Vorige week vond er een flinke 'opschudding' plaats in mijn sociale kring. Een koppel dat ik goed ken en regelmatig zie is uit elkaar. En hoe! Het was zo'n typisch "golden couple", jeugdliefdes van elkaar, al zo'n 10 jaar samen, altijd klef en verliefd. Kortom, een voorbeeldkoppel.

De bom barstte vorige week op Facebook; opeens veranderde hun relatiestatus naar single, de jongen (laten we hem M noemen) plaatste depri berichtjes in de trant van "Geen woorden voor... en dan is het van de een op de andere dag allemaal voorbij...", het meisje in kwestie (noemen we die maar A) had d'r Facebook schijnbaar uitgeschakeld want die was opeens nergens meer te vinden. Met M ga ik eens in de zoveel tijd wel eens een pintje pakken en ga ik wel eens sporten. Wel een redelijk goede vriend van me dus.
Afijn, vlak na het zien van de Facebook taferelen hoorde ik dat A vreemd is gegaan met een goede vriend van M. Schijnbaar had M al een tijdje het vermoeden dat ze vreemd ging. Hij beklaagde zich de laatste maanden nogal omdat 'ie geen hoogte meer kreeg van A, ze deed inderdaad raar en afstandelijk. Iedereen viel het op. M heeft ze in z'n eigen huis, in hun eigen bed, op heterdaad betrapt.

Ongelofelijk. Spreekt voor zich dat hij er helemaal kapot van was (en nog steeds is). A was zijn eerste liefde en hij was nog altijd stapelgek op d'r, ondanks dat ze zich de laatste maanden als een kutwijf gedroeg. Oorzaak daarvan is dus ook bekend, schijnbaar heeft A naderhand nog toegegeven dat dat avontuurtje al maandenlang aan de gang was.

Nu was er van het weekend een verjaardag van een andere vriendin waar mijn eigen vriendin, een boel andere vrienden en ik ook aanwezig waren. Dat ene koppel is daar normaal ook altijd bij, maar M zit dus nog steeds depri thuis en hoeft zijn (inmiddels ex) vriendin niet meer te zien. Uiteraard kwam hun breuk op een gegeven moment ter sprake en toen viel mijn mond (en die van mijn vriendin) toch open van verbazing toen een paar andere aanwezige meiden wel erg veel sympathie voor A toonden. Want A was toch zo zielig, haar relatie met M was zo zwaar en vermoeiend (onzin, want M deed alles voor d'r en was stapelgek op A), ze was beter af zonder M, het gebeurde iedereen wel eens, enzovoorts.
Bij mij lag dat toch iets anders. Natuurlijk kun je niet in andermans relatie kijken en bepalen of die relatie überhaupt wel goed was (je ziet immers alleen wat buiten de deur gebeurt), maar vreemdgaan is bij mij vreemdgaan en daar ben ik fel op tegen. Ongeacht of je relatie slecht is of niet. Om nog maar te zwijgen over de wijze waarop A dit gedaan heeft. Op een gegeven moment werd ook ik bij het gesprek betrokken, omdat ik toch regelmatig met M contact heb en sport. Om een lang verhaal kort te houden: werd het me door veel van die meiden (en A) niet in dank afgenomen dat ik voor M opkwam en toen ik zei dat ik het een lage streek vond van A. Kwam er op neer dat A het al zwaar genoeg had, dat zij hier allemaal niet om heeft gevraagd, dat ze zielig is, bla bla.
Nu heb ik erg met M te doen, hij is nog steeds kapot van het onrecht wat hem is aangedaan. Wat mij dwars zit aan die discussie op die verjaardag van afgelopen weekend is dat het voor mij helaas een feest van herkenning was. Ik ben anderhalf jaar terug namelijk ook bedonderd geworden door mijn toenmalige vriendin. Een relatie die een dikke 5 jaar heeft geduurd. Ik deed alles voor die meid, ondanks dat ze vreselijk lui en passief was en geen greintje verantwoordelijkheidsgevoel had. Ook in mijn geval waren de laatste paar maanden van die relatie een hel. Mevrouw deed afstandelijk, geheimzinnig, was constant chagrijnig, enzovoorts. Ook ik kwam er uiteindelijk achter dat ze me al maanden aan het bedriegen was, in mijn geval met een studiegenootje van d'r. Ik kreeg destijds van veel gemeenschappelijke vrienden en vriendinnen van die ex een shitstorm over me heen, met 1001 redenen waarom ik het zelf schuld was dat zij toen vreemd is gegaan.
Het moge duidelijk zijn dat daar toch anders over denk dan de gemiddelde persoon om me heen. Vreemdgaan vind ik kwaadaardig. Zelfs al zou het in mijn relatie slecht gaan, dan zou ik me eerder inzetten om problemen aan te pakken en als dat écht niet meer zou kunnen, dan zou ik er een punt achter zetten. Vreemdgaan is nog nooit in me opgekomen, en ik heb zelfs al in situaties gezeten dat er op het werk dames niet zo subtiele avances maakten waar ik uiteraard niet op in ben gegaan. In mijn ogen is het niet meer dan schaamte en relativering van iets verschrikkelijks wanneer mensen die vreemdgaan, hun (ex)partner daarvan beschuldigen.
Maar... ben
ik hier nou vreselijk ouderwets in? Ook hier op Fok! zit ik regelmatig reacties die wel erg respectloos ten opzichte van relaties en partners zijn. Alsof een relatie tegenwoordig niets meer voor stelt. Het lijkt wel alsof monogamie steeds meer een unicum aan het worden is