Ik heb ook wel ervaring met slaapverlamming. Een aantal jaar geleden toen ik nog anti depressiva slikte kwam het regelmatig voor, nu enkel nog een keer als ik een onregelmatig slaapje ga doen (bijvoorbeeld s'middags op de bank). Het gekke is wel (en gelukkig maar) dat ik eigenlijk nooit echt een angstig gevoel of enge ''schim'' of enge hallucinatie heb ervaren, eerder het tegenover gestelde, vooral op het punt dat ik uit de slaap kom, en de realiteit zich gaat vermengen. Ik voel dan juist een enorm rustig en vredig gevoel, ook hallucineer ik dan vaak dat mn moeder dan bij me is en me iets liefs influistert (mn moeder leeft nog gewoon hoor).
Als ik dan na een aantal seconden merk dat ik me niet kan bewegen, maar wel voor me uit kan kijken, en me er dus bewust van word dat ik een actieve slaapverlamming heb is het wel zaak om kalm te blijven, en niet in paniek te raken. Ik probeer me dan altijd te beseffen dat het mij tot nu toe altijd is gelukt er weer uit te komen, en dat dat deze keer ook weer gewoon gaat lukken.
Vaak val ik weer lichtjes in slaap, zonder dat ik het merk, en droom ik dat ik dus op sta en de kamer uit loop.... om even later weer te beseffen dat ik nog gewoon op de zelfde plek lig ...:) Wel grappig vind ik dat dan...