De Amerikaanse nachtmerrie

(Even niet tussen quotes, lang verhaal, leest makkelijker)
Wel erg boeiend!
======================================================================


De Nederlander Edward Kleine (37) werkte in 2005 als monteur in de Verenigde Staten. Na een avond stappen klom hij achter het stuur van zijn auto om een collega thuis te brengen. Het zou de grootste fout van zijn leven worden. Kleine reed een 22-jarige voetganger aan, werd veroordeeld voor doodslag en kreeg een gevangenisstraf van dertig jaar.

De schier eindeloze Nick Davis Road loopt van oost naar west door het golvende boerenland van Limestone County, in de Tennessee-vallei in het noorden van de Amerikaanse staat Alabama. Ter hoogte van het gehucht Capshaw doemt een wachttoren op, omgeven door non-descripte laagbouw en veel hekwerk: Limestone Correctional Facility, de grootste gevangenis van Alabama.

Twee stenen muurtjes met daarop de naam van het instituut flankeren de lange oprit naar de ingang van deze maximum security prison. 'Drug dog in use!' waarschuwt een bord. 'Cars are subject to search!!' De bewapende cipiers met pet en zonnebril die alle bezoekers en auto's registreren, maken met hun houding alleen al duidelijk dat het Nederland van 'oom agent' ver weg is.

Edward Kleine weet er inmiddels alles van. ‘Ik heb bewakers met grof geweld niet noemenswaardige schermutselingen uit elkaar zien slaan.’

Als monteur werd Kleine door zijn Nederlandse werkgever, een verhuurder van grondverzetmaterieel, over de hele wereld uitgezonden. Kleine was verantwoordelijk voor het onderhoud van de bulldozers, kranen en dumptrucks die bij baggerprojecten werden gebruikt. De Drent had gewerkt op projecten in Texas, Florida en Mississippi toen hij begin 2005 naar de prachtige zandstranden van Alabama werd gestuurd. ‘Ik had een droombaan,’ zegt Kleine terugblikkend.

Aan dit zorgeloze bestaan kwam in de vroege ochtenduren van 18 mei 2005 abrupt een einde. Na een vermoeiende werkdag eindigde Kleine met een Amerikaanse collega in een lokale karaokebar. Ze dronken verschillende biertjes en een paar shots Jägermeister. Rond half twee ’s nachts vroeg de collega, Doug Dupre, of Kleine hem misschien een lift kon geven. Kleine woonde op een minuut rijden van de bar, maar wilde best even omrijden.

Na nog geen honderd meter op de doorgaande weg werden ze opgeschrikt door een klap op de motorkap. Kleine en Dupre stapten vijftig meter verderop uit om te zien wat ze hadden geraakt, maar zagen niets op de onverlichte weg achter hen en vertrokken weer. Een kwartier werden ze gearresteerd en kreeg Kleine te horen dat hij een voetganger heeft doodgereden.

Het slachtoffer, een 22-jarige Amerikaanse jongen, was door de botsing over de vangrail van een bruggetje geslingerd, wat de lege weg die Kleine waarnam verklaart.

‘Ik ging in eerste instantie uit van een hond, of een hert,’ vertelt Kleine bijna acht jaar later. Hij zit in een wit gevangenispak met zijn naam erop in de kantine van Limestone, waar hij twee keer per maand bezoek mag ontvangen. ‘Ik heb het slachtoffer gewoon nooit gezien. Ik zal wel afgeleid zijn, ik weet het echt niet meer. Het ging zo snel en het was erg donker.’

In augustus 2006 volgde een vijf dagen durende rechtszaak, waarin Dupre tegen zijn voormalige collega getuigde om zelf vervolging te ontlopen. Hij verdubbelde ten opzichte van zijn eerste verklaring het aantal biertjes dat Kleine had gedronken, beweerde dat hij 25 kilometer per uur te hard reed en verklaarde dat hij de stoep was opgereden.

Kleine werd schuldig bevonden aan doodslag en het verlaten van de plek van een ongeluk. Rechter Robert Wilters gaf hem daarvoor de maximale gevangenisstraf van dertig jaar.

‘Het Amerikaanse rechtssysteem nodigt uit tot liegen,’ vindt Kleine. ‘Het gaat nooit om de waarheid. Alleen maar over wie het mooiste verhaaltje kan vertellen.’ Volgens hem moet de voetganger, die uit dezelfde bar kwam, op de weg hebben gelopen. Een later uitgevoerde ongeluksreconstructie lijkt die bewering te ondersteunen.

Dat het tot een rechtszaak kwam, was uitzonderlijk. De meeste aanklachten in de V.S. worden afgehandeld met een plea bargain: schuldbekentenis in ruil voor strafvermindering. Maar Kleines advocaat Don Bolton had een uur voor de eerste zittingsdag een aanbod van vijftien jaar cel afgewezen – zonder overleg met zijn cliënt. Bolton ging ervan uit dat de aanklager het bewijs voor doodslag tijdens de rechtszaak nooit sluitend zou krijgen en zou, vertelt Kleine later, alleen akkoord zijn gegaan met een deal van vijf jaar.

Kleine benadrukt dat hetgeen hij heeft gedaan, straf verdient. Hij is immers met alcohol op achter het stuur gaan zitten en heeft daarmee een ander gezin beroofd van een zoon en broer. Maar vergelijkbare zaken in hetzelfde district zijn afgehandeld met celstraffen van vijf tot zeven jaar.

Kleine en zijn familie vermoeden dat heeft meegespeeld dat hij buitenlander is, iets wat de in Alabama werkzame Nederlands-Amerikaanse advocaat Pascal Bruijn (43) niet ondenkbaar lijkt. Bruijn volgde de zaak van een afstandje en verbaast zich er niet over dat Kleine de maximale straf heeft gekregen.

‘Rechter Wilters is gewoon een hele strenge man. Hij laat alles toe in rechtszaak en als de verdachte schuldig wordt bevonden, geeft hij altijd het maximale. Als advocaat weet je dat, dus kan je je cliënt goed voorbereiden: hoeveel risico wil je nemen?’

Laat Kleines advocaat Don Bolton nou net iemand zijn geweest die graag risico’s nam. ‘Bolton kan heel snel inschatten, incasseren en uitdelen,’ zegt Bruijn. ‘Een beetje als Lucky Luke. Maar hij bereidt niet echt goed voor, hij vertrouwt op zijn ervaring. Als het goed gaat, gaat het goed, maar als het fout gaat, gaat het heel erg fout. Het is bij hem echt alles of niets. Hij heeft gegokt en verloren.’

Kleines leven achter tralies heeft hem veranderd, zegt zijn familie. Hij kent geen emotie meer. Vooral zijn vierjarige verblijf in zijn vorige gevangenis, Draper Correctional Facility, is daar debet aan. Officieel bood deze gevangenis – een omgebouwde kazerne – ruimte aan zeshonderd man, maar met 1.200 gevangenen zat het oude, roestige complex meer dan vol. Volgens Kleine was Draper zo vies dat verschillende gevangenen, onder wie hijzelf, een tijdlang rondliepen met ‘derdewereldinfecties’.

Vechtpartijen waren aan de orde van de dag en om de haverklap ging de gevangenis bij onrust op lockdown. Voor de gevangenen betekent dit: op je buik op bed liggen, handen in de nek, benen gekruist en gezicht in het kussen. Soms uren achtereen, totdat de rust is wedergekeerd. Kleine heeft eens in een emmer naast zijn bed moeten plassen omdat hij het na zes uur lockdown niet langer kon volhouden.

Ook trok in Draper iedereen, tot in de wc’s aan toe, gescheiden op: blank, zwart en latino. Kleine: ‘Voordat ik opgesloten was, wilde ik mijzelf niet racistisch noemen. Maar na ruim zeven jaar ben ik wel van mening veranderd.’

‘Het enige waar zwarten hier aan denken is seks en geld. En omdat ze te stom zijn om iets te leren, proberen ze het zonder veel inspanning te verkrijgen, zoals via stelen, drugs en gokken. Ze deden het op straat, doen het hier en doen het straks weer op straat. Dat is het enige waar ze over praten.’ Later nuanceert hij zijn uitspraken een beetje. ‘Ik kan gewoon niet tegen domme mensen.’

Over de dertig jaar probeert Kleine zo min mogelijk na te denken. ‘Als je alleen maar denkt aan vrijheid en aan ontsnappen, of aan hoe erg het hier is, dan red je het niet.’

Medegevangen werpen hem regelmatig voor de voeten dat hij Amerika wel moet haten. Maar dat doet Kleine niet. ‘Ik had het hier prima naar mijn zin. Het is een mooi land met aardige mensen. Ik haat het dat ze me hier vasthouden en ik haat hoe de rechtszaak is verlopen.’

Een wellicht hoopgevende ontwikkeling is dat Kleines ouders en broer sinds kort contact hebben met de familie van het slachtoffer. Afgelopen oktober spraken ze voor het eerst in zeven jaar met de nabestaanden van de verongelukte jongeman. Een vergevingsgezinde familie van het slachtoffer is volgens advocaat Pascal Bruijn goud waard wanneer Kleine over twee jaar voor het Board of Pardons and Paroles moet verschijnen, de commissie voor voorwaardelijke invrijheidstelling.

Kleine en zijn familie durven na zeven jaar van bureaucratie, teleurstellingen en strenge Amerikaanse wetten nergens meer op te hopen. Voorlopig komt Kleine alleen in zijn dromen op vrije voeten.

‘Ik droom regelmatig dat ik weer thuis ben,’ zegt hij met een glimlach. ‘Heel realistisch.’

De auteur werkt voor uitgeverij Just Publishers aan een boek over de detentie van Edward Kleine.
http://www.dagelijksestan(...)erikaanse-gevangenis
======================================================================

Nu zal ik het drinken en rijden zeker niet goedkeuren. Dat was een verschrikkelijk ongeluk. Maar de straf die deze man gekregen heeft vind ik toch wel héél extreem voor een eenmalige domme actie. Zeker omdat er van opzet geen sprake is geweest. In Nederland was dit 2 jaar voorwaardelijke rijontzegging en vier weken schoffelen geweest (ook niet goed natuurlijk, vergelijk die zaak van die scooterboys die vluchtend voor de politie een man doodreden!)!

quote:

Op vrijdag 18 januari 2013 20:38 schreef Hetkapitaal het volgende:
Ja dit verhaal is mij goed bekend. Ik wist waar je het over had zodra ik de foto zag en voordat ik de OP las.

Ik heb talloze keer contact gehad met zijn broer Edwin via de site. Familie schijnt ook aardig getrolld te worden door allerlei debielen net als op Fok

Edward heeft al zijn middelen uitgeput zoals ik begrijp.... tenzij iets is veranderd in de laatste 4 maanden of zo...

Bizar verhaal hoor! Kan de Nederlandse regering niets voor hem doen? Voor drugscriminelen en terroristen doen ze altijd wel ontzettend hun best.

quote:

Op vrijdag 18 januari 2013 21:23 schreef Kapt-Ruigbaard het volgende:
Geen medelijden met drankrijders.
Zeker niet als ze iemand doodrijden.

Dat het rechtssysteem in Amerika krom in elkaar zit. Klopt.
Was allang bekend. Moeten wij dat nu opmerkelijk vinden omdat het nu een Nederlander betreft?

Het punt is niet dat iemand die met drank op iemand doodrijdt geen ernstig vergrijp heeft gepleegd of niet gestraft zou moeten worden. Het gaat met name om de strafmaat. Deze man heeft geen criminele achtergrond of zo. Hij heeft alleen één keer iets heel erg doms gedaan, met catastrofale gevolgen.
Vergelijk dit met die jongens die vluchtend voor de politie op hun scooter een man doodreden. Die kregen vrijspraak. Of menig moordenaar (ook in de VS), die er met minder vanaf komt. De verhouding is helemaal zoek, en dat maakt het onrechtvaardig.