Hello,
Laat ik even beginnen met te zeggen dat het niet makkelijk is om op internet een forum of draad te vinden die op een ernstige manier over deze geestestoestand te discussieren, zonder dat men op sites terecht komt waar men het over politiekers en hun schizofrene standpunten heeft of dat het weer over Kim de Gelder gaat en iedereen er een gedacht over heeft.
Ik heb mij dus speciaal hier geregistreerd omdat het hier blijkbaar al een tijdje aan de gang is en mensen hier hun gedachten neerpennen. En dat heb ik als zoon van een persoon met de diagnoze schizofrenie ook wel zeker nodig.
Ik ben thuis vele dingen. Rots in de branding, kok, beheerder, deurmat, psycholoog, bron van vergifiting, bron van rugpijnen, slachtoffer van samenzweringen, dief, enige toeverlaat, bemiddelaar, emotionele vuilbak, en ook wel zoon van: maar dat is vaak begraven onder de lawine van emotionele onstabiliteit die deel uit maakt van de relatie tussen mijn ouder.
Kortom ik zit in een storm die heel grillig en onverwacht van richting verandert en ik moet mij altijd in het midden ervan houden om niet meegesleept te worden in de constante stroom van losgeslagen associaties, vergiftigingswanen, achtervolginswanen en verhalen over de boze wereld van mijn moeder.
Zowat 60% van wat ze zegt en doet moet ik gewoon negeren want het gaat vaak over dingen die uitvergroot zijn, niet beäntwoorden aan de realiteit of heel erg vervormd.
Ironisch gezien is het net die sterke band die wij hebben die voorkomt dat het compleet los slaat en helemaal de mist in gaat, want dat geeft voor ons beiden een soort van fail safe mechanisme waardoor het niet enorm escaleert naar dramatische proporties, al gaat het er soms heel heftig aan toe zeker langs haar kant als ik weer eens zogezegd haar cigaretten gestolen heb, of weer glas schilfers heb in haar rug gedaan, of weer maar eens haar aansteker gestolen. Je moet gewoon weten wat je over je heen laat gaan en er letterlijk niet wakker van liggen dat er gewoon een kleine schmeagol in die ouder van je huist die soms overneemt.
Zelf ben ik ook slechtziende en ik heb zélf soms wel wat hulp nodig bijvoorbeeld bij het kuisen. Laat het nu ook nog zijn dat mijn moeder een absolute fobie heeft voor kuisvrouwen en dat alle zonden van de wereld aan de kuisvrouw toegedicht zijn.
Doordat het element “kuisvrouw” een soort catalysator is om extra gevoelens van achterdocht aan te zuigen, worden meer en meer emotionele redenen als het ware aangezogen om verdachtmakingen op een hoopje te gooien en dingen die totaal niet objectief of aan de orde zijn aan halen. Valse ogen, slechte lucht, al die esoterische elementen worden aangewend om de kuisvrouw te betichten van vuil spel of samenzwering, en daardoor wordt er om de maand naar de dienst gebeld voor een andere kuisvrouw maar naar de buitenwereld laat mijn moeder het dan uitschijnen dat ze niet grondig kuist. Ooit heeft ze eens een kuisvrouw weg gestuurd omdat ze zogenaamd te veel met mij aanpapte, de andere keer omdat ze overal glas in de onderbroeken steekt, een andere keer omdat er ondergoed gestolen wordt. Ik weet dat dit heel belachelijk overkomt maar hier is dit bittere ernst en een absoluut drama en zo wordt het ook behandeld naar het hysterische toe.
Tegelijk doet mijn moeder tegen de kuisvrouw zeer vriendelijk, ontfutselt telefoonnummers en gaat dan heel vrijgevig zijn en zelfs kleren weg geven, zich kwetsbaar opstellen en dan wordt er 's avonds naar dr man gebeld om te vragen waarom ze slechte lucht versprijdt. Die man weet natuurlijk helemaal van niets en daar komen dan weer spanningen van.
Waarom ik dit alls vertel ? Ik kan er niets anders mee! Zelfs in de instelling waar zij bezigheidstherapie volgt wordt op dit gedrag niet verder gewerkt. De medicatie lijkt slechter en sclechter te werken. Zij slaapt ook nooit erg goed en er is amper thuisbegeleiding.
"Gelukkig" is het zo dat het type schizofrenie dat mijn moeder heeft niet echt een agressieve soort is, het is eerder constante nood aan het vermijden van gevaar, het creëren van achterdocht scenario's. Er moeten altijd mensen in bescherming genomen worden, maar de dwangmatigheid en reactioneire houding van mijn moeder is gewoon emotioneel heel zwaar, temeer omdat ik sinds zij ouderdomspijnen heeft beginnen krijgen niet langer het voordeel van de twijfel geniet zoals dat vroeger was.
Ik wordt ook vaak beschuldigd van haar rugpijn, of enige pijn die zij heeft is altijd de schuld van een ander. Het is begonnen met dat zij d'r slaapkamer nu iedere dag sluit zodat niemand er binnen kan (ook niet het kuispersoneel). Het gedacht dat idereen haar via haar ondergoed, lakens en wasgoed pijn bezorgt is zo krachtig dat je gewoon niet tot haar kan doordringen om te zeggen hoe onredelijk dat wel is, en dat creëert een emotionele afstand thuis. Op dat moment praat ik er gewoon niet meer tegen.
Er lijkt aan de instelling waar ze gaat voor dagtherapie, geen gedragstherapeut verbonden te zijn die daar met ons op een rigoreuze manier aan wil werken, men lijkt geen onderliggende psychologie te kunnen vinden die dit gedrag veroorzaakt. Ik kan wel wat analyses gaan uitschrijven over waarom ik denk dat mijn moeder die hekel heeft aan kuisvrouwen maar daar zijn we nu niet veel mee. Ik vind het al moeilijk genoeg om hier open over te praten omdat ik hoop dat ik hier wat ervaringen kan delen met anderen.
Voor de rest is mijn moeder net heel kwetsbaar en moet ik er altijd op toe zien dat ze geen naiëve of impulsieve beslissingen neemt. Ik voel mij soms amper zoon, eerder een redder die aan de kust constant met een touw iemand van de emotionele verdrinking redt en dan af entoe een golf of een steen in mijn gezicht krijgt van de felle wind.