Pervasieve existentiële angst (hoe overwin je dat?)

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 05:15 schreef FeatherLight het volgende:
Ik wist niet goed of ik dit moest plaatsen in de categorie psychologie of filosofie. Het gaat hier immers een beetje over beide.

Psychologisch omdat ik te kampen heb met een voortdurende angstgevoel en filosofisch omdat dit gevoel voortkomt uit mijn bedenkingen over het zin van ons bestaan (of eerder het gebrek ervan).

We worden geboren zonder ervoor te hebben gekozen, leven even, gaan dood. And that was it. Hierbij gaat ons bewustzijn verloren voor eeuwig en altijd, wij bestaan niet en nooit meer, maar het bestaan gaat verder zonder ons. Voor eeuwig en altijd zijn wij dan niets. NIETS.

Ik voel mijn maag krimpen en een gevoel van extreme wanhoop in mij opkomen (uitgedrukt door enorme weenbuien en hyperventilatie) wanneer ik aan Het Niets denk. Wat moet ik mij hierbij voorstellen? Het is zo mooilijk te vatten, te aanvaarden dat wij dit allemaal ooit worden. Niets, voor eeuwig en altijd.

Het Niets is niet voor te stellen, evenals dat je het Alles niet kan bevatten. Wellicht kan je een abstracte voorstelling maken, maar dat omschrijft niet het omschrevene. Waarschijnlijk verwar je het Niets met de Leegte, iets waar je meer over kan vinden in o.a. het boeddhisme. De Leegte wordt daar ongeveer omschreven als een zee van oneindige potentie en is een mooi iets. Ze streven dat dan ook na als state of mind en noemen dat Nirvana. Zij halen daar hoop uit en zien de Leegte (emptiness) als een nobel streven. Wellicht kan het jouw lijden ook wat verlichten.

quote:

Ik noem die angst pervasief omdat het letterlijk alles wat ik doe beïnvloedt. Ik zwerf hier rond in een voortdurende depressieve toestand, met een intense angst omdat ik weet dat het binnen een second allemaal gedaan kan zijn, voor ik het maar weet. Voortdurende doodsangst.
Omdat alles mij zinloos lijkt heb ik het er ook zeer moeilijk mee om te genieten van het leven. Ik ontleed elk element van ons bestaan tot ik de fundamenten ervan bereik op zoek naar zin en wanneer ik die zin niet vind heb ik het gevoel dat ik er niet van kan genieten want het is toch allemaal zinloos, nutteloos.

Het idee van zinloosheid kan je een negatief waardeoordeel geven, maar kan juist ook een bevrijding zijn. De acceptatie van zinloosheid betekent dat je niet langer hoeft te zoeken naar zinnigheid. Niet langer hoef je ervaringen en gedachten te beoordelen op zinvolheid, of uberhaupt in termen van positief of negatief. Het ís gewoon zoals het is, niet anders.

quote:

Bijvoorbeeld, ik luister naar mooie muziek en probeer te genieten, maar dan realiseer ik me dat het niets meer is dan een aaneensluting van klanken is, veranderingen in de luchtdruk. Dan denk ik dat het dus niet logisch is om belang te hechten aan zulke zinloosheid en slaag ik er niet in om eindelijk te STOPPEN met nadenken en gewoon doen. Gewoon genieten, dat lukt mij niet.
Een film kijken is hetzelfde, het gaat tenslotte maar over het levensverhaal van andere mensen die, net als mij, een zinloos eindig bestaan leiden, dus wat is daar het nut van? Er is er geen, denk ik dan, dus kan ik het niet interessant vinden.

Het probleem is het nadenken, zoals je zelf ook al aangeeft. Je oordelende gedachten leiden je af van het genot van het ervaren. Sta jezelf toe te denken, of het nou goed is of slecht. Laat die gedachten opkomen en laat ze weer gaan; laat dat stemmetje maar ratelen, alsof het je moeder is die zeurt je kamer op te ruimen. Vanzelf wordt ze moe van zichzelf en wordt ze stil(ler).

Je kan dit oefenen met meditatie, maar dat hoeft niet perse als een monnik te zijn. Wat ik vroeger al deed om mijn gedachten te kalmeren was mijn aandacht te vestigen op iets dat ik mooi vond, zoals het kijken naar de wind die door de boomtoppen waait, het gekletter van het nat op de ramen, of een betta splendens (vis) die zich beweegt door het water. Maar je kan ook tekenen, een kop koffie malen of een instrument bespelen.

Je doet waarschijnlijk al aan activiteiten waar je vrij bent van gedachten, alleen neem je die niet als zodanig waar, juist omdat je geheel in je gedachten leeft. Je identificeert je ermee, als in: ik denk, dus ik ben. Stel jezelf de vraag: als je niet (bewust) denkt, ben je dan? Ik zeg ja.

quote:

Ik heb ook geen echte vrienden, heb er nooit gehad en vind het moeilijk om mij te hechten aan andere mensen en er een diepe band mee op te bouwen. Alweer, zij zijn ook maar wezens met een eindig bewustzijn, hoe zou ik zin kunnen geven aan mijn leven door relaties aan te gaan met andere zinloze wezens (andere mensen dus)? Dat heeft geen nut, toch?

Of je vrienden nodig hebt is iets voor jezelf om te onderzoeken, dat is voor ieder anders. Zelf heb ik daar nauwelijks behoefte aan, al heb ik wel een paar echt goede vrienden. Maar cru als het klinkt, ik zou prima zonder kunnen. Zo ben ik altijd al geweest, al vanaf dat ik een jong kind was.

Mocht het voor jou anders zijn, doe er dan iets aan. Of niet. Als je jezelf niet volledig geeft, dan wilde je het blijkbaar niet genoeg. Maar treur niet om wat gebeurt; als de volle honderd procent niet genoeg was, dan lag het buiten jouw vermogen. Ga dus niet halfslachtig te werk en dan sikkeneuren, dat is zelfkastijding. "There is no try. Do or do not." zei een wijs figuur ooit.

quote:

Niets heeft nut en dat besef verhindert mijn geluk gewoon voortdurend. Ik ben het beu om het leven vanuit een afstand te bekijken, ik wil eindelijk LEVEN, maar ik weet niet hoe ik uit die existentiële crisis geraak die al sinds mijn kinderjaren gaande is.

Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?

Voor mij is het meditatie en mindfulness. Alles dat ik doe zie ik als een vorm van meditatie, een les. Niet om per se beter te worden, maar om me niet te bekommeren om beter of slechter. Ik wil mijn vrede van binnenuit laten komen, zelf de zen naar de berg brengen, het oog in de storm zijn. Dat is niet altijd even makkelijk, maar ook dat hoort erbij. Zonder onrust geen rust, zonder licht geen donker, geen yin zonder yang. Ik weet niet of ik mezelf als gelukkig zou moeten omschrijven, maar ik ben in ieder geval niet ongelukkig.

Voor ieder is een andere weg naar de top van de berg, dus kies je eigen pad. Weet echter dat je niet de enige bent die met dit soort dilemma's worstelt, en weet dat er een uitweg is. En denk maar zo: als toch niets uitmaakt, waarom dan niet gewoon iets actief ondernemen in plaats van verzinken in passiviteit. Waarom zou je, zeg je? Ik zeg: waarom zou je niet!

quote:

Gertje-Plongers, waarom zou je als terminaalzieke kankerpatiënt angstig zijn als je weet dat de dood toch niet pijnlijk is of iets waarvan je echt last van hebt?
Is dit uiteindelijk wel logisch?
Is het mogelijk om volledig onverschillig te worden tegenover de dood (en er dus volledig geen angst voor te hebben)? Een punt bereiken waar je wél geniet van het leven, maar dat je het volledig niet erg vindt om dood te gaan omdat je de dood niet langer als iets onwenselijk ziet? Ik vraag me dit af omdat dit, denk ik, de staat is die ik wil bereiken, een staat van volledige rust. Ik wil kunnen denken: "Ik heb nog veel tijd over? Leuk, dan profiteer ik maar van het leven. De vliegtuig waarin ik ben is aan het neerstorten? Zulke sensaties ervaar ik niet iedere dag, dus geniet ik er maar van. Als ik dit niet overleef is het niet erg, want ik besef het toch niet." Zo wil ik er enkel het positieve kant van kunnen zien. Maar het lukt niet... ik begrijp het niet. Waarom die angst?
Ik dacht zoals jou dat eens ik rechtsreeks geconfronteerd zou worden met de dood, dat het dan niet meer zo eng zou zijn en dat ik het rustig zou kunnen aanvaarden, maar mijn paniekaanvallen in de vliegtuig bewezen het tegengestelde hiervan uiteindelijk.

ik denk dat je niet onverschillig moet zijn tegenover de dood, onverschillig zijn is ook weer iets wat je wilt vermijden denk ik omdat het een onnatuurlijke houding is. Beter is het denk ik om het ter kennisgeving aan te nemen, je weet dat je er bent, maar ook dat we weer zullen gaan.

De tijd die ons gegeven is kunnen we hopelijk in goede gezondheid vol maken met hetgeen we graag zouden willen, er staat gelukkig geen klok naast je met de werkelijk tijd dus maken we altijd een zekere planning, iedereen gaat er van uit om ook de oude dag mee te maken en daar naar toe te leven. Maar vergeet vooral ook niet in het nu te staan, zet geen zaken voor je uit waar je later nog wel aan toe zal komen, maar leef zo veel mogelijk in het nu, en hou rekening met later.

Zo te lezen overanalyseer te dingen veel te veel en wil je graag de controle hebben over elke situatie, dat gaat gewoonweg niet, daar was je al achter ! Het gaat juist om het kunnen loslaten van gedachten over bijvoorbeeld de dood of over vriendschappen die je beter maar niet zou kunnen aangaan om het misschien in de toekomst weer los te moeten laten om wat voor reden, je moet het leven gaan nemen zoals het komt. Leer vertrouwen opbouwen met mensen om je heen en vertel ook daar hoe jij er tegenaan kijkt, dan hoor je ook hoe anderen er mee omgaan, en kun je zelf stap voor stap ook de boel de boel laten. De dood is niet de tragedie maar het niet kunnen genieten van het leven is de grote tragedie !

Stop met denken en ga je energie richting het leven inzetten.

Waarom negeer je mij?

quote:

Op zondag 17 februari 2013 11:01 schreef FeatherLight het volgende:

Jappie en Friek, bij die omgekeerde analyse had ik ook nooit echt stilgestaan, denk ik. Dank u (en alle anderen die geantwoord hebben, uiteraard!)
Ik denk dat ik zin bedoel in de zeer letterlijke zin van het woord. Een richting, een bepaalde na te streven doel. En hetgeen wat dit allemaal zo eng maakt is het feit dat ik voor alles wat ik doe kan blijven doorvragen "waarom doe ik dat? Omdat X? Waarom X dan? Omdat Y? Waarom Y dan?..."en dat ik uiteindelijk na steeds verdere ontleding concludeer dat er geen antwoord is. Die afwezigheid van een ultiem antwoord, een ultieme doel, is dan die zinloosheid. Er zou dus pas sprake kunnen zijn van "zin" als er wel een ultieme antwoord zou zijn (die ik dus per definitie niet zou kunnen doorvragen).

Voor wat ik heb begrepen van je verhaal heb je er geen moeite mee om voor je zelf een zinnig pad uit te zetten of te bedenken maar is het "jouw" wetenschap dat ook die zingeving er niet toe doet die maakt dat je niet eens aan je eigen zingeving toekomt.

Mijn vraag aan jou was om eens te filosoferen over de ultieme zingeving. Hoe zou de wereld zoals wij die beleven een ultieme zingeving kunnen bieden. Dus niet het zoeken naar antwoorden zelf maar meer kijken naar waar het volgens jouw norm of idee aan zou moeten voldoen om uberhaupt in de buurt van totale zingeving te kunnen komen.

Niet kijken naar de realiteit dus maar meer naar binnen gaan, probeer een concept te creeeren waarvan jij zou kunnen zeggen: "Ok; als dit de realiteit zou zijn dan zou ik er vrede mee hebben. Als dit de zin van het leven zou zijn dan zou ik kunnen ontspannen en beginnen met de job die daardoor voor me ligt."

Kijk, ik heb in zekere zin makkelijk lullen, ik heb mijn hele leven het idee gehad dat er wel een ultieme zin is, of ik hem nu kon aanwijzen of niet er is altijd een stemmentje in mijn achterhoofd geweest wat mij heeft verzekerd dat het leven zin had. Ik heb ook altijd geloofd dat God op de een of andere manier bestond. Religies daarentegen die klopten op de een of andere manier niet; nog even los van bijv een idioot concept als een "eeuwigdurende hel" was het mij zeer moeilijk een "hemel" voor te stellen die eeuwig duurde..hoe zou zo'n hemel eruit moeten zien dan ? Wellicht zou ik het er wel een paar duizend jaar kunnen uithouden maar eens zou ook dan toch wel de verveling gaan toeslaan was mijn gedachte. In die zin biedt religie of spiritualiteit dan ook net zo min ultieme zingeving als dat een leven zonder religie dat zou doen.

Kortom, als er iets meer uit het leven te halen zou moeten zijn dan zou dat ook in het hier en nu te vinden moeten zijn. Alleen gevoelsmatig heb je in het hier en nu nooit genoeg tijd om alles te kunen verwezenlijken wat mij zinvol genoeg leek. Ik zou al minimaal een leven nodig hebben om mijn karakter en levensomstandigheden zo vorm te geven dat ik uberhaupt aan de wat "hogere" zaken toe zou komen. Het probleem is dat ik wat dat betreft net als jij een resultaat voor ogen had. Maar wat ga je doen als het resultaat bereikt is als je wel een eeuwig leven zou hebben? Achterover hangen met een biertje ?

Het hier en nu is dan ook het enige antwoord wat zin heeft. Elk moment van de dag kun jij invulling geven aan je leven. Het resultaat is niet belangrijk..het is het leven leven zelf... het jezelf vorm geven en daarmee de wereld om je heen wat er toe doet. Elk moment van de dag kun je jezelf vermaken met wat anderen bedacht hebben en vervolgens 80 of 90 worden achterom kijken en zeggen..."man man man...wat heb ik enorm genoten op de bank al zappend. Als dat genoeg is prima..als je dat echter niet genoeg vind ga dan zelf leven. Bepaal zelf wat jij een mooie invulling zou vinden. Jij bent de initiator van jouw leven ondanks dat je er niets voor hebt hoeven doen. Het is dit leven wat ertoe doet ongeacht of het nu 1 dag; 100 jaar of een eeuwigheid duurt.

De zingeving zit in jezelf, vandaar ook mijn vraag en opmerking om eens te proberen een concept te bedenken waarbij er sprake zou zijn van "totale" zingeving. Als je alles diep genoeg doordenkt dan kom je uiteindelijk zelfs met God en religies om het even welke toch weer bij jezelf uit. Noem het voor mijn part micro en macro kosmos waarbij jijzelf de microkosmos vertegenwoordigt. De enige zin die er zowel voor de macro als de micro variant kan zijn is het te leven.

Bovendien...is het leven met het antwoord voor handen niet ontzettend saai ? Is het niet tevens alsof je een spel had gekocht waarbij je uren speelplezier zou kunnen hebben gehad ware het niet dat je dezelfde dag nog alle cheats had gedownload die er te vinden waren en daarmee de duur en plezier van het ontdekken aanzienlijk had beknot ?

Op zoek gaan naar de geheimen van het leven of God is een; op zoek gaan naar zingeving daarvan ligt echter in jezelf opgesloten. Loop dus niet vooruit op de zaken maar geniet gewoon van de reis zelfs al heb je zo nu en dan iets wat op "tegenslag" lijkt. Ga juist dan op zoek naar wat die "tegenslag" je mogelijk zou kunnen vertellen. Vind je daar het antwoord op ? Mooi, dan ben je weer een stukje gegroeid...lukt dat niet direct....laat het dan los, het komt vanzelf in de een of andere vorm weer terug op het vervolg van je reis.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 14:07 schreef FeatherLight het volgende:
Ik negeer je niet, Goldenrush, ik heb je post gelezen en ben er zeer dankbaar voor. Je herhaalde uiteindelijk het argument van LelijKnap, denk ik, het feit dat we uit deeltjes bestaan die eeuwig hebben en zullen bestaan, dat wij een unieke verschijnsel zijn, het bewuste deel van het universium. En hierop had ik gezegd dat ik het ondanks dit nog moeilijk vond om zin te geven aan mijn bestaan... als je eeuwig voortbestaat zonder er van bewust te zijn, dan heb je er uiteindelijk toch niets aan? Dus maakt het uiteindelijk wel uit dat de deeltjes waaruit wij bestaan eeuwig zijn maar wij niet?

Gertjes-Plongers, als ik niet onverschillig mag zijn, hoe kan ik dan stoppen met angstig zijn? Het idee dat men niet onverschillig mag zijn impliceert uiteindelijk toch dat er het toch een verschil maakt, dat er toch een reden is om het niet te willen en dus een reden om angstig te zijn... als de angst een logische basis heeft, hoe kan ik mij ervan bevrijden? Ben ik gedoomd om eeuwig angstig te zijn?

Enerzijds begrijp ik dat te veel nadenken schaadt... maar niet nadenken is ook niet oké. Het is pas wanner dat je dingen begrijpt (en begrijpen doe je alleen door erover na te denken) dat je kan weten hoe je er het best mee om moet gaan, toch?
Zoals ik tegen LelijKnap zei, zich enkel laten sturen door gevoelens kan je ertoe brengen zeer irrationele en schadelijke dingen doen zoals crimineel gedrag vertonen om je behoefte aan aandacht te bevredigen of een lieve persoon haten uit jaloezie.
Daarom redeneer ik dat, oftewel is nadenken niet goed en kan men het een mens niet kwalijk nemen dat hij puur op emoties afgaande irationneel en kwetsend gedrag vertoont, ofwel moet je wel nadenken en analyseer je alles zodat je je met kennis van zaken zo logisch mogelijk kunt gedragen.
Daarom heb ik het gevoel dat ik hypocriet ben en tegen mezelf lieg wanneer ik het nadenken probeer stop te zetten. Ik heb het gevoel dat het gelijk is aan het wegvluchten van de harde werkelijkheid en mezelf overtuigen van illusies, dat ik me gedraag gelijk een lafaard die de harde werkelijkheid niet durft te confronteren... Wat scheelt er aan mijn redenering? Wanneer is nadenken oké en wanneer niet meer?
Is het niet fout om de "reassuring lie" boven de "inconvenient truth" te verkiezen?

Edit: Jappie, ik heb pas na het posten van mijn post gezien dat je geantwoord had. Ik moet nog lezen wat je geschreven heb dus er wordt nog niet rekening gehouden met je antwoord in deze post, maar het komt zeker nog.

Nog bedankt voor jullie inspanning allemaal. De rationaliteit spreekt die emotionele reactie tegen, maar toch raakt het mij ergens wel dat jullie mij zo helpen...

Dit is juist het punt dat ik duidelijk probeerde te maken. Wij bestaan ook eeuwig als de deeltjes die uit ons bestaan ook eeuwig bestaan. Vraagje: waar was jij precies een duizend jaar geleden?

quote:

Op zondag 17 februari 2013 14:07 schreef FeatherLight het volgende:
Ik negeer je niet, Goldenrush, ik heb je post gelezen en ben er zeer dankbaar voor. Je herhaalde uiteindelijk het argument van LelijKnap, denk ik, het feit dat we uit deeltjes bestaan die eeuwig hebben en zullen bestaan, dat wij een unieke verschijnsel zijn, het bewuste deel van het universium. En hierop had ik gezegd dat ik het ondanks dit nog moeilijk vond om zin te geven aan mijn bestaan... als je eeuwig voortbestaat zonder er van bewust te zijn, dan heb je er uiteindelijk toch niets aan? Dus maakt het uiteindelijk wel uit dat de deeltjes waaruit wij bestaan eeuwig zijn maar wij niet?

En deeltjes bestaan weer uit..?

quote:

Gertjes-Plongers, als ik niet onverschillig mag zijn, hoe kan ik dan stoppen met angstig zijn? Het idee dat men niet onverschillig mag zijn impliceert uiteindelijk toch dat er het toch een verschil maakt, dat er toch een reden is om het niet te willen en dus een reden om angstig te zijn... als de angst een logische basis heeft, hoe kan ik mij ervan bevrijden? Ben ik gedoomd om eeuwig angstig te zijn?

Als je écht onverschillig was, dan zou je niet eens mee zitten met onverschilligheid.

quote:

Enerzijds begrijp ik dat te veel nadenken schaadt... maar niet nadenken is ook niet oké. Het is pas wanner dat je dingen begrijpt (en begrijpen doe je alleen door erover na te denken) dat je kan weten hoe je er het best mee om moet gaan, toch?
Zoals ik tegen LelijKnap zei, zich enkel laten sturen door gevoelens kan je ertoe brengen zeer irrationele en schadelijke dingen doen zoals crimineel gedrag vertonen om je behoefte aan aandacht te bevredigen of een lieve persoon haten uit jaloezie.
Daarom redeneer ik dat, oftewel is nadenken niet goed en kan men het een mens niet kwalijk nemen dat hij puur op emoties afgaande irationneel en kwetsend gedrag vertoont, ofwel moet je wel nadenken en analyseer je alles zodat je je met kennis van zaken zo logisch mogelijk kunt gedragen.
Daarom heb ik het gevoel dat ik hypocriet ben en tegen mezelf lieg wanneer ik het nadenken probeer stop te zetten. Ik heb het gevoel dat het gelijk is aan het wegvluchten van de harde werkelijkheid en mezelf overtuigen van illusies, dat ik me gedraag gelijk een lafaard die de harde werkelijkheid niet durft te confronteren... Wat scheelt er aan mijn redenering? Wanneer is nadenken oké en wanneer niet meer?

Wanneer nadenken je schaadt, dan is het vanzelfsprekend niet oké. Tenzij het je juist een les leert natuurlijk.

Waarom zou je tegen jezelf liegen wanneer je jezelf stopt te denken? Wegvluchten van de werkelijkheid? Denk je dat gedachten de werkelijkheid zijn? Dat je de werkelijkheid kan vangen in gedachten? Dat de werkelijkheid door ons is waar te nemen? Dat onze gedachten zonder fouten zijn?

quote:

Is het niet fout om de "reassuring lie" boven de "inconvenient truth" te verkiezen?

Niet als het jou en anderen niet schaadt.

quote:

Edit: Jappie, ik heb pas na het posten van mijn post gezien dat je geantwoord had. Ik moet nog lezen wat je geschreven heb dus er wordt nog niet rekening gehouden met je antwoord in deze post, maar het komt zeker nog.

Nog bedankt voor jullie inspanning allemaal. De rationaliteit spreekt die emotionele reactie tegen, maar toch raakt het mij ergens wel dat jullie mij zo helpen...

Ratio is ook niet alles.

Je hebt een vragende geest, een analyserende geest, en alhoewel je dat nu vangt in de koude tralies van de logica, kan het ook je bevrijding zijn en je tot Logos (lees: harmonie) brengen. Daarvoor raad ik je aan je zoektocht inwaarts te keren, ipv uitwaarts. De muziek moet uit jou komen, willen melodieen meer dan gereekste luchtdrukverschillen zijn.

quote:

Gertjes-Plongers, als ik niet onverschillig mag zijn, hoe kan ik dan stoppen met angstig zijn? Het idee dat men niet onverschillig mag zijn impliceert uiteindelijk toch dat er het toch een verschil maakt, dat er toch een reden is om het niet te willen en dus een reden om angstig te zijn... als de angst een logische basis heeft, hoe kan ik mij ervan bevrijden? Ben ik gedoomd om eeuwig angstig te zijn?

Je blijft maar willen verklaren en uitdokeren. Succes .

quote:

Op zondag 17 februari 2013 15:41 schreef Gertje-Plongers het volgende:

[..]

Je blijft maar willen verklaren en uitdokeren. Succes .

Misschien heeft ie dat nu juist nodig. Dat was in retrospectie wel voor mij het geval.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 15:45 schreef Gray het volgende:

[..]

Misschien heeft ie dat nu juist nodig. Dat was in retrospectie wel voor mij het geval.

Als dat de weg is prima. Iedereen is daar vrij in.

zoals je elke ochtend wakker word sta je na je dood ook wel weer ergens op als een expressie van energie die zichzelf manifsesteerd/materialiseerd. Tenminste dat lijkt me vrij logisch gezien dat overal om ons heen, in ons en buiten ons leven bestaat dat aan de lopende band geboren wordt en sterft.

Ik kijk ongeveer zo naar leven en dood:

quote:

“For life and death are one, even as the river and the sea are one.”
— Khalil Gibran

Een golf in de oceaan, zoals Alan Watts zei.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 20:20 schreef FeatherLight het volgende:
Ik antwoordde even niet op jouw post omdat ik tijd nodig had om wat je zei te verwerken, Gray. Dat is meestal de reden waarom ik niet rechtstreeks antwoord op sommige posten, dus voel jullie niet genegeerd als dit gebeurt, in tegendeel!

No problemo, mijn vriendelijke vriendin!

Op de rest reageer ik straks even, ben nu kort even druk. Zie je, ik doe het ook.

quote:

Als dit betekent dat je de discussie voor jou afgesloten is, ik kan je alleen maar weer bedanken voor jouw inbreng… Als ik echt rust kon vinden in het niet bevragen van alles zou ik niet voortdurend alles willen verklaren enzo, maar ja… ’t leven had blijkbaar andere plannen voor mij.

Inderdaad een discussie heb ik niet echt zin in, vragen heb ik zelf niet echt om eerlijk te zijn, voor mij is het allemaal duidelijk, wat niet wil zeggen dat ik alles weet natuurlijk.

Iedereen is daar anders in. Ik kan wel steeds gaan proberen om jou vragen te gaan beantwoorden maar daar heb jij denk ik ook niet echt veel aan. Ik denk namelijk dat je angst alleen maar gevoed blijft door constant aandacht aan de vraag, en dus de angst te geven.

Als je deze vragen puur uit belangstelling zou stellen dan is het iets anders, maar je zegt van de angsten af te willen. Wat mij dan zinnig lijkt is de vragen te minderen en zodoende algeheel minder aandacht naar de hele situatie te sturen. Mocht je het anders zien hoor ik dat graag.

Als ik iets kan bijdragen zal ik het niet laten, maar op dit moment denk ik er zo over. Wat vindt jij daar zelf van ?

quote:

Op zondag 17 februari 2013 20:20 schreef FeatherLight het volgende:

Dat is het. Het is een beetje geruststellend om een idee die ik zo moeilijk kan beschrijven zo bondig en nauwkeurig verwoord te zien worden door iemand anders. Zorgt er tevens voor dat ik me een beetje meer begrepen voel
Doch, waarom die aanhalingstekens rond de “jouw”?

Wat ik ermee bedoelde was aan te geven dat o.a. "mijn" wetenschap een andere is. De zinvolheid zit mijn inziens niet in iets wat je noodzakelijk hoger zou moeten noemen maar in het zijn zelf. Elke sensatie van ervaring zelf is het hogere doel. De zinloosheid zit hem dan in het proberen het leven buiten te sluiten door jezelf buiten te sluiten. Je bent verworden tot observator ipv belever.
Wanneer je vol in het leven staat om maar eens een veel gebruikte term erbij te pakken dan ben je zonder angst en vol met liefde voor wat het dan ook is wat je doet. Voor de een is dat een carriere als topsporter voor de ander is dat een leven als toegewijde huisvrouw. Alles waar je vol van bent vertegenwoordigd de zinvolle staat van zijn.

Op een dieper niveau is mijn "zijn" met alle andere "zijn" verbonden in het grote "zijn" wat ik God noem. Wanneer ik mijzelf daarvan afsluit of een onderdeel daarvan uitsluit dan doe ik mezelf tekort.
God = zijn = een, en het is een ieder mens gegeven die eenheid van God binnen zichzelf te ervaren.
Acceptatie dat alles en iedereen, ook al die mensen die je misschien foeilelijk vind qua karakter te bezien als onderdeel van jezelf "heelt" je of liever gezegd, maakt je "een". De manier om dat te doen is door het oordelen achterweg te laten. Oordelen zorgt voor afscheiding maar is tevens de scherprechter die jou veroordeeld in alles wat je doet of zegt. In die zin zit jouw oordeel over zingeving je ook in de weg. Het is daarom dat je het oordeel of het resulaat van waar je gedachten je heen leiden moet loslaten.

Mijn werkelijkheid is daarmee een geheel andere dan de jouwe maar toch is het dezelfde, het verschil zit hem in de manier waarmee ik hem beleef. Ik beleef hem in volle Gods acceptatie. Het "zijn" is meer dan alleen dat wat wij "leven" noemen maar is vanuit haar diepste kern "liefde". Liefde zelf is de bron en eenheid van al het leven. Dit is niet iets wat je buiten jezelf hoeft te zoeken.
Juist de weg naar binnen brengt je tot de kern wat als je er logisch naar kijkt ook niet zo heel vreemd te noemen is. Zelfs als mijn God een illusie zou blijken te is de werking ervan iig precies zo zoals ik hem beschrijf is mijn ervaring.

quote:

Ik had het eigenlijk wel juist begrepen denk ik, maar vond het moeilijk te aanvaarden toen ik tot het besef kwam dat ik mij een ultieme doel concreet zelf niet kan voorstellen. Ik kan er geen voorbeeld van geven. Elk doel waaraan ik denk is doorvraagbaar.
’t is enorm absurd uiteindelijk… blijkt dat ik op zoek ben naar iets wat niet kan.

Exact...aanvaard daarom of daardoor dat de enige zin die je logischerwijze aan het leven kan geven is door te leven. In die zin was de vraag ook tweeledig...enerzijds zodat je zou inzien dat er niet echt een zinnig antwoord op die vraag bestaat en anderzijds omdat je daardoor zelf wordt aangespord om na te denken over wat je nu eigenlijk zelf van het leven verwacht. Zodra je dat weet dan kun je met volle kracht ertegenaan om die verwachting waar te maken...jij bent het immers zelf die leeft.

quote:

Dat heb ik zelf ook ooit gedacht (^_^) met als enig verschil dat toen ik de vraag stelde over eeuwige hemelse verveling aan een gelovige, dat ik getroost werd in het besef dat ik maar vertrouwen moest hebben in God. Verveling is slechts iets wat onze hersenen ons doen voelen. Als Hij het wil, kan Hij dankzij zijn almachtigheid ervoor zorgen dat we gewoon voortdurende voldoening voelen, ofzo… Ben onlangs niet meer zo religieus, maar het was op dat moment wel enorm geruststellend. Als je toch al voldoening en geluk voelt, is de verlangen naar een hogere zin (en de hieraan gekoppelde angst) er niet meer, zeker...

Ik vind dat altijd wel een heerlijke simpele voorstelling van geloof....alles wat je nu nog niet hebt of waar je nog vragen over hebt kan God altijd later nog toevoegen..alsof je nu niet reeds compleet zou zijn.

quote:

Interessant.
Ik volgde eerder het “think now, live later” principe, ervan overtuigd dat ik pas ten volle zou kunnen genieten als ik nu al die lastige levensproblemen oploste. Dan kon ik pas verderleven met de 99% zekerheid dat ik niet meer gekwetst zou kunnen geraken als ik al een oplossing klaar had voor alle problemen waarmee ik in de toekomst geconfronteerd zou kunnen worden, dacht ik.

Pijn hoort onlosmakelijk bij het leven..probeer er dan ook niet voor weg te vluchten maar omarm het. Wees dankbaar voor het feit dat je voelt. Er is mij geen fijner mechanisme bekend waarmee me zo duidelijk gemaakt wordt dat ik leef dan gevoelde pijn of liefde. En natuurlijk zul je op het moment dat je liefdesverdriet hebt of iemand uit je omgeving die komt te overlijden in eerste instantie niet ervaren of herkennen als "fijn". Besef echter dat het juist ook deze momenten zijn die het leven zo mooi maken. Verstop je niet voor gevoelens ook al zijn die zo op het eerste oog niet aangenaam. Niet leven door je emoties rationeel te blokkeren is juist hetgeen wat het leven zinloos of zonder betekenis maakt. Leef daarom zonder angst en ten volle in het besef dat je af en toe pijn zult ervaren. Wentel jezelf niet in zelfmedelijden als het je overkomt maar accepteer het en probeer te ontrafelen wat die pijn je eigenlijk wil vertellen.

quote:

Mijn angstige ongemak is nog aanwezig, maar ik heb misschien weer even tijd nodig om wat je zei te verwerken en aanvaarden. Ik ben zodanig gewend geraakt aan het idee dat er geen uitweg is uit die existentiële angst, dat ik misschien weinig open sta voor de mogelijkheid dat jullie mij een oplossing zullen bieden, ondanks dat ik wél hoop dat dit het geval zal zijn. Ach, al die tegenstrijdigheden! Maakt gewoon deel uit van het mens-zijn zeker… < ^_^'

Ik vind deze uitspraak uit "converstaions with God" wel treffend:

In the absence of which you are not, that wich you are is not.

Voor mij betekent dat zoveel als...hoe kun je jezelf anders ervaren dan door datgene toe te voegen wat je niet bent. Het absolute bewustzijn of godsbewustzijn is leeg door haar volheid...als jij alles bent wat er is dan kun je jezelf alleen beleven in de context van wat je niet bent. In de meest primaire vorm zou dat beteken dat jij als leven zijnde dood moet creeeren om jezelf als eerste tegenstelling te kunnen ervaren. Zouden wij dan toch in de welbekende illusie leven waar bijv Boedhisten over spreken ?

Okay, daar gaat m'n reactie die dieper duikt in de vraagstukken!

Overigens ben ik geen boeddhist, slechts een geinteresseerde en geinspireerde leek. Dus als iemand het beter weet, dan laat ik me graag verbeteren. Leer ik ook meteen weer iets nieuws.

quote:

Op zondag 17 februari 2013 20:20 schreef FeatherLight het volgende:
Sinds ik zag hoe boeddhistische monniken blijkbaar met volle rust zichzelf in brand konden stichten en zodoende zelfmoord plegen, heb ik altijd willen te weten komen hoe boeddhisten erin slagen zo kalm te zijn tegenover de dood, maar ik heb het ook altijd moeilijk gehad om hun filosofie te begrijpen.

Het ligt een beetje aan welke tak van de boeddhisten je bekijkt als het gaat om het vraagstuk van de dood. Zo heb je natuurlijk het concept van reincarnatie, waarbij je niet zozeer sterft, maar slechts een andere vorm aanneemt.
Daarnaast heb je ook nog het concept van meermaals sterven op een dag, waarmee bedoeld wordt dat je gedurende de dag continu verandert in je identiteit door nieuwe ervaringen etc.
Ook heb je nog het concept van emptiness, wat de natuur van alles is. Er is dus niets om te sterven, kortgezegd, want alles is inherent leeg.
En dan zijn er misschien nog zaken die ik niet ken en genoemd heb.

quote:

Wat ik uit die site haal is dat niets bestaat onafhankelijk van andere dingen, alles bestaat uit iets anders (kleinere deeltjes) en is daarom “empty of inherent existence”. Maar ik begrijp verder niet wat uit dat idee geconcludeerd hoort te worden. Waarom hoop halen uit dat besef? Hoe is dat nu een state of mind?

De leer van de boeddha zelf (Gautama Boeddha) dicteert dat alles afhankelijk is van elkaar. Zoals de geest gedragen moet worden door een lichaam bijvoorbeeld. Dat impliceert dat het geen fundamenteel iets is en dus leeg. Controle uitoefenen is een illusie, want er is niets om controle uit te oefenen. Zelfs dat wat controle uit wil oefenen (een persoon) is leeg, dus ook dat is een illusie.

Accepteren dat je eigenlijk geen controle kan uitoefenen op dat wat is, maakt dat je je kunt overgeven aan de 'flow', wat je als een hoopvol iets kan opvatten. Die flow noemen ze in het boeddhisme het Wiel van Leven, of het wiel van samsara, waarmee onze realiteit bedoeld wordt. Het tegenovergestelde daarvan is Nirvana, wat als hemelse state of mind te omschrijven is. Uit dit concept van het wiel volgt karma, ofwel actie, waar reactie tegenover staat.

De boeddhistische flow is een concept dat is geadopteerd uit het Taoisme, waar het de Tao heet. Lees Tao Te Ching van Lao Tsu eens; mooi om te lezen en geeft een aardig idee van het concept van Tao. Bereid je wel alvast voor op een grootse paradox, want in de Tao is geen Tao.

Als je dat interessant vindt dan kan ik wel even voor je op zoek naar een goede vertaling van Tao Te Ching.

quote:

[..]

Als je niets van wat je allemaal ervaart en waarneemt beschouwd als positief of negatief, hoe kan het je dan nog ontroeren? Het zorgt er misschien voor dat je je er niet meer angstig tegenover gaat voelen, maar dan ervaar je toch ook geen geluk meer, niet waar? Waarom streven naar totale apathie? Leef je nog als je niets meer voelt?

Ohhh, maar daarmee doel ik niet op onverschilligheid, maar op onthechting! Een oordeel, of een verwachting (waar dus al een waardeoordeel in zit), kan werken als een filter op je ervaring. Door je daarvan te ontdoen stel je jezelf open voor de volledige ervaring, wat heerlijk is. Dat ken je wel als die momenten waarin de tijd vliegt, bijvoorbeeld wanneer je compleet opgaat in het maken van een schilderij, een heerlijke avond met een geliefde, het kijken van een boeiende film. In het boeddhisme noemen ze dat the mind without mind, the warriors mind, of the child's mind. Het Japanse zenboeddhisme richt zich hier met name op.
In het Taoisme noemen ze dat wei wu wei; action without action, ofwel moeiteloos handelen.

Dat concept van afhankelijkheid, of dualisme, of wu wei, staat beter bekend als yin yang.

quote:

Hoe geniet je nog van iets als je er toch geen waardeoordeel over kunt vellen?

Dat is iets wat je uiteindelijk zelf zal moeten uitvinden voor jezelf, maar uiteindelijk zo simpel blijkt als de reden waarom de zon schijnt zonder dat het rekening houdt met goed of slecht. De zon schijnt omdat dat is wat het doet. Je kan genieten van iets omdat je ervan kunt genieten. Je kan de geur van een roos eindeloos analyseren, beoordelen en beschrijven, maar na dat alles ruikt de roos nog steeds naar een roos. Dus in plaats van al dat gedenk, ruik en geniet!

quote:

[..]

[..]

Ik zal dit dan maar blijven proberen dan… Die gedachten loslaten is juist hetgeen waarin ik niet slaag, maar bon… persevereren zeker...

Besef dat gedachten vergankelijk zijn, net als alles in samsara, of onze realiteit. Zo snel als gedachten tot je komen, kunnen ze ook weer van je afglijden. Dat ben je waarschijnlijk niet gewend, maar is heel makkelijk te oefenen door bijvoorbeeld tweemaal daags 10 luttele minuten even alleen maar te zitten, bijvoorbeeld 's ochtends een keer na het douchen, en 's avonds voor het slapengaan. Actief passiviteit beoefenen, ofwel zazen. Ga zitten en laat alles maar even gebeuren. Sta jezelf toe te denken, te luisteren, te ademen, te kijken, allen zonder het te beoordelen. Slechte gedachten zijn niet slecht, maar gewoon gedachten. Een storend geluid is ook maar een geluid. Het is zoals het is. Life happens. Binnen korte tijd, misschien zelfs al direct, zal je meer rust ervaren, meer energie krijgen, en kan je het naar wens uitbouwen. En maak je niet druk als het niet zo snel of goed gaat als je hoopte; een wandeling gaat stap voor stap.

quote:

[..]

Wat bedoel je met “activiteiten waar ik vrij ben van gedachten”?
Als je niet denkt dan besef je toch niets? Dan is het toch alsof je er niet was?

Gedachten komen ook maar in porties. Tussen elke gedachte zit even niets, zelfs al merk je dat (nog) niet bewust. In het Taoisme en boeddhisme illustreert men dat met the emptiness of emptiness (onderaan de pagina). Op momenten dat je puur geniet ervaar je dat even, wat in mijn ogen ook de reden is dat mensen zo naarstig op zoek gaan naar pleziertjes als sex, drugs en rock & roll.

Maar die momenten zijn maar van korte duur, wat betekent dat je direct weer op zoek moet naar het volgende moment. Dat is onplezierig, tenzij je de weg daar naartoe opvat als plezier. Zie het als voorspel. Ook leuk toch?

En wat dat specifiek voor jou is, dat weet alleen jij. Hobbies, passies, interessen, die je al hebt of nog gaat vinden. Uiteindelijk kan je jezelf zelfs oefenen om die activiteiten zonder gedachten van al je activiteiten te maken. Dat is wat de kern van zenboeddhisme inhoudt; volledig één worden met je huidige activiteit, ofwel pure concentratie. Zij zien dat als het uitdrukken van de boeddha-natuur, ook wel bekend als verlichting.

quote:

Hiervoor heb je een kwantumfysicus voor nodig, iets wat ik dus niet ben. Wat probeer je met die vraag duidelijk te maken?

Voor zover ik weet is zelfs materie inherent leeg, want het zou bestaan uit de vibratie van strings. Strings van wat? Dat weet ik niet, maar daar kan Haushofer je meer over vertellen denk ik. Misschien leest ie mee, anders kan je het hem even vragen via dm. Als je dat echt wil weten dan.

Hiermee wilde ik wijzen op de overeenkomst tussen de wijsheden van vele spirituele/religieuze stromingen en de kennis uit de moderne wetenschap; alles is inherent leeg. Emptiness is form, form is emptiness.

quote:

[..]

Ik begrijp eerlijk gezegd niet wat je hiermee bedoelt…

Ik moet hierbij denken aan de koning die een prijs uit zou reiken aan één van de drie meest luie personen van het land. De eerste zegt: "Dat ben ik natuurlijk.". De tweede schreeuwt: "Helemaal niet, ik ben veel luier dan jij!" De derde zegt helemaal niets en krijgt de prijs van de koning.

Kortom, als je écht onverschillig was, dan was je zelfs onverschillig over je onverschilligheid. Je wil middels dit topic daar wat aan doen, dus zo erg onverschillig ben je ook weer niet.

quote:

[..]

Awel neen, maar… ik bedoel… als ik bijvoorbeeld zeer droevig ben omdat mijn liefdesgevoelens voor iemand niet wederkerend zijn, ben ik droevig omdat het mij raakt. En het raakt mij omdat ik het belangrijk vind dat mijn gevoelens wederkerend zijn. En iets is belangrijk wanneer het een invloedrijke rol speelt voor het bereiken van een bepaald doel. Ik maak mezelf dus wijs dat er effectief een levensdoel is (vandaar mijn verdriet) terwijl dat mijn huidige analyse eerder het idee steunt dat die doel, die zin, er niet is. In die zin is het een leugen, het zich wijsmaken van iets wat niet waar is…

Hmm, dat is een onderwerp dat eigenlijk zijn eigen draadje verdient, vanwege de vraag 'Wat is onvoorwaardelijke liefde?', of 'Is liefde onvoorwaardelijk?'. Als liefde onvoorwaardelijk is, dan zou onbeantwoorde liefde geen verdriet als resultaat kunnen opleveren. Komt er toch verdriet bij kijken, dan was de voorwaarde van het geven van je liefde blijkbaar dat het beantwoord moest worden. Daaruit volgt dat het geen liefde is.

Zo zie ik het in ieder geval, al merk ik nog bij mezelf dat ik nog niet altijd in staat ben tot onvoorwaardelijke liefde. Wanneer ik dus dacht écht lief te hebben, maar uiteindelijk teleurgesteld raakte, hield ik mezelf dus een leugen voor, zoals jij ook al aangeeft. Met die serie vragen doelde ik op de illusies waar veel van ons in leven, die zo goed zijn dat we óf niet eens doorhebben dat het illusies zijn, of dat we er zoveel in geinvesteerd hebben dat we ze niet los willen laten.

Om het af te sluiten: je hebt je, wellicht zonder het zelf te beseffen, begeven op een spiritueel pad. Dat klinkt misschien heel vies in het modern en ontzuild collectief ego dat in ieder van ons leeft, maar betekent letterlijk niets anders dan dat je je eigen innerlijke belevingswereld aan het verkennen bent. En dat hoeft helemaal niets met religie te maken te hebben.
Dat concept van mind without mind kan je via alles beleven, ook via 'kille' data, 'strakke' formules of 'harde' feiten van kennis en logica. Dit filmpje is een bekende en schetst die ervaring van de schoonheid van wetenschappelijke kennis heel mooi:

Neil DeGrasse Tyson is een populaire wetenschapper met zo'n concept van 'logische spiritualiteit':

Uiteindelijk komt het op jou neer; wat voor mij werkt, werkt wellicht niet voor jou. Jouw pad is aan jou om te ontdekken. Dus stel jezelf vragen, durf fouten te maken, kijk, verken en ervaar wat zich in jou en buiten jou afspeelt. En als het even tegenzit, bedenk dan: This too shall pass.

Of op z'n Hollands:
Na regen komt zonneschijn.

quote:

Gertjes-Plongers, als ik niet onverschillig mag zijn, hoe kan ik dan stoppen met angstig zijn? Het idee dat men niet onverschillig mag zijn impliceert uiteindelijk toch dat er het toch een verschil maakt, dat er toch een reden is om het niet te willen en dus een reden om angstig te zijn... als de angst een logische basis heeft, hoe kan ik mij ervan bevrijden? Ben ik gedoomd om eeuwig angstig te zijn?

Van mij mag je onverschillig zijn hoor Maar ik denk dat juist onverschillig zijn te maken heeft met het opzij zetten van een angst, door het weg te stoppen. Maar juist door er mee om te gaan, het eens te overdenken, geeft het zo wellicht op een zeker moment rust en berusting, dan laat je het denk ik ook los. Maar dan sta je er niet onverschillig tegenover. Maar juist realistisch.

Het is ook niet niets he. Daar mag je ook best even van onder de indruk wezen ! En ook best even een klote gevoel van krijgen, dat heb ik ook gehad hoor. Dat hoort er bij vind ik.:)

Beste FeatherLight,

Sinds een paar maanden weet ik dat mijn angsten existentiële (vervloeiings-) angsten genoemd worden, hierdoor ben ik via google op jouw topic gekomen. Ik realiseer me dat deze meer dan een jaar oud is en dat er misschien niet op mijn bericht gereageerd wordt. Ik heb een account aangemaakt hier om je een PM te sturen, maar dit kan niet meteen als nieuweling, dus probeer ik het zo. Ik ken niemand die dezelfde angsten heeft, dus hoopte ik contact met je te kunnen opnemen. Misschien is het mogelijk dat jij mij wel een PM kunt sturen? Het is nogal een heftige alles beïnvloedende angst die niet uit-gerationaliseerd kan worden, waar mensen die hier geen last van hebben zich gewoonweg niet in kunnen inleven, ondanks alle goedbedoelde adviezen. Ik hoop iets van je te horen . Groetjes

Hmm, het lijkt erop dat FeatherLight al zo'n 2 jaar niet online is geweest, dus ik verwacht niet dat je nog een reactie van haar gaat krijgen.

Desalniettemin welkom op Fok en in het bijzonder welkom in F&L.

Niet.

quote:

Op zondag 24 mei 2015 10:16 schreef 1235679 het volgende:
Ik ken niemand die dezelfde angsten heeft, dus hoopte ik contact met je te kunnen opnemen.

Dan zit je op dit forum wel goed, want ik denk dat velen van ons die angsten ook hebben of hebben gehad. Ik wel, iig. Nog steeds, zelfs, al heb ik is het minder angst en meer ennui geworden.

quote:

Op zaterdag 16 februari 2013 05:15 schreef FeatherLight het volgende:
Ik wist niet goed of ik dit moest plaatsen in de categorie psychologie of filosofie. Het gaat hier immers een beetje over beide.

Psychologisch omdat ik te kampen heb met een voortdurende angstgevoel en filosofisch omdat dit gevoel voortkomt uit mijn bedenkingen over het zin van ons bestaan (of eerder het gebrek ervan).

We worden geboren zonder ervoor te hebben gekozen, leven even, gaan dood. And that was it. Hierbij gaat ons bewustzijn verloren voor eeuwig en altijd, wij bestaan niet en nooit meer, maar het bestaan gaat verder zonder ons. Voor eeuwig en altijd zijn wij dan niets. NIETS.

Ik voel mijn maag krimpen en een gevoel van extreme wanhoop in mij opkomen (uitgedrukt door enorme weenbuien en hyperventilatie) wanneer ik aan Het Niets denk. Wat moet ik mij hierbij voorstellen? Het is zo mooilijk te vatten, te aanvaarden dat wij dit allemaal ooit worden. Niets, voor eeuwig en altijd.

Ik noem die angst pervasief omdat het letterlijk alles wat ik doe beïnvloedt. Ik zwerf hier rond in een voortdurende depressieve toestand, met een intense angst omdat ik weet dat het binnen een second allemaal gedaan kan zijn, voor ik het maar weet. Voortdurende doodsangst.
Omdat alles mij zinloos lijkt heb ik het er ook zeer moeilijk mee om te genieten van het leven. Ik ontleed elk element van ons bestaan tot ik de fundamenten ervan bereik op zoek naar zin en wanneer ik die zin niet vind heb ik het gevoel dat ik er niet van kan genieten want het is toch allemaal zinloos, nutteloos.

Bijvoorbeeld, ik luister naar mooie muziek en probeer te genieten, maar dan realiseer ik me dat het niets meer is dan een aaneensluting van klanken is, veranderingen in de luchtdruk. Dan denk ik dat het dus niet logisch is om belang te hechten aan zulke zinloosheid en slaag ik er niet in om eindelijk te STOPPEN met nadenken en gewoon doen. Gewoon genieten, dat lukt mij niet.
Een film kijken is hetzelfde, het gaat tenslotte maar over het levensverhaal van andere mensen die, net als mij, een zinloos eindig bestaan leiden, dus wat is daar het nut van? Er is er geen, denk ik dan, dus kan ik het niet interessant vinden.
Ik heb ook geen echte vrienden, heb er nooit gehad en vind het moeilijk om mij te hechten aan andere mensen en er een diepe band mee op te bouwen. Alweer, zij zijn ook maar wezens met een eindig bewustzijn, hoe zou ik zin kunnen geven aan mijn leven door relaties aan te gaan met andere zinloze wezens (andere mensen dus)? Dat heeft geen nut, toch?

Niets heeft nut en dat besef verhindert mijn geluk gewoon voortdurend. Ik ben het beu om het leven vanuit een afstand te bekijken, ik wil eindelijk LEVEN, maar ik weet niet hoe ik uit die existentiële crisis geraak die al sinds mijn kinderjaren gaande is.

Hoe slagen jullie erin gelukkig en tevreden te zijn met jullie leven?
Hoe gaan jullie om met de zinloosheid van jullie bestaan? Zijn jullie hier niet bang om, maken jullie jullie helemaal geen zorgen hierom?
Hoe krijg ik die pervasieve, hinderlijke existentiële angst eindelijk weg?

Dit soort problemen heeft te maken met een fout begrip van wat een keuze maken inhoud.

Als iemand een keuze maken begrijpt zoiets als "de beste uitkomst selecteren", dan bepaalt de kennis van goed en kwaad de uitkomst.

Als je een keuze maken begrijpt zoiets als "een mogelijkheid, die in de toekomst ligt, wel of niet tot het heden maken", dan bepaalt de emotie, de geest, de uitkomst van de keuze.

Op de ene manier zit de waarde in het resultaat van de keuze, in de materie, op de andere manier zit de waarde in wat de keuze maakt, de geest.

Mss vind je het boeddhistische begrip shunya (leegte) interessant. Het horror vacui waar je door heen moet alvorens verlichting te bereiken

-edit dubbel, dus.