Laat ik ook maar eens mijn verhaal delen, ik zit nu al een aantal weken mee te lezen en kan mij in zoveel dingen terug vinden ect... als het te lang wordt het spijt me; ik begin gewoon met typen en ik zie wel waar ik uit kom!
Nu ongeveer 3 maanden (ookal lijkt het nog maar 3 weken) zijn mijn vriendin en ik na 6 jaar uitelkaar gegaan. De 1 hoofd reden voor mij was dat ik niet genoeg uit de relatie kon halen dan wat ik er in stopte, nu is het niet zo dat als ik een kado geef dat ik gelijk iets terug verwacht maar in een relatie is het geven en nemen maar met haar was het ik gaf alleen en zij nam alleen maar.
En dan de sex ik had geluk als we 2x per maand wat deden maar daar moest ik dan ook wel wat moeite voor doen natuurlijk (lees; nog nét niet gaan smeken) en als het dan zo ver was; gordijne controleren, licht uit en als een plank gaan liggen, geen aanraking, geluid of wat dan ook. Voor iemand die vanzich zelf al weinig zelfvertrouwen heeft, brak me dat echt op en deed mij zoveel aan mijzelf twijfelen. Wij hebben er vaak over gepraat waar het vandaan komt, wat we kunnen doen om het te verbeteren maar het gaat dan 1 week of letterlijk 2 keer goed en dan gaat het weer terug naar het oude ritme.
En dat terwijl ik best veel voor haar heb gedaan waaronder mijn familie, werk en vrienden achterlaten en zo'n 300+ km van de ene kant van Nederland naar de andere uithoek verhuizen omdat ze had gesolliciteerd waar haar familie woont en binnen 2 weken (!) kon beginnen. Zij woonde zo'n 3,5 jaar bij mij omdat het daar wat moeilijker is om een baan in haar vakgebied te vinden.
Nu zo'n 3 maanden verder gaat het aardig met mij, af en toe heb ik momenten dat het een stuk minder gaat; mijn hart zegt dat ik een stomme fout heb gemaakt maar mijn verstand zegt dat het de beste foute keuze ooit is geweest en zoals in het vorige topic al voorbij kwam merk ik dat ik de tijd die we samen hadden leuker maak dan dat het eigenlijk was. Om haar met die gedachte op te bellen en vragen om weer bij elkaar te komen maar dan komt mijn verstand er weer tussen die zegt dat ZIJ moet bellen maar ik denk dat zij niet eens écht weet waarom ik het heb uitgemaakt.
Helaas moet ik alles in mijn eentje doen; verwerken ed. ik heb nog 1 vriend over met wie ik er wel over praat maar de meeste spreek ik niet meer sinds ik verhuist ben en mijn ouders hebben nog geen 1 keer gevraagd hoe het nu met mij gaat.
Het grote lichtpuntje is dat ik een goede kans maak om een baan te krijgen in Italie, iets waar ik aan de ene kant ontzettend veel zin in heb om opnieuw te beginnen dus wie weet!