R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sociaal onhandig zijn is bij vlagen een nachtmerrie. Het is altijd al een probleem geweest. Vanaf zolang ik me kan herinneren. Ik had uiteindelijk wel 3 vrienden en werd nooit gepest. Ook de grootste etterbakken leken me tot op zekere hoogte wel te mogen. Ik ging na school vaak met hun voetballen, ze waren echter niet mijn vrienden. Ik was in deze periode ongelukkig. Ik wist dat ik sociale kwaliteiten mistte maar ik wist niet hoe ik mijn sociale onvermogen kon oplossen. Ik was echt enorm verlegen.
De middelbare school was vooral in het begin een ramp. Mijn beste vrienden gingen naar andere scholen, ik ging met een groep van de jongens waarmee ik voetbalde naar een andere school. In het begin was ik vol goede moed, ik wilde socialer worden! Helaas wist ik niet hoe ik met hun om moest gaan. Hele fietstochten naar school zat ik constant te denken wat ik moest zeggen tegen hun, maar er kwam maar niks uit. De beperkte keren dat er wél iets uitkwam sloeg het nergens op. Ik trok me alles zeer aan en dat versterkte het negatieve proces enkel maar. Daarnaast lukte op school ineens niks meer en ik haalde dramatische cijfers. Dit terwijl ik op de basisschool tot de slimste behoorde. Ik kon dit totaal niet accepteren en ik werd nog ongelukkiger. Echter bleek ik enorm gematst te zijn en toch naar het VWO-2 te mogen.
Cijfers werden beter maar sociaal werd het alsmaar erger. Het dieptepunt was bereikt in VWO-3. Er kwamen dagen voor dat ik geen enkel woord sprak buiten mijn vertrouwde huis. Ik werd nog steeds niet gepest, al ervaarde ik bepaalde onschuldige opmerkingen wel als zodanig. Het zat echter allemaal in mijn hoofd, ík maakte zelf problemen die er niet waren.
Ik besloot dat het niet langer zo kon en de roer drastisch om te gooien. Ik stelde een plan op dat zou eindigen in mijn tweede jaar op de Universiteit. Dan zou ik een sociaal persoon moeten wezen. Ik besloot om nieuwe vrienden te zoeken waarmee ik wel kon praten. Dit lukte tot op zekere hoogte. Ik was enorm blij toen een meisje van mijn jaar tijdens een schoolreis zei dat ik enorm vooruit was gegaan, al was mijn antwoord naar haar toe weer afstandelijk en wist ik niet wat ik moest zeggen. Andere jongens zeiden hetzelfde. Ik dwong mezelf om meer te praten en ik kon eindelijk mezelf weer zijn bij mijn nieuwe vrienden.
Toen kwam de Universiteit. Een aantal nieuwe vrienden ontmoet en een mooie reis gemaakt met een groep. Ik bleef echter vaak enorm stil en ik wist me nog steeds enorm vaak geen houding te geven. Ik was op sociaal gebied nog steeds niet waar ik wilde zijn, al zat er wel een opgaande lijn in. Jaar 2 kwam en ik was dat jaar erg gelukkig. Ik werd in groepen minder stil en had steeds meer contact met mensen. Echter had ik nog steeds slechts 3 mensen welke ik écht als vriend zag. Ik was dat jaar een aantal keer uitgegaan met gasten van een sportteam. Echt aardige gasten, maar toch wist ik me op een of andere manier geen houding te geven.
Jaar 3 kwam en ik had mezelf nieuwe doelen gesteld. Ik zou op kamers gaan, vaker gesprekken aangaan, meer activiteiten ondernemen. Alles leek goed te gaan. Tot op een bepaald moment een van mijn 3 goede vrienden overleed. Hierdoor ging ik me weer meer dingen afvragen.
Ja, ik ben een iets socialer persoon geworden. Ja, in steeds meer groepen kan ik mezelf zijn. Ja, ik haal uitstekende cijfers. Wat heb ik dan te klagen? Ik heb moeite met het zetten van de laatste stap. Ik kan nog steeds mezelf niet zijn bij uitgaan en andere activiteiten, ik heb nog steeds te veel momenten dat ik terugval in oude sociale gewoontes en vervolgens enorm boos op mezelf ben, vandaag was het weer het geval. Dan denk ik dat ik hun van last ben en klap ik totaal dicht terwijl dat gewoon een belachelijke gedachte is welke nergens op slaat.
Ik heb mezelf al gedwongen om aan meer activiteiten mee te doen en ik ga dat ook echt doen. Maar ik ben bang, ik ben bang dat ik ga falen. Er zijn nog te veel momenten waarop ik terugval in oude gewoontes. Ik wíl een sociaal persoon zijn, ik wil vervolgens uiteindelijk ooit een lieve vriendin vinden. Dat die weg soms nog zo ver weg lijkt maakt me soms droevig.
Een te lang zeikverhaal maar ik moest het eenmaal van me afschrijven. Soms lijkt het advies zo makkelijk en dat is het ook. Dat maakt het enkel maar frustrerender wanneer het toch vaak niet gaat zoals je wilt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2012 02:10:16 (Iets te veel informatie, nu iets anoniemer. ) ]
De middelbare school was vooral in het begin een ramp. Mijn beste vrienden gingen naar andere scholen, ik ging met een groep van de jongens waarmee ik voetbalde naar een andere school. In het begin was ik vol goede moed, ik wilde socialer worden! Helaas wist ik niet hoe ik met hun om moest gaan. Hele fietstochten naar school zat ik constant te denken wat ik moest zeggen tegen hun, maar er kwam maar niks uit. De beperkte keren dat er wél iets uitkwam sloeg het nergens op. Ik trok me alles zeer aan en dat versterkte het negatieve proces enkel maar. Daarnaast lukte op school ineens niks meer en ik haalde dramatische cijfers. Dit terwijl ik op de basisschool tot de slimste behoorde. Ik kon dit totaal niet accepteren en ik werd nog ongelukkiger. Echter bleek ik enorm gematst te zijn en toch naar het VWO-2 te mogen.
Cijfers werden beter maar sociaal werd het alsmaar erger. Het dieptepunt was bereikt in VWO-3. Er kwamen dagen voor dat ik geen enkel woord sprak buiten mijn vertrouwde huis. Ik werd nog steeds niet gepest, al ervaarde ik bepaalde onschuldige opmerkingen wel als zodanig. Het zat echter allemaal in mijn hoofd, ík maakte zelf problemen die er niet waren.
Ik besloot dat het niet langer zo kon en de roer drastisch om te gooien. Ik stelde een plan op dat zou eindigen in mijn tweede jaar op de Universiteit. Dan zou ik een sociaal persoon moeten wezen. Ik besloot om nieuwe vrienden te zoeken waarmee ik wel kon praten. Dit lukte tot op zekere hoogte. Ik was enorm blij toen een meisje van mijn jaar tijdens een schoolreis zei dat ik enorm vooruit was gegaan, al was mijn antwoord naar haar toe weer afstandelijk en wist ik niet wat ik moest zeggen. Andere jongens zeiden hetzelfde. Ik dwong mezelf om meer te praten en ik kon eindelijk mezelf weer zijn bij mijn nieuwe vrienden.
Toen kwam de Universiteit. Een aantal nieuwe vrienden ontmoet en een mooie reis gemaakt met een groep. Ik bleef echter vaak enorm stil en ik wist me nog steeds enorm vaak geen houding te geven. Ik was op sociaal gebied nog steeds niet waar ik wilde zijn, al zat er wel een opgaande lijn in. Jaar 2 kwam en ik was dat jaar erg gelukkig. Ik werd in groepen minder stil en had steeds meer contact met mensen. Echter had ik nog steeds slechts 3 mensen welke ik écht als vriend zag. Ik was dat jaar een aantal keer uitgegaan met gasten van een sportteam. Echt aardige gasten, maar toch wist ik me op een of andere manier geen houding te geven.
Jaar 3 kwam en ik had mezelf nieuwe doelen gesteld. Ik zou op kamers gaan, vaker gesprekken aangaan, meer activiteiten ondernemen. Alles leek goed te gaan. Tot op een bepaald moment een van mijn 3 goede vrienden overleed. Hierdoor ging ik me weer meer dingen afvragen.
Ja, ik ben een iets socialer persoon geworden. Ja, in steeds meer groepen kan ik mezelf zijn. Ja, ik haal uitstekende cijfers. Wat heb ik dan te klagen? Ik heb moeite met het zetten van de laatste stap. Ik kan nog steeds mezelf niet zijn bij uitgaan en andere activiteiten, ik heb nog steeds te veel momenten dat ik terugval in oude sociale gewoontes en vervolgens enorm boos op mezelf ben, vandaag was het weer het geval. Dan denk ik dat ik hun van last ben en klap ik totaal dicht terwijl dat gewoon een belachelijke gedachte is welke nergens op slaat.
Ik heb mezelf al gedwongen om aan meer activiteiten mee te doen en ik ga dat ook echt doen. Maar ik ben bang, ik ben bang dat ik ga falen. Er zijn nog te veel momenten waarop ik terugval in oude gewoontes. Ik wíl een sociaal persoon zijn, ik wil vervolgens uiteindelijk ooit een lieve vriendin vinden. Dat die weg soms nog zo ver weg lijkt maakt me soms droevig.
Een te lang zeikverhaal maar ik moest het eenmaal van me afschrijven. Soms lijkt het advies zo makkelijk en dat is het ook. Dat maakt het enkel maar frustrerender wanneer het toch vaak niet gaat zoals je wilt.
[ Bericht 10% gewijzigd door Panaewa op 30-11-2012 02:10:16 (Iets te veel informatie, nu iets anoniemer. ) ]
Ik heb je hele verhaal gelezen. Ja echt heel dat stuk tekst 
Ik snap je probleem. Van wat ik uit je tekst kan opmaken ben je een uiterst slim persoon. Je haalt goede cijfers en je weet precies wat je probleem is. Het enige waar jij mee zit is het bang zijn om te falen. Het bang zijn om dingen fout te doen.
Ik had hier zelf ook heel erg veel last van vroeger. Ik was ook heel verlegen en bang dat ik alles fout deed als ik met mensen om ging. Ik had dan ook niet veel vrienden en bleef altijd een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan denken waarom ik dit eigenlijk deed. Werd ik er zelf gelukkig van? Nou niet echt. Je leeft maar 1 keer. Natuurlijk maak je fouten in je leven, dat is logisch en zal altijd blijven gebeuren. Van fouten leer je, dus je moet soms risico's nemen.
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Ben jezelf, daar is niks mis mee. Je kunt alleen goede gesprekken hebben en lekker losjes met andere mensen om gaan als je jezelf bent. Anders blijft het een grote "act" en ben je in twijfel over wat je wel en niet moet doen. Na een tijdje zul je uitvinden wat sociaal geaccepteerd wordt en wat niet. Maar dat zal je moeten leren door af en toe te "falen".
Hoop dat je er wat aan hebt. Ik weet zeker dat je je weg wel zult vinden!
Ik snap je probleem. Van wat ik uit je tekst kan opmaken ben je een uiterst slim persoon. Je haalt goede cijfers en je weet precies wat je probleem is. Het enige waar jij mee zit is het bang zijn om te falen. Het bang zijn om dingen fout te doen.
Ik had hier zelf ook heel erg veel last van vroeger. Ik was ook heel verlegen en bang dat ik alles fout deed als ik met mensen om ging. Ik had dan ook niet veel vrienden en bleef altijd een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan denken waarom ik dit eigenlijk deed. Werd ik er zelf gelukkig van? Nou niet echt. Je leeft maar 1 keer. Natuurlijk maak je fouten in je leven, dat is logisch en zal altijd blijven gebeuren. Van fouten leer je, dus je moet soms risico's nemen.
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Ben jezelf, daar is niks mis mee. Je kunt alleen goede gesprekken hebben en lekker losjes met andere mensen om gaan als je jezelf bent. Anders blijft het een grote "act" en ben je in twijfel over wat je wel en niet moet doen. Na een tijdje zul je uitvinden wat sociaal geaccepteerd wordt en wat niet. Maar dat zal je moeten leren door af en toe te "falen".
Hoop dat je er wat aan hebt. Ik weet zeker dat je je weg wel zult vinden!
Ben je niet je eigen gedrag gaan cultiveren?
Je zit sowieso in de goede richting en volgens mij vinden meer mensen sociale dingen niet altijd even makkelijk
Het gaat met vallen en opstaan 
Je zit sowieso in de goede richting en volgens mij vinden meer mensen sociale dingen niet altijd even makkelijk
Het gaat met vallen en opstaan
Het lijkt alsof je hartstikke goed bezig bent. Mijn complimenten!
Probeer te kijken naar wat je wel (bereikt) hebt en niet (alleen) naar welke doelen je nog niet hebt gerealiseerd. In die positieve benadering zit volgens mij een groot deel van het geluk.
Misschien kun je eens wat dingen op papier zetten. Eest wat je wel hebt bereikt en waar je gewoon heel erg trots op mag zijn. Vervolgens wat je nog wilt bereiken en in welke kleine, realistische stapjes je dat kunt bereiken. Dus niet jezelf afbranden dat je die laatste stap niet hebt gezet maar elke week concrete stapjes nemen. Bijvoorbeeld: "deze week ga ik met 3 opleidingsgenoten een gesprekje aanknopen en nodig ik er eentje uit om iets leuks te gaan doen".
Veel sterkte in ieder geval!
Probeer te kijken naar wat je wel (bereikt) hebt en niet (alleen) naar welke doelen je nog niet hebt gerealiseerd. In die positieve benadering zit volgens mij een groot deel van het geluk.
Misschien kun je eens wat dingen op papier zetten. Eest wat je wel hebt bereikt en waar je gewoon heel erg trots op mag zijn. Vervolgens wat je nog wilt bereiken en in welke kleine, realistische stapjes je dat kunt bereiken. Dus niet jezelf afbranden dat je die laatste stap niet hebt gezet maar elke week concrete stapjes nemen. Bijvoorbeeld: "deze week ga ik met 3 opleidingsgenoten een gesprekje aanknopen en nodig ik er eentje uit om iets leuks te gaan doen".
Veel sterkte in ieder geval!
Je bent heel goed bezig. Het is een battle tegen genen, je bent verlegen aangelegd maar je probeert dit goed te doorbreken. Als je op dezelfde weg bezig blijft, sociaal blijft, aan jezelf blijft werken, moet het steeds makkelijker worden. Zo niet, dan is het ook geen schande om professionele hulp in te schakelen he. Misschien heb je er wat aan.
Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Misschien heb je er wat aan.Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Volgens mij ben je ook best goed bezig, maar ik denk dat je je sneller ontwikkelt daarin als je je overontwikkelde schaamtegevoel rechtstreeks te lijf gaat. Dat lijkt mij namelijk de bron van de ellende.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Probeer jezelf ook te bedenken dat de negatieve mening die jij over jezelf hebt lang niet altijd overeen hoeft te komen met wat andere mensen over jou denken. Wat "liever" voor jezelf zijn kan helpen om het jezelf niet zo vreselijk aan te rekenen als dingen in sociaal opzicht soms niet zo gaan zoals je verwacht had.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Bedankt allemaal voor de positieve reacties! Ik zal ze zeker in mijn achterhoofd houden en er dingen uithalen. Vanavond een leuke avond gehad al ging het zeker niet perfect. Maar ik zit nu in elk geval met een goed gevoel thuis.
Mocht ik over een jaar nog niet verder zijn ga ik hier wel weer janken en dan wordt het inderdaad tijd om professionele hulp te overwegen. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.
Hopelijk dus niet tot ziens
Mocht ik over een jaar nog niet verder zijn ga ik hier wel weer janken en dan wordt het inderdaad tijd om professionele hulp te overwegen. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.
Hopelijk dus niet tot ziens
Sociaal zijn is overgewaardeerd. Zelf ben ik een botte lul wanneer ik daar zin in heb en dat werkt erg bevrijdend.
Je bent al zeer goed bezig. En je maakt het woord "falen" voor jezelf te groot. Schrap dat woord. Soms zit het idd tegen, dat gebeurt bij iedereen. Haal je schouders erover op, leer ervan, en kijk naar een volgende kans.
“ That was pretty fucking trippy... ”
Pulp Fiction
Pulp Fiction
Ik zou proberen te accepteren dat je sociaal niet altijd top bent en te gaan doen wat je leuk vindt.
Heb je geen zin om sociaal te doen, blijf lekker thuis en luister naar je gevoel.
Dat is echt jezelf accepteren in plaats van teleurgesteld te zijn wanneer je jezelf weer eens niet sociaal genoeg vond.
Geniet van wat je voelt en gedraag je zo. Geef ook aan hoe je je voelt ipv sociaal wenselijk gedrag te spelen. Juist als je dat doet dan accepteer je jezelf en komt er ook iets uit je. En zo niet, dan niet. Dat laat je er ook gewoon zijn en accepteer je.
Dan zal er heel wat van je afvallen omdat je niet steeds aan iets hoeft te voldoen.
Heb je geen zin om sociaal te doen, blijf lekker thuis en luister naar je gevoel.
Dat is echt jezelf accepteren in plaats van teleurgesteld te zijn wanneer je jezelf weer eens niet sociaal genoeg vond.
Geniet van wat je voelt en gedraag je zo. Geef ook aan hoe je je voelt ipv sociaal wenselijk gedrag te spelen. Juist als je dat doet dan accepteer je jezelf en komt er ook iets uit je. En zo niet, dan niet. Dat laat je er ook gewoon zijn en accepteer je.
Dan zal er heel wat van je afvallen omdat je niet steeds aan iets hoeft te voldoen.
Ik denk trouwens allemaal dat we zulke 'jeugdtrauma's' hebben van dat moment dat die juf dat vroeg. Als kind ben je heel kwetsbaar dus alles wat naar is komt heel hard binnen.
De eerste keer veters strikken kan ik me nog precies herinneren omdat het helemaal mis ging.quote:Op vrijdag 30 november 2012 01:43 schreef Mishu het volgende:
Ik denk trouwens allemaal dat we zulke 'jeugdtrauma's' hebben van dat moment dat die juf dat vroeg. Als kind ben je heel kwetsbaar dus alles wat naar is komt heel hard binnen.
Ik heb geleerd te kijken naar de dingen die wel goed gingen.
O nee, niet veters strikkenquote:Op vrijdag 30 november 2012 02:23 schreef Piet_Piraat het volgende:
[..]
De eerste keer veters strikken kan ik me nog precies herinneren omdat het helemaal mis ging.
Ik heb geleerd te kijken naar de dingen die wel goed gingen.
The horror 
Zeer herkenbaar. Ik weet eigenlijk niet wat voor advies ik moet geven. Blijf de periodes dat het minder gaat gewoon uitzitten, probeer, als je voor lul staat of je kut voelt het te relativeren.quote:
Wat voor mezelf ook werkt is om een beetje patronen te herkennen. Als ik laat opsta, niet naar college ga, mijn haar niet doe, veel porno kijk etc. wordt ik daar erg suf van. Toch heb ik dit niet echt opgemerkt (maar dat is ook een beetje omdat ik dit bijna altijd deed, en dus niet echt het verschil kon merken
).Nu probeer ik dat wat meer te voorkomen (ik moet zeggen dat ik niet zeker weet of het daardoor komt, er zijn nog wat andere veranderingen in mijn leven ik ben bijvoorbeeld op kamers, ben begonnen met een tweede studie die ik nu tegelijk met mijn eerste volg, ik ben een uitwisseling naar Amerika aan het plannen), en ik voel me stukken beter.
Ten derde: wat mij heel erg helpt, is actief zijn. Als je actief bent (een baantje hebt, op kamers gaan helpt ook) kom je soms in gekke situaties terecht, wat je ook weer kan helpen om te relativeren. Verder heb je meer het gevoel dat je grip hebt op je leven, en als je bijvoorbeeld iets plant in de toekomst, heb je ook iets om voor te leven als het ware. Maar ook dingen als bij een sport/studie/studenten-vereniging gaan helpen hierbij. Volgens mij wordt je er echt sociaal gezien sterker van als je bij een groep gaat waarbij je nog niemand kent.
Anyway, misschien is dit niet mijn best gestructureerde tekst ooit, maargoed, you get the picture. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ik weet niet zozeer of het genen zijn, ik ben zelf meer een nurture-persoon wat dit betreft, maargoed, dat is weer een hele andere discussiequote:Op donderdag 29 november 2012 12:22 schreef -Strawberry- het volgende:
Je bent heel goed bezig. Het is een battle tegen genen, je bent verlegen aangelegd maar je probeert dit goed te doorbreken. Als je op dezelfde weg bezig blijft, sociaal blijft, aan jezelf blijft werken, moet het steeds makkelijker worden. Zo niet, dan is het ook geen schande om professionele hulp in te schakelen he.
Sterkte met je verlies. Ik denk niet dat je de vriendschap lager moet waarderen omdat je niet doorhad hoe je vriend zich voelde. Neem het jezelf ook niet kwalijk. Sommige mensen kunnen een masker ophebben waar je niet doorheen prikt. Blijkbaar wilde hij niet dat iemand het wist.
Bedenk dit ook ja! Ik heb heel lang gedacht dat ik de enige persoon was die zo verlegen was. Pas toen ik bij wiskunde een meisje tegenkwam dat zo ongeveer in elkaar kromp als je hallo tegen dr zei, realiseerde ik me dat anderen ook verlegen waren.quote:
Iedereen waar je contact mee legt is precies hetzelfde als jou. Iedereen is op een manier wel verlegen om voor het eerst contact te leggen met een ander persoon. Als je niet probeert om contact te leggen met mensen zal het ook niet gebeuren en kan je dus ook niet falen. Lekker makkelijk, maar dat is niet wat je wilt. Je wilt gewoon met mensen om kunnen gaan. Doe dit dan ook gewoon.
Neuroticisme is wel degelijk erfelijk. Maar zoals bij alles is er ook een nurture component. Zo niet dan zou het onveranderbaar zijn en dan heeft het geen zin om TS aan te moedigen door te zetten.quote:
[..]
Ik weet niet zozeer of het genen zijn, ik ben zelf meer een nurture-persoon wat dit betreft, maargoed, dat is weer een hele andere discussie
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.quote:
[..]
Zeer herkenbaar. Ik weet eigenlijk niet wat voor advies ik moet geven. Blijf de periodes dat het minder gaat gewoon uitzitten, probeer, als je voor lul staat of je kut voelt het te relativeren.
Wat voor mezelf ook werkt is om een beetje patronen te herkennen. Als ik laat opsta, niet naar college ga, mijn haar niet doe, veel porno kijk etc. wordt ik daar erg suf van. Toch heb ik dit niet echt opgemerkt (maar dat is ook een beetje omdat ik dit bijna altijd deed, en dus niet echt het verschil kon merken
Nu probeer ik dat wat meer te voorkomen (ik moet zeggen dat ik niet zeker weet of het daardoor komt, er zijn nog wat andere veranderingen in mijn leven ik ben bijvoorbeeld op kamers, ben begonnen met een tweede studie die ik nu tegelijk met mijn eerste volg, ik ben een uitwisseling naar Amerika aan het plannen), en ik voel me stukken beter.
Ten derde: wat mij heel erg helpt, is actief zijn. Als je actief bent (een baantje hebt, op kamers gaan helpt ook) kom je soms in gekke situaties terecht, wat je ook weer kan helpen om te relativeren. Verder heb je meer het gevoel dat je grip hebt op je leven, en als je bijvoorbeeld iets plant in de toekomst, heb je ook iets om voor te leven als het ware. Maar ook dingen als bij een sport/studie/studenten-vereniging gaan helpen hierbij. Volgens mij wordt je er echt sociaal gezien sterker van als je bij een groep gaat waarbij je nog niemand kent.
Anyway, misschien is dit niet mijn best gestructureerde tekst ooit, maargoed, you get the picture. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
Ik ga binnenkort een assertiviteitstraining volgen in de hoop dat mijn zelfvertrouwen ook wat omhoog gekrikt gaat worden en dus sociaal sterker word.
Baas Paneawa. Dat dacht ik aan het eind van dit topic.
A man said to the universe: 'Sir, I exist.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
'However', replied the universe. 'This fact has not created in me a sense of obligation.'
Dat is zeker de goede instelling.quote:
[..]
Bedankt man! Het is nu bijna drie maanden later en al is lang niet alles gegaan zoals ik gehoopt had kan ik er toch met een erg goed gevoel op terug kijken. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet en sommigen beter leren kennen. Wat blijken veel mensen toch ongelooflijk aardig te zijn en zichtbaar de poging om actiever/socialer te worden te waarderen. Tenminste, dat denk ik te zien in hun gedrag naar mij toe. Ik heb niemand verteld over mijn streven om socialer/actiever te worden, maar waarschijnlijk valt het wel op.
Een sociaal wonder zal ik nooit kunnen worden, maar ach, dat hoeft ook niet. Nu nog de positieve ervaringen van de laatste drie maanden gebruiken als motivatie om het door te zetten. Binnenkort is er een feest en iemand vroeg me of ik er ook heen ging. Ook al ben ik nog steeds bang wil ik er gewoon heen gaan. Damn it, ik ga het gewoon doen en het gaat lukken!
Ken je de film Yes man (2008) met Jim Carrey? Daarin wordt hij gedwongen om op elke uitnodiging Ja te zeggen. Natuurlijk draait de film daarin lekker extreem door, maar deze instelling heb ik mij ook eigen gemaakt.
Op elke uitnodiging en elke activiteit die ik kan doen, zeg ik 'Ja'. Je weet namelijk maar nooit of het er gezellig wordt en het is altijd weer een kans om je sociale vaardigheden verder te oefenen.
Oftewel bij twijfel altijd 'Ja' zeggen.
|
|
