Ik post dit in een eigen topic omdat ik geen idee heb waar het exact thuishoort.
Mensen die me kennen zullen weten dat ik altijd op zoek ben geweest naar een vriendinnetje.
Iets meer dan een jaar geleden leerde ik via internet een meisje kennen. We raakten in gesprek over mijn problemen, ze luisterde naar me, ik begon haar te vertrouwen. Als snel groeide dat uit tot veel meer. We zagen elkaar af en toe, waren superveel met elkaar aan het kletsen op whatsapp. We spraken ook over leuke dingen.
Na een tijdje begonnen we soms te flirten en voordat ik het wist leidde dat ineens tot een zoen. Het leek er even een maandje of 2 op dat het echt serieus zou worden, maar ineens was het weer over. Zo lang het duurde was het prachtig; het verliefd op elkaar zijn, elkaars blije verliefde gezicht zien. Maar het heeft helaas niet zo lang mogen duren.
Ze had besloten dat het niet ging werken en ik was blij dat we in elk geval redelijk goed uit elkaar gingen. We konden in elk geval vrienden blijven.
Het whatsapp-contact bleef heel intensief en we hebben elkaar ook nog gezien. Ik ben blij dat we vrienden kunnen zijn en dat contact maakt mijn vrij lege leventje veel leuker dan het was.
Op een gegeven moment werd ze verliefd op een andere jongen, zo'n 2 maanden geleden ontstond daar een relatie uit. Sindsdien heeft ze nauwelijks tijd en aandacht meer voor mij en als we praten gaat het over hem.
Aan de ene kant ben ik oprecht blij voor haar. Ik wil graag dat ze blij en gelukkig is en hij maakt haar overduidelijk heel erg gelukkig.
De andere kant is dat ik toch wel jaloers ben. Wat verliefdheid betreft ben ik wel over haar heen, ik heb sinds een tijdje ook een oogje op een ander meisje, maar gevoelsmatig voel ik me toch jaloers.
Ik wil echt blij zijn en ben ook oprecht blij dat zij gelukkig is, maar waar laat het mij? Ik ben duidelijk overbodig. Mijn leven is een stuk leger en ik mis het contact.
Ik vergelijk mezelf steeds met hem als ik dingen van haar hoor. Ik denk steeds "dat wat hij nu doet had ik haar niet kunnen bieden". Wat dat betreft ben ik ook wel blij dat ze voor iemand anders gevallen is, want ik had haar zoveel wat ze nu krijgt niet kunnen geven. Ik maak me zorgen dat ik dat bij een ander meisje ook niet ga kunnen.
Elk jaar haat ik valentijnsdag, mijn verjaardag, kerst en oud&nieuw. Ik voel me dan eenzaam, verlang naar een vriendinnetje. Als het goed was gegaan, was dit mijn eerste kerst met een vriendin geweest, mijn eerste oud&nieuw met een vriendin en straks de eerste valentijnsdag en verjaardag met vriendin. Ik vraag me steeds af 'wat als?' en als ze vertelt over hoe ze die dagen heeft doorgebracht met hem geeft me dat het gevoel dat ik dat had willen hebben en dat die momenten me nu ontnomen zijn. Het jaar had zo perfect kunnen eindigen en 2013 had zo perfect kunnen beginnen en dat is niet gebeurd.
Het voelt voor mij alsof 2012 een enorme achtbaan is geweest. Ik had niets en was ongelukkig, toen had ik een vriend, ik werd vreselijk verliefd, ze wees me aanvankelijk af, ik was verdrietig, ze werd uiteindelijk toch ook verliefd, het werd toch wat, ze was heel even mijn vriendinnetje, het ging weer stuk, ik was verdrietig, we bleven vrienden, ze kreeg een vriendje en nu ben ik veel van wat ik had weer kwijt. We zijn nog wel vriendin, maar ze heeft niet eens meer de aandacht voor me die ze in het begin had en ze heeft het druk. Het voelt voor mij alsof ik in een jaar tijd alles kreeg waar ik altijd van droomde en het toen weer allemaal van me afgepakt werd.
Nu weet ik hoe een leven met hele hechte vriendschap voelt, hoe veel aandacht voelt, hoe liefde voelt, hoe knuffels voelen en nu ben ik het weer kwijt.
Ik heb niet echt een vraag, maar ik wilde dit vooral even van me afschrijven. Ik kan dit nergens kwijt, zij heeft het druk en verder heb ik niet echt iemand waarmee ik over dit soort dingen praat. Ik hoop denk ik dat mensen het herkennen en tips zijn natuurlijk wel altijd welkom.
Ik hoop dat 2013 een beter jaar voor me wordt, maar mijn hoop heeft een flinke knak gehad.