Moorse cultureel erfgoed.

quote:

15. Historic City of Toledo. De geschiedenis van deze stad dateert uit het Romeinse tijdperk. 200 jaar v. Christus werd Toledo de hoofdstad van de Visgoten. In 711 werd Toledo door de Moren veroverd. Moren, Joden en Christenen leefden honderden jaren naast elkaar in Toledo. In 1085 werd Toledo heroverd door de Christenen. Karel V maakte de stad tot hoofdstad van Spanje. In 1561 maakt Philip II Madrid tot hoofdstad, wat het tot op de dag van vandaag nog steeds is. In de stad zitten veel Mudejar gebouwen (combinatie van Moorse, Joodse en Christelijke architectuur). Toledo ligt 70 km ten zuiden van Madrid en is binnen een +/- 1,5 uur te bereiken met de auto vanaf Madrid. Toledo staat ook ingeschreven in de werelderfgoedlijst van UNESCO vanwege de grote culturele waarde van de stad.

quote:

16. Sjosjeng I was koning van Egypte. Tevens was hij de eerste koning van de 22ste dynastie. Hij regeerde van 945-924 voor Christus. Sjosjeng I was de zoon van Libyco-Berberse immigranten. Zijn ouders vestigden zich in Herakleopolis Magna.

Sjosjenq I had een zeer succesvolle carrière. Hij was opperbevelhebber van het leger en de belangrijkste adviseur van Psusennus II en Osorkon I. Sjosjenq I was getrouwd met Maatkare, de dochter van Psusennus II en werd koning in 945 v. Christus.

Deze Berberse faroa versterkte een aantal plaatsen in Egypte, om zo wat greep op het zuiden te krijgen. Hij bouwde een tempel in El Hibi die later door Osorkon I uitgebreid zou worden. De regering van Sjosjeng I versterkte het centrale gezag, die tot de tijd van Osorkon II zou duren. Sjosjenq I sloot diverse verbonden af. Zijn zoon Luput werd zowel hogepriester van Amon als opperbevelhebber van het leger.

De priesters van Amon, die over het zuiden heersten, probeerden Luput af te doen als een raar persoon, maar toch konden ze zijn zijn ambt als hogepriester van Amon niet tegenhouden en accepteerden ze dit op een gegeven moment. Sjosjenq I verbeterde de wegen naar het zuiden, met name naar de Kharga-oase, om meer invloed op het zuiden te kunnen krijgen. Hij lag ook aan de basis van de expeditie naar Juda en het gebied wat tegenwoordig als Israël bekend staat. Hiermee herstelde hij in belangrijke mate de zwakke positie van Egypte die sinds Ramses III verzwakt was. Hij herstelde de contacten met Byblos. Deze stad was een lange periode bekend als belangrijke handelscentrum voor Egypte. Na zijn overlijden richtte Koning Abibaal een standbeeld op van Sjosjenq I. Deze standbeeld is te vinden op de tempel de godin Baalat-Gebal. Met Sjosjenq I begon ook de Berberse jaartelling. Op het moment is het 2963 volgens die jaartelling.

Sjosjenq I werd hoogstwaarschijnlijk ook Shishak genoemd, een farao die volgens de Bijbel asiel verleende aan Jerobeam. Tevens lag hij aan de basis voor een tocht naar Juda en veroverderde een aantal steden, zoals Jeruzalem, waar de tempel en het Paleis van Salomo werden geplunderd.

quote:

Masker van Sjosjenq II (zoon van Sjosjenq I). Hij is de enige heerser van deze dynastie van wie de tombe niet is geplunderd. Toen in 1939 zijn sarcograaf werd geopend bevatte deze armbanden met vele edelstenen en pectoralen. Sjosjenq II droeg een gouden masker.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 23:31 schreef chufi het volgende:
Nog 1 voor je lijstje
Albarracin
[ afbeelding ]

quote:

17. Massinissa. Ook een heel groot figuur uit de zeer lange Berberse geschiedenis, hoewel de naam Berbers toen nog niet werd gebruikt voor dat volk. Numidiërs werden ze genoemd, de voorouders van de Moren en de huidige Berbers. Hij werd de eerste koning van Oost-Numidië. De cavalerië van Numidië heeft een belangrijke rol gespeeld in de Punische oorlog. Deze werden geleid door Hannibal Barkas, die ook zeer bekend was vanwege zijn olifanten die meevochten in de veldslagen. De Numidische cavalerië vocht in 216 v. Christus mee aan de kant van de Carthagers. Later begon Massinissa te werken voor de Romeinen, onder leiding van de Romeinen vocht hij mee in de slag van Cannea. Door de Romeinse overwinning werd Numidië bevrijd van de Carthagers.

In zijn jeugd was Massinissa onder de indruk van de Feniciërs, die hij probeerde na te doen. Hij ontwikkelde op grond van het Fenicische alfabet de Imazigh (Berberse) alfabet. Tevens zette hij een geordend bestuur op poten, bouwde een vloot en een leger van 50.000 man op. Hij stichtte nederzettingen en zorgde ervoor dat de Berbers akkerbouw gingen bedrijven en hun nomadische bestaan opgaven. Om te verhinderen dat de Berbers weer op de nomadentoer ging, vestigde hij deze mensen niet op boederijen, maar in versterkte forten zodat ze zich in een gebied vestigden. Dit betekende de verstedelijking van de Berbers.

Voor Massinissa was dit niet genoeg. Hij wilde meer voor zijn mensen. Hij wilde een groot onafhankelijk Imazigh-rijk, dat sterk genoeg was om buitenlandse indringers te verduren. Massinissa besefte dat dit alleen mogelijk zou zijn als hij Carthago zou veroveren, de stad van zijn leermeesters. In 204 v. Christus was de tijd rijp. Hannibal Barkas versloeg de Romeinen in de ene en andere slagveld en de Romeinen schenen de oorlog te verliezen. Massinissa verbrak zijn contacten met de Carthagers en sloot een verbond met de Romeinen. Hij sloot een alliantie met de Romeinen.

Toen de immense Romeinse vloot landde in Noord-Afrika zette Massinissa zijn Numidische leger in tegen de Carthagers die onder leiding stonden van de Carthaagse generaal Hannibal Barkas. In 202 v. Christus werd de slag van Zamana uitgevochten. Romeinse legioenen vochten tegen de Imazirsche strijders en de Imazighen omsingelden en vochten tegen de Carthagers op de flanken. Na de overwinning werd Oost en West-Numidië herenigd tot een rijk. Massinissa werd beloond door de Romeinen voor zijn hulp en ontving veel hulp van Rome.

Vijftig jaar na het verlies herstelde Carthago zich en was uitgegroeid tot een handelsstad. Carthago zat onder het Romeise juk en moest belasting afdragen aan Rome. De herrijzenis van Carthago betekende genoeg aanleiding voor de Romeinen om Carthago de oorlog te verklaren, de derde Punische oorlog. De reden voor deze oorlog was dat Massinissa meer Carthaagse grond had veroverd dan de afspraak was. Deze oorlog betekende het einde van de Fenische heerschappij.

In 148 voor Christus stierf Massinissa op de gezegende leeftijd van 90 jaar. Hij werd begraven in Thiugga, het huidige Tunesië. Na zijn dood werd Numidië verdeeld in diverse koninkrijken, geregeerd door zijn zonen.

quote:

Munt van Massinissa.

quote:

Tombe van Massinissa, koning van Numidië, zijn laatste rustplaats, staat in Dougga, Tunesië.

quote:

Een hollywoodproductie, waar hoogstwaarschijnlijk Massinissa en de Numidische leger ook een rol in zal spelen.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2013 23:46 schreef chufi het volgende:

[..]

Dit dorp is naar een Moor vernoemd Aben Razin

quote:

18. Lusius Quietus. Een romeinse generaal, strateeg en politicus. Hij leefde van 70 tot 118 na Christus. Lusius Quietus was van Berberse afkomst, vermoedelijk uit het vroegere Mauretanië, niet te vergelijken met het huidige Mauretanië, want de grenzen lagen toen heel anders. Hij werkte onder keizer Domanitus en was legeraanvoerder van een cavalerie bestaande uit zijn landgenoten, die allemaal in Romeinse dienst waren. Hij viel later in ongenade, maar vanwege zijn strategische inzicht deed de keizer nogmaals een beroep op hem om mee te strijden in de Dacische oorlogen. Hier onderscheidde hij zich door zijn moed en lef. Op de zuil van Trajanus staat Lusius tot de dag van vandaag afgebeeld aan het hoofd van de Noord-Afrikaanse cavalerie-eenheid.

Tussen 113 en 115 trok Trajanus samen met Quietus ten strijde tegen de Parthen, en was een van de belangrijkste generaals onder Trajanus. Hij werd de rechterhand van Trajanus en die beschouwde hem als een mogelijke opvolger als legeraanvoerder.

Tevens braken er rond die tijd Joodse opstanden uit in de Joodse gemeenschappen. De Joden sloten zich aan bij anti-romeinse strijders. Quietus kreeg van Trajanus de opdracht om de Joodse opstand neer te slaan. Hij slaagde hierin, maar het slagveld was een groot bloedbad.

Quietus werd beloond voor zijn optreden door Trajanus. Hij werd in 117 benoemd als consul suffectus. Tevens werd hij aangesteld als legatus Augusti pro praetore van Judea. Een hoge rang in het leger. In Joods Rabbijnse bronnen wordt Quietus ook aangehaald vanwege zijn harde optreden tijdens de Joodse opstanden.

Toen Trajanus overleed en werd opgevolgd door Hadrianus, werd Quietus uit zijn ambt geheven. Hij keerde terug naar Noord-Afrika. Later bestonden er verdenkingen dat hij de macht wilde grijpen en dus in opstand wilde komen tegen Rome. Daarop riep de senaat hem op om terug te keren naar Rome. Hier werd hij in 118 samen met andere senatoren op last van hoogverraad geëxcuteerd.

quote:

Grafmonument die ooit was bedoeld voor de as van Trajanus. Tevens is het een triomfzuil om de overwinningen van Trajanus ten tijde van de Dacische oorlogen (huidige Roemenië) te herdenken. Lusius Quietus staat ook afgebeeld op dit monument.

quote:

Op zondag 10 februari 2013 01:31 schreef k_man het volgende:
Hier een interessante scene over Moors erfgoed op Sicilie.

True Romance - Sicilianos

quote:

19. Marcus Opellius Macrinus. Een Romeinse keizer van 11 april 217 tot 8 juni 218. Hij werd op 8 juni 218 gedood door troepen onder leiding van Elagabalus.

Deze Romeinse keizer was opgeleid tot jurist en was Berber en afkomstig uit de provincie Mauretanië. Hij zat bij de de Praetoriaanse garde, een speciale legereenheid van de Romeinen, totdat hij het vermoeden kreeg dat hij weleens de volgende slachtoffer kon worden van deze garde.

De Parthen ten tijde van koning Artabanus IV waren een probleem voor deze keizer, en hij deed pogingen om vrede met de Parthen te sluiten. Artabanus IV zag dit als zwakte en viel Macrinus aan. Macrinus werd verslagen en moest vrede sluiten, die pact was zeer nadelig voor deze keizer. Tevens sloot hij vrede met de Armeniërs en de Daciërs. Om het verhaal compleet te maken was zijn goede naam volledig verdwenen in Rome, omdat hij Rome een lange tijd niet had bezocht.

Julia Domna en Julia Maesa, de zuster van Domna, besloten om Macrinus te vermoorden. Op 16 mei 218 werd Maesa's kleinzoon Elagabalus, toen 14 jaar oud, tot keizer verheven. Op 8 juni kwam het bij Antiochië tot een veldslag tussen troepen van Elagabaul en de troepen die loyaal waren aan Macrinus. Elagabalus troepen wonnen deze veldslag. Macrinus vluchtte, maar werd kort daarna in Cappadocia geëxecuteerd. Zijn zoon, die kort daarvoor tot medekeizer was benoemd, werd kort daarna ook van het leven beroofd.

quote:

Munt van Macrinus.

quote:

Beeld van Macrinus

quote:

20. Augustinus van Hippo. Augustinus werd geboren in 354 in de Romeinse provincie Afrika, in het stadje Thagaste als zoon van Berbers ouders. Zijn ouders waren de raadsheer Patricius en Monica, een christelijke vrouw.

Zijn ouders hadden het financieel niet breed, maar deden hun best om hun zoon de best mogelijk opvoeding te geven die in die tijd mogelijk was. Augustinus ging naar het lager onderwijs en hoger onderwijs in Thagusta en Madaura. Zijn vader stierf op vroege leeftijd en zijn moeder Monica liet hem verder studeren met financiële hulp van anderen. In het jaar 375, Augustinus was 21 jaar, werd hij leraar in zijn geboorteplaats, een jaar later werd hij leraar retorica in Carthago. In 383 verhuisde van Hippo naar Rome, waar hij in 383 tot rector aan het hof van Milaan werd benoemd.

In 386 bekeerde hij zich tot het Christendom. In 387 werd hij door Ambrosius, de bisschop gedoopt. Daarna keerde hij terug naar zijn geboorteplaats en vernam tijdens zijn reis dat zijn moeder Monica was gestorven. Nadat Hippo zich een half jaar lang in Thagaste met zijn bijbelstudie heeft bezig gehouden, werd Augustinus in 391 tot bisschop benoemd en in 395 tot mede-biscchop. Dat gaf hem het recht tot opvolging van bisschop Hippo Regius. Van 396 tot zijn dood in 430 bleef Hippo bisschop in deze klooster en leidde hij een sober leven in zijn woning. Hippo stierf in 430 toen de Vandalen Hippo in namen. Volgens de overlevering motiveerde hij de bewoners om zich te verzetten tegen de Vandalen, vooral omdat de Vandalen een andere vorm van het Christendom aanhingen, namelijk de Ariaanse variant, en dat werd door Hippo als ketterij beschouwd.

In zijn jeugd leidde Hippo, tot verdriet van zijn moeder, een losbandig leven naar Christelijke maatstaven. Nadat Hippo kennis maakte met de Romeinse filosoof Cicero, ging hij zich in filosofie verdiepen op zoek naar de waarheid, en dan met name tot het godsbegrip in relatie tot het kwaad. Hippo meende deze waarheid te vinden in het Manicheïsme, dat was een oude religie in het oude Perzië, deze dualistische goed ging ervan uit dat naast god een afzonderlijke entiteit het kwaad bestond. Daarom kon God de Schepper niet als oorsprong van al het kwaad en zonde worden beschouwd, want goed en kwaad strijden als gelijkwaardige partijen tegen elkaar. Vanaf 376 was van Hippo tien jaar lid van de Manichieeërs. Ten invloede van de Griekse filosofie keerde hij zich van het Manicheïsme af. In het neoplatonisme, in deze aspect van filosofie worden heel eenvoudig en kort door de bocht, drie lagen onderscheiden. De 'Ene' is de eerste laag, de oorzaak van al het bestaande, de tweede laag is de intellect/geest, het niveau waarin zich ideeën bevinden en de derde laag is de (wereld)ziel en dat is de zichtbare wereld om ons heen. Bij Plotinus, een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het neoplatonisme vond hij antwoord op zijn vraag waar het kwaad vandaan kwam. Volgens Augustinus, was het kwaad een beroving van het goede; geen opzichzelfstaande entiteit, maar de verkeerdheid van de menselijke wil die zich van god hebben afgewend. Zijn bekering geschiedde niet op basis van rationele inzichten, maar kwam door een persoonlijke crisis.

In Milaan hoorde Augustinus een bisschop preken, dit raakte hem. Deze bisscop nam zijn bedenkingen ten opzichte van de Bijbel weg. Later werd Augustinus door het Christendom in het hart geraakt. Augustinus schreef over zijn bekering in zijn autobiografische Confessiones. Toen Augustinus 32 jaar was ging hij onder een vijgenboom liggen en praatte wanhopig tegen god, dit waren zijn woorden:

"... wel niet met deze woorden, met wel in deze geest: 'En gij, Heer, hoe lang nog? Hoe lang nog, Heer, zult gij steeds maar vertoornd zijn? Wees onze oude ongerechtigheden niet indachtig!' Want door die oude ongerechtigheden - dat merkte ik - werd ik vastgehouden. En ik stiet maar klaaglijke woorden uit: 'Hoe lang nog, hoe lang nog, dat "morgen" en weer "morgen"? Waarom niet meteen? Waarom niet op dit moment een eind aan mijn verfoeilijkheid? Dat zei ik maar en ik schreide maar in bittere vermorzeling van mijn hart.
En ineens, daar hoor ik een stem uit een naburig huis, een stem die zingende zei en steeds weer herhaalde, een stem als van een jongetje of van een meisje, ik weet het niet: "'Tolle, lege! Tolle lege!' ('Neem en lees!') En meteen veranderde mijn gezicht en begon ik ingespannen na te denken of kinderen bij een of ander spelletje iets van dien aard zingen; het wilde me niet te binnen schieten dat ik het ooit ergens had gehoord. Toen bedwong ik de heftige stroom van mijn tranen en stond op: de enige verklaring die ik kon geven was deze, dat ik van Godswege bevel kreeg om het boek te openen en de eerste passage waar mijn oog op viel te lezen." (Belijdenissen, 8, XII, 29)Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Augustinus_van_Hippo

Als priester en bisschop was Augustinus een gerenommeerde predikant. Zeshonderd predikken van hem bestaan nog tot op de dag van vandaag. Dat is op basis van een schatting maar 10% van al de predikken die hij heeft gehouden. Hij besteedde ook een belangrijk deel van zijn leven aan het bestrijden van andersdenkende stromingen, zoals het manicheïsme, donatisme en pelagianisme.

Schriften
Augustinus heeft veel geschreven. Op zijn naam staan predikken, traktaten, verhandelingen, brieven, bijbelcommentaren, dogmatische, filosofische en theologische teksten, een autografisch werk en een gedicht. Zijn Confessions wordt gezien als een vroege vorm van een autobiografie, waarin hij schreef over zijn relatie tot god en zijn verwekking tot zijn leeftijd (50 jaar). In zijn achtste boek beschrijft hij zijn bekeringsproces en over zijn tolle-lege scene (zie hierboven). Het boek eindigt hij met een uitgebreide beschrijving van het bijbelboek Genesis, waarin hij uitlegt hoe dit boek geïnterpreteerd kan worden. Dit boek maakt nog steeds veel indruk op haar lezers.

In 'De Citate Dei' verdedigt hij tegen geletterde heidenen het Christendom als het ware geloof en maakt hij zijn ideeën duidelijk over de sociale en maatschappelijke orde.

Tegen het einde van zijn leven las Augustinus al zijn werken door en in zijn boek 'Nalezingen' legt hij uit wat hij liever anders gezegd zou hebben. Augustinus schreef ook zes boeken over 'Muziek'.

In 2008 werden zes nieuwe preken van Augustinus ontdekt in Bibliotheca Amploniana, een onderdeel van het universiteitsbibliotheek in Erfurt, Duitsland.

Augustinus was een centrale figuur in het Christendom en de geschiedenis van het Westerse denken. Augustinus was zelf beïnvloed door vele (filosofische) stromingen: Plato, neoplatonisme, manicheïsme, academische scepticisme en Stoa. Later keerde hij tegen veel van deze stromingen, zijn klacht was dat hij nauwelijks werd beïnvloed door de Griekse christelijke denkers en zo zelf op zoek moest gaan naar oplossingen. Augustinus kon je een autodidact noemen. Iemand die zijn kennis op eigen houtje heeft verkregen.

Ook zijn invloedrijke werken over de menselijke wil, onderdeel van de ethiek hebben een belangrijke rol gespeeld. In de 18de en 19de eeuw zouden filosofen als Immanuel Kant, Arthur Schopenhauer en Friedrich Nietzsche dit thema nader uitwerken.

Ook verschillende theologen als Thomas van Aquino, Johannes Calvijn en Cornelius Jansenius, zijn heel sterk beïnvloed door de werken van Augustinus. De 16e eeuwse reformatie die door Maarten Luther, Johannes Calvijn en Huldrych Zwingli zijn begonnen, werden gevormd door Augustinus denkwijze.

Augustinus wordt vereerd door de Rooms-Katholieke kerk die zijn verjaardag vieren op 28 augustus en door de Oosters-Orthodoxe kerk die zijn feestdag viert op 15 juni. Augustinus is de beschermheilige van onder andere brouwers, theologen, drukkers, bisdommen en een aantal steden.

quote:

Oudste tekening van Augustinus, afkomstig uit de 6de eeuw.

quote:

Augustinus en zijn moeder Monica, door Ary Scheffer, uit de 15de eeuw.

quote:

Doping van Augustinus, door Benozzo Gozzoli, uit de 15de eeuw.

quote:

Augustinus door Benozzo Gozzoli, uit de 15de eeuw.

quote:

Augustinus door Peter Paul Rubens, een beroemde Vlaming, uit 1637.

quote:

Augustinus door Louis Comfort Tiffany, staat in het Lightner museum, Florida.

quote:

Op zondag 10 februari 2013 21:14 schreef TheMagnificent het volgende:
Goed topic, maar je haalt wel een aantal dingen door elkaar. Moren waren niet alleen Berbers, maar ook Arabieren en zwarte Afrikanen uit Noordwest-Afrika. Bovendien heeft de naam bij mijn weten slechts betrekking op bovengenoemde volkeren ten tijde van islamitisch Iberië en Noordwest-Afrika in de Middeleeuwen, dus de figuren van Berberse afkomst uit de Romeinse tijd kun je geen Moren noemen.

quote:

Op zondag 10 februari 2013 21:03 schreef chufi het volgende:
Lijkt wel een onderzoeks projectje,,,

quote:

21. Marcus Cornelius Fronto. Fronto werd geboren in Cirta, Numidia. Hij was een Romeins retoricus/advocaat en literair criticus. Zijn Berberse afkomst wordt volgens Edward Chaplin onderstreept door een opmerking in zijn brief, waarin hij zichzelf Libyer noemt en afstammeling van Nomadische Libyers. Anderen beweren dat deze opmerking schertsend was bedoeld door Fronto en dat hier niks uit geconcludeerd kan worden met betrekking tot zijn komaf. Tijdens de regering van Hadrianus kwam Fronto naar Rome. Hij werd benoemd quaestor en later praetor van Sicilië. Hij werd zelfs aangedragen als proconsul voor Azië, maar die eer weigerde hij met het oog op zijn gezondheid. Gedurende zijn leven genoot Fronto een groot eer als begenadigde redenaar, alleen zijn verre voorganger Marcus Tullius Cicero overtrof hem hierin volgens tijdgenoten. Zijn navolgers werden naar zijn naam 'Frontiani' genoemd. Tussen 139 en 145 was Fronto privéleraar van Marcus Aurelius, die later van 161 tot 180 zou regeren over het Romeinse rijk.

Filosofie had Fronto niks mee. In de literatuur ging zijn voorkeur uit naar Latijnse schrijvers voor de republiek. Hij beschouwde Ennius, Plautius en Sallustius als zijn voorbeelden. Door dat hij enkele schrijvers citeerde zijn deze werken van antieke schrijvers tot de dag van vandaag bewaard gebleven.

Behalve zijn redevoeringen, is helaas maar een klein deel van zijn correspondentie bewaard gebleven. Tevens berichtte zijn leerling Aulus Gellius in het boek XIX Nocte Atticae over Fronto's uitgebreide kennis van archaïsche Latijn en over zijn verdediging van het Latijns ten opzichte van het Grieks.

In 1815 werden in Biblioteca Ambrosiana in Milaan palmipsest, een manuscript, waarin brieven zaten van Fronto aan zijn keizerlijke leerlingen met antwoorden gevonden. Later vond Mai meer bladeren van dit manuscript in de Biblioteca Apostolica Vaticana. Mai was echter geen professioneel paleograaf, mensen die zich bezig houden met het bestuderen en ontcijferen van oude handschriften, geschiedstukken en archiefstukken, vandaar dat de tekst (vertaling) die hij verzorgde van slechte kwaliteit was, ook heeft hij door een chemiespul te gebruiken de tekst voor hem leesbaar gemaakt, maar voor latere onderzoekers onleesbaar gemaakt. Ook weigerde hij om anderen inzage te geven in het manuscript. Pas toen Mai in 1854 stierf, kon het manuscript door anderen worden ingezien. Dit resulteerde in de uitgave van de Nederlanders S.A. Saber, waarop de loeb-editie is gebaseerd, maar toch is dit werk niet helemaal betrouwbaar. De Oostenrijker Edmund Hauler heeft decennia lang gepubliceerd over het manuscript, maar was er niet in geslaagd voor zijn dood, in 1941, een nieuwe editie te publiceren. De Nederlander Michiel P.J van den Hout kwam in 1954 met een eerste serieuze editie, die gebaseerd was op Haulers gepubliceerde onderzoek. In 1988 publiceerde hij een tweede uitgave, de Teubner-editie, waarbij hij ook gebruik heeft gemaakt van Haulers ongepubliceerde aantekeningen. Weer 11 jaar later verscheen er een uitvoerig commentaar van zijn hand. Ondertussen is het manuscript ook in het Frans vertaald.

quote:

22. Lucius Apuleius Madaurensis. Madaurensis bracht zijn jeugd door in zijn thuisstad Madaurus, een Romeinse kolonie. Dit is dezelfde stad waar later Augustinus van Hippo zijn studie zou volgen. Madaurensis beschreef zich in zijn eerste Apologia als half Numidiër en half Gautuliër. Dat waren twee verschillende Berbervolken in de oudheid.

Toen zijn vader stierf, een provinciale magistraat, erfde hij een aardig deel van de fortuin die zijn vader achterliet. Lucius Apuleius Madaurensis trok naar Carthago en Athene om zich te bekwamen in diverse onderwerpen, zoals neoplatonisme (aspect van de filosofie). Vervolgens trok hij naar Rome om Latijnse retoriek te bestuderen. Hij werkte daar hoogstwaarschijnlijk ook als redenaar in rechtbanken, voordat hij terugkeerde naar Noord-Afrika. Tevens maakt hij rondreizen door Egypte en Klein-Azië. Ten tijd van die reizen verdiepte Madaurensis zich in filosofie, Oosterse mythologie en religie. Veel details zijn er niet bekend over zijn verdere leven, hoewel velen beweren dat ze biografische gegevens uit zijn werken kunnen halen.

Toen hij terugkeerde naar Noord-Afrika werd hij beschuldigd van het bedrijven van magie om het fortuin van een rijke weduwe te stelen. Lucius moest zich voor een rechtbank van magistraten, met aan de hoofd de preconsul, verdedigen. Zijn verdediging, het boek Apologia, is een hilarisch werk waarin hij zijn tegenstanders belachelijk maakt. Het is een van de grappigste werken uit de oudheid die overgeleverd zijn.

Daarnaast heeft Lucius meer werken op zijn naam staan:
- 'Metamorphoses', naast het gehavende 'Satyricon' van Gaius Petronius Arbiter, de enige Latijnse roman dat overgebleven is. Het is een fantasieverhaal over de avonturen van een zekere Lucius die met magie experimenteert en in een ezel verandert, maar zijn menselijke intelligentie behoudt. Ten tijde van zijn bestaan als ezel hoort en ziet hij veel dingen, totdat hij op een onverwachte wijze gered wordt. Tevens bevat het boek kortere verhalen, waarvan het langste 'Amor en psyche' is.
- De deo Socratis, een werk dat gaat over het bestaan en de aard van daimonion, de bemiddelaar tussen goden en mensen. Dit werk werd later heftig aangevallen door Augustinus van Hippo.
- Andere werken zijn 'Florida' en 'Plato en zijn leer'.

quote:

Apologia

quote:

Een boek van Madaurensius, in eigendom van de universiteit van Glasgow, Schotland.

quote:

Op zondag 10 februari 2013 23:53 schreef padlarf het volgende:

[..]

Ik vind het leuk om te zien

quote:

Op zondag 10 februari 2013 23:58 schreef chufi het volgende:
Ben je Moors? Jelle?

quote:

Op maandag 11 februari 2013 00:03 schreef chufi het volgende:

[..]

Dat verklaart het een en ander