Langdurige relatie lijkt spontaan voorbij... #3

quote:

Beste mede fokkers,

Voor dit verhaal heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik zal proberen om het kort te houden, maar als ik eenmaal aan het typen ben kon het zomaar een lang stuk tekst worden.

Ik ben op zoek naar een luisterend oor, naar goeie raad, een plek om alles van mezelf af te schrijven en de hoop dat ik me wat beter ga kunnen voelen.. Here's the thing.

Ik ben een jongen 23 en heb nu 5,5 jaar een relatie met een meid die even oud is. Super relatie, elkaars beste maatjes, nooit gekke dingen buiten de gebruikelijke ruzietjes van tijd tot tijd. Twee jaar samen gewoond, ging meer dan goed, beste tijd van ons leven. Beide wel nog student dus samenwonen moest onderbroken worden. We geven elkaar alle vrijheid om ook ons eigen ding te doen.

Sinds ruim een jaar geleden ging ik stage lopen aan de andere kant van het land. Geen probleem, we zagen elkaar bijna elk weekend. Toen ging zij een half jaar studeren in Duitsland. Ook prima, skype werkt fantastisch en we zagen elkaar elke twee maanden. Nadat ze terug was hebben we drie geweldige weken gehad. Daarna ging zij voor een half jaar na Zuid Afrika, de grote droom van haar en de grootste test tot nu toe.

Niks aan de hand, skype werkt ook hier prima en ik ben druk met school dus de tijd vliegt. Tot aan de laatste maand van haar verblijf. Ze whatsappt nauwelijks meer en van skypen komt het niet. Na een tijdje vraag ik haar hoe het zit en ze weet niet meer of ze nog hetzelfde voor me voelt..

Bijkomend feit, nadat zij terugkomt vertrek ik na twee weken voor een half jaar naar de VS om te studeren (mijn grote droom). Dat hele avontuur waar ik bijna een jaar voorbereiding in heb gestoken is nu bijna een blok aan mijn been, ik heb er zelden nog zin in en baal van de korte tijd die we straks maar hebben om iets voor elkaar te krijgen.

Situatie nu: over 10 dagen komt ze terug naar Nederland. Ik weet nu zo'n drie weken dat dit speelt. Sindsdien hebben we weinig contact gehad. Het contact dat we hadden waren zware gesprekken over onze situatie. Ik geef aan niks ervan te snappen, zij geeft aan niks zeker te weten. Ze is niet vreemd gegaan, dat speelt hier gelukkig niet, maar het is verdomd kut.

Sinds een week zit ik in het buitenland met mijn familie, ver van huis, nauwelijks tijd voor mezelf en nauwelijks contact met haar. Ik trek het nu niet meer dus nu jullie de situatie weten moet ik even van me afschrijven hoe ik me voel.

Elke dag en elke nacht ben ik aan het malen en piekeren. Ik wil haar 1000 dingen zeggen, hele verhalen schrijven hoe ik me voel. Hoe moeilijk dit ook is ik doe dit niet. Het enige dat ik hoop daarmee te bereiken is een beter gevoel van binnen.

Gisteravond heb ik voor het eerst met iemand anders gesproken, mijn beste vriendin maar ook een goeie vriendin van haar. Zij was blijkbaar al op de hoogte en kon niks zeggen, alleen luisteren. Mijn maten wonen aan de andere kant van het land en zijn niet echt de beste in serieus liefdes advies als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Dus vandaar dat ik me wend tot fok. Ik zit nog ruim een week in het buitenland op vakantie en ik ga stuk hier. Als we terugkomen ga ik haar van het vliegveld ophalen, ik kijk daar enorm naar uit maar ook tegenop omdat ik zo bang ben dat het eigenlijk al verloren is en nooit meer hetzelfde zal zijn.. na een kleine zes jaar...

Pfff valt hier überhaupt iets zinnigs over te zeggen. Iedereen in ieder geval bedankt voor het bieden van een luisterend oor!