Ondertussen verder op
"Ik zit nu echt in moeilijkheden, die rotbomen houden me gewoon tegen"
Angstig begint Uthar om hulp te schreeuwen maar in deze wildernis hoort natuurlijk niemand hem.
Al snel raakt Uthar in paniek, gillend en tegen de planten en bomen trappend probeert hij aan de steeds snel dicht groeiende planten en lianen wildernis te ontkomen.
het enigste wat er gebeurt is dat de lianen zich strak om zijn armen en benen wikkelen en hem stevig vast houden.
"Help! Help! Iemand help mij!" met alle kracht die Uthar nog in zijn lichaam heeft probeert hij zo hard mogelijk te schreeuwen in de hoop dat iemadn hem hoort.
Het geluk is met hem, de wind die tussen de bomen door waait voert zijn geroep mee......
Abbadon gebaart Nyphai om door te spelen en hem langzaam te volgen...voorzichtig lopen de twee resigenoten verder het bos in, het vreemde pad volgend. De magie die hier door het land stroomt lijkt krachtiger te zijn dan in de rest van het bos...en het heeft de duidelijke signatuur van elvenmagie. Het lijkt erop dat ze op het goede pad zitten!
Rustiger nu, lopen de twee verder het bos in, totdat Abbadon opeens stilstaat....hoorde hij daar iets?...Ja, daar hoort hij het weer...een kreet om hulp!...Snel trekt Abbadon zijn zwaard en rent in de richting van het geluid, op de voet gevolgd door de nymph...
".... dus op advies van de Questor wilde ik hier naar toe gaan. Die engerd van een Tarran heeft mijn nieuwe amulet gestolen en de broedersteen bevindt zich hier. Het zal mij ook niets verbazen als die dwaze tovenaars ook achter deze aan zullen gaan. Ik moet opschieten, maar ik heb ook hulp nodig..."
Verbaast ziet de retriever inene het bos uiteenwijken nadat de Nymph een wijsje heeft gezongen. Dan ziet hij deengel wegrennen naar aanleiding van een vage hulpkreet. De retriever beseft dat hij de twee niet veel verder het bos in moet laten gaan omdat dat zijn dood wel eens kan worden. Het bos leeft en de elfen zullen ondertussen ook wel van zijn komst weten. Voordat het pad zich weer kan sluiten sprint de retriever onhoorbaar achter de Nymph en de engel aan.
Dan bereiken de engel en de Nymph de man in nood die steeds verder verstrikt raakt in de takken en lianen van het bos. Op het moment dat de Engel en de Nymph de man willen bevrijden houdt deze inene op met bewegen en kijkt met verschrikte ogen richting de Nymph en de elf. Verbaasd kijken deze elkaar aan. Zo eng zien ze er toch niet uit? Dan beseffen ze dat hij niet naar hun kijkt, maar naar iets wat er achter hun bevind. Langzaam draaien ze zich om.
[Dit bericht is gewijzigd door Tarran op 10-06-2003 12:05]
"Oh nee niks daarvan hier komen vies, misselijk beest dat je bent! Ik ben het spuugzat met jullie soort. Nu wordt het persoonlijk..."
* Gepaard met vele scheldwoorden loopt de nymf op de retriever af. Aangewakkerd door haar sterke emoties en aangesterkt door de magie van dit elvengebied wordt haar magie zichtbaar. Een blauwgroene aura van magie omringd de nymf en met een handbeweging schieten er takken en bladeren naar de retriever. De objecten raken hun doel, maar ketsen af tegen het pantser van de retriever. Het beest gromt zachtjes en vanuit zijn dikke onderlijf komen er enkele groene draden. De nymf probeert deze behendig te ontwijken, maar voelt dan een brandend gevoel om haar enkel. De retriever heeft de nymf te pakken en sleurt haar aan de enkel naar zich toe. Langzaam buigt het beest zich over de nymf heen en maakt zich gereed om haar verder in te spinnen.
Vanuit haar ooghoek zit nyphai dat Abbadon haar te hulp wilt schieten en verliest hem uit het oog als ze eenmaal onder de retriever ligt. Ze kijkt op en ziet dat de buik van het beest onbeschermd is. Haar beide benen beginnen te branden en ze beseft dat ze nu snel moet handelen. Nog kwaad als ze is roept ze al haar krachten aan en vanuit de grond schieten er dikke boomwortels de lucht in. Ze boren zich door het zachte vlees en gifgroen bloed druipt uit het lichaam van de retriever. De wortels beginnen door het giftige bloed van het beest langzaam weg te branden en nyphai kan nog net zichzelf wegrollen voordat het levenloze lichaam naar beneden stort. Dan verliest de nymf langzaam het bewustzijn als het verlammende gif zich vanuit haar benen verder door haar lichaam verspreid.
Snel rent Abbadon op de bewusteloze Nymph af en tilt haar op. Onmiddelijk valt de wond in haar benen op...retrievergif werkt zeer snel dus haast is geboden...Abbadon legt de nymph neer tussen de wortels van een oude boom en roept zijn magie op....De kracht van het omliggende bos stroomt door hem heen en voegt zich bij de natuurlijke magie van de nymph om het gif te bevechten....langzaam maar zeker wordt het gif teruggedrongen....Met zijn mes maakt Abbadon een kleine snee vlakbij de wond, en terwijl hij met zijn magie op het gif inwerkt begint een zwarte substantie met een sissend geluid uit de nieuwe wond te lopen...langzaam krijgen Nyphai's benen weer hun normale kleur, terwijl Abbadon met een laatste magische aanraking haar wonden weer sluit....Abbadon schuift een paar losse haren uit haar gezicht terwijl hij ziet hoe haar ademhaling weer rustig wordt. Ze zal over enige tijd wel weer wakker worden....
rustig staat de gevallen engel op en loopt naar de elf, die nog steeds in het struikgewas gevangen zit.....
[Dit bericht is gewijzigd door Abbadon op 10-06-2003 13:11]
"Vervloekte elven met hun . Onmogelijk om ongezien dit stadje binnen te dringen...." De magier vlijt zich op een steen en begint een plannetje te broeden. Terwijl Nocens in gedachten verzonken is treedt de spell van de Questor in werking.
Na enige tijd krijgt Nocens het ontzettend warm en het zweet breekt hem uit. Als hij op staat om zijn mantel af te doen wordt hij duizelig en leunt tegen een boom aan. Het voelt alsof zijn maag samentrekt en een sterke misselijkheid komt op. Nocens buigt zich voorover en begint een dik, zwarte vloeistof op te geven. Na wat een eeuwigheid leek te duren gaat Nocens in het gras liggen om bij te komen en vermoeid als hij is wordt hij overmand door een diepe slaap. Een diepe slaap die hem zoete dromen over Avalon brengt.
Eenmaal bewusteloos krijgt hij niks meer mee van het gevecht dat Abbanon en nyphai voeren.
Dromen doet hij wel....al zijn het geen gewone dromen.
Als kind was Uthar naar Teranoq gezonden om als leerling bij de grote wijze Devok in de leer te gaan. Maar als elf uit het Buitenbos werd hij door iedereen met de rug aan gekeken, zelfs Devok was overtuigd van de geringere intiligentie van de Buitenelven.Toch had hij hier zo zijn vrienden gevonden, Mathany de grote elven krijger en zijn beide vrienden Gandorath en Twilo, ook Mathany's vrouw Sisanday hadden hem als hun eigen zoon opgevoed. Zodra hij bevrijd was van de smerige en zware klusjes die Devok hem op droeg ging hij naar Mathany's huis toe. Mathany en zijn vrienden hadden hem veel geleerd wat een normale elf ook zou leren. In zijn dromen hoort hij zijn levensvriendin Domanasa bij zijn afscheid uit het Buitenbos."Amin harmuva onalle e' cormamin."* De wijze raad van zijn moeder "Uuma ma ten rashwe, ta tuluva a lle."** en de woorden van zijn trouwe vriend Kalijano "Uuma quena en'mani lle ume, ri'mani lle umaya. Uma ta ar'lava ta quena ten'irste' ."***
* Ik zal jouw schat in mijn hart bewaren.
**Ga niet op zoek naar moeilijkheden, het komt wel naar jou toe.
***Praat niet over wat je hebt gedaan of wat je gaat doen. Doe het en laat het voor zichzelf spreken.
Met gemak tilt Abbadon de bewusteloze gedaante op en brengt hem naar de plek waar ook Nyphai ligt te rusten....
Met behulp van zijn magie trekt de gevallen engel een grote cirkel om de slapenden heen, waar hij runen van bescherming omheen tekent...Vervolgens zoekt hij de rust van zijn meditatie weer op, zijn zwaard op zijn knieën en hoewel zijn ogen gesloten zijn, zijn zijn overige zintuigen gespitst en verbonden met de magische beschermingen die zich door middel van de runen in een grote cirkel uitstrekken...niemand zal hen onopgemerkt kunnen naderen....
[Dit bericht is gewijzigd door Abbadon op 16-06-2003 14:44]
Aangesterkt door haar korte meditatie springt nyphai op en even verderop ziet ze Abbadon in een meditatie zitten. Stilletjes loopt ze iets dichter naar hem toe en gaat dan in kleermakerszit op het gras zitten.
Schaterlachend staat hij op beseffende dat Bar in zijn onwetendheid de situatie alleen maar verergerd heeft. De Naamloze was wijs geweest om hem in bedwang te houden, maar nu was hij vrij. De dromen van Avalon hadden alleen maar oude wonden opengemaakt. Nee dit was geen wijze zet van de Merlijn geweest.
Met een handgebaar zweeft zijn staf naar zijn hand en met een sluw lachje breekt hij deze in tweeen.
Zo, die hebben we niet meer nodig en nu weet de Naamloze dat ik vrij ben. Daar ga ik later nog wel achter aan, maar eerst op zoek naar onze vriend Bar. Op naar Chaos Mountain en wie weet kom ik broer lief ook nog wel tegen.
"Nyphai....het is....goed te zien dat het weer beter met je gaat....ik ben blij dat mijn inspanningen voldoende waren...de elf is helaas bewusteloos, maar ook hij is voorlopig buiten gevaar....
misschien heb je nu tijd om me te vertellen wat je allemaal overkomen is..."
* Met een afwachtende glimlach kijkt Abbadon Nyphai aan en na een korte stilte begint ze te spreken over haar zoektocht naar een magisch amulet....
"...en om die reden zijn we nu bij de elvenstad gekomen"
* Even is Abbadon stil....een nobele queeste, de zoektocht naar het amulet...dan staat hij op...het is beter om de stad in te gaan, nu ze weten dat ze de grens ervan bereikt hebben, en het ook duidelijk is dat er op ze gejaagd wordt.... Alsof hij niks weegt legt Abbadon de nog immer bewusteloze elf over zijn schouder en begint te lopen...op enige afstand gevolgd door Nyphai...het terrein is hobbelig en na enige tijd klinkt opeens een korte plof achter hem....als hij omkijkt ziet hij Nyphai een kleine buidel oppakken die blijkbaar uit een jas- of broekzak van de elf gevallen is.....
Ze kijkt gefascineerd naar de lange en brede engel die met gemak de elf met zich meedraagt. Dan ziet ze een buideltje uit de tuniek van de elf vallen en nieuwsgierig pakt ze deze op. Zachtjes fluistert de natuurlijk omgeving naar haar dat dit is wat ze zoekt. Ze opent de buidel en houdt dan een amber kleurige edelsteen in haar hand. De steen lijkt gemaakt te zijn om zich met een andere samen te voegen. Hij hoort bij mijn amulet die gestolen is.... Ze kijkt op naar Abbadon die haar vragend aan kijkt.
"Dit is wat ik zocht, de broedersteen van mijn gestolen amulet...."
nyphai pakt haar dolk en met de punt daarvan snijdt ze in haar vinger. Het bloed druppelt op de steen en wordt onmiddellijk naar binnen gezogen. De steen begint te gloeien en een amber gloed omringt de nymf. Abbadon zet een stapje achteruit en laat bijna van verbazing de elf vallen.
"Dit is waarom de elf gevangen werd door de planten. Hij mocht Teranoq niet verlaten vanwege de steen."
"hmmm....het lijkt erop dat het Lot ons een handje helpt...."
* Voorzichtig legt Abbadon de elf op de grond....dit betekend dat ze de stad helemaal niet in zullen hoeven...op zich heel mooi, maar Abbadon voelt zich wel verantwoordelijk voor hetgeen er met de nog immer bewusteloze elf gebeurd...Hij kan hem niet zomaar achterlaten en weg gaan alsof er niets gebeurd is...
"Wat wil je nu doen, Nyphai? Ik wil in ieder geval deze elf veilig binnen de stad brengen...maar daarna lijkt het me verstandig zo snel mogelijk verder te reizen....we worden waarschijnlijk nog steeds gevolgd..."
* Abbadon wacht op haar antwoord...dit is haar queeste, en hoewel hij zich als haar beschermer heeft opgeworpen zal zij voorlopig de keuzes moeten maken.....
Kom....Kom verder vreemdelingen...Treed binnnen in het rijk van de Sisianoqu...Ik heb in jullie harten gekeken.....Pure goedheid zal beloond worden....Kom...
* Normaal zou er neimand op deze geluisen in de zachtjes waaiende wind gelet hebben...maar tot nu toe heeft het nog niet gewaaid sinds Abbadon en Nyphai het rijk van de Lethanoq binnengetreden waren...
"Humm... heb jij dat ook gehoord? Lijkt erop dat de keus voor ons gemaakt is. Is sowieso wel zo netjes om de elf terug te brengen. Die kan je toch ook niet zo maar op de grond laten liggen..."
Ze wijst vervolgens naar een pad wat nu zichtbaar wordt en huppelt er vrolijk naar toe. Leuk nog meer elven ontmoeten!
Abbadon pakt de elf weer op en gooit deze voorzichtig over zijn schouder.
Na een korte wandeling houdt Nyphai voor hem plotseling stil, en enkele tellen later ziet Abbadon waarom. Het lijkt erop dat ze de Elven-stad gevonden hebben.....
Verbaasd keken Abbadon en Nyphai naar dit bouwwerk (als het dat was...) Als je goed keek lag er een glinsterende zachtjes gonzende groene gloed over de muur, waarschijnlijk was de muur iets magische ofzo.
Achter Abbadon en Nyphai klonk opeens een zacht ruisen... Geschrokken draaide het tweetal zich om en staarde in paniek naar de weg die ze net hadden afgelegd. Langzaam aan maar steeds sneller wordend sloten de bomen zich achter hun weer aaneen en niks duidde erop dat daar ooit een vlakke en brede weg gelopen had, dwars door het bos.
Een zacht gefluit achter hun trok hun aandacht weg van het allesverslindende woud... Tot hun verbazing zagen ze drie elvenruiters en een wolf achter hun staan. Twee van de elvenruiters waren mannelijk en hadden lang en blond haar dat in vlechten naar benden hing, ze hadden lichtgroene kleding aan van onbekend materiaal en waren op een pijl en boog over hun schouder ongewapend. De gezichten van de twee ruiters stonden vriendelijk en uitnodigend wat raar was als je wist dat de Sisianoq haast nooit hun gevoelens aan de buitenwereld toonde. De derder ruiter was een vrouw die er globaal gezien uitzag als een elf maar tot hun verbazing bijna pikzwart haar had. Aan een lichte bolling in haar eveneens lichtgorene kleding was te zien dat ze een kind droeg. verder was ze ongewapend en lachte hun al even vriendelijk toe als de twee andere ruiters. de wolf die naast de vrouw stond kwispelde tot hun grote verbazing met zijn staart, hij was op en top wolf maar toch vriendelijk gezind tegen zowel elf als andere wezens ?
"Gegroet reizigers" Zei de de vrouw met een glimlach.
Achter hen stond een drietal elven, dat hen vriendelijk begroette...
Abbadon maakte een kleine buiging in de richting van het drietal, terwijl Nyphai de begroeting beantwoordde met woorden van gelijke strekking...
Plots voelt ze de steen branden. Ze pakt de steen uit de buidel en haalt de steen eruit. Een amberkleurige gloed straalt uit van de steen en wordt steeds intenser. De nymf staart in de steen en ziet een visioen van haar thuisland. Haar ogen beginnen te glanzen met magie en langzaam aan begint ze te vervagen. Steeds doorzichtiger wordt haar gestalte. In de verte hoort ze Abbadon en de elven haar roepen, maar ze wilt niet terug komen. Ze wilt naar huis.
Met een zachte plof valt de steen op de grond. De steen geeft geen gloed meer af en ziet er dof uit. Nyphai is verdwenen, verdwenen naar haar thuisland waar er een oorlog woedt en haar hulp nodig is.....
Maar dat zou nog wel honderden jaren duren.........
The End
|
|
