quote:
Op vrijdag 19 juli 2013 16:41 schreef wonderer het volgende:[..]
Uiteindelijk kon ik het gewoon niet aan dat "men" me niet als man zag, en een mannenlichaam past beter bij me (ik heb mijn bouw mee, het had gewoon zo moeten zijn
).
Daar ben ik heel ambivalent in geweest, in hoe ik gezien wilde worden. Ik vond het op een gegeven moment aan de ene kant wel leuk om als exentriek meisje uit te gaan en zo aandacht te krijgen. Er zijn in die tijd ook nog veel foto´s genomen puur om wat ik aan had. Ik was over de top, je zou achteraf kunnen zeggen dat ik meer een dragqueen was.(Gaat ineens een lampje branden bij me.)
Voor mij was het entertainment, de vrouw uithangen.
Verder werd ik in het dagelijkse leven vaak gewoon als jonge man aangezien, hoewel vrienden me wel weer als vrouw behandelden.
In mij eerste relatie, ik was toen 27, was niet mijn manlijke innerlijk, maar seks (het gebrek daaraan) een ruzie punt. Ik zocht veel meer een maatje, iemand om tegen aan te kruipen en leuke dingen mee te doen.
Hij was ook nog eens alcoholist en werd uiteindelijk zo idioot dat het niet meer uit te houden was.
(Overigens is hij nu met een androgene vrouw waarvan we beide in het begin ons afvroegen of het nu een man of een vrouw was. )
Daarna ben ik naar Portugal gegaan en hier heb ik nog wat geprobeerd met een bloedmooie gozer die 11 jaar jonger was dan ik (ik was toen 38), die mij helemaal zag zitten, maar die bleek ook best gestoord. Nog geprobeerd om te helpen, maar dat ging ten koste van mijn eigen geluk, want hij mishandelde me. Nu was de vrouw in die tijd nog niet beschermd volgens de wet, mannen mochten hun vrouwen ongestraft mishandelen , verkrachten en vermoorden, nasleep van Salazar regime, dus politie bellen had geen zin. In 2002 kwam er eindelijk verandering in en toen ben ik aan de slag gegaan om hem er uit te werken. Dat ging lastiger dan het klinkt, hij dreigde me te vermoorden en hij is wel een type dat het ook echt doet, dus ik moest het zo draaien dat hij in zag dat het beter was voor hem. Ik heb uiteindelijk de politie er buiten kunnen laten en ben naar een andere streek verhuisd.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een korte periode seks met hem wel okee vond, maar meer uit homo oogpunt. Hij was jong en mooi en had een flinke pik en ik vond het niet erg om daar mee te spelen en mocht ook wel wat met zijn poepgaatje (tmi?).
(Hij had trouwens ook het mooiste kontje dat ik ooit aan een vent heb gezien
)
Daarna eigenlijk nooit meer wat gewild. Ik kijk wel naar leuke jonge mannen. Ze blijven mooi om te zien. Maar ik word er niet warm of koud van.
Maar zo langzamerhand ben ik er aan gewend geraakt om al "het vrouwtje" of "vrouw" gezien te worden, maar wat ik zeg, ik ben wel het soort dat met balen sjouwt en wijdbeens loopt, en dat vinden ze hier normaal. Dat helpt ook wel.
Ik ga hier niet uit, maar mocht dat ooit nog gebeuren ( Tina Turner tribute op komst in de buurt, wel aanlokkelijk), dan doe ik dat wel als man denk ik. Ergens wil ik ook wel graag nieuwe vrienden die me als mezelf kennen.
Je ziet, nog steeds een beetje ambivalent, maar ik ondervind niet echt psychische druk/problemen door mijn vrouwenlichaam.
Maar ik snap wél goed dat iemand er niet meer tegenkan.