Nu ik er over terug denk, het had wel wat geils over zich.
Ik had die jonge deerne die me schouder vast hield (en dan duwen ze altijd met hun tietjes tegen je aan).
En die ouwe lul van een arts die ze uit hun bed gebeld hadden om aan me arm te rukken.
Nogmaals, ik was zo blauw als een hoerentoeter dus ik had de grootste lol.
En na het zetten waren ze me elke keer kwijt, want ik was in het ziekenhuis me vrienden opzoeken.
Maar 'dondersteen als ik was' zocht ik op elke verdieping, behalve daar waar ik moest wezen.
Zo achteraf vind ik het nog knap dat me arm weer netjes in één lijn is neergezet