Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen.
M`n vader was altijd een tempramentvol type om het even zo te noemen.
Hij heeft op kerstnacht (nu 9 jaar geleden alweer) in een bui de kerstboom door de kamer gegooid, de gloednieuwe tv van de kast gegooid, en hij heeft wat schilderijen gesloopt en wat andere dingen zoals kleren etc etc.
Toen had m`n moeder natuurlijk zoiets van "Ik ben klaar met die vent, ik wil niet in 1 huis leven met zo`n achterlijke bal met woede, na 27 jaar vind ik het leuk geweest"
Ik probeerde daarna nog wel gewoon contact met m`n vader te behouden (lijkt me vrij logisch, het is tenslotte m`n vader) maar dit ging heel erg moeizaam.
We hebben een aantal keer ruzie gehad, en hierbij heeft hij mij de sleutel laten inleveren van z`n huis (tot 4x toe) en zelfs 6x! de sloten van de deuren veranderd omdat hij niet wilde dat ik nog maar 1 poot in zijn huis zette..
Die ruzietjes waren alleemaal van korte duur, en uiteindelijk waaide ze na een paar weken/1 maandje wel over. Maar ik heb nu sinds.... Maart weer eens bonje met hem, en ik moet je heel eerlijk bekennen... ik heb er wat dubbele gevoelens bij.
Ruzie ging om iets heel stoms.... we hadden een beetje half afgesproken dat ik naar z`n stam cafe zou komen, maar ik had ook nog een onbevestigde repetitie staan diezelfde avond, dus ik meldde hem dat ik niet zeker wist of ik het redde i.v.m repetitie dus.
Vond hij prima, áls ik het hem maar optijd liet weten, het was 7 uur, en ik dacht "Laat ik hem eens bellen" Maar dat was al niet meer nodig.
Hij had mij al een bericht gestuurd, dat ik een lamlul was en een klootzak en ik moest doodvallen.
Dat was voor mij eigenlijk wel de druppel.
Vaak zat ruzie gehad, en echt om kleine dingetjes, m`n vader werd al boos op me als ik de deur niet op slot draaide als ik wegging van z`n huis (Vandaar ook steeds het veranderen van de sloten) En dan wilde hij mij weer een paar weken niet zien en was ik een waardeloze zoon.
Maar dit was voor mij gewoon de druppel. Dan meld ik hem nog dat ik het niet zeker weet, dan wil ik hem bellen, en dan stuurt hij mij een berichtje met die achterlijke tekst er in.
Aan de ene kant denk ik, ja... het is nu augustus, we zijn nu een klein half jaar verder, en ik vraag me soms toch wel af hoe het nou is met hem (Ik woon letterlijk 400 meter van z`n huis vandaan, ik loop er dan ook dagelijks door de straat als ik een wandeling ga maken)
Maar aan de andere kant vind ik het wel fijn zo, geen gezeur meer aan m`n kop, geen geschreeuw meer, geen ruzie meer om kleine dingetjes, geen smsjes meer dat ik geen fatsoenlijke zoon ben etc etc.
En tot overmaat van ramp kwam ik er ook nog achter dat hij een dochter heeft van (waarschijnlijk) een jaar of 30-35, oftewel.. hij is vreemdgegaan terwijl hij getrouwd was met m`n moeder...
Dus ik zit nu een beetje met een dubbel gevoel, enerzijds is de band verbreken lastig en wil ik tóch weer langs gaan, ondanks het constante gezeik en de stress, anderzijnds vind ik het nu heerlijk, en wil ik het laten voor wat het is.
Excuses voor dit hele lange bericht....
PS: Ik weet dat het verleidelijk is dat omdat er "Braddie" staat meteen off-topic te reageren en mij af te zeiken, maar zullen we dat nu maar even niet doen?.. Enne de KLBers en ONZers mogen wegblijven.
Kunnen de Mods daar voor zorgen a.u.b?