Dag Pa (II)

Na het bericht zondag, wordt er vanalles in gang gezet. Het is een molen waar je instapt en waar ik gister pas (zeer duizelig) uit ben gerold.

Een week met z'n allen op elkaars lip zitten. Simone, haar drie kinderen (waarvan twee met aanhang), mijn broer en zijn vrouw en m'n vaders beste maat.. tot en met donderdagavond hebben we toch minimaal 10 uur per dag met elkaar doorgebracht en dat allemaal zonder enige irritatie!

Wat een bloemen heeft Pa gekregen! En wat een kaarten zijn er gekomen (en komen er nog steeds)

Dinsdag en woensdagmiddag hadden we thuis gelegenheid tot afscheid nemen voor degenen die dat wilden. Een heel apart idee, doodvermoeiend, heel erg zwaar, maar het heeft toch wel wat. Herrinneringen ophalen, 300 keer hetzelfde verhaal vertellen, liters koffie drinken...

Woensdag de avondwake. Had Pa al jaren zoiets van 'stop mij maar weg en laat me dan maar in een oven'.. De laatste paar weken was dat toch wel veranderd en wilde hij een 'echt' afscheid. Een afscheid zoals kerkelijk en regionaal gebruikelijk is. Hiervoor moest hij dus weg uit huis. De uitvaartondernemer kwam met een kist. En daar werd Pa in gelegd. Vreselijk vond ik 't dat ie uit z'n bed moest.
De avondwake werd 'ons' afscheid. Pa werd binnengedragen door 'zijn' 6 mannen. Jeroen, m'n broer Rene, z'n beste maat, z'n 'stiefzoon', z'n 'stiefschoonzoon' en z'n broer. Heel indrukwekkend.
M'n broer heeft een gedicht opgelezen en Our Farewell van Within Temptation laten horen, z'n vriendin een mooi toespraakje, z'n broer een toespraakje, de zoon van z'n vriendin een gedichtje...
En ik ook. Tot dinsdagavond had ik geen idee wat ik wilde zeggen. Ik wist alleen wel dat ik IETS wilde zeggen. En Dad van K's Choice wilde laten horen. Dat nummer heeft al zolang iets voor mij.. Dat staat al jaren zo direct verbonden met m'n vader.. Dinsdagavond kwam ik in een ander topic een tekst van Karin Bloemen tegen (gepost door Sanshine) .. en dat was 't! Ik heb de tekst een beetje aangepast en alleen de laatste alinea gebruikt.
Heel ontroerend allemaal en ik was blij dat ik een berg zakdoekjes bij me had en dat Swets naast me zat!
Na afloop minimaal een paar honderd handen geschud. De helft kende ik niet, maar ook mensen waar je een heel 'warm' gevoel bij krijgt dat ze er toch zijn.

Als alle overige mensen uit de kerk zijn, wordt 't tijd om echt afscheid te nemen. Dit is de laatste keer dat de kist open is.

Als we terugkomen is 't huis maar leeg. Z'n bed is ondertussen opgeruimd door de begrafenisondernemer en we hebben maar snel alles spullen maar weer op z'n plek gezet. Een heel raar gezicht. Er mist iets in huis. We nemen nog maar een borrel met z'n allen.

Donderdag. De crematie. De uitvaartmis in de kerk lijkt veel op de avondwake. Alleen had ik 't vandaag toch wel slechter dan gister.
Toen de mannen de kist de kerk uit droegen wist ik niet meer waar ik 't zoeken moest. Ik werd geacht achter de kist aan te lopen naar buiten. Steunend op m'n schoonzus liep ik naar buiten. Dikke tranen. Het werd zo definitief. Zo'n raar idee dat ie nu naar 't crematorium moest. Dat wilde ik nog helemaal niet! Gelukkig brak m'n kleine nichtje van 6 mijn verdriet een beetje door me aan te stoten en een zakdoekje te geven.. Ze had 't zo met me te doen..
In 't crematorium werd Pa uitgeleide gedaan door jachthoornblazers. De klanken waren voor mij zo herkenbaar en ik wist zo goed wat 't betekende. Op dat moment kon ik dus niet meer anders dan me helemaal laten gaan. Als een klein kind stond ik te huilen en begroef me in de schoudervulling van Swets z'n colbert tijdens 't zakken van de kist.
En daarna weer zoveel handen schudden..
Toch geeft 't wel een goed gevoel om te weten dat mensen met je meeleven en er zelf ook verdriet van hebben. Je merkt dat je niet alleen staat.

En dan naar huis. Donderdagavond was ik zo moe dat ik gewoon goed geslapen heb. Vrijdag zit je dan thuis. Swets moest heel even naar kantoor.
Ik had zo graag Pa ff willen bellen met hoe alles gegaan was. Wie zich hoe gedragen had enzo. Hij had er zelf ook zo nieuwsgierig naar geweest.
En ik vrees dat zulke momenten wel vaker zullen voorkomen.

Ik weet dat 't beter is. Maar ik mis 'm heel erg.
Het verdriet dat ik heb wordt een beetje overmeesterd door 't gevoel dat hij nu geen pijn meer heeft. Maar 't gemis zorgt voor net zoveel onrust.
Niet meer bij elk telefoontje in paniek opspringen. Niet vier keer in de week 150 km heen en 150 km terug om ff bij Pa te kijken.. Een weekend van twee dagen hebben om zelf in te vullen..

Vandaag als afleiding naar Blijdorp geweest. Dat was lekker om even m'n gedachten bij wat anders te hebben. Al had ik 'm zo graag vanavond even gebeld met hoe 't was.
Z'n vriendin belde. Ze mist ons. Ze mist Pa.. en ze heeft 't zelfde lege gevoel als wij.

't voelt onwerkelijk. Maar 't besef is er wel degelijk.

Het is raar.

Dag Pa.
Niet weglopen.
Geen gekke dingen doen.

Vandaag had onze bruiloft moeten zijn. De dag waar we met z'n allen naar uit keken, waar we plannen voor maakten.
Helaas liep alles anders zoals we nu weten..
Vandaag was inderdaad te ver voor je.. De dokter had gelijk.
Toch heb ik geen moment spijt van hoe we 't nu gedaan hebben. Trouwen in Hoorn, zodat je er toch zoveel mogelijk bij kon zijn. Jouw handtekening op onze trouwakte.

Rene en ik zijn in je huis bezig geweest. Jolanda en Simone hebben schoongemaakt. Rene de buitenboel een beetje opgeknapt.. We verwachtten dat je elk moment binnen kon stappen.. Alsof er niets aan de hand was. Wel even slikken toen ik spullen mee ging nemen. Mijn kinderspullen.. 't dure servies uit de kast heb ik iemand zielsgelukkig mee gemaakt.. Dat is goed terecht gekomen

Er zijn zoveel momenten dat ik je even zou willen bellen. Even vertellen wat er gebeurt.. Even je stem horen, je goede raad aanhoren om vervolgens naast me neer te leggen en er een paar maanden later weer aan te denken.
Er zijn ook zoveel dingen waar je van geweten zou willen hebben. Je was zo nieuwsgierig naar hoe mensen zich zouden gan gedragen als je er niet meer was. Ik zou 't je zo graag willen vertellen..

Ik ben nu twee weken weer aan 't werk. Gelukkig zijn mijn collega's erg lief voor me. Ze zeggen niets als ik om drie uur naar huis ga.. of als ik een ochtend niets gedaan heb behalve voor me uit staren..
Sja, 't verdriet wordt minder.. (al blijft 't op de achtergrond aanwezig) 't Gemis blijft.. en op sommige momenten heftiger dan ooit tevoren .. (slijt dat ooit nog?)

En ja, Marieke is blij met haar 'nieuwe grote zus'

Pap, ik hoop dat ik alles nu doe zoals jij van te voren had bedacht.. ik wil je niet teleurstellen..

alleen.. af en toe.. ik ben ook maar je kleine meid..
Ik zou zo graag van je willen horen of ik goed doe..

Ik had gehoopt dat t verdriet en de emotionele spanning minder zouden worden. Niets is minder waar. Sinds de verjaardag van Pa (half februari) is het alleen maar weer erger geworden.
Dan het huis dat leeg moest. Het is verkocht aan een jong stel, dat betekent dat alles eruit moest.
En ja, je tovert maar weer een lach op je gezicht, maar vrolijk ben ik niet.
Mijn drie keer slikken, een keer goed ademhalen en gewoon doorlopen gaat niet meer op. Ik kom mezelf tegen.

De buitenwereld denkt dat je na een maand of twee wel overal overheen moet zijn. Je baas gaat dan weer prestaties verwachten. En ondertussen teer je steeds verder in.
Ik wil zelf weer beter worden! Ik wil weer ongedwongen vrolijk en happy zijn. En dan ook echt van binnen en niet alleen dat flinterdunne maskertje. Maar elke keer dat mijn baas weer iets heeft (en dat zijn nogal wat dingen de afgelopen tijd, dingen door mijn schuld maar ook beslissingen over mij die zomaar zijn genomen zonder mij in te lichten), ga ik me daar weer zorgen over maken.
Leuk zon cirkeltje

Alles schuif ik voor me uit. Er staat nog een doos met spullen die ik niet weg kon gooien van pa. Dat moet ik toch ook eens opruimen? En ondertussen moet je weer bellen met de bank, de verzekering, de makelaar en de notaris.. Het valt nog niet af te sluiten.

Mensen zien niet aan me dat t niet goed gaat. Je doet zo hard je best om in de vaart der volkeren mee te gaan. Maar af en toe gaat t niet. Dan moet ik even om mezelf denken en een paar stappen terug doen. Ik ben niet door een diep dal gegaan, bij mij is het meer een glooiend heuvellandschap.

Achteraf gezien had ik vorig jaar misschien niet zo snel aan het werk moeten gaan, maar toen meer om mezelf moeten denken. Maar toen dacht ik ze hebben meer aan me als ik aanwezig ben en probeer wat te doen, dan dat ik thuis zit. Gaat niet helemaal op dus helaas. Ik had misschien toen langer thuis moeten blijven om alles op een rijtje te krijgen.
Ik weet t niet.
Ik weet wel dat ik t zat ben.

Ik zal blij zijn als alles achter de rug is. Te beginnen met de overdracht van het huis. Misschien dat ik dan wat rust krijg. Dat mijn emotie dan de ruimte krijgt om alles te verwerken. Tot nu toe heb ik steeds over alles rationeel moeten nadenken. Heb steeds mijn gevoel naar de achtergrond moeten verschuiven omdat er geen tijd voor was, omdat er van alles geregeld moest worden..

We beginnen morgen maar eens om met PZ hier te praten. En dan zien we wel weer verder.

Het is een beetje een onsamenhangend, warrig verhaal geworden.. maar zo voel ik me ook wel een beetje. Maar ik moest gewoon ff mijn verhaal weer kwijt.

Papas kleine grote meid.

_{en ik heb geen zin om de rare tekens uit Word eruit te vissen nu.. misschien later}