Thé Lau (61), zanger van de Nederlandse rockband The Scene, heeft door een onbehandelbare tumor in zijn linkerlong nog hooguit 9 maanden te leven. Toen hij twee weken geleden de schokkende diagnose hoorde in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis, stortte zijn wereld in. Toch laat hij weten: 'Ik ben niet bang voor de onvermijdelijke dood'.
'Het was alsof er een vlijmscherpe bijl in mijn nek werd gezet,' herinnert hij zich het gesprek met de specialist in het ziekenhuis. 'Je hebt nog tussen de 6 en 9 maanden te leven, vertelde mijn specialist.'
'Ik had er zwaar op ingezet om minstens 80 jaar te worden. Het zal helaas alleen nog maar bergafwaarts gaan. Dat vind ik, een rasoptimist, moeilijk te verkroppen. Toch hoop ik de tijd die mij nog rest met opgeheven hoofd te kunnen volbrengen.'
Hoewel het Thé Lau momenteel veel energie kost positief te blijven denken, zit hij niet bij de pakken neer. De vocalist met het markante rauwe stemgeluid blijft, hoe rot hij zich ook voelt, ook gewoon optreden.
Al geplande optredens van The Scene gaan gewoon door: op 7 juni Pinkpop, op 17 juni Paradiso en op 21 juni in Brussel. 'Met een levensverwachting van, laten we het van harte hopen, driekwart jaar, moet ik dat makkelijk kunnen halen. Pinkpop, waar The Scene opmerkelijk genoeg nooit eerder stond, wordt een van mijn laatste hoogtepunten. We spelen op dezelfde dag als The Rolling Stones. Fantastisch!'
'Ik ben blij dat ik nog een paar keer op het podium kan staan om afscheid te nemen van het publiek. Ongetwijfeld zal het emotioneel worden. Zeker dat finale optreden, met m'n allerlaatste applaus. De laatste noten van mijn laatste lied. Ik moet er nog even niet aan denken.'
Bij Thé Lau werd vorig jaar zomer keelkanker vastgesteld. Hij onderging chemokuren en kreeg 35 bestralingen. Met een positief resultaat. 'De kanker was weg. Maar kennelijk zijn er wat kwaadaardige celletjes richting mijn long ontsnapt. Die hebben zich ontwikkeld tot een tumor ter grootte van een knikker. Dat ding weghalen kan niet, omdat het kennelijk op een verkeerde plek zit. Nee, longkanker is het formeel niet. Wel, hoe vreemd het ook klinkt, keelkanker in mijn long.'
De zanger, die samen met The Scene onverslijtbare popklassiekers maakte als Blauw, Rigoureus en Iedereen Is Van De Wereld, weet nog goed hoe de keelkanker vorig jaar bij hem werd getraceerd. 'Ik had keelpijn. Maar die ging niet weg met antibiotica. Da's onmogelijk, zei mijn dokter. Zo'n kuurtje moét helpen. Een paar dagen later al ging ik in het ziekenhuis een heel behandeltraject in. Vooral die bestralingen waren zwaar. Behoorlijk pijnlijk.'
'Maar ik ben al die tijd positief gebleven. Niet zeiken Thé, zei ik vaak tegen mezelf. Het is vast een avontuur met goede afloop. Toen de behandelingen bleken aan te slaan, heb ik een term voor mezelf bedacht: 'kankerveteraan of -soldaat'. Ik voelde me een militair in een soort oorlog. Een strijder met twee toekomstperspectieven. Sneuvelen aan het front of overwinnen. Doodgaan of genezen. Dat laatstebleek in eerste instantie voor mij weggelegd. Maar inmiddels dus niet meer.'
Sinds hij weet dat hij er volgend jaar rond deze tijd waarschijnlijk niet meer zal zijn, slaapt Thé Lau slecht. 'Overdag lukt het me nog wel mijn zinnen te verzetten. Dan heb ik genoeg afleiding en trek ik me op aan een stortvloed aan steunbetuigingen. Ook mijn vrouw Marijke en zoons (25 en 19 jaar) zijn er voor me. Als gezin gaan we deze moeilijke strijd aan. Ik hoef dit godzijdank niet in mijn eentje te doen.'
''s Nachts, als ik op mezelf ben aangewezen, ga ik liggen malen. Dan voert angst de boventoon. Nee, bang om er straks niet meer te zijn ben ik niet. De dood is onvermijdelijk. Hooguit ben ik bevreesd voor wat mij de komende maanden te wachten staat. Valt het mee, of valt het juist tegen. Pijn of geen pijn. Op die denkmomenten doe ik geen oog dicht.'
'Ik ga dan mijn bed maar uit, trek een lekker flesje wijn open. Of rook een sigaret. Stom! Het was me eindelijk gelukt te stoppen. Maar op de dag dat ik die slechte prognose kreeg, heb ik toch weer een pakje gekocht. Slecht en tamelijk onbegrijpelijk voor iemand met kanker in een long. Dus zet ik alles op alles om weer te kappen met die peuken.'
Last van zijn luchtwegen heeft Thé niet. 'Ik kan nog prima zingen en kortademig ben ik mijn hele leven al geweest,' lacht hij. 'Veel verschil hoor ik volgens mij nog niet.'
Hij hoopt, naast de optredens met The Scene, nog een paar dingen te kunnen voltooien. 'Mijn nieuwe, nog titelloze roman nadert zijn voltooiing. Vorig jaar, toen ik hoorde dat ik kanker had, heb ik daar drastisch het mes in gezet. Ik was, omdat ik nog vele jaren dacht te leven, alleen maar bezig met mooie formuleringen. Eindeloos zat ik te schaven aan fraaie zinnen. Door die kanker heb ik veel van die 'bullshit' eruit gesloopt en is het boek beter geworden. Met andere woorden: ieder nadeel heeft een voordeel.'
En een muziekstuk dat hij schreef brengt hij veel eerder uit dan gepland. 'Het stuk Platina Blues, met een lengte van 40 minuten, was eigenlijk bedoeld voor mijn theatertournee in 2015. Ik ga het binnenkort toch maar opnemen en uitbrengen via internet.'
De nummers die hij schreef zijn wat hem betreft een fraaie nalatenschap. 'Nooit heb ik liedjes geschreven uit commercieel oogpunt. Alles wat ik creëerde kwam recht uit mijn hart. En dat is iets waar ik vrede mee kan hebben.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !