In Memoriam #6

quote:

Op zondag 24 maart 2013 22:51 schreef blup het volgende:
Govverdomme kerel, ik wist wel dat je attitude en je drukmakerij ooit eens fataal zouden worden. Dat het zo bliksemsnel kon gebeuren en dat het deze afloop zou hebben wist ik niet.
Vaak kon je echt een lul zijn, maar dit heb jij echt niet verdiend.

[ afbeelding ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

dit is echt met grote afstand één van de vreselijkste posts die ik hier ooit gelezen heb.
wat vreselijk voor iedereen
heel veel sterkte voor je moeder en jijzelf.
wat lijkt me dat een gruwelijk moment, je te realiseren dat je hond een andere hond doodgemaaktheeft

[ Bericht 0% gewijzigd door lady-wrb op 25-03-2013 08:25:49 ]

Och jezus wat ontzettend erg.
Heel veel sterkte....
Flashbacks hier hoor.
Pffffff.

Ik moest direct aan jou en Karel denken idd

Alleen deed die niks. Die kwam de verkeerde hond tegen.
Mijn leven is toch wel echt voorgoed veranderd daardoor hoor. Ik vertrouw geen enkele hond die ik niet ken meer bij mijn honden.

Het lijkt me voor beide partijen vreselijk om zoiets mee te maken, al was jouw tegenpartij niet echt impressed

Hier lag de oorzaak allemaal allemaal bij dat kut kluifje.. iets waar die er nog 100 van had liggen. Uitgerekend moettie die ene hebben. Bah. Maarja, leg een hond dat maar eens uit. .

De avond begon zo leuk, we zouden met zijn allen uit eten gaan. leuk, gezellig. Ik had me moeder al te lang niet meer gezien. Dan dit.. Jongens, waar is het licht aan het einde van die tunnel..

quote:

Op zondag 24 maart 2013 22:51 schreef blup het volgende:
Govverdomme kerel, ik wist wel dat je attitude en je drukmakerij ooit eens fataal zouden worden. Dat het zo bliksemsnel kon gebeuren en dat het deze afloop zou hebben wist ik niet.
Vaak kon je echt een lul zijn, maar dit heb jij echt niet verdiend.

[ afbeelding ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een afschuwelijk, triest einde zo. Heel veel sterkte

quote:

Op zondag 24 maart 2013 23:06 schreef blup het volgende:
Ja, mijn emoties zijn totaal geblokkeerd, ben nu thuis en het begint een beetje te komen.

Godverdomme, Het gaat mijn moeder al zo voor de wind met al haar ziektes en de botkanker die geconstateerd is. Nu dit. Ik weet even niet wat ik hiermee aan moet, ik zit hier nu met een hond die de hond van mijn moeder heeft gedood. Ik weet het, het was een ongeluk. Ik kan hem niet de schuld geven. Hij werd aangevallen.

Hadden we maar de botjes opgeruimd, hadden we maar....

Ik kijk nu even heel anders tegen hem aan.

De duvel schijt op altijd op dezelfde hoop.

De chihuahua's zijn ook van die teren pokken beestjes met een veelte groot zelfbeeld. Klote zooi, dit had allemaal niet gehoeven.

Ja, maar achteraf weet je alles helaas.
Probeer het je eigen hond niet te kwalijk te nemen. Maar kut blijft het.

quote:

Op maandag 25 maart 2013 02:33 schreef Strega het volgende:

[..]

Wat een afschuwelijk, triest einde zo. Heel veel sterkte

thanks

quote:

Op maandag 25 maart 2013 02:35 schreef Strega het volgende:

[..]

Ja, maar achteraf weet je alles helaas.
Probeer het je eigen hond niet te kwalijk te nemen. Maar kut blijft het.

het komt wel goed, dit heeft echt heel even de tijd nodig..

Polle 9-6-2002 (vermoedelijk) - † 6 oktober 2011

Ze was de eerste kat die helemaal van mij was. Ik was in 2003 nog postbode en kwam regelmatig langs huisjes met een kattenbeest voor het raam. Omdat ik twee katten had achter gelaten bij mijn ouders, verlangde ik heel erg naar een beestje voor mezelf. Mijn man vond via via op de site van een asiel in Uden, Polle, een meisje van 9 maanden oud. Zat in het asiel vanwege vermeend plasgedrag en blaasgruis (chronisch, zei men toen). Dit is de foto waarmee ze op hun website stond:

Een vrolijke staart, ondanks dat ze in een hok zat.

Op de dag dat we naar haar gingen kijken, kwamen mijn stiefkindjes ook mee. Polle was meteen lief en liet zich knuffelen, oppakken en aaien. We waren meteen verkocht.

Zo heeft ze bij bijna 10 jaar lang een fijn leven bij ons gehad. Ze was een ongelofelijke knuffelkous, altijd lief en nieuwsgierig naar mensen die op bezoek kwamen, iedereen werd vertrouwd en kreeg liefde.

Augustus 2011 werd ze tijdens een weekend ineens heel erg ziek. Niezen, verkouden, lamlendig en niet meer willen eten. Nadat we haar na het weekend na de dierenarts hadden gebracht, bleek ze uitgedroogd en had enorm slechte nierwaardes. Ze kreeg een volle infuuszak vocht en leek weer op te knappen. Thuis at ze als een dijkwerker en ik had weer hoop. Het ging echter een paar dagen daarna alweer goed mis. Ze zat als een hoopje ellende in de badkamer, op zoek naar water om te drinken en at weer slecht. Toen we opnieuw naar de dierenarts gingen, moest ze blijven. Aan het infuus, aansterken om haar bloedwaardes naar beneden te krijgen. Ze kreeg van mij haar favoriete bloemkussen mee, een kussen waar ze altijd ophing met haar frêle pootjes.

(hier onderin te zien)

Na de dag infuus kregen we te horen dat haar creatinine bloedwaardes van 450 naar 410 waren gedaald (ik geloof dat 200 normaal is). Ook de ureumwaardes waren enorm hoog. Een maar heel minimaal resultaat. Ik kreeg Polle mee naar huis, met het infuus aan haar pootje en de keuze. de dag erop doorgaan of haar in laten slapen. Die avond hebben we haar ongelofelijk geknuffeld, verwend en van haar genoten. Ze leek er zelf ondanks haar slechte staat ook nog van te genieten:


De volgende dag kreeg ze de volgende dosis. Aan het eind van de dag waren de waardes weer iets naar beneden, maar nog steeds niet spectaculair. Toen kreeg ik de keuze. Om Polle in leven te houden, moest ze gaan eten en drinken. Om haar staat niet laten verslechteren en haar van de nodige dosis vitaminen te voorzien, kreeg ik uitgelegd hoe ik zelf een infuus/vocht aan haar kon toedienen. 2 keer per dag gaf ik haar 300ML fysiologische zoutoplossing/ringer lactaat om haar nieren te helpen. Ook begon ik haar te dwangvoeden en vocht toe te dienen. Ik heb me ook suf gezicht op allerlei fora onder mensen die ook katten hadden met dezelfde symptomen, heb mijn heil nog gezocht in vage homeopatische middelen om de nieren te helpen, omdat ik zo graag wilde dat ze bleef leven. Ik stak me in de schulden om wekelijks zakken zoutoplossing te halen, omdat ik het zo graag wilde.

Als ik 't achteraf bekijk, is ze nooit meer uit zichzelf gaan eten. Naar ik nu vermoed, door een tumor op haar nieren, die er al langer heeft gezeten. Ik denk dat omdat niet alleen de nierwaardes slecht waren, maar alle bloedwaardes. En dat eigenlijk van de ene op de andere dag.

Op een dag begon Polle, ondanks het dwangvoeren en vocht toedienen, zichtbaar te verslechteren. Het was toen nog een warme nazomer en ze zat vaak in de tuin te genieten van de zon. Ze leek geen energie meer te hebben om te lopen, poepen en plassen ging niet meer (ze bleef vaak gewoon in haar kattenbak zitten, omdat het niet lukte), ze begon dagelijks gal over te geven; haar lichaam gaf op. En toen heb ik de kneiter moeilijke beslissing genomen om te stoppen met dwangvoeren en vocht toedienen. Mijn meisje wilde niet meer. En eigenlijk hield ik haar 'in leven', want zelf kon ze dat allang al niet meer. Ik heb nog wat mooie foto's met haar samen gemaakt, omdat ik wist dat het niet lang meer zou duren.

Het duurde denk ik 3/4 dagen, we hebben versneld een afspraak bij de dierenarts gemaakt (ik wilde eerst nog een echo laten maken om 100% zekerheid te krijgen dat het inderdaad een tumor was) omdat ze leed. Op 6 oktober 2011 is ze ingeslapen. Nog voor de laatste prik was ze al vertrokken. haar lichaampje was helemaal op.

Een foto van haar laatste dagen:



[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 25-03-2013 16:23:07 ]

Mooie foto's, Polle ziet er uit alsof ze graag tomatensoep at, met zo' n rood snoetje.
Je hebt echt enorm veel voor haar gedaan

Ja, dat vlekje leek ook wel op een hartje en dank je

Hartjes-neusje.

Wat een heftig verhaal. Hoor het niet vaak dat mensen toch ervoor kiezen om hoe onmogelijk het ook lijkt, toch nog alles proberen. Vind ik wel enorm knap en laat wel zien hoeveel je van haar hebt gehouden.

quote:

Op maandag 25 maart 2013 10:23 schreef Myraela het volgende:
Hartjes-neusje.

Wat een heftig verhaal. Hoor het niet vaak dat mensen toch ervoor kiezen om hoe onmogelijk het ook lijkt, toch nog alles proberen. Vind ik wel enorm knap en laat wel zien hoeveel je van haar hebt gehouden.

Ik kreeg ook veel liefde van haar Altijd en overal bij me willen liggen, bij me slapen, kopjes geven. Ik beschouwde haar als een soort kindje.

Ik word altijd zo verdrietig van dit topic. Mijn harig vriendje heb ik een jaartje geleden moeten laten inslapen, meneertje is vaak ziek geweest in zijn leven maar toch een jaartje of 20 geworden. Nare was ook nog dat het inslapen bij de dierenarts niet helemaal lekker verliep. Toen ie zijn eerste shot kreeg zakte ie weg maar hij kreeg erna een stuip en ging kokhalzen met zijn tong zwaar eruit, ogen plopten eruit. We waren even alleen met um maar de DA kwam er snel aan, hij gaf erna ter zekerheid nog maar een shotje en deed een beetje vreemd over dit voorval. Ik was aardig in shock toen ik weer naar huis ging

quote:

Op maandag 25 maart 2013 13:03 schreef controlaltdelete het volgende:
Ik word altijd zo verdrietig van dit topic. Mijn harig vriendje heb ik een jaartje geleden moeten laten inslapen, meneertje is vaak ziek geweest in zijn leven maar toch een jaartje of 20 geworden. Nare was ook nog dat het inslapen bij de dierenarts niet helemaal lekker verliep. Toen ie zijn eerste shot kreeg zakte ie weg maar hij kreeg erna een stuip en ging kokhalzen met zijn tong zwaar eruit, ogen plopten eruit. We waren even alleen met um maar de DA kwam er snel aan, hij gaf erna ter zekerheid nog maar een shotje en deed een beetje vreemd over dit voorval. Ik was aardig in shock toen ik weer naar huis ging

Jammer dat dit zo ging, mijn dierenarts had mij helemaal voorbereid op wat er mogelijk zou kunnen gaan gebeuren, een 'rare' reactie op de eerste spuit schijnt voor te komen. Als ze het vertellen en er bij blijven is het minder schokkend denk ik. Mijn dierenarts ging pas weg toen Max dood was, zodat ik rustig afscheid kon nemen.

quote:

Op maandag 25 maart 2013 13:03 schreef controlaltdelete het volgende:
Ik word altijd zo verdrietig van dit topic. Mijn harig vriendje heb ik een jaartje geleden moeten laten inslapen, meneertje is vaak ziek geweest in zijn leven maar toch een jaartje of 20 geworden. Nare was ook nog dat het inslapen bij de dierenarts niet helemaal lekker verliep. Toen ie zijn eerste shot kreeg zakte ie weg maar hij kreeg erna een stuip en ging kokhalzen met zijn tong zwaar eruit, ogen plopten eruit. We waren even alleen met um maar de DA kwam er snel aan, hij gaf erna ter zekerheid nog maar een shotje en deed een beetje vreemd over dit voorval. Ik was aardig in shock toen ik weer naar huis ging

Is mij ook wel eens overkomen met een kat. Begon te gillen en te kronkelen en dat midden in de nacht omdat het een spoedgeval was. Was inderdaad niet leuk maar heel soms kan het voorkomen, beestje schijnt er zelf weinig van mee te krijgen op dat moment maar voor de eigenaar is het verschrikkelijk om te zien.

Semtex, veel sterkte, wat een ontzettend leuke poes was Polle, en wat praat je vol liefde over haar

quote:

Op maandag 25 maart 2013 13:58 schreef oh-oh het volgende:
Semtex, veel sterkte, wat een ontzettend leuke poes was Polle, en wat praat je vol liefde over haar

Het is anderhalf jaar geleden, heb er gelukkig allang een plekje aan gegeven. Het hielp ook dat ik ten tijde van haar dood nog een andere kat had, dat verzacht de pijn altijd een beetje, vind ik.

Al een hele tijd geleden en pas nu kan ik ook met een glimlach aan haar terugdenken.



Maandenlang heb ik bij foto's en gedachtes alleen kunnen huilen, haar knuffeleend is nog altijd alleen van haar.
Mijn allerliefste vriendinnetje, mijn maatje en mijn allessie. Een hond als nooit tevoren.
Als pup mijn volledig inboedel meerdere keren gesloopt en daarna een hond om alleen van te kunnen dromen. Nooit eerder heb ik een hond meegemaakt die zó eerlijk en oprecht was. Overal los kunnen lopen, want Indy was eerlijk en er gebeurde niets. Of ze speelde of ze liep met mij mee. Herrie was haar hobby en we zijn samen met heel veel plezier naar autoraces en festivals geweest



Ik zie mezelf nog zo achter haar aan lopen... "Nee, niet achter de brandweerwagen met sirenes aan!" "Nee, luchtballonnen met vuur zijn ook geen goed idee!" Als het maar herrie was
Een bottumor maakte een einde aan het verhaal en drie dagen voor haar achtste verjaardag is ze vredig thuis door onze eigen dierenarts ingeslapen.
Niets dat mijn immense liefde voor haar kan beschrijven. Mijn grootste vriendin, diepe dalen en grote vreugdes....... wat houd ik zelfs nu nog zo ontzettend veel van je!

_{En nu moet ik weer heel hard huilen}

quote:

Op zondag 24 maart 2013 23:06 schreef blup het volgende:
Ja, mijn emoties zijn totaal geblokkeerd, ben nu thuis en het begint een beetje te komen.

Godverdomme, Het gaat mijn moeder al zo voor de wind met al haar ziektes en de botkanker die geconstateerd is. Nu dit. Ik weet even niet wat ik hiermee aan moet, ik zit hier nu met een hond die de hond van mijn moeder heeft gedood. Ik weet het, het was een ongeluk. Ik kan hem niet de schuld geven. Hij werd aangevallen.

Hadden we maar de botjes opgeruimd, hadden we maar....

Ik kijk nu even heel anders tegen hem aan.

De duvel schijt op altijd op dezelfde hoop.

De chihuahua's zijn ook van die teren pokken beestjes met een veelte groot zelfbeeld. Klote zooi, dit had allemaal niet gehoeven.

Ja, maar achteraf weet je alles helaas.
Probeer het je eigen hond niet te kwalijk te nemen. Maar kut blijft het.

quote:

Op maandag 25 maart 2013 14:06 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Het is anderhalf jaar geleden, heb er gelukkig allang een plekje aan gegeven. Het hielp ook dat ik ten tijde van haar dood nog een andere kat had, dat verzacht de pijn altijd een beetje, vind ik.

Je hebt duidelijk zo veel van haar gehouden . Helaas is er een moment dat je alleen nog die laatste beslissing voor ze kan nemen. Ook dat is houden van.....iemand kunnen laten gaan.

quote:

Op maandag 25 maart 2013 21:33 schreef Nies het volgende:
Al een hele tijd geleden en pas nu kan ik ook met een glimlach aan haar terugdenken.

[ afbeelding ]

Maandenlang heb ik bij foto's en gedachtes alleen kunnen huilen, haar knuffeleend is nog altijd alleen van haar.
Mijn allerliefste vriendinnetje, mijn maatje en mijn allessie. Een hond als nooit tevoren.
Als pup mijn volledig inboedel meerdere keren gesloopt en daarna een hond om alleen van te kunnen dromen. Nooit eerder heb ik een hond meegemaakt die zó eerlijk en oprecht was. Overal los kunnen lopen, want Indy was eerlijk en er gebeurde niets. Of ze speelde of ze liep met mij mee. Herrie was haar hobby en we zijn samen met heel veel plezier naar autoraces en festivals geweest

[ afbeelding ]

Ik zie mezelf nog zo achter haar aan lopen... "Nee, niet achter de brandweerwagen met sirenes aan!" "Nee, luchtballonnen met vuur zijn ook geen goed idee!" Als het maar herrie was
Een bottumor maakte een einde aan het verhaal en drie dagen voor haar achtste verjaardag is ze vredig thuis door onze eigen dierenarts ingeslapen.
Niets dat mijn immense liefde voor haar kan beschrijven. Mijn grootste vriendin, diepe dalen en grote vreugdes....... wat houd ik zelfs nu nog zo ontzettend veel van je!

_{En nu moet ik weer heel hard huilen}

Wat was ze een mooierd Nies. Heel veel sterkte

Wat een verdrietige maar ook liefdevolle reeks is dit toch.

quote:

Op maandag 25 maart 2013 21:33 schreef Nies het volgende:
Al een hele tijd geleden en pas nu kan ik ook met een glimlach aan haar terugdenken.

[ afbeelding ]

Maandenlang heb ik bij foto's en gedachtes alleen kunnen huilen, haar knuffeleend is nog altijd alleen van haar.
Mijn allerliefste vriendinnetje, mijn maatje en mijn allessie. Een hond als nooit tevoren.
Als pup mijn volledig inboedel meerdere keren gesloopt en daarna een hond om alleen van te kunnen dromen. Nooit eerder heb ik een hond meegemaakt die zó eerlijk en oprecht was. Overal los kunnen lopen, want Indy was eerlijk en er gebeurde niets. Of ze speelde of ze liep met mij mee. Herrie was haar hobby en we zijn samen met heel veel plezier naar autoraces en festivals geweest

[ afbeelding ]

Ik zie mezelf nog zo achter haar aan lopen... "Nee, niet achter de brandweerwagen met sirenes aan!" "Nee, luchtballonnen met vuur zijn ook geen goed idee!" Als het maar herrie was
Een bottumor maakte een einde aan het verhaal en drie dagen voor haar achtste verjaardag is ze vredig thuis door onze eigen dierenarts ingeslapen.
Niets dat mijn immense liefde voor haar kan beschrijven. Mijn grootste vriendin, diepe dalen en grote vreugdes....... wat houd ik zelfs nu nog zo ontzettend veel van je!

_{En nu moet ik weer heel hard huilen}

Wat vreselijk liefdevol geschreven ;(

@Blup: Wat verschrikkelijk naar! Zoiets verwacht je toch nooit.. Houd je het nog een beetje vol?

@Semtex: Wat een poppie! Op de laatste foto's lijkt ze wel wat op mijn eigen lieverd, al had die hele andere kleurtjes. Een beetje dezelfde blik, zo van: "Ben je daar weer met die camera? Moet ik weer lachen? Moet je er ook steeds van die gekke geluidjes bij maken?"

@Nies: Mooi geschreven! Ik krijg er zelf ook al weer tranen van in de ogen..

Mijn lieve snurkie komt morgen weer naar huis, althans, de urn.
Ik had niet gedacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben. Het is nu bijna een week geleden maar ik kan nog steeds zo in huilen uitbarsten. Gisteren liet ik een stukje kaas vallen en voor ik het wist riep ik de poes om het te komen opeten, en ja hoor, daar kwamen de tranen.

Het helpt me heel erg dat ik met haar bezig kan zijn, dus dat ik over haar kan praten, dat ik een foto heb uitgezocht en een lijstje, een mooie pot om alle speeltjes in te doen.
En wat ik echt heel lief vond: ik heb van zowel de dierenarts als het crematorium een kaartje ontvangen waarin ons sterkte wordt gewenst. Dat deed me heel veel goed.

Mijn lieve schattige Famke is nu iets meer dan een halfjaar bij ons vandaan



Heb er nog steeds verschrikkelijk veel last van. Was echt mijn prinsesje. Ze is overleden tijdens de narcose van een simpele ingreep. Een spalkje moest uit haar pootje gehaald worden, en een kwartier later word je gebeld dat ze overleden is

Daarna hebben we haar laten cremeren en heb nu een kettinkje om met een beetje as erin.



Beestje mocht maar 2,5 jaar oud worden.. Het was echt mijn maatje. Heerlijk speels en lekker druk. En als ik ging roken ging ze altijd met me mee, zat ze bij mij op schoot of tussen mijn benen. Of lekker bij baasje op bed.. Het liefste hondje wat ik ooit gehad heb!

13 dagen na mijn kater Max is zojuist mijn poes Smikkel overleden.
Ipv een dwarszittende haarbal bleek ze tumoren te hebben.

quote:

Op donderdag 28 maart 2013 16:50 schreef computergirl het volgende:
13 dagen na mijn kater Max is zojuist mijn poes Smikkel overleden.
Ipv een dwarszittende haarbal bleek ze tumoren te hebben.
[ afbeelding ]

Ach wat vreselijk naar.. Heel veel sterkte ermee!
(Hele mooie foto overigens, wat een lieve oogjes!)

Dank je, een van haar oogjes is ook mijn avatar