik voor 100 of zelfs 1000 jaar kon slapen. Gewoon een tijd lang niet meer wakker hoeven worden.

Wat ik wil met dit topic? Eigenlijk niks, maar ik heb ineens deze epifany en moest hem ergens opschrijven.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 14:06 schreef Metro2005 het volgende:
Waarschijnlijk vind je de fantasiewereld zo prettig omdat de echte wereld niet zo mooi is als je fantasie. Ik herken het wel een beetje en kan me ook helemaal verliezen in 'digitale omgevingen' en dat kan van alles zijn, van youtube filmpjes over mensen die op leuke lokaties in de bergen / natuur wonen tot aan computergames. Gewoon omdat dat aantrekkelijker is dan real life vanwege de mate van controle of domweg omdat het nou eenmaal leuker is dan je huidige leven kan je je daar best wel in verliezen. Probeer het te beperken maar ik zie er geen kwaad in om het als uitvlucht te zien. Net als andere mensen vluchten in drankgebruik of drugs vlucht ik wel eens GTA4 of een andere digitale omgeving in.

Klopt. Het is ook veel aantrekkelijker. Precies wat je zegt.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 14:18 schreef Ferrari_Tape het volgende:
wat is epifany

Tja, hoe zou je dat in het Nederlands zeggen... Een verheldering.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 14:22 schreef Faux. het volgende:
Droom je leven niet, leef je dromen

Ik snap dat je eigen wereld leuker is dan de echte wereld. Je leeft echter gewoon op aarde Probeer de dingen uit je droomwereld die realistisch zijn op te schrijven, zet je schouders eronder en ga tot het uiterste om dat in de echte wereld voor elkaar te krijgen. De moed opgeven is te makkelijk en bovendien eeuwig zonde. Je leeft maar één keer. Doe vandaag nog iets dat je opbeurt en ga aan de slag om stukjes van jouw droomwereld naar de echte wereld te brengen. Zoek contact met vrienden (maak ze als je ze niet hebt) en aanschouw wat voor prachtigs onze wereld heeft dat in geen droomwereld te vinden is: gevoelens van genegenheid. Vriendschap, of misschien zelfs wel liefde.

Succes TS, ik heb de volste vertrouwen in je

Dankje.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 14:38 schreef Mishu het volgende:
Het zijn fictieve personen dus zij kunnen bijvoorbeeld wel heel emotioneel zijn want de regisseur weet toch wat er gebeurt.

Als jij in het echte leven witty comments gaat geven op je werk wordt je toch echt wel ontslagen

Maar karakters zijn wel gebaseerd op echte emoties van echte mensen, alleen dan in een wereld waar veel meer kan omdat het toch nep is.

Ja klopt. Vergelijk nu alleen al de werkplek van Ally McBeal. Wat daar allemaal kan en de verhoudingen die de mensen onderling met elkaar hebben, in het echte leven gaat dat gewoon niet zo.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 16:16 schreef OllieWilliams het volgende:
Wat doe je verder, behalve series kijken?

Sporten.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 17:32 schreef pietkanarie het volgende:
Van fictieve personages weet je vaak meer dan van de mensen om je heen. Als je het hebt over bijvoorbeeld filmpersonages... in het algemeen krijg je hun levensverhaal te zien. Dat is vaak iets waar je bij 'echte mensen' heel geleidelijk achter komt.

Ja dat is het ook. Je zit helemaal in hun beleving en dat geeft je een gevoel van verbondenheid met het personage.

quote:

Op woensdag 14 augustus 2013 19:59 schreef japiedevlugge het volgende:
- Sociale isolatie
- Geen fuck te doen hebben
- Toegang tot het internet

Dan krijg je dit.

Oplossing: met mensen omgaan: werk/school & vrienden.

Ik ontmoet mensen op school en dergelijken. Maar ik heb er gewoon niet zoveel mee.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 00:41 schreef Mevrouw_Chelouche het volgende:

[..]

Herkenbaar. Ik ben een tijdje liedjes ingezongen voor de doorverkoop, als een soort paspop zeg maar. BN-ers bleken zo anders dan ik dacht. Ze zijn ook gewoon bezig met plannen, handjes schudden, gezicht laten zien, handjes schudden... en hebben vaak een slonzig geklede partner die al hun zaken regelt.

Ik hoop dat de Amerikaanse formule je op een gegeven moment zal gaan vervelen. Vergeet niet dat deze shows er alleen op zijn gemaakt om de Yanks te blijven kijken naar reclame. Zodat men juist niet gestimuleerd wordt om zelf de kers op je slagroom te vinden. Ik was een tijdje echt verslaafd aan series kijken, het liefst 's nachts. Werd er oliedom en wereldvreemd van.

BN-ers idealiseer ik ook niet. Nederlandse televisie boeit me over het algemeen niet zo heel erg. Maar als ik heel eerlijk ben zie ik Los Angeles wel altijd als een grote droomwereld. Terwijl ik weet dat dit ook niet zo zal zijn, maar dan heb ik iets om over te dromen.

quote:

Op donderdag 15 augustus 2013 09:50 schreef Mike4Ever het volgende:

[..]

Is dat niet hetzelfde als doodgaan, of is dat weer te ingrijpend?

Als je doodgaat kom je nooit meer terug. Als je lang slaapt word je ooit weer wakker. In de hoop dat je er dan wel klaar voor bent.