Ik heb weinig empathie

Zelf vind ik het niet echt een probleem, want ik functioneer (voor het grootste deel) gewoon normaal. Na jaren van trial and error snap ik heel goed waarom mensen reageren zoals ze reageren en hoe ik dat kan herkennen. Dat was als kind anders; toen wij naar een nieuwe stad verhuisden had ik totaal niet door hoe mijn nieuwe klas in elkaar zat en het duurde jaren voor ik eindelijk "echte" vrienden had gemaakt. Ik ben ook gepest, vooral omdat ik niet goed door had hoe ik het beste kon reageren.

Toch wordt mij tegenwoordig nog vaak verweten dat ik zeer egoistisch ben en weinig inlevingsvermogen heb. Natuurrampen, oorlogen; het doet mij allemaal niks. Waar mijn halve Facebook geschokt was door de drama in Turkije, vond ik het alleen maar grappig. Ik ben dan ook de eerste die een ongepaste kut-grap maakt en dan grinnikend achterover leunt terwijl de boze opmerkingen binnenstromen op mijn wall. Ik zie mensen zeer zwart-wit; de groep die zoals ik is is prima, mensen met een andere mening behandel ik wel respectvol maar ik kijk er eigenlijk wel op neer.

Wat wel zo is, is dat ik een groot dierenliefhebber ben. Dieren zijn anders dan mensen, simpeler, zonder drama, ingewikkelde wensen e.d. Dieren komen naar je toe als je eten hebt en negeren je anders. Huisdieren kan je zo trainen dat ze naar je pijpen dansen als je dat zou willen. Daarom vind ik dierenleed ook vreselijk. Een foto van de bio-industrie doet mij verdriet, een foto van Auschwitz is slechts een 'meh, naar' waard.

Ik ben meerdere keren bij de psycholoog onderzocht op autisme, maar dat heb ik niet. Ik had ergens wel gewild van wel, want dan kon ik het verklaren. Misschien is het ook een soort wrok jegens de mensheid, na alle dingen die "men" mij geflikt heeft. Maar de hele mensheid haten doe ik niet, want mijn vrienden vind ik toffe mensen waar ik niet zonder wil. Ben ik dan antisociaal? Geen idee. Ik kan prima een beleefd gesprek onderhouden. Ik weet wanneer ik "oh wat naar, ik ben geschokt" moet zeggen. Bij iemand die mij huilend vertelt dat zijn opa kanker heeft kan ik prima een trooster spelen. Maar het doet mij vrij weinig. Het is meer dat ik dat doe om de vriendschap levend te houden. Ik word pas verdrietig als ik denk aan mijn eigen familie die ziek wordt. Bij het idee van dat ik zelf een dierbare kwijt raak voel ik pas wat.

De meest relaxte vriendschap die ik heb is met een autist. We hebben nooit ruzie gehad. Er was nooit drama. Ik kom gewoon langs wanneer er nog wat andere mensen over de vloer zijn en dan kijken we suffe series en snacken wat. Voor mij is dat ideaal. Geen lasten, alleen maar lusten, voor beiden.

Dit is geen diagnose-topic. Ik praat al met een psycholoog, er zijn minstens 5 stempels op gedrukt maar geen van die stempels voldoet. Het is meer een soort van-me-afschrijf-topic. Of een topic voor net zulke afgestompte, verbitterde klootzakken als ikzelf.

Er is mij trouwens wel een paar keer gezegd dat ik tekenen vertoon van narcisme. Dat klopt wel: narcisten zijn van binnen heel onzeker maar kunnen wel heel arrogant en self-centered over komen. Nog steeds behandel ik veel mensen (onbewust) als een soort minions. In relaties wordt mij vaak gezegd dat ik moet stoppen met ze als slaafje behandelen. Pas dan heb ik door dat ik dat doe. Het is voor mij een soort natuurlijk gevoel dat dingen gewoon (moeten) gaan zoals ik het wil. Als het niet zo is word ik boos. Heel boos.

Toch ben ik soms ook heel negatief over mijzelf, dan ben ik bang dat ik nooit ga bereiken wat ik wil (een tentamen halen, een diploma, een baan, etc.)

Herkenbaar?

quote:

Op maandag 8 juli 2013 21:49 schreef bert_van_dirkjan het volgende:
Ik wil reageren maar weet niets te zeggen.... Speciaal voor jou zodat je weet dat iemand het gelezen heeft

Thanks bert.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 21:51 schreef LookAtMe het volgende:
Ik heb ook wel eens gehoord dat mensen dat van mij vinden. Dingen die niet met mij te maken hebben kunnen me vaak niet zo veel schelen, en soms dingen over mezelf eigenlijk ook niet.

Een aantal vrienden van me zijn een beetje hetzelfde daarin, opzich wel fijn af en toe om zo over dingen te kunnen praten. Anderen kijken me soms wel raar aan.

Voor mij was 4chan toen ik 17 was ook ideaal, eindelijk mensen met mijn humor. Nu is het populair, maar vroeger keek men je scheef aan als je er voor uit kwam.

Nuja, ik ken veel mensen die oprecht helemaal geraakt waren toen die twee koters vermist waren: Ruben en Julian. Ik zag alleen een heel lelijk kind met hazetanden.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 21:58 schreef KwadeAfdronk het volgende:

[..]

Plus je hebt er zelf geen last van, waarom dit topic dan

Ik vind het interessant om er over te praten met gelijkgestemden en ik wil ook weleens weten waarom sommige mensen wél zo overstuur raken van vermiste kinderen of Taksim.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 22:01 schreef KwadeAfdronk het volgende:

[..]

Denk je nou echt dat die mensen op facebook er 1 seconde van wakker hebben gelegen?

Ik ken wel twee mensen die in persoon overstuur waren om Turkije.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 22:02 schreef _NZT_ het volgende:

[..]

Ja dat kan... De een is wat gevoeliger dan de andere. Ik vond het ook sneu voor die jochies, maar maakte ook wel foute grappen erover na een paar dagen. Kan me makkelijk voorstellen dat er mensen zijn die het helemaal niks boeien.

Ik vond het niet sneu omdat ik die kinderen lelijk vond. Ik moet je zeggen dat ik zelfs een "good riddance" gevoel kreeg.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 22:06 schreef _NZT_ het volgende:

[..]

Oké... Geen flauw idee wat ik hierop moet zeggen.

Ja, mensen zijn altijd geschokt.

Ik vond niet dat ze het verdienden. Ook niet dat mensen die lelijk zijn het over zich af roepen. Maar ik ergerde mij zo aan zijn overbite... tsja, ik kan er niets corrects over zeggen. Het was ook dat mijn gevoel de hype terugkoppelde aan hen. Zo van, zij zijn schuldig aan de spam op mijn Facebook. terwijl dat logischerwijs de spammers zelf waren. Ik weet wel dat het anders was geweest als ik zo'n kind echt had gekend.

Toen Heath Ledger (knappe man) dood ging vond ik het wel jammer.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 22:06 schreef B-FliP het volgende:
Heel veel psychische zaken zijn terug te herleiden naar dingen die je hebt meegekregen of niet hebt meegekregen in je jeugd, maar ook de fase waarin je in je leven staat. Natuurlijk zijn we met het internet aan heel wat gewend geraakt, maar op het moment dat iets erg naars gebeurt waar je zelf bij bent denk ik dat je wat minder koeltjes reageert. Verder is 4chan als "jouw sort humor" de humor van miljoenen mensen die niet een scheve blik van "wat schokkend/raar" krijgen, maar van dom lomp kinderachtig vermaak, al is het zeker melig, is het vaak gewoon van een bedroevend niveau.

Lees je postje over 5 of 10 jaar eens terug zou ik zeggen en ben benieuwd wat je er dan van vind.

Ik ben al midden-twintig, het is niet dat ik net 19 ben. ik denk dat dit gewoon blijft.