Beste,
Vroeger was het allemaal koek en ei tussen mij en ons va.
We deden veel leuke dingen samen. Elke dag als ik weer terug kwam uit school gaf hij mij een knuffel en gingen we daarna lekker samen voetballen of andere leuke dingen buiten doen.
Vanaf eigenlijk een maandje is er eigenlijk wat veranderd en dat komt nog niet eens door zijn buitensporige café-gedrag. Neen, ik ben er achter gekomen dat mijn vader iets doet op zijn computer wat ik eigenlijk niet door de beugel vind kunnen en waar ik mij mateloos aan irriteer.
Mijn vader gebruikt namelijk het lettertype: ''Tahoma'' Iedereen weet natuurlijk dat lettertypen als Arial of Calibri veel beter zijn. Zelfs Comic Sans is nog beter dan Tahoma. Ik heb geprobeerd mijn vader dit uit te leggen maar hij blijft steevast bij zijn keuze; Tahoma.
Nou hebben wij hier dus al veel meningsverschillen over gehad die bijna allemaal uitmondden in ruzies.
Nou heeft hij aan het begin van de week beloofd om tegenwoordig alleen nog maar Arial te gebruiken. Hij was er zelf ook achter gekomen dat het gebruik van Tahoma eigenlijk ten kostte ging van onze vader-zoon-relatie. Dat moeke er ook onder lijdt ging hem niet in de koude kleren zitten, zo vertelde hij mij.
Nou, een goed voornemen is mooi meegenomen en zo gingen we dus allebei met een schone lei de nieuwe week in.
Ik merkte dat mijn vader zelf ook sporadisch gelukkiger begon te worden en meer zei. Hij straalde vaker en zag er over het algemeen ook gewoon gelukkiger uit.
Sinds gisteren.
Gisteren toen ik thuiskwam zat mijn vader op het aanrecht, normaal zit hij nooit op het aanrecht.
Ik vroeg hem of er wat aan de hand was en hij antwoordde nogal onduidelijk en er kwam niet veel meer uit dan een beetje: ''Mwhoah ik weet het niet zoon, ik weet het niet, mwahohaoa'' Ik vond het dus al een zeer vreemde reactie en eerlijk gezegd begon ik ook al weer een beetje wat te vermoeden.
Daaropvolgend ben ik dus naar pa's kantoor boven gelopen alwaar ik de computer in zojuist gebruikte toestand aantrof.
Ik zag Microsoft Word geopend op het beeldscherm staan. Het was pa zijn dag-evaluatie en ik zag eigenlijk niets vreemds zo op het eerste oog.
Toen ben ik begonnen met het naar beneden scrollen van de tekst. Hoe verder ik naar beneden scrollde hoe vreemder ik mijzelf eigenlijk begon te voelen. ''Er klopt hier iets niet'' dacht ik. En een gevoel van misselijkheid bedwelmde me. Tegelijkertijd werd ik ineens heel licht in het hoofd. Ik zag het: Pa was onderaan weer begonnen met het typen met Tahoma. In ongeveer de laatste alinea stonden voorzichtig een paar enkele Tahoma-letters tussen de gewone Calibri-letters. Dit werden er echter steeds meer, de laatste zin was zelfs helemaal in Tahoma geschreven.
Ik ben letterlijk in elkaar gezakt van verdriet.
Mijn vader zat op dat moment nog steeds beneden op het aanrecht. Beneden hoorde ik plotseling een gil, het was moeke die thuiskwam en vader in verwarde toestand aantrof op het aanrecht.
We hebben mijn vader in bed gelegd en hebben deze avond in stilte met elkaar doorgebracht aan tafel. Echt de hele avond is er geen woord gesproken.
Nou is het de volgende dag en mijn vader ligt nog steeds in zijn bed. De sfeer hier thuis is nog steeds om niet te harden. Je kunt hier elk moment een speld horen vallen.
Wat moeten wij hiermee?
Moet mijn vader naar een psychiater?
Zo kan het niet verder, dit is geen leven.
Op het moment haat ik mijn vader gewoon om wat hij telkens doet. Maar tegelijkertijd kan hij er misschien niets aan doen. En ik wil hem zo graag gewoon liefhebben en niet haten.
Help ons alstublieft.
Digo