Met nog wat tijd over voordat mijn trein terug naar Rome gaat, ga ik maar eens proberen om verslag te doen van een geweldige ervaring in Napels. Warning; het is lang!!
Woensdagsmiddag aangekomen in Napels, waar ik er door de receptionist op gewezen werd dat er pitnummers werden uitgedeeld op het piazza waar het concert werd gegeven. Omdat ik alleen ging, met niemand rekening hoefde te houden en ik het nog nooit gedaan had, besloot ik een nummer te halen en maar zien hoe het zou lopen. Zou het ontaarden in Napolitaanse chaos dan kon ik er altijd nog voor kiezen een rustige plek achteraan te zoeken.
Het piazza was prachtig, het is echt één van de belangrijke pleinen in Napels en een heel bijzondere plek voor een concert. Ik kreeg nummer 334 en ben daarna lekker wat sightseeing gaan doen.
's Avonds in de bar van het hostel was het extreem leuk met een gast die werkelijk waar ieder Bruce-nummer kon spelen en zingen waar om gevraagd werd. Goed dat ik daar was ook, want 's middags bij het halen van het nummer werd me gezegd dat ik de volgende dag om drie uur moest terug komen, maar in het hostel bleek dat er 's avonds een row call was. De regen kwam met bakken uit de hemel, maar het had wel iets. Tijdens de row call werd er gezegd dat er de volgende ochtend om zeven uur weer eentje was en we daarna moesten blijven. En daar had ik dus eigenlijk helemaal geen zin in, zeker niet gezien het omgeslagen weer.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker en daarom toch besloten wel te gaan en te kijken hoe de dag zou lopen. Na de row call moesten we ergens anders heen en ik was gruwelijk chagrijnig, want door weer een bui waren mijn schoenen en broek doorweekt en ik kan daar niet tegen. Terug gegaan naar het hostel, open schoenen en een korte broek aangetrokken en even later klaarde het op. Terug gegaan en ik kon gewoon weer aansluiten, het was allemaal niet superstreng.
De rest van de dag verliep super relaxed. De zon begon te schijnen, we zaten in een vak wat heel ruim was voor het aantal mensen en als je wat te eten wilde halen kon je er ook gewoon uit. De hele dag een beetje rond gehangen daar, mijn Italiaans verbeterd, met wat andere Nederlanders gekletst en ik had leuk leesvoer mee. Het zou 's middags weer flink gaan regenen, maar meer dan een paar spatjes is er niet gevallen.
Rond drie uur moesten we weer in de rij op volgorde gaan staan, een polsbandje voor de pit hadden we een paar uur daarvoor al gekregen. Kaartjes werden gecontroleerd en we konden doorlopen. Iedereen liep, geen geduw, echt superrelaxed! Die Napolitaanse chaos die ik verwacht had bleef uit, verbazingwekkend!
In de pit nog even lekker in de zon gelegen, mijn tas was een prima hoofdkussen. De Italianen waren vriendelijk en behulpzaam, had dit echt niet verwacht, ze kunnen nogal fanatiek en temperamentvol zijn maar de sfeer was echt relaxed. En toen was het zes uur. Toevallig stond ik even en een cameraploeg neemt haar positie in. En ja hoor, een acoustische preset!! Bruce deed twee nummers solo en dat was echt zoooo leuk! Had het nog nooit meegemaakt.
Twee uur later, om iets voor half negen ging het concert echt beginnen. Vlak daarvoor nog met twee andere Nederlanders staan gissen waarmee hij zou openen, en we waren er alleen over uit dat het iets bijzonders moest zijn. De familie van zijn moeders kant komt uit de buurt van Napels en dat zijn roots hier liggen dat moest voor iets bijzonders zorgen. Maar dat alleen Nils, Charlie en Roy met een accordeon op zouden komen om O sole mio in te zetten? Dat had niemand verwacht denk ik. Blijkbaar is de tekst Napolitaans dialect, en het publiek was uitzinnig! Heel bijzonder om mee te maken.
Toen ging de show echt van start en het was waanzinnig. Hij heeft geen hele bijzondere nummers gespeeld ofzo, maar de sfeer was geweldig en Bruce had er duidelijk zin in. Halverwege begon het onwijs hard te regenen, hij leek er alleen maar meer energie van te krijgen. En het deerde ook de rest van de band niet. De volledige blazerssectie, Bruce en de backing vocals stonden gewoon lekker vooraan op het podium nat te worden.
Mijn hoogtepunt was denk ik de allerlaatste toegift. Na de gebruikelijke toegiften en een cover van Twist and Shout nam het publiek afscheid van de E Street Band en kwam alleen Bruce terug. Hij speelde een prachtige, acoustische versie van Thunder Road.
En toen was het, na ruim drie uur, echt afgelopen. Ondanks dat ik dit lange wachten niet iedere keer ga doen, was dit niet de laatste keer en was het de moeite meer dan waard. Ook het alleen naar een concert gaan was een leuke ervaring, ik was blij dat ik in een hostel zat, veel fans hier en het was echt heel gezellig. Na het concert met een hostelgenoot terug gestrompeld en na wat nakletsen met een biertje heerlijk geslapen.
Als ik over een paar dagen weer thuis ben plaats ik hier nog wat foto's en misschien een filmpje.
Volledige setlist:
http://brucetapes.com/201(...)iscito-napoli-italy/