Even een korte (samengevatte) geschiedenis:
Ik ben voor zover ik weet altijd best wel vrolijk geweest van mezelf, ik had bijna nooit een slecht humeur, zag overal wel de positieve kanten van. Ik had wel vrienden die depressief waren, maar ik dacht dat zoiets mij nooit zou overkomen, en ik kon me eigenlijk niet goed voorstellen wat zij voelden.
Maar een half jaar geleden ofzo veranderde er iets. Ik werd steeds vaker verdrietig, ik kreeg huilbuien, en ik kreeg ook lichamelijke klachten. Ik was vaak moe, ik had hoofdpijn, en vooral vaak erge buikpijn. Omdat ik geen idee had waar dit vandaan kwam, ben ik na een tijdje naar de huisarts gegaan. Daar ben ik eerst getest op wat ziektes, o.a. Pfeiffer, maar lichamelijk was er niets aan de hand, dus ben ik daarna doorgestuurd naar een psycholoog, om erachter te komen waarom ik me steeds zo voelde. Ik heb het geluk dat ik nooit echt erge dingen heb meegemaakt, en er was ook niet echt iets mis in mijn leven. Ik had best leuke vrienden, leuk gezin, niks aan de hand... Hoe ik me voelde was dus behoorlijk verwarrend, want ik had geen idee hoe het kwam, dus ook geen idee hoe ik er iets aan moest doen.
Bij die psychologe ben ik inmiddels een aantal keren geweest. Eerst dachten we dat het te maken had met het feit dat ik vreselijk slecht ben in allerlei lichamelijke dingen (sporten, dansen), doordat ik een heel slechte motoriek heb (komt ook vaak voor bij hoogbegaafden). Daardoor had ik een heel slecht beeld van mijn lichaam, ik vond mezelf lelijk en log, dat laatste werd nog versterkt door sommige gymleraren die opmerkingen maakten als "je bent motorisch debiel" e.d. Ik had dus een erg lage eigendunk. Daar begin ik nu wat anders over te denken. Ik zal nooit tevreden zijn met mezelf, maar ik kan wel accepteren dat ik ben zoals ik ben, ik ben minder verlegen en ik durf mezelf te laten zien.
Ik heb ook sinds bijna 2 maanden een heel lieve vriend, die helpt me daar ook heel veel bij. Dus wat dat betreft gaat het steeds beter.
Maar een ander deel van mijn probleem, is school. Volgens mijn psychologe hangt samen met mijn hoogbegaafdheid (vroeg of laat krijgen veel mensen daar toch problemen mee), en het feit dat ik totaal niet in het systeem pas. Er zijn gewoon te veel nutteloze dingen die je daar moet doen, en ik kan er niet tegen dat zoiets nutteloos me al mijn vrijheid ontneemt. Daarnaast ga ik op school met mensen om die bijna het tegenovergestelde van mij zijn, en geestelijk op een ander niveau zitten (niet om arrogant te klinken
), en dan ben ik altijd degene die zich aanpast, en dat hou ik niet meer vol.En dat deel met school lijkt nou juist niet beter, maar steeds erger te worden. Ik ben zeker van plan om dit jaar eindexamen te doen, en te slagen, maar het wordt steeds moeilijker. Ik ben er voor mezelf wel achter dat die lichamelijke klachten van vorig jaar vooral door school kwamen. In het weekend had ik nergens last van, maar op zondagavond kreeg ik huilbuien, en elke ochtend als ik naar school moest had ik hoofdpijn of buikpijn, of was ik misselijk. Je zou het schoolziek kunnen noemen, maar de pijn was echt.
M'n ouders zeggen altijd alleen maar dat ik mezelf bij elkaar moet rapen, dat ik me aanstel, dat ik niet zo lui moet zijn, en dat soort dingen. Maar ik zou vaak echt liever doodgaan dan dat ik daarheen moest.
In de vakantie ben ik bijna constant vrolijk geweest, en voor dit schooljaar had ik echt het idee dat alles weer goed ging komen. Maar meteen de avond van de 1e lesdag was het alweer mis. En sindsdien is het alleen maar erger geworden. Het lijkt alsof de vakantie er helemaal niet tussen heeft gezeten, mijn buien zijn nog erger dan vlak voor de vakantie.
Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, om de kleinste dingen. Zij vinden niet dat het aan school ligt. Als eerste gaven ze internet de schuld. Ze hebben dus behoorlijk vaak gewoon de stekker van het modem eruit getrokken en dat soort dingen. Dat maakte alles alleen maar erger, want hier kon ik tenminste nog over mijn problemen praten met mensen die luisterden. Maar mijn ouders vonden dat ik met hun moest praten. In de praktijk kwam dat er op neer dat zij mij vertelden wat ik moest doen, en dat ik me niet aan moest stellen. Die preek heb ik honderd keer gehad.
Nu was dat met internet een tijdje beter, want ze hebben een nieuwe zondebok gevonden: mijn vriend. Hij heeft ook problemen met school (zie Problemen op school :/), en ze vinden dat hij een slechte invloed op me heeft. Ze willen nu ook gaan verbieden dat we elkaar vaak zien. Maar ook dat maakt alles alleen maar erger. Want ik voel me juist beter als hij er is, en hij wil me ook helpen, hij wil juist geen slechte invloed op me hebben. Maar mijn ouders vinden hem lui, ze vinden hem een lapzwans, ze zeuren zelfs dat zijn ouders het helemaal verkeerd doen door hem soms thuis te laten blijven van school. Ik vraag me dan af waar ze zich mee bemoeien, maar goed
Als hij erbij is doen ze poeslief, maar als hij er niet is hebben ze geen goed woord voor hem over. Ze zouden toch minstens kunnen proberen om hem te accepteren, omdat ik van hem hou?De afgelopen dagen ging het weer wat beter, ik had zoiets van 'het is nog maar een jaartje, nog ff doorzetten'. Maar gisteravond was het erger dan ooit. Mijn moeder kwam thuis van een weekendje weg met een vriendin, en het eerste dat ze vroeg was of ik nog huiswerk had gemaakt. Nee dus. Ik had ook gistermiddag aan mijn vader gevraagd of ik dinsdag (prinsjesdag) naar Den Haag mocht, en toen mijn moeder dat hoorde werd ze helemaal kwaad. Hoe ik kon verwachten dat ze het feit dat ik geen huiswerk maakte en het hele weekend niks deed zouden belonen door me naar Den Haag te laten gaan, enz. Ik vond het nogal een overdreven reactie, maar daar kwam dus een enorme ruzie uit voort. Toen trokken ze mijn internet er dus weer uit, ze verboden me om mijn vriend nog vaak te zien, en mijn vader meldde ook nog even snel dat hij er toch al van baalde dat wij wat met elkaar hebben
Toen heb ik dus een hele tijd op bed liggen huilen, en met mijn vriend gebeld, ik was helemaal radeloos, en in de war... Ik wilde niet meer naar school, ik wilde niet eens meer leven.
Vanmorgen heb ik mijn tas ingepakt met boeken voor de belangrijkste vakken (in plaats van de vakken die ik vandaag heb), en ben gewoon van huis vertrokken zoals altijd.
Maar in het dorp ben ik de andere kant op gereden. Ik kon niet naar school gaan, ik kon niet doen wat zij wilden en me overgeven, ik moest vrijheid hebben. En het voelde heel erg goed
Eerst voelde ik me thuis best wel schuldig omdat ik daar over dacht, ik wilde zelfs toch naar school gaan, maar vlak voordat ik weg ging begonnen m'n ouders weer te zeuren, en m'n vriend af te kraken, en toen vond ik het wel goed geweest.
De enige plaats die ik kon bedenken om naartoe te rijden, was zijn huis, dus daar ben ik nu.
Vanmiddag heb ik een afspraak bij de psycholoog, maar ik ben toevallig vanmorgen daar geweest (om voor m'n vriend een afspraak te maken), en toen bleek dat ze de komende 1,5 maand geen tijd heeft, dus voorlopig zal ik het alleen moeten doen
Nu zit ik dus achter zijn pc dit verhaal te typen, ik heb geen idee wat ik mijn moeder moet gaan vertellen als ze straks belt (als ik weer thuis ben), geen idee hoe het nou verder moet...
Het is een beetje een lang verhaal geworden, ik weet niet of iemand er iets mee kan, ik heb heel lang getwijfeld of ik überhaupt wel iets zou posten. Misschien denkt iedereen nu 'och, alweer zo'n pubertje dat komt zeuren terwijl ze helemaal niks heeft meegemaakt'
Ik hoopte alleen dat iemand misschien wat advies kan geven over hoe het nou verder moet... Ik moest het gewoon ff kwijt.
Wat betreft je vriend: jij houdt van hem en het is jouw relatie. Vervelend dat je oudesr (net als de mijne indertijd) er lullig overdoen, maar als je zeker van hem bent laat je je daardoor niet klein krijgen.
Wat betreft die hoogbegaafdheid en omgaan met anderen: ik denk dat je je over bepaalde gevoelens heen moet zetten. Mensen die een minder hoog IQ hebben kunnen ook heel waardevol zijn, ook al zijn tegengesteld aan jou. Ik heb veel vrienden en vriendjes gehad die een stuk lager opgeleid waren als ik en zij hebben mij evenveel te vertellen gehad als ik hen. Met mensen omgaan gaat verder dan IQ of hoogbegaafdheid, het gaat ook om straatwijsheid, mensenkennis, inlevingsvermogen en je niet beter voelen dan anderen.
quote:Juist! Hup pubertje
Op maandag 16 september 2002 10:34 schreef Ripley het volgende:
En nu geef je jezelf een flinke schop onder je hol. Ik begrijp hoe rot je je voelt, veel dingen herken ik ook: de afgekeurde vriend, de diagnose van hoogbegaafdheid etc. etc. Maar bij de pakken neer gaan zitten maakt deze situaties alleen maar erger.
aan de slag!!quote:En ook hier ben ik het vandaag wel mee eens
Wat betreft die hoogbegaafdheid en omgaan met anderen: ik denk dat je je over bepaalde gevoelens heen moet zetten. Mensen die een minder hoog IQ hebben kunnen ook heel waardevol zijn, ook al zijn tegengesteld aan jou. Ik heb veel vrienden en vriendjes gehad die een stuk lager opgeleid waren als ik en zij hebben mij evenveel te vertellen gehad als ik hen. Met mensen omgaan gaat verder dan IQ of hoogbegaafdheid, het gaat ook om straatwijsheid, mensenkennis, inlevingsvermogen en je niet beter voelen dan anderen.
Als je nu als eerste je zelf ff ziekmeld. Bellen met je moeders naam. 
Dan mot je de volgende keer dat je ouders zeiken over je vriend gewoon zeggen van val kapot hij is goed voor me, en jullie niet als jullie dit niet accepteren. Ik hou van die jongen en het interreseert me niet wat jullie van hem denken. Ik vind dat ie goed voor me is en dat is het belangrijkste en dat jullie hem niet mogen is jullie zorg. En dan derbij jullie zouden juist blij moeten zijn voor mij. School is nu ff een tweede zet eerst alles bij jezelf eens op een rijtje en dan ga je gewoon voor je school slagen. komt wel weer goed Groetjes Chamilan.
quote:Helemaal mee eens!
Op maandag 16 september 2002 10:34 schreef Ripley het volgende:
--- goede tekst! ---
quote:Ik ga ook niet bij de pakken neerzitten, ik wil er iets aan doen en ik blijf gewoon naar school gaan, alleen vandaag ging het ff niet. Ik wil absoluut dit jaar slagen!
Op maandag 16 september 2002 10:34 schreef Ripley het volgende:
En nu geef je jezelf een flinke schop onder je hol. Ik begrijp hoe rot je je voelt, veel dingen herken ik ook: de afgekeurde vriend, de diagnose van hoogbegaafdheid etc. etc. Maar bij de pakken neer gaan zitten maakt deze situaties alleen maar erger.Wat betreft je vriend: jij houdt van hem en het is jouw relatie. Vervelend dat je oudesr (net als de mijne indertijd) er lullig overdoen, maar als je zeker van hem bent laat je je daardoor niet klein krijgen.
Wat betreft die hoogbegaafdheid en omgaan met anderen: ik denk dat je je over bepaalde gevoelens heen moet zetten. Mensen die een minder hoog IQ hebben kunnen ook heel waardevol zijn, ook al zijn tegengesteld aan jou. Ik heb veel vrienden en vriendjes gehad die een stuk lager opgeleid waren als ik en zij hebben mij evenveel te vertellen gehad als ik hen. Met mensen omgaan gaat verder dan IQ of hoogbegaafdheid, het gaat ook om straatwijsheid, mensenkennis, inlevingsvermogen en je niet beter voelen dan anderen.
Ik zal ook nooit m'n vriend opgeven, wat mijn ouders ook zeggen. Het is alleen jammer dat hij nou niet meer welkom is bij ons thuis. Naja, als ik hem meebreng doen mijn ouders hartstikke aardig, maar dat is alleen maar schijnheilig en fake, en daar kan ik ook niet tegen.
En ik vind helemaal niet dat mensen met een lager IQ minder zijn, waar heb ik dat gezegd 
Ik voel me niet beter dan anderen, eerder zelfs slechter, zoals ook ergens in mijn stukje staat. Daar gaat het wat meer om mijn uiterlijk, maar dat geldt ook voor m'n innerlijk.
Ik bedoelde met dat geestelijk niveau dat zij veel kinderachtiger zijn, en dat ze heel andere interesses hebben, niet dat ze dommer zijn, als je dat soms bedoelt 
En ik ga ook met verschillende mensen om, mijn beste vrienden zijn allemaal heel verschillend, en zitten ook niet allemaal op VWO ofzo hoor.
quote:Ik ben er over na aan het denken, en ook over of ik hier zal reageren of op een andere manier.
Op maandag 16 september 2002 13:20 schreef Mini_rulez het volgende:
Hmm er heeft blijkbaar niemand zin om zoveel tekst te lezen
.Vooral hoe je tegenover school staat. En zoals ik al zei in Sorcerer's topic, als school niet gaat kun je beter stoppen.
Dat papiertje wat men een diploma noemt moet je niet al teveel waarde aan hechten. Wat wil je met een diploma doen als je je leven niet eens op orde hebt?
Het anders denken en doen dan jouw medeleerlingen ken ik ook heel goed. Ik ben niet hoogbegaafd, maar ik ben wel een stuk volwassener dan menig 18 jarige...
Ik trek me er stomweg niets van aan. Sterker nog, ik ben best trots dat ik zo ben. En ik vind dat jij dat ook zou moeten zijn.
En wat betreft je ouders en vriend... Je ouders kunnen je niet verbieden om iemand te zien! Dat zou de reinste onzin zijn. Ik bedoel wie denken ze wel dat ze zijn om te bepalen wie goed en wie niet goed voor jou is? Beetje kortzichtig, als ik dag mag zeggen...
Dit is natuurlijk allemaal makkelijker gezegt dan gedaan, maar als het mij lukt moet jij het ook kunnen!
Sterkte!
Mijn tweede gedachte is dat ik jou wel een beetje passief vind overkomen. Je laat het over je heen komen en je ervaart alleen dat je het allemaal maar niks vindt, maar zo werkt het niet. Ik ben ook anders - je zou kunnen zeggen dat ik ook niet goed in het middelbare school-systeem paste. Ik heb veel meer vrijheid nodig om de dingen op mijn eigen manier te doen (waardoor het me ook 1000 keer makkelijker afgaat op de universiteit). Toch zul je hier nou eenmaal doorheen moeten, hoe je het ook wendt of keert. Je ertegen verzetten maakt het alleen maar moeilijker. Tegen de wind ingaan is nog altijd zwaarder dan je mee laten waaien. Probeer het op een positieve manier over je heen te laten komen, zie het als een mijlpaal die je nu even moet halen, als een investering in later. En probeer ook om andere mensen wat meer op waarde te schatten. Veel mensen hebben de neiging om zichzelf toch als volwassener te zien dan de rest en zo alvast hun ideeën over de andere mensen in te vullen op een manier die misschien helemaal niet klopt. Probeer wat meer open te staan voor anderen, al is het moeilijk, het helpt echt.
En ik begrijp je wel, en ik begrijp ook hoe moeilijk het is om anders te zijn dan anderen, maar je kunt de buitenwereld nou eenmaal niet veranderen, alleen je eigen houding. Jij bent degene die het moet doen.
quote:Toevallig heeft mijn psychologe nu gevraagd of mijn moeder de volgende keer meekomt. Dat heb ik net ook tegen m'n moeder gezegd.
Op maandag 16 september 2002 17:27 schreef Angeles het volgende:
Ik moet zeggen dat ik nogal een dubbel gevoel heb bij dit verhaal. Aan de ene kant vind ik dat jouw ouders dit alles niet op een slimme manier aanpakken. Zeg maar gerust tactloos. Ik zeg niet dat ze in alles ongelijk hebben, daar kan ik niet over oordelen, maar de manier waarop ze het zeggen drijft jou alleen maar verder in een richting die zij niet voor ogen hebben. Is er geen mogelijkheid om jouw ouders wat meer te betrekken bij de therapie die je krijgt? Misschien kunnen zij ook eens een gesprek aangaan met jouw psycholoog of kunnen ze een keer mee. Jouw ouders zijn ook een deel van jou, en een belangrijk deel van je leven, dus het is helemaal niet zo onlogisch dat zij ook deel hebben in je therapie. Misschien dat ze je dan beter gaan begrijpen. Ze moeten er dan wel voor open staan en ik hoop dat ze dat dan ook doen, of misschien kan jouw psycholoog ze daarvan overtuigen in een brief.
Zij vindt dus ook dat mijn ouders het verkeerd aanpakken, van wat ze van mij hoort, en dat ze me zo niet helpen, misschien zelfs in de verkeerde richting duwen. Maar ze wil eerst mijn moeder's kant van het verhaal horen, en dan met mijn moeder er over praten wat ze misschien anders zouden kunnen doen.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik best huiswerk zou maken als er iets leuks tegenover stond. Bijvoorbeeld als ik morgen naar Den Haag zou mogen, zou ik daar best wel iets voor over hebben. Ik heb aangeboden om m'n huiswerk voor de rest van de week vandaag te maken als ik dan mocht gaan. Maar zij vinden dat alleen maar vanzelfsprekend, ze snappen niet dat dat voor mij een opoffering is. En dat is best teleurstellend.
quote:Jah ik probeer ook mijn houding te verbeteren. Het lukte ook al aardig. Als het probleem alleen op school was, zou alles best te doen zijn. Het probleem is nu alleen dat ze het thuis alleen maar erger lijken te maken, en zo wordt het te veel.
Mijn tweede gedachte is dat ik jou wel een beetje passief vind overkomen. Je laat het over je heen komen en je ervaart alleen dat je het allemaal maar niks vindt, maar zo werkt het niet. Ik ben ook anders - je zou kunnen zeggen dat ik ook niet goed in het middelbare school-systeem paste. Ik heb veel meer vrijheid nodig om de dingen op mijn eigen manier te doen (waardoor het me ook 1000 keer makkelijker afgaat op de universiteit). Toch zul je hier nou eenmaal doorheen moeten, hoe je het ook wendt of keert. Je ertegen verzetten maakt het alleen maar moeilijker. Tegen de wind ingaan is nog altijd zwaarder dan je mee laten waaien. Probeer het op een positieve manier over je heen te laten komen, zie het als een mijlpaal die je nu even moet halen, als een investering in later. En probeer ook om andere mensen wat meer op waarde te schatten. Veel mensen hebben de neiging om zichzelf toch als volwassener te zien dan de rest en zo alvast hun ideeën over de andere mensen in te vullen op een manier die misschien helemaal niet klopt. Probeer wat meer open te staan voor anderen, al is het moeilijk, het helpt echt.En ik begrijp je wel, en ik begrijp ook hoe moeilijk het is om anders te zijn dan anderen, maar je kunt de buitenwereld nou eenmaal niet veranderen, alleen je eigen houding. Jij bent degene die het moet doen.
Nog even een update: ik heb net toen ik terugkwam van de psycholoog mijn moeder gebeld om te vertellen dat ik niet naar school ben geweest. Het eerste dat ze vroeg was waar ik dan was geweest, bij mijn vriend dus. En dat ik toch zeker zelf niet geloofde dat het dan niet zijn schuld was. Ze wil gewoon niet geloven dat het mijn eigen keuze is, en dat hij me er absoluut niet in heeft beïnvloed. Het enige dat hij deed was me opvangen toen ik sms'te dat ik weg was gegaan en dat ik vlak bij zijn huis was. Maar zij geven hem bij voorbaat al de schuld 
Ze wilde ook dat ik thuis bleef om er over te praten, maar ik ben nu dus weer bij hem. Ik heb een bos bloemen voor ze op tafel gezet, en m'n vriend en ik hebben er allebei een brief bij gelegd.
In die van hem staat uitgelegd dat hij ook niks slechts voor me wil, dat hij ook het beste met me voor heeft, net als zij, en dat hij me niet negatief wil beïnvloeden. Verder nog dat ik ook vind dat hij geen slechte invloed op me heeft. Als ik iets fouts doe, dan is dat nog altijd mijn eigen keuze, en daar moeten ze mij op aanspreken, niet hem.
In mijn brief staat ook kort dat dat van vanmorgen niet zijn schuld is, verder nog dat ik geen ruzie met ze wil, en dat ik van ze hou. En later heb ik er nog bij gezet dat ik wil dat ze eerst rustig nadenken over wat er gebeurd is, en over het feit dat er iets moet veranderen, voordat ik naar huis kom om erover te praten. Want als ze kwaad zijn valt toch niet met ze te praten.
Maar nu weet ik het ff helemaal niet meer... heb ik het goed gedaan, of pak ik het helemaal fout aan?
Ik denk dat het heel goed is als jouw ouders inderdaad betrokken worden bij jouw therapie. Zij leren dan meer van jou te begrijpen, jij leert meer van hun te begrijpen en de psychologe is een onafhankelijke persoon die zou kunnen bemiddelen en jullie kan helpen om een oplossing te vinden die voor jullie allebei aanvaardbaar is. Ik hoop dat dat wat uithaalt.
En over dat huiswerk... tja, veel ouders zijn geneigd om goed gedrag van hun kinderen te zien als iets vanzelfsprekends, terwijl een beetje motivatie juist heel goed is. Misschien kun je dat ook ter sprake brengen bij de psychologe. Maak anders een lijst met alles wat je dwarszit, op school, thuis, met betrekking tot je vriend, alles, zodat je dat dan kunt bespreken.
Wacht nu eerst even af hoe dat zal gaan. Het is voor een groot deel ook inleving: jij bekijkt de dingen van een heel ander perspectief als je ouders. Als jullie de dingen meer gaan zien vanuit elkaar's perspectief zal het misschien ook beter lukken om er samen uit te komen. Succes.
quote:Thanks, dat moest ik ff horen
Op maandag 16 september 2002 18:15 schreef micha het volgende:
Wat je in het laatste stukje zegt vind ik een goeie aanpak.
Ik ben altijd zo bang dat ik net het verkeerde doe, zodat ik alles alleen maar erger maak quote:Vertrouw in jezelf!
Op maandag 16 september 2002 18:19 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Thanks, dat moest ik ff horen
), de vader van mijn vriend heeft dus net naar mijn ouders gebeld, ik had nog niks van ze gehoord. Hij had gevraagd of de ouders er eens samen over konden praten. Tegen hem was mijn moeder de vrolijkheid zelve 
Beetje hypocriet maarja Vanavond rond half 10 gaan zijn ouders dus naar mij thuis, wij gaan ook mee, en dan gaan ze het over ons hebben
Ben es benieuwd
quote:Het enige wat ik kan zeggen is dat ik hoop dat hier misschien iets uitkomt, misschien niet gelijk vanavond, maar wellicht in stappen. Zoals je vandaag gehandeld hebt, geeft iig aan dat je bereid bent moeite te doen om het op te lossen. Ik denk dat het een zeer goede stap is.
Op maandag 16 september 2002 20:11 schreef Mini_rulez het volgende:
Nou, als iemand dit nog leest (
Vanavond rond half 10 gaan zijn ouders dus naar mij thuis, wij gaan ook mee, en dan gaan ze het over ons hebben
Ben es benieuwd
Heeft je moeder ook ingestemd om met die psych te gaan praten?
Dus nogmaals, succes vanavond en daarna ook natuurlijk. Ik heb vandaag lopen denken wat ik anders nog voor 'raad' zou kunnen geven, maar ik weet het niet.
Ik vind het heel klote voor je, maar je komt er wel uit uiteindelijk, daar twijfel ik geen seconde aan, aan jou zal het iig niet liggen.
.
Matthijn
Ten eerste harstikke leuk dat je een vriend hebt.
'k kan me nog van je herinderen hoe vervelend je het vond dat je niet 'aan de man' was, en hoe vooral je familie erover aan het zeiken was.Juist daarom vind ik het zo raar dat je ouders daar zo moeilijk over doen.
'k zou eigenlijk een hoop willen neerzetten hier, maar 'k zou ff niet weten wat. Als je weer eens lekker tegen iemand wil aanlullen, 'k heb nog steeds hetzelfde ICQ#. Veel succes meid.
quote:Sja, of je daar nu blij mee moet zijn...
Op maandag 16 september 2002 20:11 schreef Mini_rulez het volgende:
Vanavond rond half 10 gaan zijn ouders dus naar mij thuis, wij gaan ook mee, en dan gaan ze het over ons hebben
Maar ja dat zie je dan wel weer
quote:Thanks voor het aanbod
Op maandag 16 september 2002 20:27 schreef TumTum het volgende:
'k heb alleen je verhaal gelezen, de meeste reacties niet.
Ten eerste harstikke leuk dat je een vriend hebt.Juist daarom vind ik het zo raar dat je ouders daar zo moeilijk over doen.
'k zou eigenlijk een hoop willen neerzetten hier, maar 'k zou ff niet weten wat. Als je weer eens lekker tegen iemand wil aanlullen, 'k heb nog steeds hetzelfde ICQ#. Veel succes meid.
Als ik weer op ICQ kan moeten we weer es chatten...Maar ik ben bang dat ik thuis geen internet heb, ik ben nu nog bij m'n vriend en we gaan zo naar mijn huis. Zijn ouders vertrekken nu, wij gaan op de fiets.
Voor degenen die het willen lezen moet hij straks maar ff een update typen ofzo...
quote:Och, misschien kunnen die ouders elkaar een iets andere kijk op de zaak geven... ze kunnen elkaar in elk geval niet die preek geven die ze ons altijd geven, dus ze zullen nu toch echt moeten nadenken om iets nieuws te verzinnen om te zeggen
Op maandag 16 september 2002 20:33 schreef Aernout het volgende:[..]
Sja, of je daar nu blij mee moet zijn...
Maar ja dat zie je dan wel weer
Wat je misschien ook kunt doen is je ouders dit verhaal laten lezen. Misschien dat ze je dan beter begrijpen. Zoals ik het lees vind ik het een heel helder verhaal en het kan dan ook zo zijn dat je ouders meer begrip voor je hebben (begrijpen is natuurlijk iets anders). Ik ken je ouders verder helemaal niet dus daar kan ik ook niet veel over zeggen.
Verder weet ik ook niet zo goed wat ik ervan moet zeggen. Het is natuurlijk vreselijk als je motivatie helemaal weg is, maar als je sfeer in een school niet goed is dan heb je er ook geen zin meer in, dat weet ik zelf ook.
Ik vind het ook zo vreemd dat ouders hun kinderen niet begrijpen. Ze zijn zelf toch ook puber geweest? Maar goed.
Veel succes met je gesprek zodadelijk (of nu). En je mag je ei ook altijd kwijt bij mij
Mijn ouders snappen er dus helemaal niks van, het lijkt wel of ze zich voorgenomen hebben om gewoon op elk klein dingetje lijnrecht tegen mij in te gaan
Ik zei dat ik het dit jaar gewoon af wil maken, en dat ik m'n diploma haal, maar dat ik het dan fijn zou vinden als ze het thuis wat draaglijker voor me maakten, door me ook eens wat leuke dingen te gunnen en niet zo over huiswerk te zeuren. Lijkt me best redelijk... Maar zij deden of ik iets belachelijks zei
Ik heb toen een brief geschreven, op mn ouders bed gelegt, en ben gaan slapen. De volgende dag heb ik met hun een gesprekje gehad, dat ze nu beter wisten wat er in me omging, en we hebben hulp gezocht. Ik had ze nooit face to face kunnen vertellen, omdat ik weet dat ze me toen onderbroken zouden hebben, dingen zouden vragen, willen weten waardoor ik nooit mn hele verhaal had kunnen doen.
Misschien, en ik zef misschien, want je bent zelf de enigste die beoordelen kan of dit een goeie manier is, is het een manier om bij je ouders aan je verstand te peuteren wat er aan in je omgaat.
Wat ik lees van je, en wat ik weet van je is dat je goed met woorden bent, als die geschreven staan. Wat ik vermoed is dat je die moeilijker kan verwoorden als je ze moet uitspreken. Denk er eens over na, het is voor je ouders veel confronterender, en voor jezelf een stuk makkelijker.
Succes moppie.
(Ik doe het wel zelf, internet zat er weer in toen ik thuiskwam, ws voor m'n zusje...)
Ik ben weer teruggegaan, en het gesprek ging heel slecht, het liep (zoals altijd) uit de hand. Het ging over school, daar werden we het al niet over eens, maar toen ging het over de situatie thuis. Ik zei dat school nog wel draaglijk zou zijn als ze me thuis meer steunden, maar dat kwam er nogal rot uit. M'n ouders gingen vragen wat ze dan fout deden. Dat gesprek werd dus steeds erger, mijn ouders gaven helemaal niets toe, en uiteindelijk heb ik best wel erge dingen gezegd
Op gegeven moment weet ik niets meer, dan kan ik alleen nog zeggen wat ik denk, ook al meen ik er niets van en doe ik mijn ouders er alleen maar pijn mee. Ik wil het niet, zelfs op het moment dat ik het zeg wil ik het niet, maar het lijkt wel alsof er dan iets over me heen komt waardoor ik niet anders kan.
Maar goed, ik ben dus weer weg gegaan. Kheb een hele tijd op bed liggen huilen, ik dacht dat ik nu echt alles verpest had. Na een tijdje kwam m'n vriend naar boven, ik heb het hem een beetje uitgelegd. Hij is naar beneden gegaan en hij heeft iets tegen m'n ouders gezegd, ik weet niet precies wat, maar na een paar minuten kwam m'n moeder naar boven om me te knuffelen. Ze zei dat we het anders gaan proberen, en dat we wel een manier vinden. Ze wil ook mee naar de psycholoog, om te kijken of die dan een manier weet waarop we het wat beter kunnen doen.
Nu voel ik me heel erg raar. M'n ouders liggen in bed, m'n vriend is onderweg naar huis, en ik ben doodmoe. Ik weet niet of ze me morgen naar school sturen, maar dat moet dan maar.
Ik hoop dat het nu een beetje goedkomt. We hebben wel vaker op dit punt gestaan, maar toch, misschien gaat het dit keer (met hulp van de psycholoog) wél goed... En misschien snappen ze eindelijk dat m'n vriend geen slechte invloed heeft.
Hij nam het zelfs nog voor hun op, hij beschuldigde mij van dingen die hij zelf ook doet
Maar goed... Ik ga nu eerst slapen. Bedankt voor alle reacties...
Het lijkt me, dat je mogelijk een vorm van een aanpassingsstoornis hebt. Je zult zeker tijd nodig hebben om daarmee om te leren gaan, maar het lukt je vast wel.
):Gisteren toen ik thuiskwam stond er hier een brief van m'n vader (denk nou niet dat wij thuis altijd via brieven communiceren, dit was bij uitzondering), het kwam er op neer dat hij niet meer wil dat m'n moeder zo gekwetst wordt, dat hij zich daar heel rot over voelde, en hij vroeg hoe het nu verder moest... Hij zei "de bal ligt nu bij jou". Naja, ik heb hem gisteren gezegd dat m'n vriend en ik dingen anders wilden gaan aanpakken, dat we het beter willen doen, en dat ik het nu eens even aan wil kijken.
Wat mijn ouders kunnen doen weet ik ook niet, heeft iemand advies?
Anders moeten we maar eens kijken wat de psycholoog ervan vindt, m'n ouders gaan allebei mee volgende keer.
Tot nu toe (gisteren dus) ging het wel goed, we zijn naar school geweest, we hebben huiswerk gedaan (klinkt niet bijzonder, maar het kost best wel moeite), en een hele tijd beneden gezeten en geholpen (m'n ouders vonden dat ik meer aan het gezin moest deelnemen). Ik hoop dat het goedkomt als het zo blijft gaan...
Let maar niet op de zakelijke toon, zo is ie nou eenmaal...
Nu ff geen zin om het nog es te zeggen, dus zie m'n laatste post in Hoe voel je je =[[NU]]=?? Deel 15...
[Dit bericht is gewijzigd door Mini_rulez op 18-09-2002 17:32]
Of heb ik het mis?
Ik heb alles gelezen nu, dus ik ben bij Dat scheelt
FF inhoudelijk.
Wat Angeles al zei - je ouders maken zich druk om je. Dat maakt het niet minder moeilijk in hoe ze met je omgaan, maar idd, ze zullen proberen alles in werking te stellen om het beter met jou te laten verlopen. Dat is een eigenschap van ouders, dat haal je er met geen 10 paarden uit. En gelukkig maar, want het is toch altijd een btje hun verantwoordelijkheid om op de kids te letten.
Maarja, jij zit ermee. Want ze stellen regels die juist in je nadeel werken. En ik vraag me af of ze dat wel door hebben... Het lijkt me heel goed dat ze nu meegaan naar je psycholoog, hopelijk kun je dan gestructureerder met ze praten dan thuis. Als je in de thuissituatie zit verval je nogal gauw in de dingen die daar gelden, tenminste, dat merk ik altijd aan mezelf. In een andere situatie is dat minder. Zeker bij je psycholoog, want die is de deskundige, en dus heeft hij? zij? daar zeg maar de leiding. Hij (ik ga maar even uit van hij) moet het in banen leiden... en als het goed is moet dat beter lukken.
Wat JIJ kunt doen, is je best doen. Laat zoveel mogelijk zien. Elk suf stukje gemaakt engels of weet ik veel - laat zien dat je hard bezig bent. Maak een planning. Je hoeft er zelf niet eens van onder de indruk te zijn, als zij dat maar zijn.
Het weglopen is denk ik een groter probleem. Ik snap dat je er af en toe écht even weg moet, maar ik denk dat dat ligt aan het feit wat ik net al noemde. Je zit in die situatie en daar gelden bepaalde onuitgesproken regeltjes. Je ouders zijn de baas en bepalen hoe het gebeurt en niet jij, bijvoorbeeld. Het zoeken naar de weg waarin jij je eigen verantwoordelijkheden neemt en zorg neemt voor de manier waaróp je dat doet is zwaar. En ook je ouders moeten daar aan wennen!
Mijn broertje (hij is 2,5 jaar ouder maargoed ) liep vroeger ook heel veel weg. Op een gegeven moment is hij zelfs 2 jaar weggeweest, hebben we helemaal niets meer van hem gehoord. Ik kan je vertellen, dat is behoorlijk beangstigend. Ik denk niet dat je iemand, zelfs niet je ouders, zoiets aan wilt doen. En van kwaad komt écht erger, dat heb ik wel zien gebeuren.
Praten dus. Veel praten. Brieven schrijven desnoods. Hou het contact open en probeer tot een oplossing te komen. En hou jezelf in de gaten! Doe de dingen die goed voor jou zijn, maar probeer, zolang je nog bij je ouders woont, ook rekening te houden met hun gevoel van verantwoordelijkheid. EN dat laatste verdwijnt alleen maar als jij laat ZIEN dat je zelf die verantwoordelijkheid kunt nemen
En voor nu een heeeeeeeeele dikke knuffel, ik denk dat je die wel verdient
Kom op he, meis, laat je niet kisten En ik volg je topic, als je er nog verder mee wilt
prrrrrrrr
quote:Ze zijn niet vervelend hoor, ik mag best veel, en ik kan ook overal met ze over praten (zelfs toen mn vriend en ik de eerste keer met elkaar naar bed gingen vertelde ik dat dezelfde avond aan m'n moeder)
Op donderdag 19 september 2002 01:57 schreef Kassanova het volgende:
wat heb jij voor een vervelende ouders zeg.. School is belangrijk, maar niet het belangrijkste in je leven.. Geluk lijkt me toch wel op de eerste plaats komen! En als jij dat met je vriendje bent, dan hebben ze niet het recht dat te schenden.. Maar aangezien school ook erg belangrijk is, zou ik daar ook maar wat meer tijd in gaan steken.. Dus de vriend/school-verhouding moet iets meer richting school gaan liggen... Maarja, ik ben niet zo'n goede psycholoog, dus lees het en vermaak je maar...
Maar daarom vonden ze het juist nog erger dat ik ben weggegaan maandag zonder ze te vertellen voor ik vertrok dat ik niet naar school ging. En de dingen die er gezegd zijn tijdens dat gesprek (van beide kanten) hadden niet gezegd moeten worden, maar ik kan ze niet terugnemen. Het enige dat ik nu kan doen is zorgen dat het niet nog eens gebeurt, en het een beetje goed proberen te maken door meer te doen wat zij willen. Ik ben in elk geval de rest van de week op school gebleven (klinkt niet bijzonder maar dat is het voor mij wel want ik had het de afgelopen dagen best wel moeilijk
), en ik probeer thuis maar zo veel mogelijk mee te helpen, niet de hele tijd in m'n eentje boven te zitten, en altijd aardig te doen (normaal als ik een rotbui heb wil ik het nog wel es op hun afreageren, nu moet m'n vriend dat dus over zich heen krijgen )... maar meer kan ik op dit moment niet verzinnen wat ik voor ze kan doen... Ze kunnen zich niet voorstellen dat ik niet meer voor school doe dan nodig is (dus geen huiswerk maken maar wel goed leren voor proefwerken/examens), maar als ik er meer aan doe dan haal ik misschien een half puntje hoger, maar dan ben ik bang dat ik er aan het eind van het jaar als een wrak uit kom
Maarja misschien vinden ze dat niet erg als ik goede punten blijf halen...Pridemeid, op dat stuk van jou weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik denk dat je gelijk hebt. Ik wil idd het contact met m'n ouders niet verliezen, en ik wil ze laten zien dat ik echt probeer te veranderen. (Alleen altijd als het net goed lijkt te gaan heb ik van die stomme terugvallen en dan gaat alles weer mis )
Bedankt voor je reactie
Oh en laat hem dan maar open
quote:Dikke kroel
Op donderdag 19 september 2002 07:57 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Bedankt voor je reactie
Oh en laat hem dan maar open
Je komt er heus wel, als je maar dapper volhoudt
prrrrr
quote:Dat gebeurt constant... hem allerlei verwijten maken terwijl hij toch al veel te goed voor me is...
Op zondag 22 september 2002 02:23 schreef Mini_rulez het volgende:
Waarom doe ik altijd zo gemeen tegen mensen van wie ik zoveel hou?
Het lijkt wel alsof er dan iemand anders in mijn lichaam zit die al die dingen zegt, die ik helemaal niet wil zeggen
Ik heb zoveel spijt van de dingen die ik heb gezegd... Tegen m'n ouders, die me alleen maar willen helpen, en tegen m'n vriend
Dit verdient hij niet... Hij verdient zoveel beter dan mij...
Ik kan hem niet missen maar ik ben zo bang dat hij me op deze manier niet meer wil...
En ik kan er niks aan doen
Lichamelijk nog steeds zo slap als een vaatdoek, koppijn enzo... Maarja dat is nog wel te overleven...
Ik snap er niks meer van
Toch maar een slotje dan?
quote:Nou, ik wil wel weten of er al iets verbeterd/veranderd is
Op maandag 23 september 2002 16:15 schreef Mini_rulez het volgende:
Hmm veel zin heeft zo'n topic niet als er toch niemand reageert...
Toch maar een slotje dan?
.quote:Tja, maar ik post liever niet als er dan een hele rij posts van mij achter elkaar komt te staan, dan lijkt het ook maar alsof ik tegen mezelf zit te praten
Op donderdag 26 september 2002 19:31 schreef matthijn99 het volgende:[..]
Nou, ik wil wel weten of er al iets verbeterd/veranderd is
ik lurk mee in jouw topic en wil je even sterkte wensen
Ik voel me niet goed genoeg voor een reactie, sowwie
quote:Idem.
Op vrijdag 27 september 2002 23:58 schreef DuchessX het volgende:
ik lurk mee in jouw topic en wil je even sterkte wensen
Oke, toch nog maar een reactie dan...
Ik merk de afgelopen dagen steeds meer dat ik in een soort waas leef... Ik had dat al een tijdje op school. Dan sluit ik me een beetje af, dan doe ik wat ik moet doen en ik praat en lach wel met de anderen mee, maar het lijkt alsof ik het zelf niet ben, maar iemand die ik speel. Iemand die het met die mensen kan vinden en die het gezellig vindt op school. En zo kom ik de dagen daar wel door.
Maar nu gebeurt dat thuis ook een beetje, een soort apathische stemming, ik ben niet echt meer verdrietig, hooguit een beetje melancholiek. Alsof bijna niets me raakt. Dat is op zich wel fijn, beter dan huilbuien, maar nu hebben ook de leuke dingen niet echt meer effect op me.
Ik heb ook nergens zin in, het enige wat ik nog doe als ik thuis ben is slapen, of een beetje achter de pc hangen en dom internetten, zonder na te denken. En natuurlijk bij m'n vriend zijn. Maar vaak heb ik zelfs al geen zin om nog naar hem toe te gaan, wil ik gewoon thuis zijn en in mijn eigen bed liggen met mijn eigen muziek op. En dan moet hij hierheen komen, of we zien elkaar helemaal niet. Het is absoluut niet zo dat ik hem niet wil zien, sterker nog, als hij bij me is leef ik op want dan heb ik tenminste het idee dat ik nog iets voel, maar ik kan het niet eens meer opbrengen om mijn eigen veilige kamertje te verlaten en naar hem toe te fietsen.
Kortom, gevoelloos en lusteloos... Herkent iemand dit? Hoort dit erbij, of ben ik gewoon gestoord?
Ik zal proberen een reactie te geven waar je wat aan hebt.
Wat betreft je laatste post, dat komt me bekend voor.
Ik heb in mijn tienerjaren ook niet zo'n fijne tijd achter en dit komt me ook erg bekend voor.
Zelf ben ik ook redelijk begaafd, exact IQ weet ik niet meer.
Wat je denk ik moet doen is ook duidelijk maken richting je vriend dat je af en toe je emoties kwijt wil en hij daar de dupe van is aangezien je relatie met je ouders op dit moment een beetje breekbaar is.
Als mijn vriendin (die ik niet heb) dat eerlijk tegen mij zou zeggen, dan zou ik haar steunen. Ik heb ook mijn mavo en havo met mijn ogen dicht gedaan en nooit huiswerk gemaakt enzo. Aangezien je ouders zo graag huiswerk willen zien vraag dan je mentor of je niet alternatieve opdrachten kan krijgen die je wel uitdagen, dit heeft bij mij ook geholpen. Op die manier ben jij blij en je ouders blij.
Dat lusteloos zijn komt me erg bekend voor, probeer er een dagje tussenuit te gaan of ga met je moeder koken als die verstandsverhouding nog lekker ligt.
Mij ICQ nummer staat in mijn profiel, als je iemand nodig hebt om tegenaan te praten, voeg me maar toe.
Anyways, veel sterkte
Vond ik raar, want mijn psychologe heeft het nooit over medicijnen gehad. Maar veel mensen die ik ken die zo'n beetje dezelfde symptomen hebben als ik, krijgen idd naast hun behandeling antidepressiva. Zouden die bij mij dan niet ook helpen?
Zou ik daar eens bij de psychologe over moeten beginnen?
Andere mensen kunnen niet beslissen voor je wat je moet doen, ze kunnen alleen raad geven. Nou weet ik er verder weinig van, het enige dat ik kan zeggen is: doe wat jij denkt dat goed is. Veel succes
quote:Thanx
Op zondag 29 september 2002 17:43 schreef Tom_Tom- het volgende:
Mini,Andere mensen kunnen niet beslissen voor je wat je moet doen, ze kunnen alleen raad geven. Nou weet ik er verder weinig van, het enige dat ik kan zeggen is: doe wat jij denkt dat goed is. Veel succes
Over 3 dagen gesprek bij de psycholoog met m'n ouders, ben es benieuwd... Met hun erbij zal ik zeker niet over medicijnen beginnen, maar ik ben toch benieuwd waarom anderen, die op het eerste gezicht dezelfde klachten hebben als ik, wel meteen medicijnen kregen, en ik niet...
quote:Succes dan...
Op dinsdag 1 oktober 2002 00:31 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Thanx
Over 3 dagen gesprek bij de psycholoog met m'n ouders, ben es benieuwd... Met hun erbij zal ik zeker niet over medicijnen beginnen, maar ik ben toch benieuwd waarom anderen, die op het eerste gezicht dezelfde klachten hebben als ik, wel meteen medicijnen kregen, en ik niet...
Ik loop al een tijdje te twijfelen of ik je een lange mail zal sturen of dat ik je de inhoud ervan op msn zal vertellen. Van alle fokkers 'ken' ik jou nl. het beste en ik vind het echt vervelend wat ik de laatste tijd allemaal lees. Ik zou wel willen, maar ik denk niet dat ik je verder echt kan helpen, maar gewoon om je een hart onder de riem te steken o.i.d.
Het komt allemaal wel weer goed
quote:Heeft dat misschien met je leeftijd te maken?
Op dinsdag 1 oktober 2002 00:31 schreef Mini_rulez het volgende:
maar ik ben toch benieuwd waarom anderen, die op het eerste gezicht dezelfde klachten hebben als ik, wel meteen medicijnen kregen, en ik niet...
quote:mijn schoonouders zijn ook zo maar i merk wel dat ze wat tegen me hebben maar i denk dat ik in een veel makkelijker situatie zit dan jij wat betreft dat thuis laten komen van vriend.
Op maandag 16 september 2002 11:04 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Ik zal ook nooit m'n vriend opgeven, wat mijn ouders ook zeggen. Het is alleen jammer dat hij nou niet meer welkom is bij ons thuis. Naja, als ik hem meebreng doen mijn ouders hartstikke aardig, maar dat is alleen maar schijnheilig en fake, en daar kan ik ook niet tegen.
verder: hoe ben je dan hoogbegafd?
heb je een IQ van 690?
enne, als je dan onder de "lagere" mensen zit waarom ga je dan niet naar de HAVO of iets anders wat aardig hoog is ? of doe je gewoon graag een vakopleiding mar heb je het toch nodig? deze opleiding?
ik heb het ook gehad op mijn vorige school en waar ik nu zit gaat het veel beter enzo. maarre, gewoon proberen door te gaan. (weet toch wel dat dit advies niet goed is.)
FD
quote:Nou met mijn vriend en mijn ouders is alles inmiddels weer goed
Op dinsdag 1 oktober 2002 17:11 schreef speedfreakssj het volgende:[..]
mijn schoonouders zijn ook zo maar i merk wel dat ze wat tegen me hebben maar i denk dat ik in een veel makkelijker situatie zit dan jij wat betreft dat thuis laten komen van vriend.
verder: hoe ben je dan hoogbegafd?
heb je een IQ van 690?
enne, als je dan onder de "lagere" mensen zit waarom ga je dan niet naar de HAVO of iets anders wat aardig hoog is ? of doe je gewoon graag een vakopleiding mar heb je het toch nodig? deze opleiding?
ik heb het ook gehad op mijn vorige school en waar ik nu zit gaat het veel beter enzo. maarre, gewoon proberen door te gaan. (weet toch wel dat dit advies niet goed is.)
FD
Ik ben toen ik 5 ofzo was getest aan de universiteit van Nijmegen, een dag lang allerlei tests gedaan, daar kwam uit dat ik hoogbegaafd was, sterker nog, ik was de jongste ooit met mijn score.
Eh... 690 Gemiddeld is rond de 100, ik had toen bij die test een gemiddelde van 143.
Eh ik zit dus niet bij de "lagere" mensen, al klinkt dat heel erg arrogant. De leerstof is ook helemaal niet het probleem op school, ik vind het allemaal niet moeilijk, sommige vakken eerder veel te simpel. Ik heb het vwo niet per se nodig, maar ik word hier soms al gek van verveling, dus ik denk niet dat de havo een goed idee zou zijn En als het ff kan wil ik naar de universiteit, weet alleen nog niet zeker welke studie.
Het probleem is het gebrek aan vrijheid en de mogelijkheid om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen acties. Alles gebeurt met een briefje van pappie of mammie of de leraar. Ik zou veel betere resultaten kunnen halen als die mensen het me op mijn eigen manier lieten doen, maar daar is het systeem nou eenmaal niet op gemaakt
quote:Kweenie, maar een klasgenoot van me heeft zelfs antidepressiva zonder behandeling, en sommige mensen die ik ken van ongeveer mijn leeftijd krijgen ze ook...
Op dinsdag 1 oktober 2002 10:11 schreef Tom_Tom- het volgende:[..]
Heeft dat misschien met je leeftijd te maken?
Echt een opluchting...Kheb nu geen tijd voor een langer verslag, maar dat post ik nog wel een keer als iemand het wilt weten
En laat je alsjeblieft ook niet aanpraten dat je problemen door je hoogbegaafdheid komen. Het kan best dat je je daardoor wat verveelt op school en niet meer gemotiveerd bent. Dat hebben heel veel mensen. Maar de meerderheid van de hoogbegaafden heeft helemaal geen andere problemen dan dat. En als ik zo lees over jouw relatie met je ouders, bijvoorbeeld, zou het ook best kunnen dat die een van de oorzaken is van je problemen.
Ik waarschuw hier maar even voor omdat hoogbegaafdheid tegenwoordig nogal in de mode is, en problemen worden al gauw aan de hoogbegaafdheid geweten. Da's leuk en aardig, maar laat dat er niet voor zorgen dat je je ogen sluit voor eventuele andere oorzaken. Dan kom je niet verder.
[frustratie-modus aan]
Als ze bij mij op mijn zestiende gewoon effe naar de thuissituatie hadden gekeken ipv met dat hoogbegaafdheid-verhaal aan te komen, had ik een stuk eerder kunnen beginnen met het verwerken van e.e.a. en had het mij een boel ellende bespaard
[frustratie-modus uit]
[edit]Waar die posticon vandaan komt weet ik ook niet [/edit]
Ik heb dat nl. ook gedaan. Kben nu 16 en zit in 6VWO. En in het begin(dus toen ik net die klas had overgeslagen), had ik ook weleens last van een minderwaardigheidscomplex. Ik keek tegen iedereen op, want ze waren ouder en mochten meer. Toen ik naar de middelbare school ging veranderde dit steeds meer. En kreeg ik dus steeds meer zelfvertrouwen. Vorig jaar had ik dr ook weer beetje last van. Iedereen was 16, en ik niet, zij mochten uit en ik niet. En dat klinkt dan misschien heel erg kinderachtig als ik het zo zeg, maar ik zat daar wel mee. Ik heb dit toen aan mn ouders uitgelegd en zij hadden er verder geen problemen mee als ik op mn 15e uit zou gaan.
En tegenwoordig gaat eht met mn zelfvertrouwen echt ontzettend goed.
kben btw. wel benieuwd naar dat langere verslag, en fijn voor je dat het goed is verlopen.
[Dit bericht is gewijzigd door akkien op 03-10-2002 21:06]
quote:Ja hoor, ik wil het wel weten
Op donderdag 3 oktober 2002 19:33 schreef Mini_rulez het volgende:
Kheb nu geen tijd voor een langer verslag, maar dat post ik nog wel een keer als iemand het wilt weten
.Fijn voor je dat het gesprek goed liep.
Van tevoren had m'n vader steeds geroepen dat hij meewilde omdat hij bang was dat m'n moeder 'aangevallen' zou worden. M'n moeder was daar dus ook bang voor, dat ze alleen maar verwijten zou krijgen. Daarom was ik heel erg blij dat de psychologe meteen begon met te zeggen dat ze haar niet had laten komen om haar te vertellen wat ze fout deed, maar om te zorgen voor een betere communicatie tussen ons. Toen was m'n moeder wel gerustgesteld
Toen hebben we het nog over de dag van de vorige afspraak gehad, de dag dat ik dit topic plaatste, en wat er toen mis was gegaan. Verder hebben we het gehad over wat we in de toekomst graag anders zouden zien, en hoe we kunnen zorgen dat dat ook zo gaat gebeuren.
We hebben afgesproken dat we het gewoon tegen elkaar zeggen als we het ergens niet mee eens zijn, of als we ons ergens aan ergeren, maar dan niet meteen als een verwijt. Ik moest daar ook voor de vorm gaan zeggen "Mam, ik zou het prettig vinden als je...", dat was vaag
En als we dan eens ruzie krijgen, is dat niet erg zei de psych, das beter dan alles inhouden en niet zeggen wat er fout is, en dan weer zo'n enorme ruzie als uitbarsting...
Kheb ook nog beloofd dat m'n vriend en ik meer bij het gezin betrokken zullen zijn, en meer zullen meehelpen.
Verder hebben we het over school gehad, kheb gezegd dat ik wat meer vrijheid en eigen verantwoordelijkheid zou willen hebben, om school op mijn manier te doen, en dat vond ze wel goed. Mam zei dat ze me m'n gang zou laten gaan, en dat ze aan de punten van m'n eerste examens (volgende week) wel zou zien of het zo verder zou kunnen de rest van het jaar. Nu hoef ik alleen nog te bewijzen dat ik me wil inzetten voor school
Maar goed, al met al vond m'n moeder het ook een fijn gesprek, en we gaan het nu gewoon proberen
De psychologe zei nog dat de non-verbale communicatie wel goed zat, en ik vond ook dat m'n moeder en ik de laatste tijd goed met elkaar kunnen opschieten, dus ik heb er wel vertrouwen in...
Een hele opluchting
Zo, lang verhaal, en nu lekker weekend
misschien dat je je beschaamd voelt dat ik dit gelezen heb, daar wij elkaar kennen, maar ik wil er zelf toch graag een kleine reactie op geven. (ik heb wel alleen de eerste pagina van hettopic gelezen).
Als eerste wil ik je zeggen dat wat je met -oeps- je vriend - t.o.v. je ouders meemaakt dat heb ik ook. Mijn vriendin mag bij ons niet eens het huis in, zonder geldig aantoonbare reden hebben mijn ouders een hekel aan haar, en zij is dus ook (op die 13 maanden dat wij samen zijn) pas 2 dagen bij mij thuis geweest, toen mijn ouders op vakantie waren notabene! Dit alleen om te zeggen dat ik wat dát betreft weet in welke situatie je zit. Raad kan ik je daarover nog altijd niet geven, ik heb het zelf ook nog niet weten op te lossen, ik ga ook al dat jaar alleen maar naar haar thuis, wat ook een goed deel aan ruzies hier thuis heeft opgeleverd betreffende het te laat/bijna niet thuiskomen. Mijn persoonlijke mening op dat gebied: fuck je ouders. Je bent verstandig genoeg om te beslissen waar je heen wilt met je leven e wie jij daarbij betrekt. ik kan je alleen zeggen dat ik jou een ongeloofelijk slimme en verstandige meid vind, en dan niet alleen met betrekking tot je IQ of hoogbegaafdheid, en dat je je moet realiseren dat je je ouders helemaal niet nodig hebt. Klinkt misschien erg radicaal, maar (in de woorden van kikkerlikker) das mijn mening.
ik was eerst bij het lezen van deze post een beetje geschokt om te zien dat het zo slecht met je ging, maar ik realiseerde me dat eigenlijk zo'n 80% van de mensen die je leert kennen wel met ernstige problemen zitten, maar dat er maar heel weinig zijn die er echt wat aan/mee proberen te doen.
Als ik voor de rest iets voor je kan betekenen, laat het maar weten (niet dat ik zou weten wat ik zou kunnen doen, maar toch...).
oh ja en voor je eigen ongemak, ben maar gerust ik val je er heust op school ofzo niet mee lastig hoor
Groetjes,
JD
quote:Goed zo
Op vrijdag 4 oktober 2002 17:09 schreef Mini_rulez het volgende:
dus ik heb er wel vertrouwen in...
Een hele opluchting
.Ik wist niet meer wat ik deed, had geen controle over wat ik deed, was bijna in paniek...
Gelukkig is hij gebleven, want de rest van de avond was ik in de war, en wilde ik hem alleen maar vasthouden. Ik voel me af en toe net een klein kind dat bij iemand wegkruipt omdat het bang is voor de stomste dingen. Zo gedraag ik me dan ook een beetje, klein, bang en onredelijk... Nou ja, onredelijk, op dat moment lijkt het heel logisch dat er echt elk moment iets vreselijks kan gebeuren, ik heb dan niet eens meer het vermogen om logisch te denken en in te zien dat er niks kan gebeuren.
En achteraf schaam ik me dood.
Bij mij werd het dissociatie genoemd. Ik wil nu dus NIET zeggen dat je daar last van hebt, want dat kan ik niet beoordelen vanaf hier. Maar ik zou er zeker es ff wat over opzoeken, kijken of je dingen herkent, ms bespreken met je therapeut, dat soort dingen.
Ik weet dat het heel naar is. Je bent het contact met 'de wereld' kwijt, kan niks meer hebben en als ze proberen je met kracht terug te halen wil het helemáál niet meer.
*knuf*
prrrrrrrr
Je moet meer in jezelf geloven!
Stomme fout, maar ik ben er ook niet helemaal met m'n hoofd bij, het enige waar ik aan denk is de stof voor morgen, hoeveel ik nog moet doen, en of m'n vorige examens wel goed zijn gegaan, want anders krijg ik natuurlijk helemaal slaande ruzie met m'n ouders...Ik dacht toch echt dat we bij de psycholoog hadden afgesproken dat ze zich niet met m'n examens zouden bemoeien de eerste keer, zodat ik het op mijn manier kon doen... Ik heb duidelijk gemaakt dat ik met een 6 tevreden ben, ik ben nu al redelijk uitgeput van de examens tot nu toe, dus ik heb eigenlijk niet eens meer zin of energie om meer dan het nodige te leren...
En ze zei dat ze me m'n gang zou laten gaan, ik was blij. Maar nu de examens begonnen zijn, beginnen ze toch weer te zeuren over hoge punten, en dat ik meer moet leren, en wanneer ik wat moet doen...
Ik zou toch zweren dat het mijn examens waren, en niet die van hun...
Maar net toen m'n moeder binnenkwam begon ze alweer bijna meteen te zeuren dat ik op de verkeerde tijd leer (ik sta nou eenmaal graag vroeg op om te leren ipv tot diep in de nacht door te gaan), en toen ze ook nog hoorde dat ik niet wist wanneer ik op school moest zijn, werd ze helemaal gek...
En ze maakte natuurlijk weer lekker van de gelegenheid gebruik om weer ff duidelijk te maken wat een lapzwans ik ben, en toen ze toch bezig was, kon ze ook meteen ff m'n vriend voor lui en asociaal uitmaken...
Ik dacht dat iedereen het gezellig had gevonden gisteravond (we waren uit eten met het hele gezin), maar dat is ze ineens allemaal vergeten. Het enige dat zij zich nog lijkt te herinneren van de hele avond, is dat hij is vergeten te bedanken voor het eten
Dit is toch niet wat we afgesproken hebben... Ik mocht het toch op mijn manier doen? Op mijn eigen verantwoordelijkheid? Omdat op school ook al iedereen zegt wanneer ik wat moet doen, en m'n moeder ook wel begreep dat ik dat thuis niet ook wilde (tenminste, dat dacht ik...)?
Blijkbaar heb ik het helemaal verkeerd begrepen, en verstaat zij onder 'goed, we wachten je punten eens af' iets heel anders dan ik.
Ik denk er toch ook niet elke keer aan om me te bedanken als we uit eten gaan? Kben ook maar een mens............. Ik kan er ook niks aan doen dat ik daar niet aan denk
quote:Is dat het enige belangrijke? Shit, weer een heel stuk voor niks getypt
Op maandag 14 oktober 2002 07:55 schreef Sorcerer8472 het volgende:
Leuk is dat GVD
Ik denk er toch ook niet elke keer aan om me te bedanken als we uit eten gaan? Kben ook maar een mens............. Ik kan er ook niks aan doen dat ik daar niet aan denk
Ik heb zo proefwerk en dit is niet bevorderlijk voor m'n concentratie etc.
quote:Sorry
Op maandag 14 oktober 2002 08:08 schreef Sorcerer8472 het volgende:
Moet dat nou weer op deze manier altijd?Ik heb zo proefwerk en dit is niet bevorderlijk voor m'n concentratie etc.
Dankzij dat regeltje over jou was er tenminste nog een reactie hier.Weet je wat me nou heerlijk lijkt? In bed gaan liggen, en in slaap vallen en weten dat ik nooit meer wakker hoef te worden... Dat ik geen stress meer heb, geen examens, geen ouders, geen leraren, geen leven
Gewoon een keer iedereen zeggen wat ik van ze vind, iedereen helemaal verrot schelden, alle examenpapieren voor de neus van de decaan kapotscheuren, nog een keer iets leuks doen en dan in de armen van m'n vriend inslapen... Beter kan toch niet?
Maar ja, gelukkig kan dat niet zomaar, en ben ik laf.
quote:Ben ik ook... ik hou zo vreselijk veel van je...
Op maandag 14 oktober 2002 08:20 schreef Sorcerer8472 het volgende:
Ben maar blij dat ik van je hou...
Eigenlijk mag dat niet want ik ben je alleen tot last.Maar ik ben bang, zonder jou was ik misschien gek genoeg om het te doen
Maar waarom mag ik dat niet zeggen... Het is maar dagdromen...
Weet jij een betere manier om te ontsnappen? Het is toch duidelijk dat het niet goed gaat
Sorry voor de slowchat.
quote:
Op maandag 14 oktober 2002 08:29 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Sorry voor de slowchat.
Daardoor maar een kleine bijdrage van mijn kant. Probeer t nadeel wat je ondervindt , om te zetten in een voordeel.
Vluchten kan t best in creativiteit.
quote:Tja, ik probeer wel eens songteksten of gedichten te schrijven, maar om een of andere reden krijg ik meestal als ik er es goed voor ga zitten opeens helemaal niks meer op papier
Op maandag 14 oktober 2002 08:36 schreef sig000 het volgende:[..]
Probeer t nadeel wat je ondervindt , om te zetten in een voordeel.
Vluchten kan t best in creativiteit.
Och ja en flink rammen op een drumstel is wel lekker om frustratie kwijt te raken, maar dat kun je dan weer niet echt creatief noemen
Blijkt dat de school naar haar moeder heeft gebeld omdat ze te laat was... Leuk he?
Nu tuurlijk iedereen over en weer pissed...
Dat ze te laat was waren we allebei schuld...
quote:Onzin, ik was ruim op tijd klaar om weg te fietsen, toen we eenmaal te laat vertrokken waren heb ik zelfs nog zo hard gefietst dat ik kotsmisselijk werd, want ik wilde koste wat kost op tijd komen bij m'n examen
Op maandag 14 oktober 2002 14:17 schreef Sorcerer8472 het volgende:
Zow, ondertussen is het nog erger geworden, maar dat weet zij nog niet: We zijn wat aan de late kant vertrokken terwijl ze SE had...
Blijkt dat de school naar haar moeder heeft gebeld omdat ze te laat was... Leuk he?Nu tuurlijk iedereen over en weer pissed...
Dat ze te laat was waren we allebei schuld...
Maar goed, ik krijg toch al overal de schuld van, dus dit kan er ook nog wel bij...
Ik snap dat het frustrerend is dat je ouders zich niet aan de "afspraak" houden. Ik denk dat je ze daar best op mag wijzen, ook ZIJ moeten zich eraan houden nl.
En verder ben ik toch verplicht om te waarschuwen voor de slowchat idd, pas daarmee op ajb, probeer privézaken een beetje privé te houden.
prrrrrrrr
quote:Tja het examen ging wel redelijk, ondanks het feit dat ik me doodziek voelde toen ik aankwam... Ik dacht (stom van me) dat alles wel weer goed zou komen, ik was rustig...
Op maandag 14 oktober 2002 15:05 schreef Pridemeid het volgende:
Hoe is het gegaan dan, Mini_Rulez?Ik snap dat het frustrerend is dat je ouders zich niet aan de "afspraak" houden. Ik denk dat je ze daar best op mag wijzen, ook ZIJ moeten zich eraan houden nl.
En verder ben ik toch verplicht om te waarschuwen voor de slowchat idd, pas daarmee op ajb, probeer privézaken een beetje privé te houden.
prrrrrrrr
Die mensen hebben dus gewoon na een paar minuten al naar m'n moeder gebeld dat ik 'niet was komen opdagen'
Alsof ik nog niet genoeg ruzie met m'n ouders heb...Ik was alleen maar een paar minuten te laat, normaal kun je toch pas na afloop zeggen of iemand niet is komen opdagen
Naja, net mn moeder aan de telefoon, die klonk wel rustig, dat viel mee... Maar nu krijg ik alle schuld, en nu komen er ineens ook nog weet ik wat voor andere verwijten over dingen die ik blijkbaar altijd al verkeerd doe... Ik snap er niks van... Zeg dat dan wanneer ik het doe, in plaats van 99 keer niks zeggen en mij het idee geven dat alles goed is en dan opeens de 100e keer laaiend op me worden terwijl ik niet eens wist dat ik überhaupt iets fout deed...
Maar ze hebben het ook gehad over m'n vriend... De 'meerwaarde' van onze relatie
Ze vinden dat ik anders ben door hem, en ze noemden nog wat slechte kanten. Ook wel dingen waar ik me zelf ook aan erger maar goed ik zie dat anders natuurlijk. Voor mij heeft iedereen goede en slechte kanten, en de slechte moet je op de koop toe nemen. Maar zij zien bij hem alleen de slechte, en dan vooral die slechte dingen die met mij te maken hebben... De invloed die hij volgens hun op me heeft...
Voor mij heeft de relatie zeker een meerwaarde, maar zij zouden het volgens mij liever anders zien
Niet om m'n ouders af te kraken, want ze zijn alleen maar bezorgd om me, en ik kan ze soms geen ongelijk geven, ze zien het alleen wat erg negatief...
quote:
Op maandag 14 oktober 2002 18:03 schreef Mini_rulez het volgende:
Maar ze hebben het ook gehad over m'n vriend... De 'meerwaarde' van onze relatie
Ze vinden dat ik anders ben door hem, en ze noemden nog wat slechte kanten. Ook wel dingen waar ik me zelf ook aan erger maar goed ik zie dat anders natuurlijk. Voor mij heeft iedereen goede en slechte kanten, en de slechte moet je op de koop toe nemen. Maar zij zien bij hem alleen de slechte, en dan vooral die slechte dingen die met mij te maken hebben... De invloed die hij volgens hun op me heeft...
Voor mij heeft de relatie zeker een meerwaarde, maar zij zouden het volgens mij liever anders zien
Wat ontzettend oneerlijk van je ouders! Ik word vanbinnen gewoon echt kwaad als ik dit alles zo lees, terwijl ik je niet eens ken!!Ik denk dat ze zich beter kunnen bemoeien met schooldingen enzo, en zorgen dat jij je weer happy voelt, in plaats van dat ze dingen gaan verpesten die jou juist gelukkig maken! Ga je nog een keer naar de psycholoog met ze, om te evalueren, of voor een volgend gesprek?
Ik denk dat je het beste ook maar kan zeggen dat ze kleine dingetjes niet op moeten sparen om ze daarna na een tijdje er allemaal weer uit te gooien, terwijl jij je van geen kwaad bewust bent... Dan kan jij er ook niets aan doen. Praten is juist belangrijk, en niet een week naderhand, nee meteen!
Een tijd geleden, toen ik ongeveer 15 was, zat ik ook ontzettend slecht in mn vel, heb ook gedacht aan zelfmoord, maar toen mijn ouders daar achter kwamen waren ze ontzettend geschrokken. Vanaf toen is er echt iets veranderd, terwijl ik vantevoren ook nooit iets zei, als me iets niet aanstond liep ik gewoon weg om op mijn kamer te huilen enz... Maar dat is een heel ander verhaal, bottom line: Praten is echt belangrijk!
Ik denk dat je ouders gewoon ook moeten wennen aan een nieuwe manier van communiceren, maar toch... Ze moeten niet de mensen waar jij juist steun aan hebt, de grond in boren!
Anyways, sterkte meis!!
Ik mag mezelf niet zijn als ik mee uit eten gaan... daar komt het op uit...
Daar waar we gingen drinken was m'n chocolademelk sterk verdund en zat er gesmolten kaas op perziken. Dat ik dat minder geslaagd vond mocht ik niet zeggen...
Nu ben ik asociaal... Maar dat heb ik dus via Mini moeten horen, want ze zijn blijkbaar wel zo asociaal dat achter m'n rug om tegen m'n vriendin te zeggen en te laf om het me direct in m'n gezicht te zeggen...
Ik was me van geen kwaad bewust GODVERDOMME.
Vanochtend zei Mini me al dat er wat mis was gisteren... Ik was asociaal omdat ik me niet had bedankt voor het eten was het toen nog... Heel fijn en leuk enzo
Al met al voelde ik me toen zo rot dat ik m'n proefwerken vandaag niet heb kunnen maken.......
Naja, geen ramp, zou ik kunnen inhalen...
Maargoed, toen wilde zij naar mij... dat was lief en gezellig... en toen ze bij mij was wilde ze dat ik meefietste naar school (alstjeblieft).. Ze zei dat als ik niet meewilde ik dat moest zeggen (had eigenlijk geen zin om die 12 kilometer te fietsen door harde wind met rondwaaiende bladeren)... Maarja, dat durfde ik niet omdat ik bang was dat ze zich dan een beetje rot zou kunnen voelen en daardoor d'r SE misschien minder goed zou maken...
Naja, als ik iets rot vind dan vertrek ik meestal te laat enzo en nu was dat weer et geval... Ik had d'r al een paar keer gezegd dat ze al moest gaan en ik d'r wel inhaalde op de fiets, maar dat deed ze niet... Ze wachtte op mij
Naja, ze kwam 5 minuten te laat op d'r examen, school had naar ouders gebeld, ouders naar mij thuis, haar moeder dus pissed
En nu mag ik dus niet meer komen tot aan de vakantie...
Ik weet nu onderhand wel dat ik een slechte invloed op Mini heb... Aan de ene kant zonder dat ik het weet, en voor het andere deel omdat ik zelf vaak depressief ben...
In ieder geval ben ik nu echt niet in staat m'n proefwerk wiskunde te leren voor morgen, en aangezien ik me vandaag niet ziek gemeld heb kan ik de proefwerken van vandaag waarschijnlijk niet zomaar inhalen (moet ik eerst een speech houden en ze overtuigen ofzo)...
Het gemiddelde van de punten die ik op school heb gehaald dit jaar is een, jawel, 2,5... (2 proefwerken; 1 geleerd, 1 verwaarloosd) En dan schijn ik intelligenter dan de gemiddelde VWO-student te zijn... (vergeleken met Mini blijf ik oerdom )
Heb vandaag al 1 keer bijna m'n monitor kapotgeslingerd en zit zo ongeveer de hele middag al te janken... Nu weet ik dus echt niet meer wat ik moet doen...
Ik kan al net zo goed meteen stoppen met school nu eigenlijk... Heb geen zak gedaan en bijna de helft van alle lessen tot nu toe verzuimd.
Ik ben een lost cause, en onbegrip en onbenul van anderen heeft dat alleen erger gemaakt...
Help!?
[Dit bericht is gewijzigd door Sorcerer8472 op 14-10-2002 18:45]
Jullie hebben het aardig te pakken allebei geloof ik
Enerzijds jezelf al zo volwassen vinden en roepen dat je meer vrijheid en verantwoordelijkheid nodig hebt, en anderzijds in alles laten zien dat je daar eigenlijk nog helemaal niet aan toe bent. Laat je (schoon-)ouders eens zien dat je er WEL klaar voor bent! En dat doe je niet door te schreeuwen en te krijsen en wild om je heen te trappen. En ook niet door te laat te komen op examens en onvoldoendes te halen. Door dat soort acties laat je aan je ouders alleen maar zien dat zij gelijk hebben in hun veronderstelling dat jij nog een klein meisje c.q. jongen bent. En dat wil je niet. Je wil dat ze je als een jongvolwassene zien en behandelen. Maar zolang je je niet als een (jong-)volwassene gaat gedragen, zullen je ouders niet veranderen in hun houding naar jou toe.
Neem je eigen verantwoordelijkheid, stop met je ouders, de school, de wereld de schuld te geven, en laat zien dat je volwassen bent. Dan kunnen zij niet anders dan inzien dat ze je meer vrijheid moeten gunnen. Maar laat eerst zien dat je die vrijheid en verantwoordelijkheid aankunt.
quote:Ik wilde ze bij deze examens ook absoluut iets laten zien, maar dat is moeilijk bij hun, want ze kijken eigenlijk nergens van op. Bij iets dat mij moeite kost en waarbij ik al trots op mezelf ben, zeggen zij dat het niet meer dan normaal is
Op maandag 14 oktober 2002 18:58 schreef Fogerty het volgende:
Ah, de puberteit! Waarom die eigenlijk bestaat is mij een raadsel, het is geen leuke tijd voor jezelf EN niet voor je ouders
Jullie hebben het aardig te pakken allebei geloof ikLaat je (schoon-)ouders eens zien dat je er WEL klaar voor bent! En dat doe je niet door te schreeuwen en te krijsen en wild om je heen te trappen. En ook niet door te laat te komen op examens en onvoldoendes te halen. Door dat soort acties laat je aan je ouders alleen maar zien dat zij gelijk hebben in hun veronderstelling dat jij nog een klein meisje c.q. jongen bent. En dat wil je niet. Je wil dat ze je als een jongvolwassene zien en behandelen. Maar zolang je je niet als een (jong-)volwassene gaat gedragen, zullen je ouders niet veranderen in hun houding naar jou toe.
Neem je eigen verantwoordelijkheid, stop met je ouders, de school, de wereld de schuld te geven, en laat zien dat je volwassen bent. Dan kunnen zij niet anders dan inzien dat ze je meer vrijheid moeten gunnen. Maar laat eerst zien dat je die vrijheid en verantwoordelijkheid aankunt.
Maar goed, ik wil dus goede punten halen zodat ze er niks van kunnen zeggen
en daarbij heb ik nog het probleem dat ik niet
goed kan presteren onder stress
Succes
Wolkje
quote:
Op maandag 14 oktober 2002 19:32 schreef Mini_rulez het volgende:[..]
Ik wilde ze bij deze examens ook absoluut iets laten zien, maar dat is moeilijk bij hun, want ze kijken eigenlijk nergens van op. Bij iets dat mij moeite kost en waarbij ik al trots op mezelf ben, zeggen zij dat het niet meer dan normaal is
Maar goed, ik wil dus goede punten halen zodat ze er niks van kunnen zeggen
Daar kan ik nou echt niet tegen... Als ze echt een probleem met mij hebben moeten ze dat vooral zeggen, het zijn mijn ouders, maar met hem hebben ze niks te maken zolang het mijn toekomst of hun niet beïnvloedt.
Maar toch beginnen ze er altijd weer over... Zien ze dan niet hoe dat op hem overkomt? Hij wil niet eens meer bij ons thuis zijn, en ik eerlijk gezegd ook liever niet meer. Het enige dat ze kunnen is schijnheilig en lief doen als hij er is, en doen alsof er niks aan de hand is en alsof het vergeven en vergeten is. Om dan vervolgens ineens weer met een hele stortvloed van verwijten te komen als het ze uitkomt. Ik dacht toch echt dat de psycholoog had gezegd dat je zoiets meteen moet zeggen als het je stoort, juist om dit soort situaties te voorkomen
Denk dat het beter is om een nachtje bij hem te blijven, dan kan alles afkoelen... Kheb echt geen zin om hier vanavond weer "gezellig" met z'n allen te zitten alsof er niets gebeurd is.
(Tja ik heb het maar meteen in dit topic gezet omdat het aansluit op de rest.)
allereerst heb je een enorme strijd met je ouders. Zij vinden dat hoge punten halen op school het belangrijkste is. Ze willen dat je constant scoort op school, terwijl je niet gelukkig bent met het systeem. Je geeft zelf aan dat het geen probleem zou moeten zijn als de druk er maar niet was. Dus doordat je onder druk staat voel je je ellendig met school, en dus word je depressief. (toch?)
Alle ouders hebben een perfectie-plaatje van hoe het met hun kind zou moeten gaan. En onder dat plaatje uitkomen is een moeilijke en zware strijd die onoverkomelijk lijkt, maar uiteindelijk kun je niet verliezen. 't is en blijft jouw leven, jouw carriere. Maar ze kunnen het wel zo lang mogelijk saboteren. En helaas doen ze dat ook, ze zoeken een zondebok, en ze geven hem/haar/het de schuld. Eerst internet.. Dus saboteren ze je internet toegang.. Dat 'werkt' niet al te lang merken ze, dus geven ze je vriend (voor wie ik na het lezen van dit topic grote waardering heb gekregen, want hij is een positiverende factor in je zelfbeeld (toch?); Vriendje van Mini_rulez, bij deze respect voor je vastberadenheid, en suc6 met alles nog!) de schuld. Maar dit blijft alleen maar sabotage. Ze willen je aanpakken op de dingen die je juist belangrijk vind.
school zelf. Je bent intelligent genoeg. Je zit op je 16e al in de 6e, en het is te simpel. Op zich heel begrijpbaar, ik ken het wel een beetje van mezelf, ben nu 18 en ben 2e jaars aan de VU.. ik liep op me 17e met diploma en al de school uit, een schitterende lijst met een overdosis 6jes, en alle leraren verbaasd dat ik ondanks de prognoses doodleuk geslaagd was, omdat ik bekend stond als een aanhanger van het nihilisme, en zelfs een ode aan de 5.5 had geschreven. Ik was tevreden met een 6. En jij ook, wees daar blij om.. Uit de leerstof halen wat daadwerkelijk nodig is is een grotere kunst dan alleen maar hoog scoren. Sterker nog, ik had op de middelbare school genoeg tijd voor een parttime (12 uur) baan, een fulltime vriendin en haar ouders+gezeik, een actief uitgaansleven, en toch nog 6jes scoren. Prima. Mijn ouders maar zeiken dat ik me best moest doen en 'compensatie' moest halen voor die 'zware' eindexamens.. Ik was het daar niet mee eens, en elke ruzie lostte ik op door doodleuk nog vaker weg te blijven, en nog minder aan me schoolwerk te doen. 3 weken voor me eindexamen gestopt met me baan, alle examens geleerd en dus met een leuke lijst weggekomen (de uitspraak van mijn ouders was toendertijd ook 'Je hebt het niet verdiend om te mogen slagen')... Gelukkig hadden me ouders wel meer aan me hoofd dan alleen over mij te zeiken. 't is toen wel veranderd toen ik ging studeren, ik had tijd tekort...
Maar goed terug naar jouw verhaal. Je bent absoluut niet achterlijk, en je zou het zo kunnen (toch?), maar door de spanning die je van thuis mee krijgt is het voor jou een prestatiedwang geworden. Ik denk dat jouw ouders juist gelukkig zouden moeten zijn met iemand die het kan redden met zo min mogelijk werk, het is alleen maar een voordeel. 't is juist heerlijk als je extra tijd voor jezelf kan hebben en lol kan maken. Je bent 16 en je moet ervan kunnen genieten.
(na even profiel lezen); Je bent politiek geinteresseerd. Dat is heel erg bewonderingswaardig, zeker op jouw leeftijd (je zit bij de juiste partij :)ben zelf actief SP-er (kom je 22 januari overigens naar de Melkweg in Amsterdam, word gezellig feestje ). Verder heb je je muziek, ook heel belangrijk. Uit eigen ervaring weet ik dat je interesses misschien nog wel belangrijker zijn dan je opleiding, omdat interesses een motivatie zijn om dingen te doen, en dan rechtvaardigen de manieren het doel, dus ook school als onderdeel van het (later) uitoefenen van je interesses. Maar nu gaat het even niet. Als ik iets weet uit mijn leven is dat door mijn interesses/passies/whateverdanook mijn kracht om het (saaie) dagelijkse leven door te komen komt. Hou je dus vooral bezig met dingen die JIJ belangrijk vind, dat voorop. Want dat maakt gelukkig (toch?).
Nog even tussendoor, alles wat ik hier neerzet is alleen een reflectie van wat jij gezegd hebt, en daarom kan ik niet een globale visie geven zoals de psych, omdat het nou eenmaal objectief is (sorry).. Ik kan misschien wel proberen te bedenken waarom je ouders zo zijn (zoals ik gedaan heb)..
ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. zoals ik kan lezen zit je echt gevangen in die circel (depressief-->slecht op school-->zeikende ouders --> depressief etc etc ) waar je maar niet uit komt (iedereen heeft in z'n leven van die vicueuze circels, ik ook maar ik ga niet al mijn ellende neerzetten nu ik er net vanaf ben)..
nog wat kleine adviesjes
ouders van Mini_rulez --> wees ook eens tevreden met wat ze doet en geef haar wat tijd om haar eigen dingen te kunnen doen. Ze red het heus wel!
En 't vriendje is gewoon (zover ik kan lezen) een goudeerlijke jongen die niet op z'n mondje is gevallen (wat alleen maar een voordeel is)! Geef em een eerlijke kans en zeg recht in z'n gezicht wat jullie aan em stoort zodat hij ook een eerlijke kans krijgt zich te verweren
vriendje van Mini_rulez --> laat je niet te veel op de kast jagen door 'r ouders, uiteindelijk heb je een relatie met Mini zelluf
enne hou vol heh! suc6
Mini zelluf --> begrijp iig dat je ouders het beste met je voor hebben.. Dat ze daarmee meer schade aanrichten dan goeds is jammer, maar ook typisch van ouders (*herkent toch wel 'n hoop uit je verhaaltje*). Enne wees lief voor je vriendje, 't is een goeie jongen als ik zo alles lees, laat em je ook troosten
suc6 met alles, als je nog wilt reageren; icq #40207034, msn michael@nietvergeten.nl (zelfde als email)