Ik ben 20, tweedejaars student. Op het eerste gezicht heb ik een prima leventje. Ik heb genoeg vrienden, hou verder van uitgaan en sporten en verdien via internet wat bij – eigenlijk heel normaal. Ik voel me echter zo raar.
Het lijkt wel alsof ik in een voortdurende existentiële crisis verkeer. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen, maar ik voel me vaak vervreemd, ook al doe ik gewoon de dingen die je zou verwachten van iemand van mijn leeftijd. Alsof ik een toeschouwer ben van een spel waarvan ik de regels niet ken, maar waar ik wel aan meedoe. Ik heb continu het gevoel dat ik iets mis wat mijn geluk in de weg staat en wat anderen wel lijken te hebben.
Gistermiddag liep ik langs het terras en het beeld van al die lachende stelletjes gaf me het pijnlijke besef dat ik in het afgelopen jaar eigenlijk geen moer ben opgeschoten. Ik doe niet zo veel. Ik heb geen echte hobby’s of passies (meer), niet echt een heel actief sociaal leven. Niet eens uit luiheid. Ik denk dat het probleem veel dieper ligt. Ik heb niets of niemand om voor te leven. Of misschien kan ik wel niet met mezelf leven, dat is het denk ik meer.
Ik heb het gevoel dat ik continu met mezelf worstel. Het is nooit rustig in mijn hoofd. Ik analyseer alles tot in het extreme. Mijn geheugen is onuitputtelijk. Ik ben altijd op zoek naar perfectie, ook al weet ik dat ik die niet zal vinden. Ik voel me een slaaf van mijn eigen gedachten. Het maakt me angstig, ongemotiveerd, ongeconcentreerd, verward en moedeloos.
Het zorgt ook voor een gebrek aan eigenwaarde. Ik heb het gevoel alsof ik nooit een eigen identiteit heb gehad. Iets waar ik me aan vast kan grijpen. Ik heb weleens gedacht dat ik over een soort ‘inzicht’ beschik dat anderen niet hebben. Maar anders dan in een film ben ik geen genie. Nee, ik ben gewoon die stille, piekerende jongen die verwaald is in de chaos van zijn gedachten, op zoek naar stabiliteit. Soms, heel soms, denk ik het gevonden te hebben, maar uiteindelijk val ik altijd weer terug, net als nu.
Dit alles hindert me bij het doen van de dingen waar ik plezier en energie uit kan halen – wat met mijn vrienden doen, sporten, lezen en iets doen voor de wereld, op welke manier dan ook. Werkelijk alles verandert in een zelfkritische, door angst gedreven clusterfuck. Het zorgt voor gevoelens van mislukking, die op hun beurt weer angst veroorzaken. Het is een vicieuze cirkel. Ik observeer mensen die in het nu leven, ongehinderd door de gedachten die eindeloos blijven doorratelen in mijn hoofd. Ik heb het gevoel alsof ik die staat nooit zal kunnen bereiken, hoe hard ik het ook probeer.
Ik zou zo veel dingen willen doen, maar iets in me houdt me tegen. Ik wil gaan leven. De wereld verkennen, nieuwe mensen leren kennen. Meer openstaan voor anderen. Liefde tonen. Mezelf nuttig maken. Mijn energie en creativiteit ergens in kwijt kunnen. Voor zover ik weet is dit de enige kans die we krijgen.
Mijn vermeende problemen lijken zo onbeduidend wanneer ik ’s avonds omhoog kijk. Maar ze zijn er wel, en hoe hard ik het ook probeer, alles zal uit mijn handen vallen als ik niet uit deze negatieve spiraal weet te komen. Ik zie zo veel potentie, maar voel me ondertussen ook zo hulpeloos. Ik ben me volledig bewust van mijn zelfobsessie. Maar hoe kan ik mijn aandacht richten op de wereld om mij heen, op anderen, als ik geen duidelijk beeld van mezelf kan krijgen?
Je antwoord ligt niet in een relatie, dat is alleen symptoom bestrijding
Je word namelijk geen ander mens als je een relatie krijgt en als het dan uit gaat ben je nog net zo ver van huis (of misschien nog wel verder van huis)
Zorg dat je eerst gelukkig word met je zelf en wie je bent en zoek dan pas een ander er bij
Een professional kan je helpen met uitzoeken wie je nou eigenlijk bent, waar je passies liggen en helpen werken aan je eigenwaarde
Als niet langs een professional wil zou je misschien alleen kunnen gaan reizen? Dan word je echt op jezelf terug geworpen en leer je jezelf ook wel echt kennen
je moet alleen wel even zelf inschatten of dat wat voor je is, je moet dan wel stappen ondernemen op je reis anders voel je je waarschijnlijk nog ellendiger
http://www.bol.com/nl/p/identiteit/9200000002308060/
In mijn bescheiden mening is 'gelukkig zijn' bullshit, je hebt momenten/periodes waarin je gelukkig bent, maar ook momenten wanneer dat niet zo is. Hoort er nou eenmaal bij, zonder de dalen heb je namelijk ook geen pieken.
Je moet er vooral niet te hard aan trekken of gelukkig zijn proberen af te dwingen, dat werkt alleen maar averechts.
Dat gevoel dat je zelf iets doet of maakt van je eigen realiteit soms? Want als je een minder besef hebt van je eigen identiteit of ik lijkt het mij logisch dat alle acties van dat ik minder 'echt' lijken. Hoe meer je twijfelt over jezelf hoe minder sterk je ik wordt dus dan kom je in zo'n vicieuze cirkel terecht.quote:Op woensdag 5 juni 2013 10:52 schreef M51 het volgende:
Ik heb continu het gevoel dat ik iets mis wat mijn geluk in de weg staat en wat anderen wel lijken te hebben.
Misschien moet je minder anderen observeren en meer jezelf. Ik vind het normaal om mensen te observeren om jezelf mee te meten om zo een idee te verkrijgen van je eigen waarde, dat je dus niet jezelf te hoog of te laag inschat maar een nivo wat overeenkomt met wat anderen je zouden geven.
De maatschappij heeft een waarde systeem, het zijn ongeschreven regels dat je iemand die waardevol is voor de maatschappij meer waarde geeft dan bv. een willekeurige zwerver, afgezien dat iedereen natuurlijk een basis waarde als mens heeft.
Ik vind het zelf een moeilijk iets, kan zijn dat ik er helemaal naast zit. Maar dat idee van een spel waarvan je de regels niet kent kwam me bekend voor, ik heb zelf ook jaren het idee gehad dat ik in een existentiele crisis zat en me niet meer kon relateren aan anderen. Als je er niets aan doet dan kan dat gevoel ontstaan van geleefd worden (wat bij mij gebeurde 2-3 jaar na school bij mijn eerste werkgever) omdat je zo twijfelt aan je eigen wereld beeld dat anderen leidend worden in hun wereldbeeld en mening, ook over jou.
Een psych kan je er wel mee helpen.quote:Op woensdag 5 juni 2013 11:26 schreef HostiMeister het volgende:
Een psych kan je hier niet mee helpen. Wat jij beschrijft is gewoon een gevoel wat je wel eens kan hebben, zeker op jouw leeftijd. Het leven, gevoelens, de wereld, wat moet ik ermee, wat mis ik, waarom ben ik niet gelukkig? Moeilijke vragen zonder een simpel antwoord, maar geloof me over tijd wordt het vanzelf beter, gewoon doen wat je moet doen en voornamelijk wat je wil doen.
Kijk, uiteindelijk ben jij de enige die jezelf kan veranderen of verbeteren. Maar een psych herkent jouw beperkingen, de dingen die je zelf niet herkent. En hij houdt je een spiegel voor en wijst je op dingen die jij normaal vindt, maar die niet voor iedereen normaal zijn.
Zo zie je zelf waar de knelpunten zitten, en heb je meer houvast om die knelpunten aan te pakken.
Of misschien blijkt wel dat je kunt leven met die knelpunten en vind je rust.
Een psych houdt je alleen maar een spiegel voor. Maar een betere spiegel dan je zelf ooit zou kunnen, en zeker een betere spiegel dan je vrienden zullen doen. Je vrienden willen altijd iets van je, een psycholoog niets (behalve je geld, maar dat weet je van te voren).
Wil ik ook wel doen hoor, en ik hoef er niets voor terug:quote:
hij houdt je een spiegel voor en wijst je op dingen die jij normaal vindt, maar die niet voor iedereen normaal zijn.
Wtf?quote:Je vrienden willen altijd iets van je
heb je het zelf gelezen?quote:
Ga dit eens lezen:
http://www.bol.com/nl/p/identiteit/9200000002308060/
ik wel en het gaat hem niet helpen hoor
dit is een algemene beschouwing over wat identiteit is, niet een boek dat je gaat helpen jouw identiteit te vinden
Meer denken, meer analyseren, meer piekeren, meer verhaaltjes van dingen in je hoofd maken, kortom; meer van hetzelfde wat meer van dezelfde problemen veroorzaakt. Lijkt me niet handig.quote:
Nee voor elke identiteitscrisis naar een psych lopen, dat schiet op. Zo kun je nooit iets handelen.quote:
[..]
heb je het zelf gelezen?
ik wel en het gaat hem niet helpen hoor
dit is een algemene beschouwing over wat identiteit is, niet een boek dat je gaat helpen jouw identiteit te vinden
wat hostimeister zegt dus!een psych doet het zware werk niet voor je hoor, het is meer een gidsquote:
[..]
Nee voor elke identiteitscrisis naar een psych lopen, dat schiet op. Zo kun je nooit iets handelen.
zie het als een fysiotherapeut: hij/zij zegt welke oefeningen helpen en jij doet de oefeningen
Het erop houden dat het normaal is en dat het hoort (waar baseer je dat op?) en het zo de ruimte geven om verder te groeien, dat schiet wel op?quote:
Nee voor elke identiteitscrisis naar een psych lopen, dat schiet op. Zo kun je nooit iets handelen.
Wat je krijgt als je een avondje met je pa aan de wijn gaat, of met een maat op het terras gaat hangen eigenlijk. Bij wijze van. Kijk wat films, lees wat boeken, praat met wat mensen, luister wat muziek. Het leven is moeilijk, en van alles kun je wat leren om er mee om te gaan.quote:
[..]
een psych doet het zware werk niet voor je hoor, het is meer een gids
zie het als een fysiotherapeut: hij/zij zegt welke oefeningen helpen en jij doet de oefeningen
Mensen gaan betalen om het voor je uit te leggen leert je alleen lui te zijn en het zelf niet uit te zoeken, schiet ook niet op. Althans dat vind ik.
daar ben je zelf bijquote:Op woensdag 5 juni 2013 12:03 schreef Re het volgende:
en voor je het weet zit je aan een dissociatieve stoornis vastgekoppeld
Wat voor woord vind jij beter passen bij 20 jarigen die in de bloei van hun leven zijn om in feite stil staan om ze dusdanig in hun hoofd vastzitten dat ze eigenlijk niet leven?quote:
en voor je het weet zit je aan een dissociatieve stoornis vastgekoppeld
Normaal?quote:
[..]
Wat voor woord vind jij beter passen bij 20 jarigen die in de bloei van hun leven zijn om in feite stil staan om ze dusdanig in hun hoofd vastzitten dat ze eigenlijk niet leven?
Je leven lijkt weinig betekenis te hebben. Zonder betekenis heeft het leven mijns inziens weinig zin. Je moet dus zin geven aan je leven, en daar zijn allerlei manieren voor.quote:
Ik zou zo veel dingen willen doen, maar iets in me houdt me tegen. Ik wil gaan leven.
Sommige mensen doen iets aan religie. Past dat bij je? Anderen gaan reizen; als je een kreupele hebt zien bedelen op Shanghai Centraal Station, dan kan ik je verzekeren dat je de wereld in een ander licht gaat zien.
Weer anderen zoeken betekenis in een relatie (hierboven vermeld) of in diepere vriendschappen. Je bent dan verantwoordelijk voor meer dan je egoistische zelf.
Ook vrijwilligerswerk geeft zin. Of werk met een niet-monetair component; ik ben bijv. in de wetenschap werkzaam en dat geeft mijn leven meer betekenis dan de rücksichtlose commercie.
Wellicht heeft de stroming van "positieve psychologie" iets voor je? Ik vind de volgende fact sheet een aardige samenvatting geven: Black Dog Institute positive psychology fact sheet (PDF). Ook de boeken van Martin Seligman zijn in dit verband interessant.
Grotendeels mee eens. Al kan een psycholoog wel hulpmiddelen bieden om je gedachtengang stop te zetten, of op pauze te zetten of anders te laten denken. Dat heeft niks met luiheid te maken, gewoon met onmacht. Al ben ik nog nooit bij een psycholoog geweest trouwens, dus dit is alleen van horen zeggen.quote:
[..]
Wat je krijgt als je een avondje met je pa aan de wijn gaat, of met een maat op het terras gaat hangen eigenlijk. Bij wijze van. Kijk wat films, lees wat boeken, praat met wat mensen, luister wat muziek. Het leven is moeilijk, en van alles kun je wat leren om er mee om te gaan.
Mensen gaan betalen om het voor je uit te leggen leert je alleen lui te zijn en het zelf niet uit te zoeken, schiet ook niet op. Althans dat vind ik.
Toch denk ik dat in het geval van TS praten het belangrijkste is. Zo zal je ook van anderen horen dat je niet de enige bent met al deze vragen, gedachten en onzekerheden. En dát helpt al enorm. (Denk ik).
iets met een schop en een kont... en een reality check...quote:
[..]
Wat voor woord vind jij beter passen bij 20 jarigen die in de bloei van hun leven zijn om in feite stil staan om ze dusdanig in hun hoofd vastzitten dat ze eigenlijk niet leven?
Normaal in de zin dat het de norm is van hoe de wereld er nu voor staat, maar normaal is het absoluut niet, sterker nog verkeren in een staat van niet leven om je zo in je denken vast zit is het tegenovergestelde daarvan.quote:
Wat houdt dat in? En dan?quote:
iets met een schop en een kont... en een reality check...
Vind het een bijzonder loos 'advies'.
gewoon meer naar jezelf luisteren.
meer van, reflectie, als je niet reflecteert buiten je eigen hoofd om zul je nooit een bepaald realisme kunnen bevatten... dus advies is gewoon om te stoppen met "ik kan niet met mezelf leven" wat ongelofelijk dramaquenerig klinkt als je niet eens om het hoekje kijktquote:
[..]
Wat houdt dat in? En dan?
Vind het een bijzonder loos 'advies'.
Ja toch? Ze willen minstens vriendschap van je. Dat je terug naar hen luistert als zij dat nodig hebben.quote:
[..]
Wil ik ook wel doen hoor, en ik hoef er niets voor terug:
[..]
Wtf?
Een psycholoog hoeft zelfs dat niet.
Bij je vrienden kun je altijd prima over jezelf praten. Maar dan moet je ook terug luisteren wanneer zij over zichzelf praten. Een psycholoog zal je niet vermoeien met zijn problemen.
Ik hoop dat je het verschil tussen vrienden en een psycholoog nu wat beter begrijpt?
Ja stel je voor dat je je referentiekader uitbreidt met meerdere ervaringen van vrienden, Lijkt me een stuk waardevoller dan een willekeurige psych. Maar goed, dat ben ik. Vreemde kijk op vriendschap heb je, zoals ik het zie tenminste.quote:
[..]
Ja toch? Ze willen minstens vriendschap van je. Dat je terug naar hen luistert als zij dat nodig hebben.
Een psycholoog hoeft zelfs dat niet.
Bij je vrienden kun je altijd prima over jezelf praten. Maar dan moet je ook terug luisteren wanneer zij over zichzelf praten. Een psycholoog zal je niet vermoeien met zijn problemen.
Ik hoop dat je het verschil tussen vrienden en een psycholoog nu wat beter begrijpt?
Jij bent de weg echt een beetje kwijt, geloof ik.quote:
[..]
Nee voor elke identiteitscrisis naar een psych lopen, dat schiet op. Zo kun je nooit iets handelen.
Als je in een identiteitscrisis zit KUN je niet handelen. Omdat je niet weet wat je moet doen en wat het beste is. De psycholoog helpt je om je handelingen duidelijker te zien.
Kijk, inderdaad kun je ALTIJD handelen, hoe verrot het ook allemaal in je hoofd zit. Gewoon doen wat je het beste lijkt. Of in het slechtste geval gewoon het eerste doen dat in je opkomt. Maar dan ben je gewoon een beetje aan het gokken. Kan goed uitvallen, kan fout uitvallen. Met een beetje reflectie van een onafhankelijk persoon kun je de fouten vermijden. Waarom zou je dat NIET doen?
Omdat je van fouten het meeste leert.quote:
[..]
Jij bent de weg echt een beetje kwijt, geloof ik.
Als je in een identiteitscrisis zit KUN je niet handelen. Omdat je niet weet wat je moet doen en wat het beste is. De psycholoog helpt je om je handelingen duidelijker te zien.
Kijk, inderdaad kun je ALTIJD handelen, hoe verrot het ook allemaal in je hoofd zit. Gewoon doen wat je het beste lijkt. Of in het slechtste geval gewoon het eerste doen dat in je opkomt. Maar dan ben je gewoon een beetje aan het gokken. Kan goed uitvallen, kan fout uitvallen. Met een beetje reflectie van een onafhankelijk persoon kun je de fouten vermijden. Waarom zou je dat NIET doen?
Ik zeg niet dat hij het niet moet doen, moet ie zelf weten. Ik zeg alleen dat het mij geen slimme keuze lijkt. Kan toch? Wil niet zeggen dat ik de weg kwijt ben. (
)Zoals Re ook al zei, het klinkt allemaal zo dramatisch, praat gewoon eens met wat mensen doe wat zelfreflectie op, verbreed je horizon. Iedereen heeft wel eens een identiteitscrisis op zijn tijd, als je dan elke keer weer hulp van een proffesional nodig hebt, schiet dat ook niet op. Beter leer je het gewoon handelen, scheelt een hoop tijd, gejank en geld.
niet iedereen is goed in zelfreflectie of leren van foutenquote:
[..]
Omdat je van fouten het meeste leert.
Ik zeg niet dat hij het niet moet doen, moet ie zelf weten. Ik zeg alleen dat het mij geen slimme keuze lijkt. Kan toch? Wil niet zeggen dat ik de weg kwijt ben. (
Zoals Re ook al zei, het klinkt allemaal zo dramatisch, praat gewoon eens met wat mensen doe wat zelfreflectie op, verbreed je horizon. Iedereen heeft wel eens een identiteitscrisis op zijn tijd, als je dan elke keer weer hulp van een proffesional nodig hebt, schiet dat ook niet op. Beter leer je het gewoon handelen, scheelt een hoop tijd, gejank en geld.
misschien werkt het voor TS, misschien niet en gaat hij liever naar een psych
kan TS prima zelf beslissen nadat hij geluiden uit beide kampen heeft gehoord
Alleen TS kan inschatten hoe erg hij alles ervaart en of praten met anderen voor hem een optie is (misschien zijn er wel geen anderen in zijn leven die hij genoeg vertrouwt of zo)
begrijp me goed; ik ben echt niet anti psychologie! ik vind echter wel dat sommigen tegenwoordig wel heel snel roepen in een crisis te zitten en daar dan hulp bij nodig te hebben. leven is ook leren zelf je oplossingen te zoeken. pas als je daar dan niet uitkomt is het tijd om professionele hulp in te schakelen. komop jongens: een 20jarige opent een topic en die wordt direct naar de psycholoog verwezen omdat het allemaal HEEL ERG is en hij HULP nodig heeft? dat vind ik dan weer een beetje boel veel te ver gaan.quote:
[..]
Jij bent de weg echt een beetje kwijt, geloof ik.
Als je in een identiteitscrisis zit KUN je niet handelen. Omdat je niet weet wat je moet doen en wat het beste is. De psycholoog helpt je om je handelingen duidelijker te zien.
Kijk, inderdaad kun je ALTIJD handelen, hoe verrot het ook allemaal in je hoofd zit. Gewoon doen wat je het beste lijkt. Of in het slechtste geval gewoon het eerste doen dat in je opkomt. Maar dan ben je gewoon een beetje aan het gokken. Kan goed uitvallen, kan fout uitvallen. Met een beetje reflectie van een onafhankelijk persoon kun je de fouten vermijden. Waarom zou je dat NIET doen?
sterker nog; kunnen we denk ik heel R&P opdoeken: elk topic, elke vraag kan je dan beantwoorden met "gaan naar een psycholoog". klaar.
Jij: "Ach, ik zit in de shit, ik zie het allemaal niet meer zitten, niks heeft zin meer".quote:
[..]
Ja stel je voor dat je je referentiekader uitbreidt met meerdere ervaringen van vrienden, Lijkt me een stuk waardevoller dan een willekeurige psych. Maar goed, dat ben ik. Vreemde kijk op vriendschap heb je, zoals ik het zie tenminste.
Vriend: "Ja, ik begrijp wat je bedoelt, ik zit ook in de shit, zie het allemaal niet meer zitten, niks heeft meer zin".
Nou, dat helpt. Het enige dat er gebeurt is dat je je smart deelt en gedeelde smart is halve smart.
Maar het lost niks op. Het doet alleen een beetje minder pijn.
dat is maar net hoe 'zwaar' je een psych inschakelen vindquote:
[..]
begrijp me goed; ik ben echt niet anti psychologie! ik vind echter wel dat sommigen tegenwoordig wel heel snel roepen in een crisis te zitten en daar dan hulp bij nodig te hebben. leven is ook leren zelf je oplossingen te zoeken. pas als je daar dan niet uitkomt is het tijd om professionele hulp in te schakelen. komop jongens: een 20jarige opent een topic en die wordt direct naar de psycholoog verwezen omdat het allemaal HEEL ERG is en hij HULP nodig heeft? dat vind ik dan weer een beetje boel veel te ver gaan.
sterker nog; kunnen we denk ik heel R&P opdoeken: elk topic, elke vraag kan je dan beantwoorden met "gaan naar een psycholoog". klaar.
ik ben laatst ook naar de dokter geweest puur voor iets dat alleen ijdel is en niet mijn gezondheid bedreigd
daar kun je dan ook van zeggen 'waarom doe je dat? het gaat je alleen maar geld kosten, misschien had je zelf ook met cremepjes kunnen kloten etc' Ik ga gewoon graag naar een pro
en dat zou ik ook doen als ik er op het gebied van mijn psyche even niet uit kom
misschien sta je na 4 afspraken weer buiten met wat handige tips en blijft het daar bij
ik zie niet wat daar mis mee is of waarom je alleen met HEEL ERGE DINGEN naar een psych mag
quote:
[..]
niet iedereen is goed in zelfreflectie of leren van fouten
misschien werkt het voor TS, misschien niet en gaat hij liever naar een psych
kan TS prima zelf beslissen nadat hij geluiden uit beide kampen heeft gehoord
Alleen TS kan inschatten hoe erg hij alles ervaart en of praten met anderen voor hem een optie is (misschien zijn er wel geen anderen in zijn leven die hij genoeg vertrouwt of zo)
Als je niet leert van je fouten, brand je je dan ook elke keer als je een ketel van het vuur af pakt? Iedereen leert van fouten.Maar dat terzijde, TS moet inderdaad zelf weten wat ie doet, we kunnen hem hoogstens advies geven, het mijne houdt iig niet in dat hij naar een psych moet op zijn 20e omdat hij een 'het even niet meer weet'. Iets wat genoeg andere mensen op die leeftijd ook hebben gehad en zich er ook gewoon doorheen hebben geslagen. Maar je hebt gelijk, dat is aan TS om te bepalen, niet aan ons.
En als laatste: ik heb liever dat mensen te snel naar een psycholoog gaan en na 3 afspraken weer buiten staan dan dat ze zelf maar door blijven ploeteren omdat ze denken 'ik heb gewoon een schop onder mijn kont nodig etc' en er dan niet uit komen, jaren in blijven hangen of erger nog zelfmoord plegen
Ja dat is een hele stap verder dan 'ik zit niet goed in mijn vel' maar ik ken genoeg jonge mensen die een einde aan hun leven hebben gemaakt vanwege dingen waar ik van denk (en zij misschien terugkijkend na 20 jaar ook wel als ze waren blijven leven) 'daar was echt uit te komen!'
als je in je eentje in zo'n spiraal terecht komt, kom je daar niet altijd uit ook al kan iemand met meer afstand gewoon zeggen: he het valt toch wel mee
je snapt best wat ik bedoelquote:
[..]
Maar dat terzijde, TS moet inderdaad zelf weten wat ie doet, we kunnen hem hoogstens advies geven, het mijne houdt iig niet in dat hij naar een psych moet op zijn 20e omdat hij een 'het even niet meer weet'. Iets wat genoeg andere mensen op die leeftijd ook hebben gehad en zich er ook gewoon doorheen hebben geslagen. Maar je hebt gelijk, dat is aan TS om te bepalen, niet aan ons.
half nederland kan niet leren van persoonlijke fouten omdat ze de gevolgen niet altijd koppelen aan hun eigen gedrag
dat is anders bij een hete pan
ik zeg nergens dat je alleen met HELE ERGE dingen naar een arts 'mag', moet je leuk zelf weten. het helpt alleen ts geen donder om die een enorm probleem aan te praten waar die een volkomen normale fase doormaakt op diens leeftijd, gewoon omdat jij zulke gevoelens als een heel groot probleem ziet.quote:
[..]
dat is maar net hoe 'zwaar' je een psych inschakelen vind
ik ben laatst ook naar de dokter geweest puur voor iets dat alleen ijdel is en niet mijn gezondheid bedreigd
daar kun je dan ook van zeggen 'waarom doe je dat? het gaat je alleen maar geld kosten, misschien had je zelf ook met cremepjes kunnen kloten etc' Ik ga gewoon graag naar een pro
en dat zou ik ook doen als ik er op het gebied van mijn psyche even niet uit kom
misschien sta je na 4 afspraken weer buiten met wat handige tips en blijft het daar bij
ik zie niet wat daar mis mee is of waarom je alleen met HEEL ERGE DINGEN naar een psych mag
he wat leg je weer dingen in mijn mondquote:
[..]
ik zeg nergens dat je alleen met HELE ERGE dingen naar een arts 'mag', moet je leuk zelf weten. het helpt alleen ts geen donder om die een enorm probleem aan te praten waar die een volkomen normale fase doormaakt op diens leeftijd, gewoon omdat jij zulke gevoelens als een heel groot probleem ziet.
Dat zou al veel schelen, denk ik. Ik hou bijna alles voor mezelf. Totdat ik er op een gegeven zelf niet meer uitkom. Als ik het dan hier voor mezelf uiteenzet valt er al een hele last van me af. Dan verbaas ik me vooral over hoe moeilijk ik het mezelf toch eigenlijk ook maak.quote:
je hebt een beetje reflectie nodig van anderen, je zit in je eigen wereldje van gedachten-stromingen, misschien eens wat filosofie bedrijven met anderen?
Zo voel ik het ook. Ik ben niet diep ongelukkig. Meer gelaten, verveeld. Zoals ik al zei zou ik zo veel dingen willen doen. Je noemt een paar goede voorbeelden. Vaak verval ik echter weer in oude gewoonten en sluit ik mezelf liever af. Na een paar maanden word ik dan weer 'wakker' en blijkt er niets te zijn veranderd. Ik weet niet wat me tegenhoudt.quote:
[..]
Je leven lijkt weinig betekenis te hebben.
Ik geloof niet dat iemand anders mij kan vertellen wat ik moet doen. Dan maak ik maar een foute keuze, dan ga ik maar een keer op mijn bek.quote:
[..]
Kijk, inderdaad kun je ALTIJD handelen, hoe verrot het ook allemaal in je hoofd zit. Gewoon doen wat je het beste lijkt. Of in het slechtste geval gewoon het eerste doen dat in je opkomt. Maar dan ben je gewoon een beetje aan het gokken. Kan goed uitvallen, kan fout uitvallen. Met een beetje reflectie van een onafhankelijk persoon kun je de fouten vermijden. Waarom zou je dat NIET doen?
Het probleem is dat ik te weinig onderneem, omdat ik te veel in mijn hoofd leef. En als ik dan iets doe ben ik niet aanwezig. Ik wou dat ik het kon uitschakelen, en me eens wat minder zorgen kon maken over wie ik ben, hoe anderen mij zien, wat er allemaal beter kan in de wereld en eigenlijk wat niet. Dat obsessieve gedrag zorgt ervoor dat alles geruisloos aan me voorbij lijkt te gaan.
Of professionele hulp iets voor mij is weet ik niet. Je kunt daar wel eindeloos over blijven discussiëren, maar dat bepaal ik uiteindelijk zelf. In ieder geval bedankt voor de tips tot dusver, daar kan ik wel wat mee
Wat je tegenhoudt, is dat je de verandering niet in een gewoonte maakt. Je moet net zolang oefenen totdat het geen moeite kost, en dus een gewoonte is.quote:
Zo voel ik het ook. Ik ben niet diep ongelukkig. Meer gelaten, verveeld. Zoals ik al zei zou ik zo veel dingen willen doen. Je noemt een paar goede voorbeelden. Vaak verval ik echter weer in oude gewoonten en sluit ik mezelf liever af. Na een paar maanden word ik dan weer 'wakker' en blijkt er niets te zijn veranderd. Ik weet niet wat me tegenhoudt.
Als dat niet lukt, kan het ook helpen om de omgeving te veranderen. Ik blijf erbij dat reizen je perspectief geeft. Maar simpelweg op jezelf gaan wonen, of juist bijv. in een woongroep gaan wonen, dat zijn veranderingen die een schop tegen je leventje geven.
Een mooi voorbeeld vind ik de roker die maar niet van de sigaretten kan afblijven, en op het platteland woont. Een mogelijke oplossing is: de auto verkopen. Dan wordt het een hele moeite om nieuwe sigaretten te kopen.
Jij moet uit je comfort zone getrapt worden. Je hebt een nest gebouwd wat uiteindelijk verstikkend werkt.
quote:
[..]
Wat je tegenhoudt, is dat je de verandering niet in een gewoonte maakt. Je moet net zolang oefenen totdat het geen moeite kost, en dus een gewoonte is.
Als dat niet lukt, kan het ook helpen om de omgeving te veranderen. Ik blijf erbij dat reizen je perspectief geeft. Maar simpelweg op jezelf gaan wonen, of juist bijv. in een woongroep gaan wonen, dat zijn veranderingen die een schop tegen je leventje geven.
Een mooi voorbeeld vind ik de roker die maar niet van de sigaretten kan afblijven, en op het platteland woont. Een mogelijke oplossing is: de auto verkopen. Dan wordt het een hele moeite om nieuwe sigaretten te kopen.
Jij moet uit je comfort zone getrapt worden. Je hebt een nest gebouwd wat uiteindelijk verstikkend werkt.
Dat is onderdeel van je probleem; het idee dat je denken weg moet zijn voordat je kan handelen, in je beleving ken je je denken dan meer kracht en waarde toe dan je eigen willen en het handelen wat daar uit voort zou komen. Jquote:
Het probleem is dat ik te weinig onderneem, omdat ik te veel in mijn hoofd leef. En als ik dan iets doe ben ik niet aanwezig. Ik wou dat ik het kon uitschakelen, en me eens wat minder zorgen kon maken over wie ik ben, hoe anderen mij zien, wat er allemaal beter kan in de wereld en eigenlijk wat niet. Dat obsessieve gedrag zorgt ervoor dat alles geruisloos aan me voorbij lijkt te gaan.
Je kunt je denken niet uitschakelen en dat hoeft ook niet, wat je kan leren is er afstand van te nemen en je denken ervaren als iets wat er gewoon is en ook niet meer dan dat, het is er net zoals je bloedsomloop en spijsvertering er zijn.
Je probleem is dat je in de loop van je leven bent gaan geloven dat wat in je hoofd zit echt is. Zolang je gelooft dat je gedachten weg moeten zijn voordat jij iets kan dan doen zit je in die overtuiging vast want je verzetten tegen gedachten is aandacht geven aan gedachten en daarmee maak je ze groter en sterker. Voordat jij in je denken vast kan zitten moet er aandacht naar je denken, dat doe je nu kennelijk automatisch, dat omkeren naar weer aanwezig zijn in jezelf en daarmee in het leven kan je stapje voor stapje gaan doen R&P / Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #12
Je gedachten zijn maar gedachten, ze zijn niks, je zit vast in het misverstand dat wat er in je hoofd gebeurt echt is en daardoor raak je het contact met wat wel echt is, het leven, kwijt. Er is niks mis met denken zolang je het in kan zetten wanneer je het wil gebruiken, in jouw situatie word jij gebruikt door je denken. Dat zelf waar je niet mee kan leven is een onecht zelf, een verzameling beelden/gedachten over een persoon, je ego, die alleen in je hoofd bestaat en echt is zolang je er in gelooft dat ie echt is.
Dan doe je het nietquote:
Meer denken, meer analyseren, meer piekeren, meer verhaaltjes van dingen in je hoofd maken, kortom; meer van hetzelfde wat meer van dezelfde problemen veroorzaakt. Lijkt me niet handig.
Heb een keer een Youtube account gemaakt en ging die mensen van die filmpjes aanmoedigen,motiveren ,bedanken, En werd ineens zo blij als een kind.
Ik denken zorgt voor stress, hebben ze ontdekt in zon breinmachine.
[ Bericht 26% gewijzigd door marlybob op 06-06-2013 16:38:04 ]
Op dat zinnetje na is het een verhaal dat ik bijna zelf geschreven zou kunnen hebben en herken. Dus realiseer je dat het nog net erger had kunnen zijn als je ook dat niet had gehadquote:Op het eerste gezicht heb ik een prima leventje. Ik heb genoeg vrienden, hou verder van uitgaan en sporten
Ik vind het interessant om dit topic te volgen
Hoop dat je eruit komt.Je hebt helemaal gelijk. Ik heb een harde schop onder m'n hol nodig. Ik ben recentelijk op kamers gegaan, en dat heeft al enigszins geholpen, maar dan blijft het makkelijk om me terug te trekken en te gaan piekeren over allerlei zaken zonder iets te doen. Dat werkt inderdaad verstikkend. Eigenlijk is het allemaal heel logisch, maar soms zie je niet of wil je het gewoon niet zien.quote:
[..]
Als dat niet lukt, kan het ook helpen om de omgeving te veranderen. Ik blijf erbij dat reizen je perspectief geeft. Maar simpelweg op jezelf gaan wonen, of juist bijv. in een woongroep gaan wonen, dat zijn veranderingen die een schop tegen je leventje geven.
[..]
Jij moet uit je comfort zone getrapt worden. Je hebt een nest gebouwd wat uiteindelijk verstikkend werkt.
Thanks voor de tip. Ik ben inmiddels in het boek van Tolle begonnen en tot nu toe is het erg verhelderend.quote:
[..]
R&P / Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic #12
Dit is het gewoon.quote:Op woensdag 5 juni 2013 10:54 schreef TNA het volgende:
Bevlogen verhaal. Mis je niet gewoon een relatie?
En ik herken het eigenlijk bijna 100%, ben ook door zo'n periode heen gegaan en ik denk dat veel mensen ook door zo'n periode heen gaan alleen het is meer een taboe om erover te praten.
Allereerst moet je weten dat gedachten en gevoelens elkaar verbinden en aanvullen en ik jou geval wil je zoveel en dan nu ook meteen, waardoor je als je het niet krijgt jezelf alleen maar frustreert en gaat her(dood)anaylseren.
Je kansen komen heus wel, doe rustig aan, wees gewoon jezelf en verdoe je tijd niet aan dit soort onnodige dingen waar je toch niet verder mee komt.
Alleen met een gezond verstand kan je dan rustig naar je doelen werken en je kansen pakken.
Een relatie, dus iemand anders, kan toch nooit verantwoordelijk zijn voor hoe jouw leven is? Als je een relatie wil om afgeleid te worden va hoe je in het leven staat dan gaat dat problemen, van jezelf vluchte bestaat niet, dan is een relatie gewoon de zoveelste verslaving.quote:
Je geeft zelf al aan dat je omstandigheden het probleem niet zijn; het probleem zit in jezelf. Daar zal je dus ook moeten zoeken om tot de kern van het probleem te komen. Hetgeen je beschrijft komt bij veel mensen voor, dus je staat niet alleen. Echter, jij bent wel diegene die jou kan helpen, want niemand kan zo goed zien wat in je speelt dan jijzelf.quote:“What did thinking ever do for me, to what great place did thinking ever bring me? I think and think and think. I’ve thought myself out of happiness one million times, but never once into it.”
— Jonathan Safran Foer, Extremely Loud and Incredibly Close
Neem eens een kijkje in het Kracht van het Nu-topic om inspiratie op te doen. Spreekt Tolle je niet echt aan, zoals bij mij het geval is, dan zijn daar veel gerelateerde bronnen en zienswijzen te vinden waar je wellicht meer aansluiting bij kan vinden.
Verder, wees geen slaaf van je gedachten. Streef niet naar het meesteren ervan. Wees elkaars metgezel.
Tot slot, ga op pad in je innerlijke wereld. Verken, speel, rust. Maak er een leuk avontuur van. Veel plezier!
Behalve dat ik ben gaan accepteren dat er iets groters is dan ikzelf, of dat een god is, natuur, spiritual guide. Het heeft me in ieder geval wat berusting gegeven waardoor ik wat beter kan slapen, verder heb ik wat artikelen gezocht over kwantum theorie die dat geloof bevestigen en waarvan ik toch geen hout snap zodat het wat makkelijker accepteren is.
Werkt best goed. Toeval bestaat niet accepteren enzo, en vooral positief naar het leven proberen te kijken.
Maargoed, verder nog geen steek verder ook. 26 jaar.
ASS? , ADD? , (geen adhd) Dat is wat in mij opkomt als ik jouw ervaring en gevoel lees TS. Ik heb zelf ADD en ik herken bizar veel van wat je beschrijft. Methylfenidaat is mijn (gedeeltelijke) oplossing. Maar ik ben natuurlijk geen psych of huisarts..quote:
Het lijkt wel alsof ik in een voortdurende existentiële crisis verkeer. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen, maar ik voel me vaak vervreemd. Alsof ik een toeschouwer ben van een spel waarvan ik de regels niet ken, maar waar ik wel aan meedoe. ------ Het is nooit rustig in mijn hoofd. Ik analyseer alles tot in het extreme. Mijn geheugen is onuitputtelijk. Ik ben altijd op zoek naar perfectie, ook al weet ik dat ik die niet zal vinden. Ik voel me een slaaf van mijn eigen gedachten. Het maakt me angstig, ongemotiveerd, ongeconcentreerd, verward en moedeloos. ----- Ik heb het gevoel alsof ik nooit een eigen identiteit heb gehad. Iets waar ik me aan vast kan grijpen. --- Ik observeer mensen die in het nu leven, ongehinderd door de gedachten die eindeloos blijven doorratelen in mijn hoofd. Ik heb het gevoel alsof ik die staat nooit zal kunnen bereiken, hoe hard ik het ook probeer. ---- Ik zou zo veel dingen willen doen, maar iets in me houdt me tegen. Ik wil gaan leven. De wereld verkennen, nieuwe mensen leren kennen. Meer openstaan voor anderen. Liefde tonen. Mezelf nuttig maken. Mijn energie en creativiteit ergens in kwijt kunnen. Voor zover ik weet is dit de enige kans die we krijgen.
---- Ik ben me volledig bewust van mijn zelfobsessie. Maar hoe kan ik mijn aandacht richten op de wereld om mij heen, op anderen, als ik geen duidelijk beeld van mezelf kan krijgen?
Wellicht is dit wat inspiratie voor jou en anderen die zo denken. Deze gedachtegang heeft mij in het verleden wel geholpen, al wist ik het niet zo mooi onder woorden te brengen als dit.quote:"Your mind is not a cage. It’s a garden. And it requires cultivating."
- Libba Bray
Ik denk echter niet dat het bij mij een psychiatrisch beeld is ofzo. Heb wel last van angststoornissen (hypochondrie o,a,), maar verder denk ik dat ik gewoon heel onzeker ben en moet leren tevreden zijn met wat er wel is. Soms lukt dat beter dan anderen.
Ik heb mezelf nu bijv. weer aangepraat dat ik echt heel lelijk ben, terwijl ik dat rationeel gezien echt niet ben. Voor mij is dat ook een obsessie. Steeds maar kijken naar andere meisjes. Afbeeldingen zoeken op google van celebrities. Ik voel me daarna nog kutter. Als jonger meisje (zeg 17?) was ik helemaal niet zo. Ik was super zelfverzekerd en dan merk je dat mensen zoveel leuker op je reageren. Ik wil weer dat ik zo word
Grappig, iets in soortgelijke strekking zeg ik altijd tegen mezelf. Het is alleen iets wat ik geleerd heb op school dat bij het Boeddhisme (dacht ik) hoort. Iets van de mens zelf is het grootste lijden (als in: de pijn die je ervaart in je gedachten doe je jezelf aan). Maar wat het exact was zou ik echt niet meer weten.quote:
Wanneer je het idee hebt dat je niet met jezelf kan leven, dan lijkt het soms net alsof je gevangen bent in je eigen gedachten. Vandaag kwam ik deze quote tegen die heel mooi verwoordt hoe je uit die gedachtegang kan stappen:
[..]
Wellicht is dit wat inspiratie voor jou en anderen die zo denken. Deze gedachtegang heeft mij in het verleden wel geholpen, al wist ik het niet zo mooi onder woorden te brengen als dit.
Ga leren aanwezig zijn, ervaar dat die stroom gedachten niet meer is dan dat, hou op met zeggen/geloven in "ik denk dan ...." en kom uit je hoofd terug in je lichaam en zo terug in het hier en nu. Alles wat je bedenkt is meer van hetzelfde probleem.
Het komt ook in het boeddhisme voor. Wat je schrijft in het dikgedrukte is één van de drie zienswijzen van karma. Men spreekt vaak van 'seeds of virtue', als zaadjes van je gedachten die je water geeft door ze om te zetten in daden. Bij daden die joy bieden en verlichting van hun 'lijden' bewater je de goede zaadjes en is de tuin van je gedachten er een vol bloemen en pracht. Bij slechte daden bewater je onkruid en maak je de tuin rot en akelig. Bovendien gebruikt onkruid voedingsstoffen die mooie bloemen ook nodig hebben, maar deze worden dus onttrokken door het gespuis.quote:Op vrijdag 14 juni 2013 20:56 schreef MisssC het volgende:
[..]
Grappig, iets in soortgelijke strekking zeg ik altijd tegen mezelf. Het is alleen iets wat ik geleerd heb op school dat bij het Boeddhisme (dacht ik) hoort. Iets van de mens zelf is het grootste lijden (als in: de pijn die je ervaart in je gedachten doe je jezelf aan). Maar wat het exact was zou ik echt niet meer weten.
Het is belangrijk de zaden van je gedachten met aandacht te bewateren, omdat je middels je bewustzijn je realiteit waarneemt en beïnvloedt, inclusief dat bewustzijn zelf. Verbeter je beeld van de wereld en je verbetert je wereld.
Ik ben inmiddels wat meer dingen gaan ondernemen, maar zoals gezegd is dat niet de oplossing. Of ik nu mijn aandacht op iets richt of onder de mensen ben, het gevoel blijft overheersen. Ik ben de afgelopen dagen bijvoorbeeld wat dingen met mijn maten gaan doen, maar ik was voor mijn gevoel totaal niet aanwezig. En toch herinner ik me alles, tot in extreem detail. Wie waar stond in de kroeg, op welk punt van de straat we overstaken – werkelijk alles. Ik ben me hyperbewust van mijn omgeving. Maar ondertussen kan ik me nergens op focussen. Ik doe dingen, maar ben met mijn hoofd ergens anders. En dat is eigenlijk altijd het geval. En het feit dat ik me bewust ben van mijn eigen bewustzijn en er een duiding aan probeer te geven, maakt het alleen maar erger. Ik weet niet wat ik er mee aan moet.
Welk gevoel blijft overheersen?quote:
Bedankt voor de reacties.
Ik ben inmiddels wat meer dingen gaan ondernemen, maar zoals gezegd is dat niet de oplossing. Of ik nu mijn aandacht op iets richt of onder de mensen ben, het gevoel blijft overheersen.
Die focus is een positief iets, al zou je het wellicht nog wat kunnen sterken. Zolang je niet met je gedachten bij je daden zit, zou je eigenlijk niet kunnen spreken van focus. Wanneer je wel focus hebt, zijn je daden en gedachten als één, en lossen je gedachten op in je actie. Wellicht ken je het van een hobby of passie; die momenten waarvan je later zegt: de tijd vliegt!quote:Ik ben de afgelopen dagen bijvoorbeeld wat dingen met mijn maten gaan doen, maar ik was voor mijn gevoel totaal niet aanwezig. En toch herinner ik me alles, tot in extreem detail. Wie waar stond in de kroeg, op welk punt van de straat we overstaken – werkelijk alles. Ik ben me hyperbewust van mijn omgeving. Maar ondertussen kan ik me nergens op focussen. Ik doe dingen, maar ben met mijn hoofd ergens anders. En dat is eigenlijk altijd het geval.
Dit is denk ik voornamelijk een probleem om dat je niet alleen bewust bent van je eigen bewustzijn, maar ook veroordelend ertegenover. Je wil het duiding geven, waarmee je het tegelijkertijd een beperking oplegt. Het is de andere kant van waar het mes van duiding snijdt. Observeer je eigen bewustzijn zonder oordeel en je kijkt door een bril van vrijheid.quote:En het feit dat ik me bewust ben van mijn eigen bewustzijn en er een duiding aan probeer te geven, maakt het alleen maar erger. Ik weet niet wat ik er mee aan moet.
Ik zou Canillas' bijdrage aan het topic nog eens doorlezen.quote:
Ik ben me hyperbewust van mijn omgeving. Maar ondertussen kan ik me nergens op focussen.
In mijn eigen woorden zou ik hetzelfde zeggen namelijk: als je elke dag thuis komt, dan ga je op de bank zitten met niks in je handen.
En dan laat je die gedachten gewoon even uitrazen. Met je hoofd is namelijk niks mis. Laat het tien minuten uitrazen en wacht tot je rustig bent geworden.
Heb voornamelijk zo'n gevoel nu van "komt allemaal wel".Ik moet het inderdaad leren los te laten. Soms lukt het wel, maar meestal voel ik me ontzettend opgejaagd en onder druk gezet, voornamelijk door mezelf. Moet ik nog niet wat harder werken? Is dit wel de juiste keuze? Kan het niet nog beter? Het zijn vragen die de hele dag door m'n hoofd spoken. Het slaat helemaal nergens op. En het werkt ook nog eens averechts. Ik denk, maar doe niets. Ik heb het gevoel vervreemd te zijn geraakt van mezelf en daarmee van de wereld om me heen. Hoe meer ik het me besef, des te harder ik er eigenlijk om moet lachen.quote:Op zondag 16 juni 2013 08:50 schreef Hallmark het volgende:
[..]
En dan laat je die gedachten gewoon even uitrazen. Met je hoofd is namelijk niks mis. Laat het tien minuten uitrazen en wacht tot je rustig bent geworden.
Overigens thanks voor die pdf over positive psychology, is wel bruikbaar
Is iets waar ik zelf ook naar op zoek ben. Maar heb geen idee waar ik het kan gaan doen. Iemand toevallig tips waar ik op een makkelijke en ongedwongen manier met andere mensen filosofie kan bedrijven?quote:
je hebt een beetje reflectie nodig van anderen, je zit in je eigen wereldje van gedachten-stromingen, misschien eens wat filosofie bedrijven met anderen?
En ontopic. Ik ben het laatste jaar (met behulp van mijn psycholoog overigens) er achter gekomen dat ik mij altijd aan probeerde te passen aan mijn omgeving en vrienden terwijl ik diep van binnen helemaal niet zo ben als zij van mensen verwachten dat je moet zijn. In veel gevallen, en dat merk ik overigens ook hier op het forum, wordt er aangeraden dat je de deur uit moet gaan. Ga een teamsport doen, ga reizen, ga stappen, ga naar een festival. Ik ben er achter gekomen dat ik zo helemaal niet ben. Ik kan dat soort dingen ondernemen maar ik voel mij niet op mijn gemak, dat betekent niet dat ik er angst voor heb, maar ik ben niet in mijn element.
Ik ben geen anti sociaal persoon, ik heb goede vrienden, mocht ik een keer zin hebben dan ga ik mee op stap. Ik hou af en toe ook wel van een feestje. Maar nee, ik ben niet zoals een groot gedeelte van de mensen. Ik ben introverter, ik hou meer van een rustige dan een rumoerige omgeving, ik denk eerst goed ergens over na voor ik iets doe, ik heb liever een 1 op 1 gesprek of met een paar man dan in een grote groep en ik werk beter in een stille omgeving. Als ik een druk weekend gehad heb met veel mensen dan heb ik daarna mijn rust nodig en zit ik het liefst lekker een dagje te lezen of een serie/film te kijken.
Over het algemeen uit de maatschappij in Nederland meer interesse in mensen die uitgaand en extrovert zijn, zichzelf gemakkelijk uit durven te spreken. Mensen die zeggen en doen wat er in ze opkomt in plaats van eerst eens goed na te denken. En ja, in de westerse cultuur is dat het grootste gedeelte van de mensen maar daarnaast is er ook een ontzettend groot gedeelte wat minder extrovert is. En introverte mensen hebben ook zeker hun kwaliteiten, vergis je niet. Introverte mensen zijn er nodig in de maatschappij en er zijn een hoop introverte mensen die een hele hoop bereikt hebben.
Ik heb een verscheidene vrienden gehad die elk weekend uit wilden, flink zuipen, weinig goede gesprekken en veel lallen. Mensen die in de spotlights willen staan, laten weten dat zij er mogen zijn. Zij keken mij er raar op aan als ik een avondje in mijn eentje door wilde brengen, rust wilde hebben, zin had in een goede discussie. Dat begrepen ze niet. Ik heb afscheid genomen van die mensen, ik ontwijk ze niet maar ik zoek niet meer uit mijzelf het contact met ze op. Ik heb mij meer gericht op mijn vrienden die wel meer interesse hadden in dingen die ik interessant vind, waarbij ik mij meer op mijn gemak voel. Mensen waar ik hobbies, passies en meningen mee kan delen. Ik merk dat ik meer in mijn element ben. Ik voldoe dan misschien niet aan de maatschappelijke standaard maar ik voel mij wel meer op mijn gemak.
Tuurlijk is het bij sommige dingen wel lastig. In mijn geval is dat bijvoorbeeld bij het ontmoeten van vrouwen. Soms is het als introvert persoon gewoon lastiger om mensen te ontmoeten. Vooral als je nog niet in veel omgevingen komt waar introvertie minder gewaardeerd wordt. Maar aan de andere kant vind ik het momenteel belangrijker dat ik vrede heb met mijzelf. Dat is nog een punt in ontwikkeling
Zoek zelf uit hoe je bent. Waarbij je je op je gemak voelt en probeer daar naar te leven. Het is niet erg om anders te zijn dan andere mensen. En het kan je een hoop kopzorgen schelen. Natuurlijk kan het dat het bij jou ergens anders vandaan komt, maar aangezien ik zelf geen psycholoog ben hou ik het mooi bij mijn eigen verhaal. Overigens mocht je jezelf herkennen als introvert persoon en wil je daar meer over weten, ik ben nu een interessant boek aan het lezen. Het heeft mij geholpen mijzelf meer als introvert persoon te accepteren.
quote:
Goede post, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.quote:
Wat de maatschappelijke standaard is en of ik extrovert of introvert ben interesseert me echter niet zoveel. Het zijn allemaal concepten waar ik niets aan heb en waar ik alleen maar mijn gedachten mee voedt. Het gaat mij in ieder geval niet helpen. Uiteindelijk draait het, denk ik, allemaal om het vinden van balans.
Mooi, vooral als ik dit teruglees in mijn openingspost:quote:
quote:Ik heb continu het gevoel dat ik iets mis wat mijn geluk in de weg staat en wat anderen wel lijken te hebben.
quote:Ik heb niets of niemand om voor te leven.
quote:Ik heb het gevoel alsof ik nooit een eigen identiteit heb gehad. Iets waar ik me aan vast kan grijpen.
''If we think that happiness is something outside of ourselves, than everywhere we go, everyone we meet, every situation we encounter, without saying so, what you really be asking of it is; can you make me happy?''quote:
Mooi, vooral als ik dit teruglees in mijn openingspost:
Je kan alleen jezelf gelukkig maken door contact te maken met het geluk wat er al is
Kleine maand verder, en dit is waar ik ook tegenaan loop. Er zijn weinig of eigenlijk geen mensen die mij lijken te begrijpen en waar ik een goed gesprek mee zou kunnen voeren. En ik kan me wel wat minder proberen te identificeren met mijn gedachten, maar dan nog is het niet gezond om alles voor mezelf te houden. Iets wat ik meestal wel doe. Noodgedwongen, zo voelt het.quote:
[..]
Is iets waar ik zelf ook naar op zoek ben. Maar heb geen idee waar ik het kan gaan doen. Iemand toevallig tips waar ik op een makkelijke en ongedwongen manier met andere mensen filosofie kan bedrijven?
Ik kan je verder helemaal vinden in je post. Vrienden die zich de komende weken weer massaal gaan volgieten aan een Spaanse costa omdat dat "het goede leven is", studiegenoten die over niets anders kunnen praten dan hun bestuurlijke activiteiten omdat die "goed op je cv staan", het oeverloze gepronk met allerlei zaken op Facebook en de oppervlakkigheid en zelfverrijking waar de meeste mensen in mijn omgeving mee lijken te kampen; misschien zie ik het ietwat zwart-wit, maar ik walg ervan. Niet omdat ik me verheven voel, maar omdat ik gewoon niet kan begrijpen hoe zo veel mensen zich daar prettig bij voelen. Het is allemaal zo leeg.
Het probleem is dat ik me uit afkeer ga isoleren, wat mijn gemoedstoestand ook niet ten goede komt. Dus doe ik maar weer mee aan de idioterie, waarna ik me een paar maanden later weer afvraag waar ik toch eigenlijk mee bezig ben. En zo gaat dat al enkele jaren en weet ik nog altijd niet wat ik met m'n leven aanmoet.
Dat gebrek aan identiteit is heel herkenbaar. Zelf wil ik binnenkort eerst medische oorzaken uit laten sluiten (ik ervaar een soort continu waas/hersenmist/slaapmodus, dat kan een symptoom zijn van (neuro)lyme. Aangezien ik dit vroeger gehad heb, toch even laten kijken. Misschien kun jij ook eerst medische oorzaken laten uitsluiten? Bijvoorbeeld, door chronische hyperventilatie kunnen dit soort gevoelens ook ontstaan. Een wattig gevoel in je hoofd).
Mocht ik gewoon gezond blijken te zijn dan zal het veroorzaakt worden door iets anders. Maar waardoor? Teveel nadenken misschien, zoeken naar een bepaalde diepgang die je bij lang niet alle jonge mensen vindt. En als reactie daarop maar alles gaan analyseren, om het meer betekenis te geven.
Maar juist dat analyseren houdt het echte beleven tegen. Volgens mij is de kunst dus om het denken uit te schakelen. Maar hoe? Geen idee eigenlijk... heel automatisch sla ik toch altijd weer aan het nadenken.
Wel een ultiem 'medicijn': hardlopen/sporten. Als ik terug kom van een stuk rennen is mijn hoofd zowaar even leeg. Verder probeer ik te voorzien in mijn nadenkbehoefte door bijv. zelfstudie. In de hoop dat ik vanzelf verzadig raak en het punt bereik waarop ik niet meer wil/kan nadenken.
[ Bericht 6% gewijzigd door pietkanarie op 12-07-2013 23:26:31 ]
Ik ben ook al een paar jaar bezig om erachter te komen wie ik precies ben in m'n leven. Echt grote doelen heb ik ook niet, ik leef van dag tot dag. Ik zit zelf ook in een vicieuze cirkel heb ik gemerkt. Ik ook durf amper nieuwe uitdagingen in het leven aan te gaan omdat ik heel slecht kan tegen verandering. Ik leef vaak compleet in m'n eigen wereld merk ik ook. Relaties heb ik zelf ook nog nooit gehad, heb nu wel veel contact met een meisje maar ik ben een beetje bang dat als dat wat word dat zei er op ten duur achterkomt hoe ik echt ben. Ik voel mezelf door dit alles vaak ook niet normaal. Ik zou gewoon willen dat als ik een keer op een ochtend wakker word dat dit hele probleem over is. En dan ik gewoon rustig over straat kan zonder dat al die negatieve gedachtes door m'n hoofd heen spoken, en zonder dat ik constant bezig ben met wat andere van me vinden en over me denken want ik kan je zeggen, het is heel vermoeiend, heb haast nooit rust in me kop.
Ik wil alleen maar zeggen, je bent niet de enige man.
[ Bericht 0% gewijzigd door Atmosphere72 op 12-07-2013 23:45:15 ]
Laatste edit....
ik heb door dat 'vage gevoel' ook veel behoefte aan adrenaline. Ga over een paar weken skydiven en ik weet wel zeker dat ik op dat moment even helemaal helder voel.[ Bericht 15% gewijzigd door pietkanarie op 13-07-2013 00:08:51 ]
Thanks voor de reminderquote:
Wel een ultiem 'medicijn': hardlopen/sporten. Als ik terug kom van een stuk rennen is mijn hoofd zowaar even leeg. Verder probeer ik te voorzien in mijn nadenkbehoefte door bijv. zelfstudie. In de hoop dat ik vanzelf verzadig raak en het punt bereik waarop ik niet meer wil/kan nadenken.
Sporten helpt inderdaad veel. En ik denk niet dat nóg meer input mij gaat helpen.Wat je schrijft is erg herkenbaar. Ik ben zelf ook een echte perfectionist en stel hoge eisen aan mezelf en aan anderen. Verder ben ik erg moralistisch ingesteld. Zeker als ik me dan ook nog te veel identificeer met mijn gedachten kan dat erg vermoeiend zijn.quote:
[..]
Ik wil alleen maar zeggen, je bent niet de enige man.
Ik weet niet of ik het "afwezig zijn" zou noemen. Zoals ik eerder zei ben ik me vaak juist zeer bewust van wat er om me heen gebeurt. Maar in plaats van dat ik op de situatie inspeel observeer en analyseer ik. Het klopt dat je je op bepaalde momenten wel 'helder' kunt voelen, maar het zou fijn zijn als ik ook in het dagelijks leven wat minder naar dat eindeloze, oordelende getetter zou kunnen luisteren.quote:
Herkenbaar trouwens? Langs een spiegel lopen en dan denken.... "ik zie er helemaal niet afwezig uit!" (of bij het terugzien van foto's). Voor iemand anders zul je op zo'n moment gewoon 'aanwezig' lijken. Het is puur iets wat je zelf ervaart, maar het is lang niet altijd te zien aan je gedrag o.i.d. Voor mijn idee 'zien' anderen mijn zweverige afwezig zijn, maar volgens mij is dat dus niet zo.
Laatste edit....
Als je in je hoofd/denken zit ervaar je niet de wereld maar ervaar enkel de ik-gerelateerde verhaaltjes die je denken ervan maakt, dan kun je onmogelijk de diepgang die het leven heeft ervaren, terwijl die diepgang, die ervaring er altijd is, je moet alleen werkelijk aanwezig in je lichaam zijn om die te voelen, te beleven. Het in je hoofd zitten in de blokkade daar.quote:
Mocht ik gewoon gezond blijken te zijn dan zal het veroorzaakt worden door iets anders. Maar waardoor? Teveel nadenken misschien, zoeken naar een bepaalde diepgang die je bij lang niet alle jonge mensen vindt. En als reactie daarop maar alles gaan analyseren, om het meer betekenis te geven.
Preciesquote:Maar juist dat analyseren houdt het echte beleven tegen.
Dit geeft aan hoe diep je hierin vast kan zitten; je ervaart het denken als iets wat macht over je heeft, wat bepalend is, meer bepalend dan jij.
Denken is er gewoon, constant, altijd en dat is prima; je aandacht moet naar je denken om de gedachten te ervaren, net zoals je naar je handen moet kijken om die te kunnen zien. Je aandacht kan naar je hoofd of de aandacht kan naar het hier en nu, dus je kan afwezig zijn (geleefd door gedachtes) of aanwezig; voelen waar je bent in je lichaam en het hier en nu beleven.
Hoe frustrerend dat wat je beschrijft ook is je doet het helemaal zelf door ervoor te 'kiezen' met je aandacht in je hoofd te gaan zitten. Kiezen tussen '' omdat je wellicht niet weet dat het anders kan en dan blijft er maar 1 'keus' over.
Het idee van je denken uitschakelen is het denken al aandacht gevenquote:Volgens mij is de kunst dus om het denken uit te schakelen. Maar hoe?
Je kan leren je gedachtes waar te nemen, als een stroom die er gewoon is maar verder niks betekent of is en leren meer aanwezig te zijn in het hier en nu. Er valt niks uit te schakelen, dat hoeft ook niet, je kan er weer leren een gezonde afstand in te krijgen en er niet meer verwikkeld in te zitten.Dat houdt ook in, en hier wordt het waarschijnlijk moeilijk/eng, dat je je denken als vlucht (als je in je hoofd zit zit je niet in jezelf en het leven, je ervaart jezelf niet) opgeeft en dus ook weer echt gaat voelen en dat geldt ook voor de dingen die je nu gewend bent om weg te denken, te dempen door eindeloos te denken.
Sla jij aan het nadenken? Zeg jij ''en nu ga ik nadenken''? Of zijn de gedachtes er gewoon en kruip jij erin door je aandacht erop te richten?quote:Geen idee eigenlijk... heel automatisch sla ik toch altijd weer aan het nadenken.
Er is geen jij denkt, gedachtes zijn er gewoon, en daar kun je in gaan zitten of niet, zo 'simpel' is het eigenlijk, heel simpel maar niet heel makkelijk.
Nadenkbehoefte verzadigen? Het spijt me maar dat bestaat niet; aandacht naar denken voedt het denken en dat groeit dan, je kan dat alleen verkleinen door je aandacht, die nu dus standaard naar je denken gaat, weer naar het hier en nu te krijgen.quote:Wel een ultiem 'medicijn': hardlopen/sporten. Als ik terug kom van een stuk rennen is mijn hoofd zowaar even leeg. Verder probeer ik te voorzien in mijn nadenkbehoefte door bijv. zelfstudie. In de hoop dat ik vanzelf verzadig raak en het punt bereik waarop ik niet meer wil/kan nadenken.
Dat komt niet door het skydiven, dat komt omdat je dan iets doet wat je aandacht volledig in het hier en nu krijgt en door te oefenen kun je dat altijd en overal zo krijgen, of je nou uit een vliegtuig springt of lekker suf thee zit te leuten, je zult dan alleen maar ''uit je hoofd'' moeten komen.quote:
Laatste edit....
Is dat werkelijk wat of wie je bent? Of is dat een 'reden' om in je hoofd te kunnen (blijven) zitten?quote:
Wat je schrijft is erg herkenbaar. Ik ben zelf ook een echte perfectionist en stel hoge eisen aan mezelf en aan anderen. Verder ben ik erg moralistisch ingesteld. Zeker als ik me dan ook nog te veel identificeer met mijn gedachten kan dat erg vermoeiend zijn.
Het zal in je denken nooit goed zijn omdat wanneer je ziet dat iets goed is zoals het is er niet meer over na te denken valt; het is dan gewoon.
Je denken kan niet stoppen uit zichzelf, hoeft ook niet, jij hebt gelukkig wel keuzes en dat is of je aanwezig gaat zijn en een leven leven of dat je geleefd wordt door wat in je hoofd zit.
Dingen doen ipv erover na te denken.
Dat is de enige remedie.
Dit dus. Praten met een psych heeft wbm wel degelijk een meerwaarde ivm praten met vrienden. Ook in dit geval.quote:
Verder zou het trouwens ook nog zomaar zo kunnen zijn dat er iets mis is in de hormoonbalans of what ever van TS
En als laatste: ik heb liever dat mensen te snel naar een psycholoog gaan en na 3 afspraken weer buiten staan dan dat ze zelf maar door blijven ploeteren omdat ze denken 'ik heb gewoon een schop onder mijn kont nodig etc' en er dan niet uit komen, jaren in blijven hangen of erger nog zelfmoord plegen
Ja dat is een hele stap verder dan 'ik zit niet goed in mijn vel' maar ik ken genoeg jonge mensen die een einde aan hun leven hebben gemaakt vanwege dingen waar ik van denk (en zij misschien terugkijkend na 20 jaar ook wel als ze waren blijven leven) 'daar was echt uit te komen!'
als je in je eentje in zo'n spiraal terecht komt, kom je daar niet altijd uit ook al kan iemand met meer afstand gewoon zeggen: he het valt toch wel mee
Graag gedaanquote:
[..]
Thanks voor de reminder
Ik weet ook niet of nog meer input zo'n goed idee is. Gewoon iets wat ik zelf uitprobeer, vanuit het idee dat ik gewoon honger heb naar nadenken/kennis en dat ik bij gebrek daaraan mijn gedachten laat gaan door analyseren/observeren.[...]
Ik weet niet of ik het "afwezig zijn" zou noemen. Zoals ik eerder zei ben ik me vaak juist zeer bewust van wat er om me heen gebeurt. Maar in plaats van dat ik op de situatie inspeel observeer en analyseer ik. Het klopt dat je je op bepaalde momenten wel 'helder' kunt voelen, maar het zou fijn zijn als ik ook in het dagelijks leven wat minder naar dat eindeloze, oordelende getetter zou kunnen luisteren.
[/quote]
Afwezig is misschien niet de goede term. Want je bent je inderdaad erg bewust van wat er om je heen gebeurt. Maar door dat vele analyseren en observeren plaats je jezelf als het ware buiten de situatie. Als in: je maakt er minder onderdeel vanuit/beleeft het minder intensief.
(Ja, ik ben niet goed in multi-quoten, maar kreeg het niet beter.)
Door dat gevoel van adrenaline ervaar ik het hier en nu intens genoeg, waardoor het nadenken waarschijnlijk niet eens meer goed lukt. Suffere bezigheden vergeet ik inderdaad al helemaal snel, omdat ik die niet intensief kan beleven. Misschien wat meer mijn zintuigen gebruiken. De thee even proeven in plaats van het in één keer achterover gieten bijv. Wat ik trouwens wel erg opvallend vind is dat ik héél makkelijk in slaap val. Ik hoef maar te gaan liggen (tijdstip maakt niet uit) en ik ben weg. Lig dus nooit wakker van mijn eigen gedachten . Wat dan weer suggereert dat ik mijn gedachten makkelijk stop kan zetten. Als ik wil slapen richt ik me op mijn ademhaling en inderdaad raak je dan meteen uit je hoofd.quote:
[..]
Als je in je hoofd/denken zit ervaar je niet de wereld maar ervaar enkel de ik-gerelateerde verhaaltjes die je denken ervan maakt, dan kun je onmogelijk de diepgang die het leven heeft ervaren, terwijl die diepgang, die ervaring er altijd is, je moet alleen werkelijk aanwezig in je lichaam zijn om die te voelen, te beleven. Het in je hoofd zitten in de blokkade daar.
[..]
Ja, dat is sowieso zo. Als je zelf blijft nadenken blijf je nadenken binnen je eigen kader. Daar doorheen breken lukt bijna niet. Ik probeer situaties breed te bekijken maar ook dat doe je vanuit je eigen referentiekader. Fok is wat dat betreft een leuk medium. Je kan de onderwerpen kiezen die je interesseren en de mede-posters hebben dezelfde interesses. In 'real life' hebben mensen vaak toch heel verschillende interesses, waardoor de echte diepgang uitblijft. En diepgang hoeft zeker niet altijd, gewoon lekker onzin praten is ook leuk. Maar semi-diepgang irriteert me dan weer.
Precies
Dit geeft aan hoe diep je hierin vast kan zitten; je ervaart het denken als iets wat macht over je heeft, wat bepalend is, meer bepalend dan jij.
Denken is er gewoon, constant, altijd en dat is prima; je aandacht moet naar je denken om de gedachten te ervaren, net zoals je naar je handen moet kijken om die te kunnen zien. Je aandacht kan naar je hoofd of de aandacht kan naar het hier en nu, dus je kan afwezig zijn (geleefd door gedachtes) of aanwezig; voelen waar je bent in je lichaam en het hier en nu beleven.
Hoe frustrerend dat wat je beschrijft ook is je doet het helemaal zelf door ervoor te 'kiezen' met je aandacht in je hoofd te gaan zitten. Kiezen tussen '' omdat je wellicht niet weet dat het anders kan en dan blijft er maar 1 'keus' over.
[..]
Dat is wel treffend gezegd ja, het denken heeft macht over me. Maar als ik het goed begrijp is dus niet de kunst om je gedachte uit te schakelen (omdat dat nu eenmaal aanwezig is) maar om er geen aandacht aan te geven. Want zodra je er aandacht aan gaat geven, ervaar je gedachten. Zo had ik er nog nooit naar gekeken.
Het idee van je denken uitschakelen is het denken al aandacht geven
Dat houdt ook in, en hier wordt het waarschijnlijk moeilijk/eng, dat je je denken als vlucht (als je in je hoofd zit zit je niet in jezelf en het leven, je ervaart jezelf niet) opgeeft en dus ook weer echt gaat voelen en dat geldt ook voor de dingen die je nu gewend bent om weg te denken, te dempen door eindeloos te denken.
[..]
Klopt, ik doorvoel dingen niet echt. Het wordt allemaal plat geredeneerd, waardoor er weinig te voelen overblijft. Ik denk net zo lang na tot alles weer klopt (voor mezelf dan)
Sla jij aan het nadenken? Zeg jij ''en nu ga ik nadenken''? Of zijn de gedachtes er gewoon en kruip jij erin door je aandacht erop te richten?
Nee, ik zeg niet "nu ga ik nadenken." Maar meer: soms neem ik me voor om dingen nu eens te voelen i.p.v. te beredeneren. Vooral leuke dingen. Soms vraagt iemand "hoe was het gisterenavond?" en dan weet ik gewoon echt niet meer wat ik die avond ervoor gedaan heb. Om ervoor te zorgen dat ik dingen intenser beleef wil ik dus minder nadenken. Tot nog toe lukt me dat niet. Ik maak vaak foto's van de leuke dingen, wat helpt om het nog eens terug te beleven.
Er is geen jij denkt, gedachtes zijn er gewoon, en daar kun je in gaan zitten of niet, zo 'simpel' is het eigenlijk, heel simpel maar niet heel makkelijk.
Oké, klinkt inderdaad simpel. Maar niet makkelijk inderdaad, het is wel een soort 'kunst' die je moet verstaan.
[..]
Nadenkbehoefte verzadigen? Het spijt me maar dat bestaat niet; aandacht naar denken voedt het denken en dat groeit dan, je kan dat alleen verkleinen door je aandacht, die nu dus standaard naar je denken gaat, weer naar het hier en nu te krijgen.
Misschien niet inderdaad. Dat idee had ik toen een paar jaar geleden een mbo-opleiding deed. Dat bood me geen cognitieve uitdaging. Waardoor ik dacht: misschien denk ik zoveel na omdat ik toch gewoon behoefte heb aan nadenken. Het idee erachter was dus dat het niet uitmaakte waar ik over nadacht, als ik maar kon nadenken. Maar nu doe ik hbo en ik ben geen fractie minder gaan nadenken. Nu vind ik het hbo ook nog vrij makkelijk (de theorie dan) en overweeg om in de toekomst modules van de open universiteit te volgen. De vraag is alleen wel of dat nou zo slim is. Dan richt ik me nog sterker op mijn nadenk-kant, terwijl die misschien wel iets getemperd moet worden. Daarom heb ik ook moeite met stagelopen, dat is zo praktisch. Vanaf september moet ik tien maanden stagelopen, dat is een goede leerschool om het denken af en toe stop te zetten en gewoon aan de slag te gaan.
[..]
Dat komt niet door het skydiven, dat komt omdat je dan iets doet wat je aandacht volledig in het hier en nu krijgt en door te oefenen kun je dat altijd en overal zo krijgen, of je nou uit een vliegtuig springt of lekker suf thee zit te leuten, je zult dan alleen maar ''uit je hoofd'' moeten komen.