"Wacht maar tot je vader thuis is...!!!"

Hier 2 dames, een van net 3 en een van net 1.. en hoewel ze enorm lief en zoet samen kunnen spelen beginnen ze elkaar ook al aardig uit de tent te vechten

De mini gilt (al is het meer krijsen) en gaat met haar volle gewicht in het haar van de grote hangen de grote duwt, of trekt weg... Enorm gezellig op zijn tijd!

Vervolgens zit ik regelmatig op de kast en op het moment dat ik denk NU BEN IK ER KLAAR MEE! zitten ze 9 van de 10 keer weer enorm lief te spelen. En geeft de grote bijv het speelgoed waar even daarvoor om gevochten werd uit zichzelf aan de mini.

Mijn les is dus gewoon minimaal ingrijpen. Alleen als ze elkaar echt pijn doen grijp ik in. Verder zoeken ze het maar uit

Ik probeerde eerder altijd alles hetzelfde te doen. daar ben er mee gestopt toen ik las dat je daarmee júist jaloezie in de hand werkt. Logisch ook wel ergens, altijd hetzelfde maakt dat ze gaan wegen en dat je nooit een uitzondering mag maken. Dus ook geen driedubbele borden ofzo. Je pakt wat er staat.

Overal pas ik wel op dat iedereen 'evenveel' krijgt. Maar als ik een keer met de een koffie ga drinken tijdens het boodschappen doen hoeft dat niet met de andere twee ook. Als het zo uitkomt wel. Nu viel me op dat oudste en jongste blij en enthousiast waren voor middelste die ging kamperen met zijn vader vanwege 'naar de brugklas'. Oudste omdat hij dit ook al gedaan had en toen eigen leuke dingen had gekozen en jongste omdat hij nog gaat. Maar geen onvertogen woord over dat zij ook hadden willen karten of naar pretpark. Wij waren namelijk gewoon thuis. Knap en fijn vond ik.

T grootste inzicht vond ik toen ik eens las of je tegen je collega net zo zou doen als tegen je kind. euhm, nee.
Waarom kan ik me tegen een collega wel inhouden en mijn kind niet? Nou ja, nabijheid natuurlijk maar verder.......

Zolang het niet in alles gaat, zal het qua jaloezie wel meevallen. Ik heb weinig zin om drie keer per dag gedoe te hebben vanwege de kleur van een bordje en voor ons is het dus een prima oplossing

Ja, die hou ik mezelf ook regelmatig voor Buuf, ik zou me kapotschamen als ik me op mijn werk ook zo zou gedragen, ik zou niet heel ver komen ook denk ik.

Ik ervaar het geruzie en de jaloezie etcetera eigenlijk meestal niet als vervelend.
De jongste wint het duidelijk fysiek en de oudste verbaal en ze gaan dan goed te keer samen
Maar dat is iets wat gewoon er bij hoort.

Ze doen heel veel samen en heel veel los van elkaar.
De oudste kan heel jaloers zijn soms maar tegelijkertijd zal ze ook alles wat ze heeft aan haar broer geven. Ze zal nooit mopperen dat ik met haar broertje ben gaan zwemmen terwijl ze op school zit of iets dergelijks. En hij is echt heel blij voor haar als ze iets krijgt en geeft haar complimentjes met haar mooie nieuwe shirt of zegt eetsmakelijk als zij iets te eten krijgt of iets dergelijks.

En wat betreft bordjes en bekers enzo ze wennen er maar aan dat ze niet tegelijkertijd hetzelfde kunnen hebben.

Hier wil ik graag (later) op inhaken.

hier krijgen ze ook niet hetzelfde, ze zijn zo verschillend dat dat ook niet eens aan de orde is. ik probeer de porties aandacht wel wat gelijk te verdelen, maar de invulling hangt gewoon van 't kind in kwestie af, en ook wel van 't moment en wat er nog meer gebeurt.

gelukkig kunnen ze hier ook erg lief met elkaar spelen en als ze samen uit logeren gaan beschermt Willem Cato echt, zo schattig. maar ze kunnen soms ook flink botsen, ze hebben zulke uiteenlopende wensen en voorkeuren, dat 't vaak tot ergernissen over en weer leidt.

mijn eigen leerpunt is vooral er niet teveel bovenop te zitten, ze dingen zelf op te laten lossen. daar ben ik nooit zo goed in geweest... maar ja, nooit te oud om te leren he. soms lijkt 't wel of ik Cato om die reden 'in de schoot geworpen' heb gekregen. zij laat zich niet bepaald makkelijk manipuleren. vermoeiend soms, maar ook erg leerzaam.

Wat een herkenning hier! Hier ook 2 dames die elkaar soms inderdaad het licht in de ogen niet gunnen en op andere momenten als 1 front voor je staan! Ik probeer me er niet mee te bemoeien maar dat vind ik zo moeilijk! Maar dat is meer omdat ik niet tegen dat gegil en gekrijs kan, vreselijk...... Het voelt als een gebrek, soms laat ik ze dan maar inderdaad, dan is het sneller over dan als ik er tussen zit. Dan maar ff oren dicht en net doen of ik het niet hoor!

quote:

Op dinsdag 6 augustus 2013 22:33 schreef lily het volgende:
Ik vind het ook juist super, Nijna. Eigen initiatief is toch prachtig? Zeker in dit geval.

Ik lees altijd graag stukjes van Steven Pont. Laatst ergens in een artikel; is het wat hij doet niet gevaarlijk? hebben anderen er geen last van? laat maar gaan. Goed voor zijn ontwikkeling.
Ouders zitten er vaak bovenop.

of deze
http://www.simplifylife.nl/overview.php?cid=348

Maar goed; de praktijk is altijd anders, maar dit soort stukjes zetten me toch altijd weer aan het denken.

Het lastige daaraan vind ik dat het er vaak op neer komt dat IK er last van heb, wat natuurlijk ook legitiem is, maar dat ik er op "van die dagen" van veel meer dingen last heb dan op andere dagen. Waar mijn zoon natuurlijk feilloos op reageert en nog harder de kont tegen de krib gooit. Dat zou ik toch zo graag willen leren, om niet opgefokt te raken en op alle slakken zout te leggen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 07-08-2013 22:50:14 ]

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 22:31 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Het lastige daaraan vind ik dat het er vaak op neer komt dat IK er last van heb,.................
. Dat zou ik toch zo graag willen leren, om niet opgefokt te raken en op alle slakken zou te leggen.

Ja, ik snap je helemaal.
En dat is juist hetgeen wat wij als ouders los zouden moeten laten. Maar ik weet als geen ander dat het niet makkelijk is, maar wel nodig.
Voor mij is het lezen en opslaan van dit soort dingen al iets...ergens gaat er wel weer een laatje open zodat ik eraan denk, en de ene dag meer als de andere.

Ik moest dit gewoon even lezen... Mijn vader is opgevoed met het "wacht maar tot je vader thuiskomt" en zelfs nu mijn vader 55 is en zelf vader is hij nog bang voor zn vader... Das echt sneu!

Verder ben ik opgegroeid met 1 oudere zus en vroeger hadden we om de haverklap ruzie, ik was haar al jong de baas, zij was te lief!
Dingen als bijten werden razendsnel afgeleerd doordat we terug gebeten werden door mn ma... Niet keihard natuurlijk, maar hard genoeg om te voelen dat het zeer doet, hetzelfde geld voor knijpen...
Maar ik geloof dat deze methodes je tegenwoordig op een schandpaal doen eindigen.

Hoewel het de begrijpelijke frustratie niet altijd zal verminderen, probeer af en toe te bedenken dat het geruzie en opstandig gedrag je kind helpt bij het vormen van zijn eigen "IK"

Ik kom wel terug als ik zelf kinderen heb

quote:

Op woensdag 7 augustus 2013 22:31 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Het lastige daaraan vind ik dat het er vaak op neer komt dat IK er last van heb, wat natuurlijk ook legitiem is, maar dat ik er op "van die dagen" van veel meer dingen last heb dan op andere dagen. Waar mijn zoon natuurlijk feilloos op reageert en nog harder de kont tegen de krib gooit. Dat zou ik toch zo graag willen leren, om niet opgefokt te raken en op alle slakken zout te leggen.

dit is wel herkenbaar. Helemaal als ik van die opvoedboeken lees. Ik ben ook gewoon wie ik ben geen halve heilige.dus neem ik mee wat bij mijn karakter past (als dingen niet goed gaan en je wil t anders kan je niet hetzelfde blijven doen) maar mag ook best chagrijnig zijn. Toen ik begon met dat duidelijk zeggen, aangeven werd het ook makkelijker. Sorry, ik heb een kort lontje vandaag of ik ben moe dus sorry dat ik snauw. T Lijkt wel of ze dan ook stoppen met 'op knoppen drukken'. Het is duidelijk. Of dat het feitdat je accepteert dat je ook ma

ar mens bent helpt...

Een vader is de enge man waarnaar de kinderen luistert en die ze geen liefde geeft, alleen klappen als ze stout zijn.