R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb het eerste topic nog even wat verder doorgelezen en TS, hoewel zelfingenomen en graag in het middelpunt van de aandacht, is echt geen obstinate midden-twintiger. Heel veel dingen die zij meldt herken ik uit duizenden. Bijvoorbeeld het niet zielig kunnen vinden van dingen die mij niet aangaan. En zelfs dan nog, bij sterven van familie zoals mijn moeder en mijn oma vrij recentelijk heb ik mijn schouders opgehaald en ben verder gegaan. Dat leidt toch scheve gezichten en mensen lijken dat niet te begrijpen.
Aan de andere kant begrijp ik dan wel weer dat iemand anders het verschrikkelijk vindt.
Ik begrijp dus niet zo goed waarom andere mensen iemand op willen leggen dat ze vooral medeleven moet hebben en dezelfde dingen moet voelen als zij zelf en herken me heel erg in het verhaal van TS. Dus tenzij men mij ook voor een trollende twintiger uit wil maken verdient ze wel iets meer credits.
Aan de andere kant begrijp ik dan wel weer dat iemand anders het verschrikkelijk vindt.
Ik begrijp dus niet zo goed waarom andere mensen iemand op willen leggen dat ze vooral medeleven moet hebben en dezelfde dingen moet voelen als zij zelf en herken me heel erg in het verhaal van TS. Dus tenzij men mij ook voor een trollende twintiger uit wil maken verdient ze wel iets meer credits.
Omdat hey droevig is, op een manier die schokkend is/kan zijn vind ik, om iemand te zien die duidelijk zo ver van zijn eigen gevoel (en dus ook zijn persoonlijkheid, natuurlijke drives, creativiteit en levenslust) verwijderd is, die zo ver diep opgesloten in z'n hoofd achter een muur van psychologische afweer waar alles weggedacht wordt zit dat diegene zichzelf beleefd alsof niks em raakt. Dat iemand met zo'n verlies/gemis rondloopt, zo erg niet in het leven staat, iemand eigenlijk niet veek meer is dan een denkend hoofd en niet echt een mens. Vind ik geen reden om een scheef gezicht naar iemand op te zetten maar het zou me in die zin zeker wel opvallen, en ik zou het treurig vinden, niet in de zin van een verwijt maar omdat ik zoiets gewoon treurig vind.quote:Op dinsdag 9 juli 2013 08:46 schreef Mystikvm het volgende:
Ik begrijp dus niet zo goed waarom andere mensen iemand op willen leggen dat ze vooral medeleven moet hebben en dezelfde dingen moet voelen als zij zelf en herken me heel erg in het verhaal van TS. Dus tenzij men mij ook voor een trollende twintiger uit wil maken verdient ze wel iets meer credits.
Mensen begrijpen je trouwens denk ik wel, het is voor hen makkelijker om te doen alsof je onbegrijpelijk bent zodat ze niet na hoeven denken over wat daar achter allemaal speelt, hoe dat zo is ontstaan omdat ze delen van zichzelf die ze liever ontlopen erin herkennen.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik denk dat jij en ik fundamenteel zo anders in het leven staan dat wij niet nader tot elkaar gaan komen. Jij ziet het denken als een exponent van het ego, en als je voorbij het denken gaat en jezelf reduceert tot enkel het "zijn", dat je dan bent wie je echt bent. Ik kan deze gedachtengang volgen, maar ben het er absoluut niet mee eens. Ik zie het denken als een middel om de stukken snel weer bij elkaar te rapen nadat er iets vervelends is gebeurd. Relativering is wellicht een coping strategy, maar als het voor velen werkt om te rouwen over bijvoorbeeld een verlies, zo kan het voor anderen werken om het te relativeren.quote:
[..]
Omdat hey droevig is, op een manier die schokkend is/kan zijn vind ik, om iemand te zien die duidelijk zo ver van zijn eigen gevoel (en dus ook zijn persoonlijkheid, natuurlijke drives, creativiteit en levenslust) verwijderd is, die zo ver diep opgesloten in z'n hoofd achter een muur van psychologische afweer waar alles weggedacht wordt zit dat diegene zichzelf beleefd alsof niks em raakt. Dat iemand met zo'n verlies/gemis rondloopt, zo erg niet in het leven staat, iemand eigenlijk niet veek meer is dan een denkend hoofd en niet echt een mens. Vind ik geen reden om een scheef gezicht naar iemand op te zetten maar het zou me in die zin zeker wel opvallen, en ik zou het treurig vinden, niet in de zin van een verwijt maar omdat ik zoiets gewoon treurig vind.
Mensen begrijpen je trouwens denk ik wel, het is voor hen makkelijker om te doen alsof je onbegrijpelijk bent zodat ze niet na hoeven denken over wat daar achter allemaal speelt, hoe dat zo is ontstaan omdat ze delen van zichzelf die ze liever ontlopen erin herkennen.
Of dit aangeleerd gedrag is weet ik niet. Ik ben van mening van niet omdat ik niet anders weet. Hetzelfde zou je ook kunnen zeggen over empathie. Ik zie de meeste empathie als sociaal wenselijk en niet uit het hart komend. Onoprecht. Wees dan gewoon eerlijk en zeg dat het je geen reet interesseert. Wat ik al zei, als je niet meejankt ben je nog geen slechte raadgever.
Overigens komt heel veel empathie voort uit mensen die dingen op zichzelf betrekken. "Stel nu dat mij dit overkomt". Scenario's die beginnen met 'wat als' zijn voor mij niet het overwegen waard.
Anders kijk je de documentaire ''I am'' eens, misschien geeft dat je een ander beeld hieroverquote:
Ik zie de meeste empathie als sociaal wenselijk en niet uit het hart komend. Onoprecht. Wees dan gewoon eerlijk en zeg dat het je geen reet interesseert. Wat ik al zei, als je niet meejankt ben je nog geen slechte raadgever.
Overigens komt heel veel empathie voort uit mensen die dingen op zichzelf betrekken. "Stel nu dat mij dit overkomt". Scenario's die beginnen met 'wat als' zijn voor mij niet het overwegen waard.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Het lijkt er meer op dat het je niets interesseert dan dat je weinig empathie hebt.quote:
Ik heb het eerste topic nog even wat verder doorgelezen en TS, hoewel zelfingenomen en graag in het middelpunt van de aandacht, is echt geen obstinate midden-twintiger. Heel veel dingen die zij meldt herken ik uit duizenden. Bijvoorbeeld het niet zielig kunnen vinden van dingen die mij niet aangaan. En zelfs dan nog, bij sterven van familie zoals mijn moeder en mijn oma vrij recentelijk heb ik mijn schouders opgehaald en ben verder gegaan. Dat leidt toch scheve gezichten en mensen lijken dat niet te begrijpen.
Aan de andere kant begrijp ik dan wel weer dat iemand anders het verschrikkelijk vindt.
Ik begrijp dus niet zo goed waarom andere mensen iemand op willen leggen dat ze vooral medeleven moet hebben en dezelfde dingen moet voelen als zij zelf en herken me heel erg in het verhaal van TS. Dus tenzij men mij ook voor een trollende twintiger uit wil maken verdient ze wel iets meer credits.
Vanwege de schouders die je hebt opgehaald.
Dit is het einde.
Is desinteresse niet grotendeels hetzelfde als apathie/weinig empathie?quote:
[..]
Het lijkt er meer op dat het je niets interesseert dan dat je weinig empathie hebt.
Vanwege de schouders die je hebt opgehaald.
Iedereen is de hoofdrolspeler van zijn eigen komedie.
Vrijheid
Vrijheid
ik denk dat het meer een attitude is dan echt een psychopathologische aandoeningquote:Op dinsdag 9 juli 2013 12:31 schreef jogy het volgende:
[..]
Is desinteresse niet grotendeels hetzelfde als apathie/weinig empathie?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Deels waar.quote:
[..]
Omdat hey droevig is, op een manier die schokkend is/kan zijn vind ik, om iemand te zien die duidelijk zo ver van zijn eigen gevoel (en dus ook zijn persoonlijkheid, natuurlijke drives, creativiteit en levenslust) verwijderd is, die zo ver diep opgesloten in z'n hoofd achter een muur van psychologische afweer waar alles weggedacht wordt zit dat diegene zichzelf beleefd alsof niks em raakt. Dat iemand met zo'n verlies/gemis rondloopt, zo erg niet in het leven staat, iemand eigenlijk niet veek meer is dan een denkend hoofd en niet echt een mens. Vind ik geen reden om een scheef gezicht naar iemand op te zetten maar het zou me in die zin zeker wel opvallen, en ik zou het treurig vinden, niet in de zin van een verwijt maar omdat ik zoiets gewoon treurig vind.
Mensen begrijpen je trouwens denk ik wel, het is voor hen makkelijker om te doen alsof je onbegrijpelijk bent zodat ze niet na hoeven denken over wat daar achter allemaal speelt, hoe dat zo is ontstaan omdat ze delen van zichzelf die ze liever ontlopen erin herkennen.
Ik was als kind heel creatief maar nu teken ik bijna nooit meer. Ik ben een beetje afgestompt zoals ik al zei. Ik zit ook liever te internetten dat constant sociaal te doen.
"Fools that will laugh on earth, most weep in hell.”
Attitude klinkt ook een beetje alsof de houding bewust is aangenomen. In mijn geval heb ik nooit bewust verdriet weggedrukt door maar lekker ongeïnteresseerd te doen.quote:Op dinsdag 9 juli 2013 12:43 schreef Re het volgende:
[..]
ik denk dat het meer een attitude is dan echt een psychopathologische aandoening
Het is ook geen desinteresse, in het geval van mijn moeder ben ik heel bewust bij haar ziekteproces betrokken geweest. Het heeft me alleen niet zo geraakt, de gedachte dat ze er met een paar maanden niet meer zou zijn. Maar ik heb me altijd goed voor kunnen stellen dat het anderen wel hard raakt. Het roept bij mij gewoon geen verdrietige gevoelens op.
Maar waarom typte je dan dat je je schouders er bij ophaalde?quote:
[..]
Attitude klinkt ook een beetje alsof de houding bewust is aangenomen. In mijn geval heb ik nooit bewust verdriet weggedrukt door maar lekker ongeïnteresseerd te doen.
Het is ook geen desinteresse, in het geval van mijn moeder ben ik heel bewust bij haar ziekteproces betrokken geweest. Het heeft me alleen niet zo geraakt, de gedachte dat ze er met een paar maanden niet meer zou zijn. Maar ik heb me altijd goed voor kunnen stellen dat het anderen wel hard raakt. Het roept bij mij gewoon geen verdrietige gevoelens op.
Want wat je nu typt is echt heel wat anders dan je schouders ophalen.
Dit is het einde.
het wordt pas psychopathologisch als je eigen functioneren in de maatschappij er onder gaat lijden, ik zie het dan ook meer als karaktertrekquote:
[..]
Attitude klinkt ook een beetje alsof de houding bewust is aangenomen. In mijn geval heb ik nooit bewust verdriet weggedrukt door maar lekker ongeïnteresseerd te doen.
Het is ook geen desinteresse, in het geval van mijn moeder ben ik heel bewust bij haar ziekteproces betrokken geweest. Het heeft me alleen niet zo geraakt, de gedachte dat ze er met een paar maanden niet meer zou zijn. Maar ik heb me altijd goed voor kunnen stellen dat het anderen wel hard raakt. Het roept bij mij gewoon geen verdrietige gevoelens op.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dan is dat een verandering geweest, iets wat met de tijd heeft plaatsgevonden en wat ook weer de andere kant op kan als je de dingen doet om die verandering plaats te laten vinden.quote:
Ik was als kind heel creatief maar nu teken ik bijna nooit meer. Ik ben een beetje afgestompt zoals ik al zei. Ik zit ook liever te internetten dat constant sociaal te doen.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Mja. Op dit moment ben ik heel moe (na druk en moeilijk jaar) en te lui om echt iets te ondernemen.
Ik merk dat ik steeds minder zin heb (om moeite) in therapie (te steken).
Ik merk dat ik steeds minder zin heb (om moeite) in therapie (te steken).
"Fools that will laugh on earth, most weep in hell.”
Stel je gaat door met de manier waarop je nu bezig bent, hoe ziet je situatie er over een jaar dan uit? Over 2 jaar?quote:
Mja. Op dit moment ben ik heel moe (na druk en moeilijk jaar) en te lui om echt iets te ondernemen.
Ik merk dat ik steeds minder zin heb (om moeite) in therapie (te steken).
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik vat mijn gevoelens op als schouders ophalen. Het hele proces is voor mij meer een kwestie geweest van "fact of life" en "dat soort dingen gebeuren nu eenmaal" dan "nog zoveel mogelijk tijd met mijn moeder doorbrengen nu het nog kan."quote:
[..]
Maar waarom typte je dan dat je je schouders er bij ophaalde?
Want wat je nu typt is echt heel wat anders dan je schouders ophalen.
Ik wel allerlei anekdotes geven waar dit allemaal uit blijkt, maar ten eerste gaat het dan over mij en dat is niet interessant, en ten tweede lokt dat toch alleen maar reacties uit van mensen die het gevoelloos of 'not done' vinden.
Karaktertrek is een goede omschrijvingquote:
[..]
het wordt pas psychopathologisch als je eigen functioneren in de maatschappij er onder gaat lijden, ik zie het dan ook meer als karaktertrek
Ik voel me allerminst gehinderd.
Ik ben afgewezen voor de stage. Ik weet gewoon dat ik me de rest van de dag rot ga voelen en het op anderen afreageer.
"Fools that will laugh on earth, most weep in hell.”
Transgenders, bijvoorbeeldquote:
Ik ben afgewezen voor de stage. Ik weet gewoon dat ik me de rest van de dag rot ga voelen en het op anderen afreageer.
Tsja dat zijn van die dingen waar ik mij het hele jaar door aan erger (niet in grote mate) en dan ben ik boos en dan open ik zo'n topic.quote:
Op
"Fools that will laugh on earth, most weep in hell.”
Ik voel geen medelijden. Oh wacht! Nee, toch niet.quote:
Ik ben afgewezen voor de stage. Ik weet gewoon dat ik me de rest van de dag rot ga voelen en het op anderen afreageer.
The love you take is equal to the love you make.
Alles is natuurlijk makkelijker dan jezelf in de spiegel kijken.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Falen is voor mij het allerergste gevoel dat er is.
"Fools that will laugh on earth, most weep in hell.”
Bij mij ligt het eraan.
Ik kan bijvoorbeeld weinig empathie voelen als iemand zijn opa/oma overleden is. Dat heeft er denk ik mee te maken dat ik zelf mijn moeder op jonge leeftijd verloren ben en dus is het misschien een soort minder gevoeligheid. Eigenlijk mag ik het niet zeggen, maar ik denk dan; ja, vervelend dat je je oma kwijt ben, maar ik ben mijn moeder verloren en ik heb uberhaupt geen oma's of opa's meer.
Als een vriendin me dan vertelde dat haar opa of oma was overleden kon ik gewoon echt geen empathie voelen, sorry.
Maar laatst vertelde een vriend me bijvoorbeeld dat zijn vader kanker had en nog maar 2 jaar te leven had. Zijn moeder heeft hij nooit gekend, en hij is pas 19. De vader kende ik ook persoonlijk, leuke man. Ja, op dat moment vond ik het wel erg naar voor de vriend en nog meer voor de vader.
Dus het ligt volledig aan de omstandigheden.
Maar als iemand vertelt dat zijn hond ofzo is overleden kan ik daar geen empathie voor voelen
Ik kan bijvoorbeeld weinig empathie voelen als iemand zijn opa/oma overleden is. Dat heeft er denk ik mee te maken dat ik zelf mijn moeder op jonge leeftijd verloren ben en dus is het misschien een soort minder gevoeligheid. Eigenlijk mag ik het niet zeggen, maar ik denk dan; ja, vervelend dat je je oma kwijt ben, maar ik ben mijn moeder verloren en ik heb uberhaupt geen oma's of opa's meer.
Als een vriendin me dan vertelde dat haar opa of oma was overleden kon ik gewoon echt geen empathie voelen, sorry.
Maar laatst vertelde een vriend me bijvoorbeeld dat zijn vader kanker had en nog maar 2 jaar te leven had. Zijn moeder heeft hij nooit gekend, en hij is pas 19. De vader kende ik ook persoonlijk, leuke man. Ja, op dat moment vond ik het wel erg naar voor de vriend en nog meer voor de vader.
Dus het ligt volledig aan de omstandigheden.
Maar als iemand vertelt dat zijn hond ofzo is overleden kan ik daar geen empathie voor voelen
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Waarom doe je dan wel zo je best andere te laten voelen dat ze falen in het leven?quote:
Falen is voor mij het allerergste gevoel dat er is.
The sun in your Eyes
Made some of the lies worth believing
Made some of the lies worth believing
Dan ligt het niet aan het missen van empathie, je bent gewoon een vervelend persoon die wil dat alles en iedereen zich aan jou aanpast.quote:
Falen is voor mij het allerergste gevoel dat er is.
All you know about me is what I've sold you, dumb fuck
