LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dat vond een vrouw ook een keer, toen ik vroeg of ze haar man op de kinderen liet passen nu ze zelf carnaval aan het vieren was. Maar hé, als ons buurmeisje van 11 op de kinderen kan passen, dan kan een man het toch ook?quote:Op zondag 3 februari 2013 01:02 schreef DO2 het volgende:
Ik vind de term oppassen toch ietwat onbetamelijk wanneer het je eigen kroost betreft, hoor, LX.
The End Times are wild
En wat mij opvalt: er wordt een week niet in dit topic gepost. Één postje en het gaat toch weer leven. Zitten mensen dan hele dagen dit topic te F5'en?
The End Times are wild
Ja.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Je kunt ook gewoon een PM sturen naar mij, Sigme. Dan krijg je altijd antwoord!quote:
Op
The End Times are wild
Dat is wel zo, maar ik vind publiek babbelen leuker.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Nu moet ik een toespraak op een begrafenis houden en dat is ook minder eenvoudig dan het lijkt. Het valt me altijd op dat ongeschoolden en kinderen dit nog het beste kunnen, maar die komen zelden aan het woord.
Vorig jaar had ik nog een begrafenis waar een oom van me aan het woord. Die roemde de flexibele instelling van de overledene en haar sociale vaardigheden. Met die letterlijke bewoordingen. Hij werkt als bedrijfsleider. Daarna mocht een kleinkind wat zeggen. Die vertelde dat hij het jammer vond dat hij nu na school niet meer bij oma thee kon komen drinken en een spelletje kon spelen. Want ze was dood. Dat vond ik mooi gezegd en nog waar ook.
Een aalmoezenier heb ik ook nog wel mooie woorden horen zeggen bij de afscheidsdienst van een gesneuvelde soldaat, maar die man heeft daarvoor geleerd natuurlijk.
De kunst is gewoon recht vanuit het hart iets zeggen, maar dat is veel moeilijker dan het lijkt.
Vorig jaar had ik nog een begrafenis waar een oom van me aan het woord. Die roemde de flexibele instelling van de overledene en haar sociale vaardigheden. Met die letterlijke bewoordingen. Hij werkt als bedrijfsleider. Daarna mocht een kleinkind wat zeggen. Die vertelde dat hij het jammer vond dat hij nu na school niet meer bij oma thee kon komen drinken en een spelletje kon spelen. Want ze was dood. Dat vond ik mooi gezegd en nog waar ook.
Een aalmoezenier heb ik ook nog wel mooie woorden horen zeggen bij de afscheidsdienst van een gesneuvelde soldaat, maar die man heeft daarvoor geleerd natuurlijk.
De kunst is gewoon recht vanuit het hart iets zeggen, maar dat is veel moeilijker dan het lijkt.
The End Times are wild
Ja, dat lijkt me geenszins een gemakkelijke opgaaf, LX.
Je moet je ten overstaan van vele anderen toch ook kwetsbaar durven opstellen.
Geen idee of ik het zou kunnen.
Succes ermee, in ieder geval.
Je moet je ten overstaan van vele anderen toch ook kwetsbaar durven opstellen.
Geen idee of ik het zou kunnen.
Succes ermee, in ieder geval.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Oh, ik heb dat al vaker gedaan, het zal vast lukken. Alleen vind ik dus dat kinderen en zo het altijd zo goed kunnen. Puur omdat ze gewoon rechtstreeks zeggen wat ze voelen. Net als Andre Hazes, dat vind ik ook mooier dan blof.quote:Op zondag 3 februari 2013 22:26 schreef DO2 het volgende:
Ja, dat lijkt me geenszins een gemakkelijke opgaaf, LX.
Je moet je ten overstaan van vele anderen toch ook kwetsbaar durven opstellen.
Geen idee of ik het zou kunnen.
Succes ermee, in ieder geval.
The End Times are wild
Ja, volledig mee eens. Wat recht uit het hart komt is altijd mooi, ook al is het nog zo lelijk.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Zalig zijn de armen van geest.quote:
Ja, volledig mee eens. Wat recht uit het hart komt is altijd mooi, ook al is het nog zo lelijk.
Ergens gaat het mis, met al te veel opleiding en studie, waardoor mensen die gave verliezen. Was het niet Picasso die zei: "Ik heb 35 moeten werken om weer te leren tekenen zoals ik kon toen ik kind was"? Dat bedoel ik eigenlijk. Gewoon vanuit die onbevangenheid.
Ik zie dat ook met tekenen. Mijn dochtertje kan nog steeds echt heel mooi tekenen. Let niet op proporties of kleuren maar toch is het geheel mooi. Nu gaat ze steeds vaker cliché-matig tekenen, je weet wel, zoals je een clowntje hoort te tekenen, of een bloem. Niks aan. Ik probeer haar dat onbevangene vast te laten houden. Op school wordt dat er uit geslagen.
The End Times are wild
Ja, creativiteit is spontaniteit. Kindertekeningen kunnen zeer inspirerend werken. Kijk er zelf ook graag naar.
Ik kan persoonlijk niet zoveel met technische werken. Daar zit weinig bezieling of leven in.
Je gewoon laten gaan... Intuitief te werk gaan.
Maar dat is inderdaad veel moeilijker dan het lijkt.
Ik kan persoonlijk niet zoveel met technische werken. Daar zit weinig bezieling of leven in.
Je gewoon laten gaan... Intuitief te werk gaan.
Maar dat is inderdaad veel moeilijker dan het lijkt.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Ik weet wel zeker dat dat precies de reden is waarom ik zoveel drink; om weer met die onbevangenheid in aanraking te komen.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Op 
School betekent oorspronkelijk dan ook 'vrije tijd'. In het 'niets doen' onstonden de meest creatieve ideeën, zo dachten de grieken. Ervaring leert ook dat extreme verveling, lethargie, ook een enorme bron kan zijn.
Op haar leeftijd? 
Zou ze wellicht gaan trouwen?
[ Bericht 63% gewijzigd door #ANONIEM op 04-02-2013 18:30:05 ]
Zou ze wellicht gaan trouwen?
[ Bericht 63% gewijzigd door #ANONIEM op 04-02-2013 18:30:05 ]
Zelf kwam ik er 6 jaar geleden tot mijn verbazing achter dat een huwelijkse staat geen voorwaarde was voor een ontvangenis.quote:Op maandag 4 februari 2013 18:28 schreef k_man het volgende:
Op haar leeftijd?
Zou ze wellicht gaan trouwen?
The End Times are wild
Ik bedoel het één niet in verband met het ander. Ik vroeg me af of de felicitaties niet voor een huwelijk zijn, in plaats van een zwangerschap.
Vanmiddag vroeg mijn dochtertje in verband met een sterfgeval hoeveel ooms ze eigenlijk had. Daar kon ik niet 1, 2, 3 antwoord op geven, daar moest ik eerst pen en papier bij pakken.
Na een kwartiertje kon ik haar antwoord geven: ze had nog 34 levende ooms en 37 tantes, van alle kanten van de familie. Dat antwoord stemde haar tevreden.
Vroeger was mijn beeld van familie een uit zijn voegen barstende woonkamer en keuken, vol ooms en tantes, nooit allemaal aanwezig. Mijn vader komt uit een gezin van 9, mijn moeder uit een gezin van 10. Inclusief aanhang waren dat dus 37 ooms en tantes. Op één na waren ze allemaal getrouwd. Als mijn oma een feest gaf dan was het nog veel drukker, want dan kwamen alle neefjes en nichtjes ook nog mee, dan waren we met een man of 50. Dat was mijn beeld van familie.
Soms kwam ik bij iemand op een feestje. Dan stelde hij mij voor aan zijn 'familie', en dat was dan één oom die een glaasje vodka-jus dronk. Dat vond ik altijd bizar, voor mij stond familie gelijk aan een hele grote groep mensen waar altijd tumult was en iets te doen.
Later werd het alleen maar meer. Al die neefjes en nichtjes kregen verkering, trouwden en kregen kinderen. Mijn oma bleef stug doorleven en op haar 94-ste had ze denk ik zo'n 55 kleinkinderen (inclusief aangetrouwd dus) en al zeker zo'n 35 achterkleinkinderen. Ieder jaar gaf ze feest en dan moest iets van de grootte van een Van der Valk hotel worden gehuurd om bijeen te komen. Dan hebben we het dus over meer dan 100 personen. En dat was dus alleen maar van de kant van mijn moeder. Mijn oma kende nog ieder achterkleinkind bij naam en bemoeide zich ook zeer actief met het wel en wee van iedereen.
Vanaf mijn vaders kant, vanaf de kant van de moeder van mijn vriendin en de kant van de vader van mijn vriendin was het min of meer hetzelfde verhaal. Dan hebben we het dus over een mannetje of vierhonderd. In het leger noemen we dat een batallion. Al die nichtjes kregen ook nog eens kinderen in min of meer hetzelfde tijdsvak. Postbodes liepen af en aan met geboortekaartjes, soms hadden we er gewoon 6 per maand.
Ondertussen heeft alles wat wij familie noemen zich niet alleen over Brabant verspreid, in ieder dorp kunnen we terecht, maar ook over de rest van de wereld. Amerika, Canada, Duitsland, België, Oman, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Spanje en zelfs in Afrika. Gepensioneerde ooms hebben een dagtaak aan het bijhouden van de burgerlijke staat en verblijfplaats van eenieder in excell. Dat mailen ze dan rond.
Kijk, dat is dus familie. Dat is nog eens andere koek dan een oom die sip in zijn Vodka-Jus zit te staren.
Na een kwartiertje kon ik haar antwoord geven: ze had nog 34 levende ooms en 37 tantes, van alle kanten van de familie. Dat antwoord stemde haar tevreden.
Vroeger was mijn beeld van familie een uit zijn voegen barstende woonkamer en keuken, vol ooms en tantes, nooit allemaal aanwezig. Mijn vader komt uit een gezin van 9, mijn moeder uit een gezin van 10. Inclusief aanhang waren dat dus 37 ooms en tantes. Op één na waren ze allemaal getrouwd. Als mijn oma een feest gaf dan was het nog veel drukker, want dan kwamen alle neefjes en nichtjes ook nog mee, dan waren we met een man of 50. Dat was mijn beeld van familie.
Soms kwam ik bij iemand op een feestje. Dan stelde hij mij voor aan zijn 'familie', en dat was dan één oom die een glaasje vodka-jus dronk. Dat vond ik altijd bizar, voor mij stond familie gelijk aan een hele grote groep mensen waar altijd tumult was en iets te doen.
Later werd het alleen maar meer. Al die neefjes en nichtjes kregen verkering, trouwden en kregen kinderen. Mijn oma bleef stug doorleven en op haar 94-ste had ze denk ik zo'n 55 kleinkinderen (inclusief aangetrouwd dus) en al zeker zo'n 35 achterkleinkinderen. Ieder jaar gaf ze feest en dan moest iets van de grootte van een Van der Valk hotel worden gehuurd om bijeen te komen. Dan hebben we het dus over meer dan 100 personen. En dat was dus alleen maar van de kant van mijn moeder. Mijn oma kende nog ieder achterkleinkind bij naam en bemoeide zich ook zeer actief met het wel en wee van iedereen.
Vanaf mijn vaders kant, vanaf de kant van de moeder van mijn vriendin en de kant van de vader van mijn vriendin was het min of meer hetzelfde verhaal. Dan hebben we het dus over een mannetje of vierhonderd. In het leger noemen we dat een batallion. Al die nichtjes kregen ook nog eens kinderen in min of meer hetzelfde tijdsvak. Postbodes liepen af en aan met geboortekaartjes, soms hadden we er gewoon 6 per maand.
Ondertussen heeft alles wat wij familie noemen zich niet alleen over Brabant verspreid, in ieder dorp kunnen we terecht, maar ook over de rest van de wereld. Amerika, Canada, Duitsland, België, Oman, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland, Australië, Spanje en zelfs in Afrika. Gepensioneerde ooms hebben een dagtaak aan het bijhouden van de burgerlijke staat en verblijfplaats van eenieder in excell. Dat mailen ze dan rond.
Kijk, dat is dus familie. Dat is nog eens andere koek dan een oom die sip in zijn Vodka-Jus zit te staren.
The End Times are wild
Zoals altijd houdt Frollo (FFffffffffrrrrRrrRrOOllooLLoolloooOOooOooo... in gayman's terms) de sleutel tot dit geheim.
Overigens benijd ik je wel een beetje met zo'n omvangrijke familie. Ik ben van bescheiden bloedbanden waar magere hein bovendien flink doorheen is geweest. Overzichtelijk, maar ook wat dunnetjes en ongezellig.
Nu er veel van die ooms en tantes boven de 70 komen laat Magere Hein zich ook steeds vaker zien. Dat zijn vaak boerenmensen die tot op hele hoge leeftijd nog oersterk zijn en nog in bomen klimmen en met hooibalen gooien. En dan worden ze opeens ziek en binnen 4 maanden zijn ze dood.quote:Op maandag 4 februari 2013 20:27 schreef Gellius het volgende:
Overigens benijd ik je wel een beetje met zo'n omvangrijke familie. Ik ben van bescheiden bloedbanden waar magere hein bovendien flink doorheen is geweest. Overzichtelijk, maar ook wat dunnetjes en ongezellig.
Omdat er zoveel familie is zullen we het nog wel druk krijgen met begraven de komende jaren. Vind ik niet erg trouwens, ik kom daar graag.
The End Times are wild
DO2 is gay?quote:Op maandag 4 februari 2013 20:21 schreef Gellius het volgende:
Zoals altijd houdt Frollo (FFffffffffrrrrRrrRrOOllooLLoolloooOOooOooo... in gayman's terms) de sleutel tot dit geheim.
Zeg L., die 37 ooms en tantes, dat zijn dan toch jouw ooms en tantes? Niet de ooms en tantes van je dochter. Althans, volgens mij zijn ooms en tantes de broers en zussen van je ouders, niet van je grootouders.
Klopt. Het zijn eigenlijk oudooms. Maar wij noemen die Oom Piet (1x), Oom Jan (3x) et cetera. Dus voor de kinderen zijn het ook ooms en tantes. Er zitten ook gewone ooms en tantes bij natuurlijk.quote:
Zeg L., die 37 ooms en tantes, dat zijn dan toch jouw ooms en tantes? Niet de ooms en tantes van je dochter. Althans, volgens mij zijn ooms en tantes de broers en zussen van je ouders, niet van je grootouders.
En het zijn geen 37 ooms en tantes, maar 71. Levenden dan.
The End Times are wild
Nu ja, hij zegt daar geloof ik dat ik homotermen gebruik, en niet direct dat ik er eentje ben, k_man.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Daar herken ik mij maar wonderwel in, Louis. Zo ook jongeheer A. kan zich slechts op een enkele oom beroepen. Die gooit tenminste godzijdank geen jus in zijn vodka,- sip kijkt hij er echter zeker in.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Heb net twee boeken van Henry Miller besteld.
Tropic of Cancer
In dit autobiografisch geschrift uit de jaren dertig waarin de Amerikaanse auteur zijn ervaringen in Parijs weergeeft, bezint hij zich op een leven dat slechts driftmatig ondergaan kan worden wil het de mens werkelijk uit zijn eenzaamheid bevrijden. (Dat betekent dat er geneukt gaat worden)
Quiet Days in Clichy
Quiet Days in Clichy is an autobiographical novella written by Henry Miller. It is based on some of his loony Parisian adventures in the early 1930s, when he and Alfred Perlès, both struggling writers, shared a small apartment in suburban Clichy (at 4 Avenue Anatole-France).The rambling plot follows the expatriate, perpetually broke and hungry Miller in and around the Place Clichy. The book is split into two parts. In the first, Miller and his equally destitute roommate Carl (Perlès) search for food and navigate relationships with various women. Chiefly, Miller with Nys, a prostitute he meets at the Café Wepler near Montmartre, and Carl with Colette, a fifteen year-old runaway who moves in with them before eventually being retrieved by her parents.
Beide boeken tweedehands, want hoewel huismoeders die op Groenlinks stemmen een prominente mening hebben over bibliotheken en boekhandels, zijn dit soort boeken nergens meer te koop. Flikker dan maar op met je grootletterboeken, streekromans en dvd's, kutbibliotheek. Nee, dan waardeer ik de sigarettenwand van de AKO des te meer.
Afijn, om op een tweede punt te komen: het eerstgenoemde boek kon ik gelukkig in het Nederlands krijgen, het tweede niet, daar baal ik dus ontzettend van. Nu zal de geveinsd intellectuele aansteller meteen opwerpen dat je een boek in zijn originele taal moet lezen omdat anders blablabla. TEN EERSTE zijn dit altijd de mensen die zelf de meest belachelijke boeken lezen, ten tweede kunnen ze niet zelf nadenken hebben ze deze overtuiging in alle gevallen overgenomen van iemand anders wat het HOOGST discutabel maakt (net als dat je niet zou moeten roken in bed, bemoei je met je eigen za), ten derde hoor je deze mensen ook niet over De gebroeders Karamazov in het Russisch lezen. Op dit moment treedt de doorgewinterde betweter in! Hij zal zeggen dat het lezen van The catcher in the rye in het engels voor iedereen het beste is. JA, beste man, maar The catcher in rye is geschreven in de taal van een vijftienjarige puber waarin niet meer dan 2000 verschillende woorden worden gebruikt, dat snap je toch wel hoop ik. Maar de spreektaalboeken van Céline lezen in het nederlands vindt hij prima, want Frans is moeilijk en dan is het opeens niet erg meer. Zoals ik altijd tegen mijn moeder zeg: regarde-moi encore une fois, et je vais vous couper la gorge
Tropic of Cancer
In dit autobiografisch geschrift uit de jaren dertig waarin de Amerikaanse auteur zijn ervaringen in Parijs weergeeft, bezint hij zich op een leven dat slechts driftmatig ondergaan kan worden wil het de mens werkelijk uit zijn eenzaamheid bevrijden. (Dat betekent dat er geneukt gaat worden)
Quiet Days in Clichy
Quiet Days in Clichy is an autobiographical novella written by Henry Miller. It is based on some of his loony Parisian adventures in the early 1930s, when he and Alfred Perlès, both struggling writers, shared a small apartment in suburban Clichy (at 4 Avenue Anatole-France).The rambling plot follows the expatriate, perpetually broke and hungry Miller in and around the Place Clichy. The book is split into two parts. In the first, Miller and his equally destitute roommate Carl (Perlès) search for food and navigate relationships with various women. Chiefly, Miller with Nys, a prostitute he meets at the Café Wepler near Montmartre, and Carl with Colette, a fifteen year-old runaway who moves in with them before eventually being retrieved by her parents.
Beide boeken tweedehands, want hoewel huismoeders die op Groenlinks stemmen een prominente mening hebben over bibliotheken en boekhandels, zijn dit soort boeken nergens meer te koop. Flikker dan maar op met je grootletterboeken, streekromans en dvd's, kutbibliotheek. Nee, dan waardeer ik de sigarettenwand van de AKO des te meer.
Afijn, om op een tweede punt te komen: het eerstgenoemde boek kon ik gelukkig in het Nederlands krijgen, het tweede niet, daar baal ik dus ontzettend van. Nu zal de geveinsd intellectuele aansteller meteen opwerpen dat je een boek in zijn originele taal moet lezen omdat anders blablabla. TEN EERSTE zijn dit altijd de mensen die zelf de meest belachelijke boeken lezen, ten tweede kunnen ze niet zelf nadenken hebben ze deze overtuiging in alle gevallen overgenomen van iemand anders wat het HOOGST discutabel maakt (net als dat je niet zou moeten roken in bed, bemoei je met je eigen za), ten derde hoor je deze mensen ook niet over De gebroeders Karamazov in het Russisch lezen. Op dit moment treedt de doorgewinterde betweter in! Hij zal zeggen dat het lezen van The catcher in the rye in het engels voor iedereen het beste is. JA, beste man, maar The catcher in rye is geschreven in de taal van een vijftienjarige puber waarin niet meer dan 2000 verschillende woorden worden gebruikt, dat snap je toch wel hoop ik. Maar de spreektaalboeken van Céline lezen in het nederlands vindt hij prima, want Frans is moeilijk en dan is het opeens niet erg meer. Zoals ik altijd tegen mijn moeder zeg: regarde-moi encore une fois, et je vais vous couper la gorge
Graag op anoniem
Meridiaan bedoel je.quote:Op dinsdag 5 februari 2013 09:15 schreef I.R.Baboon het volgende:
Wat is jullie top 5 keerkringen en medianen?
Aldus.
Nu kan ik een heel bijdehand antwoord geven of zeggen 'z, je hebt gelijk'. Ik kies maar voor het laatste.
Het gaat slecht, verder gaat het goed.
quote:
Wat is jullie top 5 keerkringen en medianen?
quote:
1. Evenaar
2. Nulmeridiaan
3. Poolcirkels
4. 90° zuid.
5. Steenbokskeerkring
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Ik vind dat trouwens niks voor jou DO, de memeplaatjes. Je bent toch zoń creatiefje? En dan ga je voorgekookte plaatjes gebruiken om je uit te drukken? Ik begrijp dat werkelijk niet.
Wanneer je nooit en te nimmer wat voorgekookte memeplaatjes kan of mag gebruiken om je uit te drukken, beperk je juist jezelf, 'ius. De vrijheid staat altijd voorop.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
