Ik kom hier even van me afschrijven. Heb het al kort in het babytopic gezet, maar ik vind het daar niet passend. Voor mensen met een zwak gestel: het is nogal een bloederig verhaal.
Zo'n 5, 5 week geleden ben ik bevallen van Rosalie. Direct na de bevalling kreeg ik een fluxus, wat in mijn geval inhield dat ik in 20/25 minuten tijd 3,2 liter bloed ben verloren. Het ok team en reanimatie team stonden al klaar, maar zijn gelukkig niet nodig geweest omdat het met medicijnen onder controle is gekregen.
Toch vond ik de ervaring heel heftig (zie topic bevallingsverhalen).
In de weken erna verloor ik tijdens het vloeien ook regelmatig stolsels. Formaat grote knikker over het algemeen. Ik heb er 1x de vk over gebeld omdat het toen een stolsel formaat banaan was en ik daar wel van schrok.
Eén van de dingen die ze vroeg was 'lig je in een plas met bloed?'. Dat was gelukkig niet zo en voor haar een reden om niet direct langs te komen. Het was gewoon een groter stolsel dan de andere, dat kon.
Na ongeveer 2 weken verloor ik geen stolsels meer. Een week later nog eentje, formaat grote knikker.
Ik vloei nog steeds, maar maak me daar geen zorgen om. Er staat 6 weken voor en bij eva heb ik dit ook 6,5 week gedaan.
Afgelopen zondagavond ga ik op tijd naar bed om wat bij te slapen. Uiteindelijk slaap ik om 22.00. Om middernacht komt mijn vriend naar boven met Rosalie.
Ik wordt er een beetje wakker van en denk 'gatver, waar lig ik nou in?' Het voelde warm en plakkerig en zat tot mijn onderrug.
Ik schrik ervan als ik besef dat het maar 1 ding kan zijn en sta in notime naast mijn bed om naar de wc te gaan. Bij de eerste stappen denk ik dat ik het voel lopen, maar op het toilet kom ik erachter dat het een groot stolsel is wat ik verloren ben. Formaat mango ongeveer. Er ligt nog een tweede stolsel formaat knikker naast.
Ik lag dus in een flinke plas met bloed wat in nog geen 2 uurtjes is ontstaan.
Ik voel me misselijk en licht in mijn hoofd en het duurt even voordat ik me weer oké voel. In de tussentijd heeft mijn vriend het bed afgehaald en geconcludeerd dat er een nieuw matras moet komen.
Ik bel de vk en zij adviseert me de hap te bellen.
Ik kan om 01.00 terecht (eva logeert bij opa en oma dus dat komt goed uit).
De arts voelt wat aan mijn buik, meet mijn bloeddruk en hoort mijn verhaal aan. Hij overlegt met de gynaecoloog.
Zij denkt dat dit een eerste menstruatie is die op gang is gekomen. Omdat mijn baarmoeder nog niet helemaal zijn oude formaat heeft, is er makkelijker kans op meer bloedverlies en stolsels.
Ik krijg primolut voorgeschreven. Een middel wat ik ken omdat ik het als puber gebruikte om mijn menstruatie uit te stellen als ik op vakantie ging. Ik was toen nog niet aan de pil.
Als het goed is moet ik na 3 dagen helemaal niet meer vloeien. Als de kuur na 10 dagen afgelopen is zou er binnen 3 dagen een normale menstruatie op gang moeten komen.
Verder moet ik op korte termijn een echo laten maken zodat ze zeker weten dat er geen placentaresten zijn achtergebleven.
Van de schrik bekomen gaan we naar huis.
Maar gisteravond merkte ik dat ik niet goed durfde te gaan slapen, bang voor herhaling. Dat is niet gebeurd, maar ik merkte gisteravond ineens dat het meer met me geeft gedaan op emotioneel vlak, dan ik in eerste instantie dacht.
Ik moet morgen voor de echo, maar heb inmiddels ook veel vragen.
Want als dit geen menstruatie is, werkt die primolut dan wel?
En als het wel een menstruatie is, blijft dat dan zo heftig? Heb geen zin in iedere maand angst/stress en een nieuw matras.
Een molton met matrasbeschermer ga ik vandaag nog halen, maar toch....ik vond dit niet normaal.
Daarbij denk ik steeds terug aan die eerste week waarbij mijn vk vroeg of ik in een plas met bloed lag. Schijnbaar toch heel belangrijk. Nu had ik dit wel en wordt er niet heel zwaar over gedacht.
Mede door de fluxus vind ik het allemaal behoorlijk eng. Ik hoop dat de gynaecoloog me hierin kan geruststellen. Mijn vragenlijstje gaat mee iig.
Sorry voor het lange verhaal maar ik wilde dit graag kwijt. Spoiler lukt helaas niet omdat ik mobiel zit nu.