Hallo mensen,
Ik ben bevriend met een jongen die een rare jeugd heeft gehad. Hij werd altijd gestraft op een kinderachtige manier. Dat gaf hij toe aan mij.
Tot hij 14 was moest hij altijd als straf in de hoek staan. Ook al is hij 12-13. Er werd zelf een schema gebruikt, vertrouwde hij me toe. Hij moest niet veel doen of hij moest al in de hoek staan.
Zijn ouders hadden een schema.
Op school moest hij altijd een 6 /10 of meer , Indien hij daar niet in slaagde moest hij in de hoek. Dat was met zijn blote knieën op de grond en zijn handen op zijn hoofd.
Per punt da hij lager haalde dan 6 moest hij 10 minuten in de hoek. Dat betekende dat hij een 0 op 10 haalde, hij in theorie 70 minuten in de hoek moest staan.
Ik vond het een bizzar verhaal, hoe kan een ouder een kind op zo'n manier straffen? Het kan zijn dat hij dat allemaal uit zijn duim zuigt om aandacht te krijgen maar hij was wel triest toen hij het vertelde.
Hij had toen hij 11 was een ruit kapot gemaakt door een voetbal en hij moest van zijn ouders we één uur in de hoek staan. Volgens mij is dat pure kindermishandeling. Maar toch heeft het zijn vruchten afgeworpen want hij is nu heel erg slim door de druk en door angst om niet gestraft te worden.
Ik moest het weten hoe dat voelde, 1 uur met je knieën op de grond en en met je handen op je hoofd. Dus jawel, ik deed het zelf gewoon om te weten hoe dat voelde. Na 40 minuten gaf ik het op want mijn knieën deden al verschrikkelijk pijn en me handen werden zwaar. 4 dagen later heb ik nog altijd pijnlijke knieën.
Dus mijn vraag is, wat denken jullie over de ouders van een vriend van me?
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo