Recenseer jouw top 10 allertijden

Wat is het?
Dit is een nieuw idee om de altijd maar weer terugkerende lijstjestopics eens wat meer fleur te geven.

Iedereen heeft wel een aantal albums waar je helemaal verslingerd aan kan zijn. Van die albums die je gewoonweg altijd kan horen, ongeacht het tijdstip of locatie.Maar waarom dan uitgerekend die albums? Daar kunnen talloze redenen voor zijn te verzinnen. Misschien vind je de melodieën zo mooi, misschien kick je wel op de sfeer, of misschien zijn het wel de herinneringen aan die ene vakantie in Zuid-Spanje op je 17e.

Recenseer daarom jouw favoriete albums aller tijden! maak een lijstje van jouw lievelingsalbums aller tijden. Vervolgens schrijf je er een stuk tekst bij, waarin je aangeeft waarom je juist zo deze albums zo waardeert.

Hoe werkt het dan precies?
-Geef eerst aan dat je graag wilt deelnemen aan dit lijstjestopic. Dat kan door jezelf aan te melden in dit topic. Geef ook even direct aan hoe groot je lijstje is Je komt dan in het onderstaande lijstje te staan.
-De grote van het lijstje maakt niet uit, maar het mag niet groter zijn dan 10.
Je mag dus een top 2, top 5, top 7, top 10 of wat dan ook samenstellen. Dit is geheel jouw vrije keuze
-Het lijstje wordt van boven naar beneden afgewerkt. Als jij voor het eerst aan de beurt bent, post je jouw complete lijstje, met daaronder de eerste recensie. Dit album is het album dat het laagst in je lijstje staat. Vergeet ook niet de albumtitel van het album wat je recenseerd dik te drukken in het bovenstaande lijstje.

Voorbeeldrecensie

10: The Beatles-Abbey Road
9: King Crimson-In The Court Of The Crimson King
8: The Clash-London Calling
7: Jamiroquai- Emergency From Planet Earth
6: Genesis-Duke
5: Metallica-St.Anger
4: Guns'n' Roses- Chinese Democracy
3: D'Angelo-Brown Sugar
2: Horace Silver-Tokio Blues
1: Frank Sinatra- In The Wee Small Hours Of The Morning


Tracklist:

1 Come Together
2 Something
3 Maxwell's Silver Hammer
4 Oh! Darling
5 Octopus's Garden
6 I Want You (She's So Heavy)
7 Here Comes the Sun See
8 Because
9 You Never Give Me Your Money
10 Sun King
11 Mean Mr. Mustard
12 Polythene Pam
13 She Came In Through The Bathroom Window
14 Golden Slumbers
15 Carry That Weight
16 End
17 Her Majesty

Abbey Road is een weergaloos album wat voor mij altijd een icoon zal zijn in de popmuziek. Deze plaat vormt het requiem van misschien wel de meest invloedrijke popgroep aller tijden.

The Beatles waren aan het eind van de jaren 60 bijna ter ziele. Door interne strubbelingen, de druk en grote ego's konden de 4 heren elkaar steeds minder luchten. Na het mislukken van het Get Back-project besloten zij echter nog een keer als een collectief te opereren. Het resultaat mag met een gerust hart het Magnum Opus van The Beatles worden genoemd.

Wat maakt deze plaat zo fenomenaal? Diversiteit is hier het toverwoord. Van de vrolijke popdeuntjes als Octopus's Garden, de baroke pop van Because en de prog rock van I Want You (She's So Heavy), The Beatles bestrijken deze richtingen allemaal op deze plaat. Het knappe is echter dat het geheel niet als los zand aan elkaar hangt, maar ondanks het ratjetoe aan stijlen nog altijd een heel herkenbaar stuk muziek blijft. In elk stuk proef je de typische Lennon-Mccartney schrijfttraditie terug, terwijl Harrison met Something misschien wel zijn beste nummer ooit schrijft.

Daarom is dit album zo'n monument, een fantastisch vaarwel van The Beatles aan de popmuziek.

Aanvullende regels omtrent de recensie
-Probeer de hier beschreven indeling te hanteren, dus lijstje, foto, tracklist en recensie. Dit ordend alle recensies wat meer.
-Over de inhoud van de recensie zelf zijn geen regels. Of jij dus een (zoals hierboven) algemene indruk geeft van het album, de tracks een voor een behandelt, dit allebei of gewoon iets heel anders doet, moet je zelf uitmaken. Het enig advies dat ik kan geven, is om ze niet te kort te maken( hierboven is nogmaals slechts een snel in elkaar geflanst voorbeeldje).

Ok, ik heb mijn recensie geschreven en gepost, wat nu?
De naam na jouw op het lijstje is nu aan de beurt. Je moet wachten totdat het hele lijstje is afgelopen, dan ben jij weer aan de beurt. Doe daarbij hetzelfde als in je voorgaande recensie. Er is echter een verschil: post bovenaan in je post een link naar de vorige recensie, dit vergroot de leesbaarheid!

Dus:

[link naar vorige recensie]
10: The Beatles-Abbey Road
9: King Crimson-In The Court Of The Crimson King
8: The Clash-London Calling
7: Jamiroquai- Emergency From Planet Earth
6: Genesis-Duke
5: Metallica-St.Anger
4: Guns'n' Roses- Chinese Democracy
3: D'Angelo-Brown Sugar
2: Horace Silver-Tokio Blues
1: Frank Sinatra- In The Wee Small Hours Of The Morning

etc

Ik zie hieronder wat recensies staan die dit model helemaal niet hanteren!
Negeer die recensies. Die zijn nog gebaseerd op het oude model.

Ik hoop dat iedereen ons eens wat mooie stukjes tekst gaat voorschotelen over bekende of onbekende plaatjes van platen

Userlijst:

[ Bericht 14% gewijzigd door Poespas op 16-02-2013 17:07:43 ]

10:
Antonio Carlos Jobim-Stone Flower


Tracklist:

1. "Tereza My Love" –4:23
2. "Children's Games" –3:30
3. "Choro" –2:10
4. "Brazil" (Ary Barroso) –7:25
5. "Stone Flower" –3:21
6. "Amparo" –3:41
7. "Andorinha" –3:32
8. "God and the Devil in the Land of the Sun" –2:23
9. "Sabia" –3:58
10. "Brazil" [alternate take] –5:25

Ik ben nog nooit in Brazilië geweest. Eerlijk gezegd heeft het me ook nooit echt getrokken. Noem me bevooroordeeld, maar ik heb al teveel reportages over criminele favelas gezien, om er nog het idee op na te houden om daar eens lekker het westerse beest uit te gaan hangen. Maar als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan. Met andere woorden: Ik haal Brazilië gewoon lekker mijn eigen woonstee binnen.
Antonio Carlos Jobim ( vanaf nu Jobim, bespaart weer tijd) kan wel worden gezien als de Braziliaanse Gershwin. De man heeft een bizarre invloed achter gelaten op de Braziliaanse muziek. Om maar even een klassieker van stal te halen: iedereen ( ja echt iedereen) heeft wel eens The Girl From Ipanima voorbij horen komen. De man heeft inmiddels zo’n heldenstatus in zijn vaderland gekregen, dat het grootste vliegveld van het land inmiddels naar hem is vernoemd.

Hier in Nederland ken ik persoonlijk (afgezien van de echte liefhebbers) helemaal niemand die ook maar van de beste man heeft gehoord. Ontzettend onterecht, want Jobim stond aan de wieg van de popularisering van de Bossa Nova. Dit is een mengsel van Samba en Jazz,wa t in het begin van de jaren 60 een enorme hype werd door albums van lui als Stan Getz en Joao Gilberto. Het leeuwendeel van de toe gespeelde Bossa Nova krakers vond zijn oorsprong in de pen van Jobim.

Maar dit album is van latere datum. In 1970 zat Jobim inmiddels bij CTI (wat dikke dollartekens had gezien in de bossa-hype), en werd hij in de legendarische studio van Rudy Van Gelder, (de man die iedere scheet van elke Blue Note artiest al in de jaren 50 in HD op de schijf wist te krijgen) gekoppeld aan producer Creed Taylor, een ander Jazzwaargewicht. De musici bestonden dan ook ( op percussie en drums na) volledig uit enkele jazztitanen. Zo speelt Contrabas-grootmeester Ron Carter te swingend voor woorden, maar ook mannen als Hubert Laws ( fluit ) en Harry Lookofsky (viool) mochten er zeker zijn. Het resultaat is een dampende plaat die je ook met -15 nog het gevoel weet te geven op Copacabana te liggen.

Kijk eens om te beginnen naar het Artwork. Deze man straal gewoon maar een ding uit: dit is een ongelofelijke eindbaas. Dat gladde kapsel, die sigaar, die nonchalant dichtgeslagen ogen. Wat een uitstraling!

Het album begint met Tereza My Love, een heerlijke Bossa die je soepeltjes in de stemming gaat brengen voor wat komen gaat. De trombone speelt met een heerlijk lome toom, en richting het eind van het stuk ontaard hij langzaam in een zachtjes glijdende solo. Gevoelsmatig zit ik al in Rio.

Children’s Games is het eerste hoogtepunt van de plaat Jobim laat de elektrische piano hier klinken als kleine kinderen die tikkertje aan het spelen zijn op een warm zandstrand, terwijl opa rustig wegdroomt in een hangmat en langzaam wegdroomt. Als in het tweede deel van het nummer het complete orkest meespeelt, wordt het nummer (mede ook door het mooie arrangement) zo mogelijk nog beter. Het straalt in alles een soort grootse loomheid uit. Heerlijk luisteren met een Pina Colada in de hand.

Choro is een beetje een niemendalletje, misschien wel het zwakste nummer van de plaat. Het lijkt erop dat dit echt een ‘moetje’ was. Jammer.

Maar Nu komt Brazil, god wat een heerlijk nummer is dat. De zwoele beats krijgen ditmaal gezelschap van de prettig in het oor klinkende stem van meneer Jobim zelf. Ook mogen de percussionist en drummer eens flink laten zien wat zij in huis brengen. Er wordt een beat neergelegd die zo gruwelijk swingt, dat het gewoon schandalig is als je niet met op zijn minst je tenen meebeweegt.
Op de titeltrack horen we het orkest weer wat prominenter. Daar heb ik geen enkel probleem mee, want deze plaat bezit prachtige arrangementen van Eumir Deodato, een grootmeester die nota bene later nog zal opduiken bij Kool and the Gang en Björk.

Amparo lijkt ineens een stijlbreuk te worden. Het is veel droeviger van toon. De piano speelt een tamelijk somber intro. Het lijkt alsof er plots donkere wolken boven Rio zijn gaan hangen. Dan valt het orkest langzaam in. De droevige melodie wordt gehandhaafd en ondersteund door het orkest op werkelijk een fenomenale wijze. Tragiek in een Bossa zoals ik zelden heb gehoord. Op het einde van het nummer klinkt een laatste heerlijk hoog geluid uit de orkestbak, en sluit de piano de boel weer af door het intro te herhalen. Tenslotte klinkt nog eenmaal de eenzame trombone als een soort ‘Last Post’ voor alle gevallenen. Een Braziliaanse begrafenis.

Anorinha is niet zo dramatisch als Amparo, maar heeft nog steeds een wat meer serene, ingetogenere sfeer dan de eerste helft van het album. Het lijkt alsof Jobim ons langzamerhand weer probeert weg te leiden van al die dramatiek, en ons weer de zon wilt doen laten zien. Sympathiek gebaar, en wees er maar gerust op dat dat hem weer gaat lukken.

Want wat volgt is misschien wel de vreemdste track van het album. God And The Devil In The Land Of The Sun is overduidelijk het meest jazzy nummer van de plaat. De hoofdrol wordt al snel opgeëist door een hysterische sopraansaxsolo, die mij sterk aan John Coltrane doet denken. Het orkest houdt zich het hele nummer een beetje op de achtergrond, maar speelt de hele tijd een dreigend klinkende toon. We lijken wel echt getuigen van een soort stierengevecht, waarin de sax de stoere maar ietwat lijpe matador speelt, en het orkest de dreigende stier.

Met Sabia breekt alweer het slot aan van de plaat. Jobim besluit weer te zingen, en gaat stilistisch gezien weer terug naar de eerste helft van het album. Weer een klassieke Bossa dit, maar wel eentje van grote klasse.

Deze plaats is natuurlijk de ultieme loungeplaat. Ik draai hem dan ook graag op de achtergrond als het tijdens een feestje wat later wordt. Hij brengt iedereen als het ware automatisch in een wat sfeervolle stemming. Toch doe je dit album het grootst mogelijk onrecht af door het te vergelijken met liftmuziek als Kenny G. Het zit allemaal fantastisch in elkaar, de musici spelen heerlijk, maar vooral de sfeer is zo ontzettend sterk. Ik hoef nooit naar Brazilië toe, want het land zit al in mijn platenkast.

Verder luisteren:
Stan Getz: Getz/Gilberto
Antonio Carlos Jobim: Wave

[ Bericht 0% gewijzigd door Poespas op 11-02-2013 23:36:42 ]

quote:

Op dinsdag 12 februari 2013 00:20 schreef Beardy het volgende:
Mijn top 10 van favoriete nummers - niet allemaal van een specifiek album uiteraard.

1. Radiohead - NO SURPRISES
2. The Beautiful South - LITTLE BLUE
3. Bach - Toccata en fugue in D
4. Iron Maiden - Rime of the ancient mariner
5. Rammstein - Spieluhr
6. Camille Saint-Saëns - Danse Macabre
7. Philip Glass / Paul Simon - Changing opinion
8. Subway to Sally - Die Schlacht
9. Mooi Wark - in de blote kont
10. Laīs - Bruidsnacht

Ik snap mensen niet die een top zoveel favoriete albums hebben; op ieder album is er wel een nummer waarvan je denk 'dat is het niet helemaal'. En een top zoveel met allemaal muziek die in een bepaald genre zit ... alsof je altijd in een bepaalde stemming bent (want HEE, de meeste muziek past toch eigenlijk bij een bepaalde stemming?).

Deels heb je wel gelijk,maar er zijn naar mijn mening albums die voor mij helemaal perfect zijn, of bijna de volledige perfectie benaderen.

9:
Björk-Debut

Tracklist:

1. ‘’Human Behaviour’’
2. ’’Crying’’
3. ‘’Venus As A Boy’’
4. ‘’There Is More To Life Than This’’
5. ‘’Like Someone In Love’’
6. ‘’Big Time Sensuality’’
7. ‘’One Day’’
8. ‘’Aeroplane’’
9. ‘’Come To Me’’
10. ‘’Violently Happy’’
11. ‘’The Anchor Song’’

Met Björk is het duidelijk: love it or hate it. De een loopt weg met de soms toch wel vreemde brouwsels van ons aller IJslandse elfje, de ander krijgt er spontaan braakneigingen van. Voor beide kanten is natuurlijk wat te zeggen.

Daarnaast is Björk voor mij een typisch product van de jaren 90. Ik ben een Björk-sucker, maar alleen van het oudere solowerk. The Sugarcubes vind ik een beetje ‘kinderachtig’, en na Vespertine kreeg ik steeds meer het idee dat ze raar was (en is) puur en alleen vanwege het raar zijn. Desondanks dat zijn Debut, Post en Homogenic echt pareltjes. Het mengsel van elektronica en triphop, gecombineerd met de soms bizarre stem van Björk klinkt vrolijk, zwoel, spannend en erotisch tegelijk. Op Homogenic wordt daar zelfs nog dramatiek aan toegevoegd, maar daar is op Debut nog niet echt sprake van.

Het is dan ook lang een dilemma geweest of ik voor Homogenic zou gaan of voor Debut. Mijn keuze voor Debut is vanwege het feit dat de plaat in zijn geheel sterker is dan Homogenic, maar dat wil niet zeggen dat enkele van de allerbeste Björk-tracks (Joga, All Is Full Of Love, Bachelorette, Unravel) niet op dat album te vinden zijn.

Het is vreemd om na te gaan dat dit album een verkoopsucces van jewelste was. We spreken hier over 1993. Grunge was groot in de hitlijsten, en bijna van uit het niets (The Sugarcubes hadden natuurlijk al aanhang inde UK) komt dit rare mens ineens op te proppen met ‘elektronica’!

Het album opent met Human Behaviour, een nummer waarin Björk het perspectief van een buitenaardse bioloog aanneemt die op aarde is om de mens te bestuderen. Het is een gruwelijk catchy nummer, wat wordt gedragen door het pompende basmotief. Echt hoogstaand is het nummer misschien, maar het zet je wel aan tot dansen, wat ook een kunst apart is in de muziek.

Crying is naar mijn mening een beetje te vergelijken met met Human Behaviour. De pulserende beat draagt het nummer, en de melodie is afkomstig van een soort hybride half akoestisch/half elektronisch instrumentarium. Vooral in de tweede helft van het nummer laat Björk zien wat zij vocaal in haar mars heeft, wat heel wat is als we de paar puntgave uithalen horen.

Maar dan komt het eerste hoogtepunt. Venus As A Boy heeft een veel meer zwoel, erotisch geluid. Het geluid van de koebel en strijkers is op zijn zachts gezegd ‘apart’ te noemen, maar klinken doet het. Maar ook het stemgeluid van Björk zorgt ervoor dat ik dit nummer toch echt associeer met warme zomeravondsex. De vochtige dampen lijken je haast tegemoet te komen tijdens het luisteren.

Nu horen we het opgenomen geluid van een gezellig feestje gecombineerd met enkele beats en zang. Het feestgedruis op There Is More to Life Than This is dan ook opgenomen in het toilet van een club. Authentieker dan dit is er dus bijna niet. Daarnaast ook graag aandacht voor de manier waarop Björk gettoblaster uitspreekt. ( DJE-toblaster). Een vrolijk liedje.

Maar dan besluit Björk om de standard Like Someone In Love van stal te halen. Bij de eerste luisterbeurt had ik in eerste instantie niet door wat ik nu precies hoorde, mede door de ongebruikelijke instrumentatie ( alleen een harp met wat subtiele strijkers?). Maar nu ga ik iets gewaagds zeggen: Ik vind deze versie misschien wel de beste versie van allemaal. Ja, zelfs Ol’ Blue Eyes kan naar mijn mening niet tippen aan het werk wat Björk hier levert. Haar stem is natuurlijk op geen enkele manier te vergelijken met mensen als Ella Fitzgerald of een Anita O’Day, maar deze versie heeft een fantastische ruwe, ongepolijste emotie. Dat ruwe is ook wat ik het mooist vind aan Björk haar stem. Ze laat het niet altijd horen, maar op de momenten dat het voorbij komt is het bijna altijd goed geplaatst.

Big time Sensuality is weer een uiterst dansbare track. Dat ruwe stemgeluid komt op dit nummer een aantal heel sterk uit de verf( I don’t know my future after this weekend-HRRRRRRR). De saxofoon die op het einde van het nummer ineens besluit een mopje mee te doen, vergroot de swingheidsfactor van het nummer alleen maar nog meer.

Met One Day horen we een wat experimenteler geluid. Het nummer neigt meer naar ambient. Ook zit er meer echo op de zang. Het nummer krijgt hierdoor ook een wat meer serieus karakter dan de vrolijke party-klanken die de eerste helft vooral zo domineren. Dat veelzijdige is ook mede wat ik zo bewonder aan Debut. Als een echt debuut laat Björk hier heel veel kanten van haar zien.

Dat blijkt wel uit Aeroplane. Een nummer wat pure schijt heeft aan de traditionele structuren van een popliedje. De Jazzy ( ik haat het woord, maar het is hier wel gepast) intermezzootjes van telkens 4 maten sluiten in wezen helemaal niet aan op de rest van het nummer, wat ook weer meer op de ambient –tour is. Maar het klinkt allemaal als een malle.

Come To Me doet mij weer een beetje aan One Day denken, al lijkt het wel alsof The Edge tijdens dit nummer achter de knoppen heeft gezeten. Er zit een enorme echo in verwerkt. Het orkest+band krijgt hierdoor een hele indrukwekkende sound die het nummer wel past.

Violently Happy is een ander hoogtepunt. Het klinkt heel wat agressiever dan de voorgaande nummers. Ik kan het juist wel waarderen, omdat je op deze manier weer bij de les wordt gehouden. Violent is het nummer zeker. En ook al ben ik een pacifist, dit geweld kan ik wel waarderen.

Het meest experimentele nummer van de plaat is afsluiter The Anchor Song. Er zijn uitsluitend zang+houtblazers te horen. Het is eigenlijk een ontzettend raar vraag-en antwoordspel tussen de blazers en Björk. Maar het ongebruikelijke geluid en de vele herhalingen van het motief geven het geheel een soort bezwerend effect. Het is bijna een soort trance.

Debut is zoals al eerder aangegeven een hele veelzijdige plaat. Maar wat deze plaat van latere Björk platen onderscheidt, is dat de veelzijdigheid nog altijd vooral in dienst staat van de muziek. Het gezeur op Biophilia (Raggen met apps!) hoeft van mij allemaal niet meer. Maar gelukkig heeft Björk voldoende klassewerk geproduceert om mij niet in gebreke te laten.

Verder Luisteren:
Björk-Post
Kate Bush-The Kick Inside

8:
Mahavishnu Orchestra-Apocalypse

Tracklist:

1. "Power of Love" – 4:36
2. "Vision is a Naked Sword" – 14:16
3. "Smile of the Beyond" – 7:56
4. "Wings of Karma" – 6:12
5. "Hymn to Him" – 19:23

Critici zijn nooit een goede graadmeter geweest als het om muziek gaat. Hoe vaak heb ik het wel niet meegemaakt dat er een fantastisch album werd uitgebracht, wat vervolgens behoorlijk hard de grond in werd gestampt omdat het niet pitchfork-approved is (*kuch Gijsbert Kramer kuch*).
Sommige albums lijken in mijn optiek gewoon volledig onterecht niet te worden begrepen door critici. Misschien wel een van de mooiste voorbeelden hiervan is dit album.

Mahavishnu Orchestra is de band van stergitarist John Mclaughlin. Deze brit brak door in de eerste electronische band van wijlen Miles Davis. Hij speelde mee op albums als In A Silent Way en Bitches’Brew, en stond daarmee mede aan de basis van de Fusion: de mix tussen experimentele rock en jazz.

De man wilde echter zijn eigen band en formeerde daarom in 1971 Mahavishnu Orchestra. Deze band bestond uit klasbakken als Billy Cobham op drums, Jerry Goodman op viool, Jan Hammer (Ja, die Jan Hammer) op toetsen en Rick Laird op bas. De albums The Inner Mountain Flame en Birds Of Fire behoren nog steeds tot de absolute klassiekers van de fusion. De band speelt ontzettend ruig en heavy, en weet dit te combineren met een haast bizarre virtuositeit. Door interne spanningen besloot deze line-up er in 1973 mee op te houden.

John formeerde een tweede Mahavishnu in 1974, ditmaal met de van Zappa gehaalde violist Jean-Luc Ponty, de vrouwelijke toetsenist Gayle Moran, Narada Michael Walden achter de drumkit (dit waren de 70’s, toen konden dat soort namen nog)en Ralphe Armstrong op bas. Met deze band besloot Mclaughlin de grenzen van het genre echter nog verder te verleggen. Op Apocalypse besloot hij de fusion muziek te combineren met het complete London Symphony Orchestra. Een hysterische hybride muziekmegsel bestaande uit klassiek, jazz en rock. Producer van dit vehikel was niemand minder dan George Martin, die de plaat achteraf ook heeft geroemd als een van de beste platen van zijn carričre.

Het album begint kalmpjes. Het nummer Power Of Love kan bijna als een prelude worden gezien op het majestueuze werk wat nog komen gaat. Een fraaie akoestische gitaar wordt ondersteunt door het orkest. Als een kabbelend riviertje klinkt Mclaughlins gitaar. Rustig stromend, met af en toe een plotselinge versnelling. Het orkest speelt een paar erg rustgevende melodieën. De titel Power Of Love is uitstekend van toepassing op dit nummer.

Maar dan breekt de hel al los. Vision Is A Naked Sword is een stuk agressiever. Het begin bestaat uit slagwerk en orkestrale klanken die inde verte wel wat aan de soundtrack van Jaws doen denken. Een vergelijkbare soort spanningsopbouw. Dan barst het orkest open en laat Walden zien wat voor een fantastische drummer hij is. Een techniek om de vingers bij af te likken. Dan valt de band in. Het stuk klinkt nu erg onharmonisch, en doet vooral denken aan het eerdere werk van de band. Vervolgens komen we in wat vrijer vaarwater terecht, waarin een vrije bandimprovisatie ondersteund wordt door hoge orkestklanken. Mchlaughlin zet een solo in zoals alleen hij die speelt en kan spelen. Dit gaat zo een aantal minuten voort. Het is haast onmogelijk dat Mclaughlin dit speelde zonder grote bak ijswater naast zijn handen, want het razendsnelle gepriegel moet toch flinke brandwonden opleveren. Dan duikt het orkest weer op, en werken band en orkest samen toe naar een dramatische climax. Gitaar en drums pruttelen nog wat na, en dat is het dan. Een waar fusion-meesterwerk.

Smile Of The Beyond geeft de mogelijkheid om wat op adem te komen. We worden begroet door een fraaie zangstem, die samen met het orkest een zeer sereen en elegant stuk muziek laten horen. Dit slaat op geen enkel moment door naar kitsch, en dat is een knappe prestatie. Halverwege valt het orkest weg en speelt de band weer een stevige partij fusion, nu ondersteund door zang. Ik vind de overgang tussen het orkest en band hier niet zo fraai, een van de zeer zeldzame minpunten op dit album. Na 2 minuten keren we weer terug naar het orkest, die het nummer ook afsluiten. Ondanks het mooie geluid, vind ik dit het minste stuk van de plaat, vooral omdat de compositie niet zo sterk in elkaar lijkt te zitten. Jammer.

Wings Of Karma begint wat minimalistischer dan de overige stukken. Af en toe barst het orkest even uit, maar het blijft hier bij een wat subtielere introductie. De band valt weer in na 2 minuten, maar waar het vorige nummer wat meer als los zand aan elkaar hing, slagen band en orkest er op dit nummer wel in om elkaar te vinden. Beide vullen elkaars geluid hier aan zodat het orkest echt als een aanvulling voelt in plaats van overbodige opsmuk. Het orkest doet me hier veel meer denken aan impressionistische componisten als Debussy en Ravel. Ook die componeren enigszins ‘filmistisch’, waarbij de muziek als het ware een bepaald beeld in je over probeert te brengen. Als je het hoort, begrijp je wat ik bedoel.

En daar komt het klapstuk van de plaat. Hymn For Him mag dan qua titel wel lijken op de zoveelste single van Larry Norman, het toont daarmee alleen maar aan hoe misleidend een naam kan doen lijken ( sowieso de naam Mahavishnu Orchestra…)

De boel begint als een soort zonsopkomst. Langzaam beginnen de vogels te fluiten en begint de ochtendmist te verdwijnen. Het licht wordt helderder en helderder totdat de ochtend rond de derde minuut definitief is aangebroken. Een schitterende introductie. Ik vergelijk dit nummer sowieso met een dag uit het leven. Als snel breekt de zogenaamde ochtendspits aan( rond minuut 6), en horen we misschien wel de meest gestoorde improvisatie van de plaat. De remmen zijn niet alleen los, ze zijn zelfs helemaal doorgeknipt! Op het moment dat je het niet meer denkt vol te houden, is het lunchpauze rond de 8ste minuut. Een wat meer voortkabbelend melodietje wat sterk doet denken aan werk als dat van fusioncollegae Return To Forever. En voor je het weet zitten we weer in de drukte van de middag. Hier ontstaat een waanzinnig vraag- en antwoordspel tussen orkest, viool en gitaar. Dan wordt rond 15:30 de climax van het nummer langzaam, opgebouwd. We horen het intro weer voorbij komen, en de zon lijkt langzaam weer onder te gaan. De dag is afgelopen. Dit nummer alleen al laat zien hoe mooi een op het eerste gezicht zo ontzettend pretentieuze combo als fusion en orkestrale muziek kan klinken.

Dit soort muziek zal nooit geliefd worden bij het grote publiek. Ik kan het wel begrijpen, want het hapt nu eenmaal niet al te lekker naar binnen. Maar een beetje erkenning mag deze band (en dan vooral brein Mclaughlin) wel krijgen. Gelukkig hebben andere acts Mahavishnu al wel in hun hart gesloten. Zo hoor je duidelijk de enorme invloed die deze band op acts als King Crimson, Mars Volta en Cynic heeft gehad. Maar in principe maakt het mij vrij weinig uit, want voor mij zal deze band altijd een van de belangrijkere muzikale vernieuwers blijven.

Verder luisteren:
Mahavishnu Orchestra-The Inner Mountain Flame
Return To Forever-The Romantic Warrior

quote:

Op dinsdag 12 februari 2013 17:10 schreef ranja het volgende:
Grappig dat we toch wel verschillende meningen hebben over de songs van Debut terwijl die bij mij ook erg hoog staat. Mijn favorieten zijn verreweg Human Behaviour en Come to Me, Venus as a Boy vind ik relatief wat minder.

Ach ja, smaken verschillen!

7:
Ashra-New Age Of Earth

Tracklist:

1. Sunrain – 7:32
2. Ocean of Tenderness – 12:42
3. Deep Distance – 5:49
4. Nightdust – 21:50

Duitsland heeft de popmuziek in haar prille jaren altijd anders benaderd dan andere landen. Waar in het merendeel van West-Europa de Amerikaanse en Britse producties de leidraad vormden, gingen onze oosterburen al vroeg hun volledig eigen weg. Kunstzinnige jeugd ging zich daarom in de jaren 60 richten op echt eigen Duitse popmuziek. Krautrock was geboren.

Kort gezegd is Krautrock een overkoepelende term voor een heel scala aan muzieksoorten. Het is grofweg op te delen in 4 sectoren, elk regiogebonden. Düsseldorf School was de startbasis voor het beroemde Kraftwerk, maar ook Can (met albums als Tago Mago een van de meest invloedrijke bands in de popmuziek) en Neu! Vinden hun oorsprong in deze stad. De Cologne school ( ik gebruik voor het gemak maar de hele tijd de Engelse benaming) is enigszins verwant aan Düsseldorf, en heeft als belangrijkste exponent producers als Dieter Dierks. De Munich School dweepte wat meer met folk-invloeden, psychedelica en zweverigheid in het algemeen. Vooral het album Hosianna Mantra van Popol Vuh is een ontzettende aanrader te noemen.

Maar wat wij hier bespreken is Ashra, een groep afkomstig uit de zogenaamde Berlin School. Deze stroming mag misschien wel als de meest invloedrijke van allemaal worden gezien. Berlin School werd vooral gekenmerkt door in plaats van een akoestische basis uit te gaan van de elektronica als hart van de muziek. De muziek bestaat vooral uit soundscapes die af en toe worden gecombineerd met een zacht gitaarlijntje. Deze stroming ligt mede aan de bakermat van de moderne Trance en Ambient. Iedere liefhebber van artiesten als Boards Of Canada en Aphex Twin hoort dan ook op zijn minst bekend te zijn met deze muziek. Trouwens, iedereen die Bassie en Adriaan heeft gezien (wie niet) moet onbewust bekend zijn met Berlin School.

Een opvallende keuze van mijn kant is om niet te kiezen voor het veel bekendere Tangerine Dream, maar voor Ashra. Ofschoon ik Phaedra en Rubycon twee absolute klassiekers in het genre vindt, ben ik van mening dat Tangerine Dream tekortschiet op zaken als spanningsopbouw. Halverwege de meeste stukken zijn mijn gedachten toch te vaak niet meer bij de muziek. Ashra slaagt er wel in om mij fulltime geconcentreerd te houden.

De oorsprong van zowel Ashra als Tangerine Dream is te vinden in de band Ash Ra Temple. Deze groep kan meer als een typische krautrock band worden gezien in de stijl van Neu! En Can. Manuel Göttsching en Klaus Schulze besloten echter uit elkaar te gaan om respectievelijk Ashra en Tangerine Dream op te zetten. Het roer werd radicaal omgegooid, en er werd vanaf nu uitgegaan van een stevige portie elektronica in plaats van het gebruikelijkere instrumentarium.

De plaat opent met Sunrain. Een typische 70’s synth-sound komt op ons af, ondersteund door een bijna ‘aandoenlijk ‘ klein klinkende beat. Deze basis blijft het hele nummer behouden. Op ongeveer 25% van het nummer start een afwisselende melodie, die bovenop de grondtonen wordt geworpen. Het knappe is dat de muziek, hoewel repetitief, geen enkel moment weet te vervelen. De kwaliteit van de geloopte grondtoon is dermate aanstekelijk, dat je eerder ontevreden bent over de korte duur van het nummer dan over het gebrek aan vermeende creativiteit van Manuel zijn kant.

Ocean Of Tenderness begint met wat experimentele tonen. Op de achtergrond lijkt een soort hybride geluid te komen wat deels op een windmachine, deels op iemand die met een rietje in een glas melk blaast lijkt. Langzamerhand voegt zich een bas bij de muziek. Het nummer doet zoals de titel al doet hinten, erg denken aan een rustgevende oceaan, compleet met meeuwen en een rustgevende deining inde vorm van een bas. De New Age invloeden zijn ook duidelijk te horen op dit nummer, maar ik krijg nergens het idee dat dit teveel wegvalt in zweverigheid in de negatieve zin.

De volgende track doet weer wat meer denken aan het openingsnummer. Deep Distance heeft ook weer een sterke ´gemotoriseerde´ beat waarboven op een vrije synth-melodie tevoorschijn wordt getoverd. Herhaling is het toverwoord hier, en ik kan mij zo voorstellen dat dit in combinatie met enkele pillen voor een behoorlijke trip moet hebben gezorgd bij de gemiddelde West-Duitse student.
Maar ook hier is het knappe weer dat de muziek geen moment weet te vervelen. Manuel begrijpt goed dat hij dit soort nummers niet overdreven lang moet maken, maar dat het effect juist wordt gemaximaliseerd door ze niet een overdreven lengte mee te geven (iets waar collegae van Tangerine Dream beduidend meer moeite mee hebben).

Nightdust sluit het album af,en is met zijn 21 minuten ook verreweg de langste track van het album. Hier valt weer een koppeling te maken met Ocean Of Tenderness, maar waar dat nummer vooral voor kalmte en rustiek zorgt, geeft Nightdust een veel meer gespannen sfeertje. Halverwege wordt er een gevaarlijk klinkende beat aan toegevoegd. Het nummer klinkt nu haast als een soundtrack voor een Sciencefiction film. Rond minuut 16 verdwijnt de druk wat van de ketel en worden we al zwevend naar het einde toegebracht.

Wat ik zoals eerder gezegd zo razendknap vind aan deze (eenmans)band, is dat ondanks het repetitieve karakter van de muziek er op geen enkel moment een idee ontstaat dat je je aan het vervelen bent. Dansbaar is dit niet te noemen, maar de muziek geeft een soort rustgevend effect, alsof je in een trance verkeerd.

Iedere elektronicaliefhebber moet op zijn minst een Berlin School plaat hebben gehoord. Ondanks de misschien wat gedateerd klinkende geluiden, is de stroming van zo’n groot belang geweest op de moderne elektronica, dat je het alleen al moet doen uit eerbetoon naar de muziek toe.

Verder luisteren:
Tangerine Dream-Phaedra
Klaus Schulze-Moondawn

quote:

Op woensdag 13 februari 2013 13:11 schreef On het volgende:
Leuk dit. Maar betekent wel dat je waarschijnlijk binnenkort een paar weken op één iemands top 10 aan het wachten bent. Misschien beter om er dan een top 3 of 5 van te maken.

Ik zat ook al met dat idee te spelen. Ik denk dat we de boel wijzigen in dit opzicht: je mag zelf weten hoe lang je lijstje is ( met een max van 10), ik zal even de regels wijzigen.

quote:

Op woensdag 13 februari 2013 13:28 schreef Norrage het volgende:
Ik snap het niet helemaal, iedereen moet 1 voor 1 een top 10 posten maar steeds wachten tot de vorige klaar is? dat werkt toch niet?

Je moet wachten tot de vorige klaar is met zijn complete lijst. Daar krijgt diegene maximaal 5 dagen voor, anders wordt de beurt doorgegeven aan de volgende. Inmiddels is besloten dat het niet verplicht een top 10 hoeft te zijn. een top 5, 3, of wat jij maar wilt (wel max 10) is ook goed.

Wie het eerst komt wie het eerst maalt.Na mij is cafca aan de beurt. Als er veel mensen zich gaan opgeven, zal ik een lijstje in de OP plaatsen.

quote:

Op woensdag 13 februari 2013 19:16 schreef Weltschmerz het volgende:
Leuk idee maar ik zie ook praktische bezwaren, met name als iemand een voorkeur heeft waar je zelf weinig mee hebt.

Dan vraag ik me af of het niet beter is om 1 recensie te schrijven, en dan de top 10 erbij te zetten als een soort referentiekader, en een indicatie van de rest van je smaak. De volgende keer dat je dan aan de beurt bent neem je een andere plaat uit je top 10, en zet je er een linkje bij naar je vorige recensie. Het lijkt me dat je dan betere recensies krijgt, anders krijg je inflatie.

Maar goed, het is maar een suggestie.

Het inflatieprobleem heb ik inmiddels aangepast door mensen zelf de keuze te geven hoeveel albums te recenseren. Als mensen alleen maar de behoefte voelen om slechts hun favoriete plaat de hemel in te prijzen, moet dat ook kunnen.

Daarnaast misschien een meer persoonlijk motief, maar wat ik mede ook zo leuk vind aan muziek is dat (althans bij echte liefhebbers) muzieksmaak veel over henzelf te zeggen heeft. Je kan dit soort dingen dus bijna als een soort mini-portretjes van users zien. Mijn idee, maar het speelt wel mee.

Maar ik ben blij met elke feedback, en ik sta open voor elke suggestie

mmm, je hebt me overtuigd van je idee. Ik neem je concept van een plaat per keer over.Ik geef dan nu ook de beurt aan iemand anders door.Nadeel is wel dat ik nu maar moet hopen dat er een behoorlijk actieve community gaat ontstaan die dit doet, anders worden het alleen maar verknipte verhalen.

Dubbel