Dana Priest: the national security correspondent for the Washington Post
De video in de post hierboven geeft te denken:
• Hoeveel levens worden gespaard en hoeveel levens worden geschaad. Het lijkt erop dat deze operaties veel meer levens kost dan er in verhinderde aanslagen zouden zijn omgekomen.
• Iedereen tast jarenlang in het duister vanwege geheime aard van deze operaties. Mensen worden verkeerde voorstellingen van zaken voorgespiegeld door de leidende politici. Mensen reageren vanuit allerlei motieven terwijl de voorstelling van zaken die ze krijgen voorgeschoteld onzinnig is. Mensen worden wantrouwig als ze erachter komen dat ze zijn voorgelogen of vaststellen dat er een zee van propaganda op ze wordt afgevuurd. Mensen die eerder doorhebben dat zaken anders liggen dan voorgesteld, raken mogelijk in problemen omdat ze te kritisch of te weinig patriottistisch zijn in de ogen van hun buren, collega's of werkgevers.
• De bevolking leert dat je beter geen opinies kan hebben over serieuze kwesties. Want als je realistisch bent, dan begrijp je dat de niets weet, dat wat je wordt verteld onzin is, en je er druk over maken geen zin heeft omdat er mogelijk iets heel anders gebeurd dan je denkt. Deze ervaringen maakt de bevolking uiteindelijk apathisch. Het heeft geen zin je er druk over te maken, geen zin te luisteren naar politici, geen zin te lezen wat de krant erover schrijft, geen zin te gaan stemmen (want je hoofd zit vol met misconcepties), geen zin om in een democratie te geloven.
• Hoe ervaren de insiders het? Ze krijgen hoge functies waarin ze grote beslissingen mogen nemen. Ze weten wat er gaande is en dat maakt hun inzicht superieur aan anderen. Ze verdienen er een goed salaris mee. Gaan om met vergelijkbare mensen in de landen waarmee ze samenwerken. Er ontstaat gemakkelijk een gevoel van een nobele strijd. Buitenstaanders die hun een spiegel kunnen voorhouden, weten te weinig om op de insider zinnig over te komen.
• Dit moet toch haast wel leiden tot een overtuiging van eigen gelijk onder de bestuurders en wantrouwen onder de bevolking.
• Wat onderzoeksjournalisten proberen te achterhalen is
1) iets dat het publiek niet mag weten of
2) iets dat iemand weet en ze zo kan vertellen, maar dat niet doet.
Knap frustrerend lijkt mij.
• Het antwoord op de vraag naar de veronderstelde massavernietigingswapens in Irak aan het eind luidde: het was moeilijk om te achterhalen of deze er waren of niet. Maar de VS had nooit aangevallen als ze er waren, want dat was de inzet te hoog. Dus de administratie was ervan overtuigd dat ze er niet waren. Simpel.
De conclusie is dat dit machtsspel alleen bestaat om het de mensen in de 'drivers seat' het gevoel van te geven belangrijk te zijn, en dat het tot meer schade leidt dan goed doet.
[ Bericht 30% gewijzigd door deelnemer op 02-07-2013 04:02:47 ]