Set van Miles Kane op Glastonbury was tof. John Peel Stage, de enige echte grote tent voor live-muziek op het terrein, in de vooravond. Wel een beetje gehaast, minder knipogen naar de meisjes en jongen vooraan dan normaal gesproken, de drumtechnicus zat nog op de drumkruk toen 'Gandalf Jim' de show al aankondigde, korte ombouwtijd (15 minuten) - hoorde al even wat korte line-checks van nummers en drumpatronen vlak voor de set van Local Natives daarvoor - en daardoor veel gekut met techniek. Zoals ik het snel begreep hoorden wij wat drummer Jay Sharrock had moeten horen en vice versa. Lichte paniek, maar professioneel als altijd door het eerste nummer heen geworsteld. Geen 'You're Gonna Get It', maar weer eens 'Kingcrawler' als opener. (Eerder die maand wisselde het als eens tussen 'Tonight' en 'Taking Over'). De toch altijd kritische crew was ongeremd enthousiast over de show, dus veel zullen de hobbelingen op de weg niet hebben uitgemaakt.
Voltallig Arctic Monkeys inclusief vriendinnen/aanstaande echtgenoten aan de zijkanten, al was Helders drukker met zijn telefoon dan afkijken hoe een goede live-performance gedaan wordt. De andere kant leek even bezet door een 60's verkleedpartijtje, maar het bleken The Strypes. Wel droog dat je Miles Kane in Engeland gaat zien, op Glastonbury nota bene, en dat je stuit op het meest statische publiek wat je ooit gezien hebt bij hem. Publiek ging pas richting het eind helemaal uit z'n plaat, maar dat had een andere reden. Het klopt wel dat de tent helemaal vol stond, er luid werd meegezongen en er naar het bleek tot ver buiten de tent mensen een blik probeerde op te vangen van de beste rock and roll-act van Engeland.
De 'nieuwe Eugene McGuinness' - George Moran, ondertussen alweer langer in de band dan de tijd van eerstgenoemde - doet het voortreffelijk. Spot-on harmonie vocalen, hij voegt best wel iets toe aan het geluid, 'Better Than That' is daar een mooi voorbeeld van. Hij heeft alleen z'n kapsel aan hoeven te passen, daarna paste hij precies in de band
. Wederom een aantal variaties in de live-nummers, ze blijven het maar uitbouwen. De setlist was louter hits, hits, hits, check dit:
Kingcrawler
Rearrange
Better Than This
First Of My Kind
Darkness In Our Hearts
Inhaler
Taking Over
Give Up
Don't Forget Who You Are
Standing Next To Me [met Alex Turner]
Come CloserJe kunt je een set niet meer voorstellen zonder die nieuwe liedjes, waar het elke recente show weer naar uitkijken is. Van deze selectie in 45 minuten gepropt kun je er eigenlijk al geen enkele meer skippen, en dan mist 'Out Of Control' (lijkt ondertussen wel een Brussel-exclusiviteit geworden) ook, al was dat hier niet helemaal op de juiste plek geweest misschien. Had dus liever 'You're Gonna Get It' ipv 'Kingcrawler' gehad. Niet de uitgebreide drumsolo/gitaar-intermezzo in de brug van 'Give Up', de klok tikte door. Ook geen 'Counting Down The Days' - halleluja! Dingen als 'My Fantasy' en 'Quicksand' staan al een tijdje in de ijskast. Hoogtepunt van de set zoals gewoonlijk: 'Darkness In Our Hearts', wow. Jay Sharrock, ik noem hem nog maar eens. Ik kan tegenwoordig 'First Of My Kind' live waarderen, leuke plaat. Oh, ja, Ben Parsons was terug op toetsen na in de lappenmand gezeten te hebben tijdens onder andere Pinkpop, dus ook weer op de toeters tijdens laatstgenoemde.
Dan naar het eind… Je weet dat 'Come Closer' nog moet komen, maar plots klinken daar wat strijkers uit een synth en hoor je iemand snel wat noten van een té bekend in de oren klinkende klassieke gitaarsolo en -intro doen.
"About five years ago, me and my friend Alex Turner…". De tent explodeerde figuurlijk. Huilende lads, gillende meisjes. Een fokking Last Shadow Puppets-reünie, en een échte. Kijk, ik wist het (helaas) al… Maar het publiek kreeg een gevoel "het zal toch niet"… bij de introductie, en terwijl iedereen naar de voor The Kane rechterkant keek - waar heel AM stond te kijken, en waar hij dan ook zijn blik op worp - kwam Alex Turner ineens van de ándere kant dan verwacht het podium oplopen. (Ik moet zeggen dat hij er wel echt als een prick uitzag nu, haha). Daar stonden ze ineens weer samen. Turner met tamboerijn in hand, slechts één "check check" in de mic, zonnebril op, geen blik richting het publiek, en ze gingen van start. Ze wisten precies hoe ze de act moesten spelen. Laatste couplet als vanouds samen bij één microfoon, één van hun beide keek mij iets té verguld tijdens dat moment… George Moran deed een voortreffelijke gitaarsolo. Kreeg steeds tienermeisjes tegen m'n rug aan, plus crowdsurfers (lol) dus dat is af te zien aan de beelden hieronder. Turner liep af, duidelijk zichtbaar 'One For The Road' (titel nieuw AM-nummer) op de achterkant van z'n leren jack, sloeg een arm om één van de Wayfarer-jochies heen en de rest van de RayBan-clan volgde backstage. 'Standing Next To Me' door Miles Kane en Alex Turner in 2013 op Glastonbury: dit ga ik nog een tijdje onthouden.
'Come Closer' leek voor het eerst een nawoord. De frontman - strak in UK-vlag pak, veel zuchtende meisjes en oudere vrouwen die zich gedroegen als jonge meisjes om mij heen - smeet Sharrock's drumstel nog eventjes aan gort aan het eind. (Op Hard Rock Calling een dag later moesten ze met vervangende onderdelen spelen
). De show werd volledig uitgezonden en gestreamd door de BBC. Dank jullie wel voor het opnemen hè. We doen het met mijn materiaal:
(Geluid-stress is hier te zien).
(Helders op 0:15, toen de WiFi effe wegviel).
(De tamboerijn die uit de maat klinkt was een of andere komediant in het publiek).
[ Bericht 0% gewijzigd door Aisumasen op 10-07-2013 15:07:00 (effe ander YouTube-linkje) ]