Voor eeuwig single zijn #2

Mmmh als jij op die leeftijd zo dacht, dan zal ik ook wel zo eindigen als jou.
Ik denk soms ook van, jeejtje wat als ik uiteindelijk niemand heb maar dan wuif ik het weg..
maarja mijn situatie is ook anders, ik wil het wel maar het gaat niet wegens ouders etc.
als ik het echt had gewild zou ik er een hebben.
Maar wat is het probleem bij jou precies, waarom kan je niemand vinden?

Je moet wat meer zelfvertrouwen kweken en.gewoon op meiden afstappen.

Ach zo dramatisch is dat toch niet. Ik heb bewust de boot afgehouden tot m'n 35e ofzo. Daarvoor scharrelde ik wel eens wat maar als het te serieus werd haakte ik altijd al snel af. Vandaar dat mensen nog wel eens zielig tegen me deden. Waarom zo'n leuke vent als ik nog steeds singel was. Ik moest er altijd om lachen. Zeker als je bedenkt dat leeftijdsgenoten het niet altijd makkelijk hadden in een relatie en soms wel eens jaloers op me waren. Op m'n 35e kwam er een ommekeer en bleek ineens goed in de markt te liggen bij 40 plus vrouwen die gescheiden waren en kinderen hadden. Daar heb ik dan ook behoorlijk van ''geprofiteerd'' maar uiteindelijk ben ik dan getrouwd met een vrouw die iets jonger is dan ik en zichzelf te oud vond voor kinderen. We hebben goed en fijn samen en zijn zoals je dat kunt noemen gelukkig kinderloos. Als je dat uitspreekt moet je dan weer oppassen dat je stellen die ongewild kinderloos zijn niet voor de kop stoot. Het is me opgevallen dat dat soms niet goed aankomt bij die mensen.

quote:

Op vrijdag 14 juni 2013 20:59 schreef eefje801 het volgende:

[..]

Klinkt alsof je heel (veel te) streng bent voor jezelf. Er is geen standaard pakket eigenschappen nodig voor een relatie, veel dingen leer je juist gaandeweg als je met iemand samen bent. Het is echt anders als contacten met vrienden of familie, veel intiemer en kwetsbaarder. Een beetje rationeel zijn kan trouwens helemaal geen kwaad hoor, kan je ook sterken zolang je maar af en toe iets uit.

Dat klopt wel ja, ben best wel kritisch naar mezelf toe. Valkuil zou dan ook zijn om nog heel lang van mezelf te vinden dat ik niet klaar ben om 'partner' te zijn. Terwijl het misschien inderdaad een gedachtekronkel is, want het gaat er toch gewoon om dat je aanwezigheid daar de ander als fijn/ondersteunend wordt ervaren. Mezelf zijn dus en niet denken dat ik allemaal zoveel bijzonders moet doen, daar komt het dan eigenlijk op neer.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 12:25 schreef shawtyyy het volgende:
Mmmh als jij op die leeftijd zo dacht, dan zal ik ook wel zo eindigen als jou.
Ik denk soms ook van, jeejtje wat als ik uiteindelijk niemand heb maar dan wuif ik het weg..
maarja mijn situatie is ook anders, ik wil het wel maar het gaat niet wegens ouders etc.
als ik het echt had gewild zou ik er een hebben.
Maar wat is het probleem bij jou precies, waarom kan je niemand vinden?

Dit klinkt ook een beetje raar. Ik hoop voor je dat die "blokkade" van je ouders niet je hele leven bepaalt en vervolgens nooit een relatie aan kunt gaan. Ken de situatie niet, maar in een relatie heb ik nooit rekening hoeven houden met mijn ouders.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 12:56 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb een zeer ongelukkig verleden gehad. Net als bij jou zijn mijn ouders onderdeel van het probleem. Het gaat nu pas, op mijn 27ste, minder negatief.

Oh wat erg, maar gelukkig gaat het beter nu!
Bij mij is het simpelweg dat ik er geen mag en ik heb een hele slechte relatie met mijn vader, denk dat de oorlog uitbreekt als ik ook nog is een vriendje heb.

Je moet dit niet echt zien als een serieus probleem eigenlijk. een relatie is niet alles in het leven, je kunt ook andere belangrijke relaties zoals vriendschappen versterken, daar heb je ook echt veel aan misschien wel meer dan aan een geliefde?

quote:

Op zondag 16 juni 2013 12:58 schreef ivanhoe1984 het volgende:

[..]

Dit klinkt ook een beetje raar. Ik hoop voor je dat die "blokkade" van je ouders niet je hele leven bepaalt en vervolgens nooit een relatie aan kunt gaan. Ken de situatie niet, maar in een relatie heb ik nooit rekening hoeven houden met mijn ouders.

Het is ook raar en het voelt ook raar. Mijn ouders maken mij niet bepaald gelukkig, naast dat ik me met die dingen niet bezig mag houden bemoeien ze ook negatief met andere zaken en zijn nooit trots. Dus ja, ik zal het maar verklappen, het heeft met mijn geloof te maken...of zo ach ja maak mezelf altijd wijs dat het goed komt.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:02 schreef shawtyyy het volgende:

[..]

Het is ook raar en het voelt ook raar. Mijn ouders maken mij niet bepaald gelukkig, naast dat ik me met die dingen niet bezig mag houden bemoeien ze ook negatief met andere zaken en zijn nooit trots. Dus ja, ik zal het maar verklappen, het heeft met mijn geloof te maken...of zo ach ja maak mezelf altijd wijs dat het goed komt.

Maar zodra je op jezelf zou wonen, baan hebt etc dan kan dat op zich wel? Of bestaat dan de kans dat ondanks dat jij zelfstandig bent, aan een vriend gaat, dat vervolgens je ouders je niet meer willen aankijken?

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:02 schreef shawtyyy het volgende:

[..]

Het is ook raar en het voelt ook raar. Mijn ouders maken mij niet bepaald gelukkig, naast dat ik me met die dingen niet bezig mag houden bemoeien ze ook negatief met andere zaken en zijn nooit trots. Dus ja, ik zal het maar verklappen, het heeft met mijn geloof te maken...of zo ach ja maak mezelf altijd wijs dat het goed komt.

Oké, lastig en ik snap het nu beter. Waarschijnlijk word je ooit wel een keer écht verliefd en zal je je waarschijnlijk wat tegendraads opstellen, wellicht dat je ouders dan inzien dat je ook liefde in je leven nodig hebt!

quote:

Op zondag 16 juni 2013 12:52 schreef pietkanarie het volgende:

[..]

Dat klopt wel ja, ben best wel kritisch naar mezelf toe. Valkuil zou dan ook zijn om nog heel lang van mezelf te vinden dat ik niet klaar ben om 'partner' te zijn. Terwijl het misschien inderdaad een gedachtekronkel is, want het gaat er toch gewoon om dat je aanwezigheid daar de ander als fijn/ondersteunend wordt ervaren. Mezelf zijn dus en niet denken dat ik allemaal zoveel bijzonders moet doen, daar komt het dan eigenlijk op neer.

Zoiets, immers degene met wie je samen bent viel (en hopelijk dan nog steeds ) op je om wie je was, dus hoef je ook enkel maar jezelf te blijven binnen die relatie.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:06 schreef xFriendx het volgende:

[..]

Maar zodra je op jezelf zou wonen, baan hebt etc dan kan dat op zich wel? Of bestaat dan de kans dat ondanks dat jij zelfstandig bent, aan een vriend gaat, dat vervolgens je ouders je niet meer willen aankijken?

Op mezelf wonen zou heerlijk zijn he, maar heb nu geen inkomen, of ja niet genoeg. Ik zou 't niet weten. Maar zoals ik ze nu ken denk ik dat ze het nooit goed zullen vinden.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:06 schreef ivanhoe1984 het volgende:

[..]

Oké, lastig en ik snap het nu beter. Waarschijnlijk word je ooit wel een keer écht verliefd en zal je je waarschijnlijk wat tegendraads opstellen, wellicht dat je ouders dan inzien dat je ook liefde in je leven nodig hebt!

Dat weten ze nu diep van binnen ook, maarja als ze me zelf geen liefde geven maar alleen maar haat, dan gunnen ze het me echt niet van een vreemde jongen.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:16 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen vrienden. Ik ken wel een flink aantal mensen, veel meer dan vroeger.

dan MAAAK vrienden!
[..]

Ik denk dat het laatste het geval is. Mijn ouders kijken mij niet meer aan als ik zonder baan op mezelf ga wonen. Naja, niet meer aankijken... Ze hebben er wel verschrikkelijk veel moeite mee en dat had ik graag anders gezien. Het probleem is dat mijn ouders niet hebben gekozen voor mijn geluk, maar voor mijn "carrière". Ze hebben mij geestelijk zo in de steek gelaten dat mijn carrière ook op z'n gat ligt en dat hebben ze niet door.
Mijn ouders zijn een beetje tokkie-achtig. Ze zijn laagopgeleid en ze hebben een "gewoon met hetzelfde door blijven rammen ook al gaat dat niet" houding. Ik ben precies het tegenovergestelde en daar houden ze totaal geen rekening mee.

wat een slechte steun, in dat geval zou ik me niet meer focussen op mijn ouders hoor,doe je eigen ding, als je ouders alleen je carriere steunen da noem je dat geen steunen

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:30 schreef shawtyyy het volgende:

[..]

wat een slechte steun, in dat geval zou ik me niet meer focussen op mijn ouders hoor,doe je eigen ding, als je ouders alleen je carriere steunen da noem je dat geen steunen

Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat zij zelf laag opgeleid zijn. Ze hebben ervaren hoe het is om weinig carrière te maken. Misschien denken ze daarom dat hij veel gelukkiger zou zijn als hij wél carrière maakt.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:32 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Vrienden maken gaat lastig op mijn leeftijd. Het is meer ieder voor zich dan vroeger. Ze zijn gelukkig verder wel aardig

Ik snap het niet, waarom word vrienden make lastiger naarmate je ouder wordt?

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:33 schreef pietkanarie het volgende:

[..]

Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat zij zelf laag opgeleid zijn. Ze hebben ervaren hoe het is om weinig carrière te maken. Misschien denken ze daarom dat hij veel gelukkiger zou zijn als hij wél carrière maakt.

maar dan moet dat geestelijke steun er ook zijn, dan is het wel goed

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:34 schreef shawtyyy het volgende:

[..]

maar dan moet dat geestelijke steun er ook zijn, dan is het wel goed

Dat is wel zo ja. Als ouder kun je je 'kinderen' niet zomaar laten zwemmen. Geestelijke ondersteuning is ook nodig.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:33 schreef shawtyyy het volgende:

[..]

Ik snap het niet, waarom word vrienden make lastiger naarmate je ouder wordt?

Over het algemeen genomen is het zo dat op school bijvoorbeeld iedereen nog druk doende is met zijn leven en de invulling nog niet rond is. Dit bied redelijk wat kansen om deel uit te gaan maken van een vriendenkring. Op oudere leeftijd zit je nog wel tussen groepen, zoals collega's, maar veelal is hun invulling al rond (vaste groep, getrouwd, kindje) en zijn ze niet meer zo bezig met nieuwe aanwas van kennissen. Dan is het lastig om daar nog tussen te komen.

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:38 schreef xFriendx het volgende:

[..]

Over het algemeen genomen is het zo dat op school bijvoorbeeld iedereen nog druk doende is met zijn leven en de invulling nog niet rond is. Dit bied redelijk wat kansen om deel uit te gaan maken van een vriendenkring. Op oudere leeftijd zit je nog wel tussen groepen, zoals collega's, maar veelal is hun invulling al rond (vaste groep, getrouwd, kindje) en zijn ze niet meer zo bezig met nieuwe aanwas van kennissen. Dan is het lastig om daar nog tussen te komen.

Aha om die reden.. ja ik hoor wel vaker dat dat gebeurd. Als je jong bent dan beloof je elkaar dat geliefdes nooit voor jullie vriendschap word getrokken, maar dat gebeurd uiteindelijk zoiezo wel ;p echt jammer! echte goeie vrienden, snappen van elkaar dat ze elkaar niet zo vaak kunnen zien en blijft het gevoel toch hetzelfde

quote:

Op zondag 16 juni 2013 13:14 schreef shawtyyy het volgende:

[..]

Dat weten ze nu diep van binnen ook, maarja als ze me zelf geen liefde geven maar alleen maar haat, dan gunnen ze het me echt niet van een vreemde jongen.

Als ze je geen liefde geven, en je ontwikkeling en geluk alleen maar in de weg staan, dan is het denk ik een goed idee om ze de vinger te geven en voor jezelf te kiezen.
Het zijn wel je ouders, maar je hebt geen enkele verplichting naar hen toe, het is jouw leven.