Zijn dochter: hoe mee dealen?

Hoi. Ik woon sinds maart samen met mijn partner in Engeland. Hij heeft 2 leuke kinderen die ik voor het gemak even James (15) en Claire (18) noem. Op zich ging alles goed, ik kan goed met beiden door 1 deur maar er beginnen wel problemen op te doemen in de omgang met Claire. Dus graag advies om te voorkomen dat het escaleert want ik merk dat ik mijn geduld verlies. Lang verhaal, zie samenvatting onderaan.

Achtergrondinformatie:
Mijn partner en zijn ex zijn 7 jaar geleden uit elkaar gegaan en dan op een zeer zeer nare wijze. Zij heeft hem bedonderd met een aantal anderen voor hij erachter kwam en haar uit huis zette. Ze heeft daarop een half jaar bij vrienden en familie gezeten, hij kwam zonder werk te zitten wegens de emotionele klap en de zorg voor zijn kinderen. Zij stopte met de hypotheek betalen, hij kreeg ineens onbetaalde rekeningen gepresenteerd en de auto die ze een paar maanden voor de scheiding van hem kreeg heeft ze gehouden en hij kon dat ding dus afbetalen. Ondertussen zit zij achter zijn geld aan, wil de helft van het huis en de helft van zijn pensioen (scheiding is nog niet rond). Ze hebben co-ouderschap maar ze communiceren enkel via sms als dat nodig is. Er ontstaan nog steeds regelmatig conflicten tussen die twee.

Claire is een heel creatief intelligent meisje, goed in fotografie, tekenen, schrijven en noem maar op. Ze is grappig, maar ze heeft een enorm gebrek aan zelfvertrouwen. Ze is ook vrij manipulatief. Vorig jaar is ze 50 dagen ziek thuis geweest, dit jaar was het niet beter op school dus nu is ze thuis. Dat wil zeggen, geen school, geen werk en ze zegt wel dat ze werk gaat zoeken maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat als ze al actief op zoek gaat, dat ze niets gaat vinden. Nu heeft ze het plan opgevat om volgend jaar HBO te gaan doen, welteverstaan film en fotografie. Een kunstopleiding die eigenlijk 3 jaar lang audities, deadlines en kritiek inhoudt. Met geen van die dingen gaat zij erg goed om. Ze faked? angstaanvallen, ze houdt niet van sociale contacten en ze zit dus hele dagen op Skype met haar Amerikaanse 'vrienden' die ze nog nooit heeft ontmoet. Verder is ze nogal een smeerkees, ze helpt niet in het huishouden (verwachten we ook niet echt) en zelfs de honden uitlaten op een mooie dag is nog teveel gevraagd. Ze verwacht de duurste kado's op haar verjaardag en er komt werkelijk geen zak voor terug. Ze is 18 maar ik vind haar qua emotionele volwassenheid eerder lijken op een 14 of 15-jarige. Ze heeft een vriendje die bij haar moeder kind aan huis is maar bij ons hij 1 keer geweest, zij zegt dat hij alleen tijd heeft als ze bij haar moeder is. De kinderen zijn 55% van de tijd bij ons.

James is een goedzak, leuke humor, intelligent, typische 'don't know/don't care' puber maar wel leuk en normaal in de omgang. Geen grote mond maar wel eerlijk en soms recht voor zijn raap. Hij doet ook niks in het huishouden maar we merken aan hem wel dat hij het leuk vind om bij ons te zijn. Hij loopt op zijn tenen rond zijn zus, hij haat confrontaties met haar. Zij is hem dik de baas, en hij vindt haar een grote actrice al geeft hij dat zelden toe. Hij is heel loyaal naar haar, en eigenlijk naar iedereen in zijn omgeving.

Hun moeder: ik ken haar niet persoonlijk maar ze zorgt voor veel problemen. Wat ik er van de zijlijn van meekrijg is dat zij nogal een pushover is, James en Claire hoeven maar met hun vingers te knippen of zij vliegt. Het lijkt erop dat ze liever een vriendin wil zijn dan hun moeder, ze gaat constant terug op afspraken die gemaakt zijn. Haar huidige (bijzonder welgestelde) partner staat bij haar op nummer 1. Zijn 12-jarige dochter heeft de slaapkamer met eigen badkamer terwijl haar 18-jarige een vriendje heeft, zij gaat 3 keer per jaar met haar vriend op vakantie in het buitenland en 1 keer per jaar gaan ze een weekje met de kinderen weg in Engeland. Toen zij haar PIP implantaten liet vervangen in juni werden de kinderen bij ons gedumpt want zij kon niet autorijden. Haar vriend zou dat dus niet eventjes doen. Goed, als mijn vriend ziek zou zijn, zou ik wel regelingen treffen met mijn werk maar OK, daar liggen de zaken blijkbaar anders.

Mijn partner: hij is zeer gedesillusioneerd door zijn huwelijk. Het is een schat van een kerel, heel liefdevol en veel waardering voor mij. Intelligent, grappig, sexy, grote dierenvriend en het soort vader dat veel voor zijn kinderen overheeft. Weinig geduld met zijn dochter en als er ruzie met haar, dan krijgt James ook te horen dat hij lui is. Hij vertelt ze ook regelmatig wat een bitch hun moeder is (enorm fout, dat heb ik hem ook meerdere malen verteld en Claire en James weten ook dat ik het er niet mee eens ben dat hij dat doet). Hij heeft de moed met Claire een beetje opgegeven, hij kan de stress niet goed aan. Bovendien krijg ik de dat hij de verantwoordelijkheid een beetje op zijn ex afschuift (het excuus is steeds dat zij niet met hem wil praten over de problemen). Hij probeert echter wel tijd met ze door te brengen en heeft interesse in zijn kinderen. Hij loopt enorm op zijn tenen als het op zijn dochter aankomt.

Goed, jullie snappen wel dat dit gezin niet zo goed functioneert. Ik hoef geen perfectie maar mijns insziens worden dingen onnodig moeilijk gemaakt in deze constructie van co-ouderschap. Ik denk dat deze twee beter bij 1 van de ouders wonen (liefst bij ons natuurlijk), maar het zal niet veranderen op korte termijn.

Ondertussen is mijn geduld met Claire op. We zijn naar Rome geweest en ze heeft de hele vakantie verziekt. Madam was 'ziek', liep te zaniken dat ze naar huis wilde, heeft moeders gesmst of die niet kon regelen dat ze naar huis kon, ze maakte steeds ruzie met James, bleef regelmatig in het hotel. Als ik de camera had, dan eiste ze die binnen 10 minuten op, eiste eigenlijk constant alle aandacht op. Toen ze zich weer aanstelde moest ik lachen en toen smeet ze de laptop die ze een week daarvoor van ons gekregen had op het bed en schreeuwde ze 'stop fucking lauging all the time!! '. Kortom: een RAMP.

Ik ben klaar met op mijn tenen lopen, ik zeg nu ook ronduit 'I don't believe you' en dan wordt mijn partner boos omdat ik het uitlok. Eerlijk is eerlijk, ik ben boos op haar en zo nu en dan ventileer ik dat gericht naar haar. Gezellig is anders, en ik moet ook een fatsoenlijke manier vinden om ermee te dealen. Maar anderzijds heb ik geen zin om me te laten manipuleren door een 18-jarige.

De laatste ontwikkeling is dat ze volgend jaar dus die opleiding gaat doen, ik vind het een bijster slecht idee en mijn partner staat er ook niet achter. Wij hebben wel een plan B, namelijk dat zij het huishouden doet als ze bij ons is. Bij haar moeder doet ze helemaal niks trouwens, ik heb haar onlangs een ei leren bakken . Tot 2 jaar geleden waste haar moeder haar haren nog. Ze kan niet zwemmen, ze kan niet koken, ze ligt maandenlang in een bed zonder lakens en noem maar op. Dus plan B wordt een uitdaging en ik vrees dat mijn partner de dagelijkse confrontaties die dat gaat opleveren niet aan wil en kan gaan.

Dus al met al kan ik geen kant op. Want ik ben geen ouder, ik ben geen hulpverlener, maar ik kan wel helpen haar kutzooi opruimen, haar vakantie betalen en dat soort dingen. Ondertussen behandelt zij mij als een stukje stront. Interesseert mij niet zo want alle 18-jarigen denken dat de wereld om hen draait. James doet ook geen fuck maar hij is wel sociaal voelend, geen aandachtsorgel en hij gaat tenminste trouw naar school en dat is werkelijk het enige dat ik verwacht.

Dus al het advies is welkom. Hoe voorkom ik dat ik mijn geduld verlies? Want de situatie gaat echt niet veranderen op korte termijn. Ik zal hier nog een kleine 10 jaar mee moeten leven!

Samenvatting: mijn partner en zijn ex zijn op een nare manier gescheiden en communiceren amper met elkaar. Hun dochter speelt haar ouders handig tegen elkaar uit en is gestopt met school, heeft ondertussen geen werk. Ze heeft onze vakantie verziekt, doet geen fuck thuis en is nogal manipulatief. Ze faked angstaanvallen en kwetst de mensen om haar heen doorlopend. De dagen dat er geen gedoe is met haar zijn zeldzaam. Iedereen loopt op zijn tenen rond haar, maar ik begin mijn geduld te verliezen en doe niet meer mee aan de poppenkast. Dit leidt tot een verslechtering in de verstandhouding. Advies graag, want dit gaat nog eens escaleren en dat wil ik niet.

Sorry voor het lange verhaal, ik denk dat ik vooral ook even gal wil spuwen want dat kan bij mijn partner ook niet altijd (het is en blijft wel zijn dochter!)

quote:

Op zaterdag 10 november 2012 23:52 schreef Boca_Raton het volgende:
Het is duidelijk dat dat meisje Claire veels te veel ruimte krijgt in haar wangedrag omdat vader de confrontatie schuwt (en misschien schuldgevoel ten opzichte van de kinderen over scheiding) en moeder hier ook niet in helpt, integendeel.

Dus het gaat van kwaad tot erger. En iedereen loopt op z'n tenen en lijdt onder haar extreme wangedrag.

Aangezien jij er ook woont en inderdaad niet als 'moeder' kunt optreden lijkt het mij zaak om nu echt hier met je partner voor te gaan zitten. Maak hem maar duidelijk dat dit bijna niet meer te harden is. Is het niet voor jou, danwel voor de jongere zoon en anders voor je partner zélf. Dit is terreur zo.

En dat meisje heeft er ook niets aan, die gaat ontsporen zo want die hoort geen 'néé'. Die voelt geen grenzen, want die worden niet gesteld. Ze wordt niet terechtgewezen en er zijn geen sancties op wangedrag. En meehelpen in het huishouden is zo normaal als wat, hoeft ze ook al niet. Zo versterk je de negatieve dingen.

Ja, je hebt gelijk. Ze krijgt echt nooit nee te horen. Ze kent geen grenzen. Ik denk dat beide ouders te bang zijn om haar te verliezen.

Zo nu en dan zijn er sancties en dan wordt haar telefoon ingenomen. Dat is het enige dat een reactie hij haar ontlokt, dan begint ze te janken en te zeuren. En dan zegt haar moeder dat mijn partner die telefoon gewoon moet geven en niet moet zeuren. Maar deze sanctie werd alleen opgelegd als ze niet naar school ging. Nu is er geen school meer en mijn partner ziet nog niet het belang om ook op haar gedrag te straffen. Zeuren = telefoon inleveren => dat gebeurt dus niet.

quote:

Op zondag 11 november 2012 00:01 schreef Joe-Momma het volgende:
Als ik in zo'n situatie zou zitten zou ik een kamer voor die meid zoeken.
Desnoods maandelijks de huur betalen.
Alles om die draak weg te krijgen.

Ook denk ik dat je eens een goed gesprek met je vriend moet hebben en hem jou gevoelens en visie op dit alles laten weten. En in het gesprek laten weten dat je zelf desnoods een hartig woordje met zijn dochter gaat voeren.
Vervolgens die meid eens duidelijke huisregels op gaat leggen zodra zij in jullie huis verblijft. En anders gaat ze maar bij haar moeder wonen.

Makkelijker gezegd dan gedaan maar niets zeggen of je mee laten slepen in de kinderachtige ruzies van dat kind is helemaal een verspilling van je energie.

Op kamers zou backfiren. Ze kan niet op zichzelf wonen, ze kan amper haar eigen reet afvegen . Ze heeft er baat bij om afhankelijk te zijn want ze krijgt alles wat ze wil. Haar moeder heeft er baat bij om haar afhankelijk te houden want die kampt ook duidelijk met issues.

Een hartig woordje met haar: ze negeert me gewoon. En dat zou ik ook doen in haar positie.

Vergeet ook niet dat de ex in dit geval mede-eigenaar is van het huis. Zij heeft macht dus ik kan het niet al te bont maken.

quote:

Op zondag 11 november 2012 00:09 schreef kip-kerrie het volgende:
En waarom woon je met die nietsnut samen? Omdat het interessant is in Engeland te wonen?

Zeg over mij maar wat je wil. Maar mijn partner is GEEN nietsnut. Hij werkt keihard, heeft de ergste vorm van bedrog overleefd en zorgt voor zijn kinderen. De meerderheid van de vaders had genoegen genomen met een 'om het weekend zijn ze bij mij' regeling. In plaats daarvan kiest hij ervoor om voor zijn kinderen te zorgen. Hij weet echt wel dat hij dingen anders aan zou kunnen pakken maar hij kan het niet aan. Het is jammer dat hij steeds op het punt van bezwijken staat, maar dat ligt niet aan zijn levenshouding, dat ligt grotendeels aan de druk die op hem ligt.

En ja, Engeland is een leuk land om te wonen.

quote:

Op zondag 11 november 2012 00:19 schreef Quickie_Brat het volgende:
Hoe oud is die vent dan wel niet? En jij bent nu 29? 30?

45 ik ben 29.

quote:

Op zondag 11 november 2012 00:22 schreef Catkiller het volgende:
Hoe krijgt hij het voor elkaar om na 7 jaar nog niet gescheiden te zijn?

Voor de rest heb ik niks zinnigs te melden maar succes met de situatie, ik zou denk ik verhuizen als ik in zo'n circus zou wonen.

Geloof het of niet, de momenten dat zij wel leuk is, zijn ook echt heel tof. En om eerlijk te zijn, ik zou zijn zoon ook echt niet meer willen missen. De verstandhouding met hem is dusdanig goed dat het voor mij echt een verrijking is. En met haar was die tot voor kort eigenlijk ook vrij normaal, tot ze onze vakantie verziekte en ik besloot dat het genoeg was met de poppenkast.

Nou ja, toen ik haar eenmaal vertelde dat ik door die onzin heenprik, was het mis.

Oh, ze zijn nog niet gescheiden omdat zij weigert de helft van de kosten van de scheiding te betalen. Ook wordt zij door haar partner ook niet bepaald aangemoedigd om te scheiden (ik denk dat hij niet echt de intentie heeft om de rest van haar leven voor haar te zorgen). Hij heeft geld zat en het moment dat zij gescheiden is heeft ze 60.000 pond en dat was het. Niet genoeg voor de rest van haar leven dus. De druk komt dan bij hem te liggen.

quote:

Op zondag 11 november 2012 00:33 schreef missbehavin het volgende:
Tja, lastige situatie... de enige die echt in kan grijpen is haar vader, zolang hij geen grenzen stelt en consequent is, zal er niks veranderen. Jij ben haar ouder niet, dus te veel pushen van jouw kant zal vast niet goed vallen. Hoe moeilijk het ook is, probeer je vriend het op te laten lossen...

Teveel pushen van mijn kant zou betekenen dat zij *alweer* zegt dat ze permanent bij haar moeder gaat wonen. Maar die wil haar niet fulltime en begint dan mijn partner onder druk te zetten.

Probleem is dat mijn vriend dit domweg niet op gaat lossen. Hij zei van de week dat plan B heel redelijk is maar dat dat tot ruzie gaat leiden en dat hij dat niet ziet zitten.

Hij zit aan antidepressiva wegens angstaanvallen sinds de scheiding.

En ja, die fucking scheiding moet er inderdaad maar eens doorkomen. Eindeloos gezeik is het. Maar in de praktijk zal het maar weinig verschil maken, alleen dat ik de macht heb om zijn dochter eruit te flikkeren wanneer het mij uitkomt. Een deel van mij hoopt dat ze lekker opkrast naar d'r moeder maar dat zou mijn vriend dusdanig kwetsen dat het eigenlijk een hele wrede gedachte is.

Ik vind het zo erg dat alle aandacht naar haar gaat, en alle dure kado's. Terwijl we ook een hele leuke jongen thuis hebben zitten die meer aandacht verdient!

quote:

Op zondag 11 november 2012 00:48 schreef missbehavin het volgende:
En het zure is dat dit dus een probleem tussen jou en je vriend gaat worden, hoe meer jij er problemen mee hebt, hoe meer hij ws het gevoel zal krijgen te moeten kiezen.
Ik moet wel zeggen dat ik het een slechte zaak vind dat hij zich zo slap opstelt en zich zo laat bespelen. Daar doet hij uiteindelijk zijn dochter geen goed mee, die zal het nog moeilijk krijgen later...

Heb je ook gelijk in. Maar in dit geval vind ik dat de moeder als rolmodel van hetzelfde geslacht een veel grotere rol speelt. Zij laat alle moeilijke dingen aan ons over.

En ja, hij kan het domweg niet aan. Niet omdat hij een slappeling is, want hij heeft het vaakst van allemaal woorden met haar. Maar als er ruzie is, dan krijgt hij dus een aanval. Hij kan eigenlijk helemaal niet met confrontatie omgaan, ruziemaken met hem vind ik zelf ook zelden constructief want hij vat alles persoonlijk op.

Zijn manier van haar aanspreken op haar gedrag is 'weet je wel wat je me aandoet??' en een hoop geschreeuw, standaard wordt hun moeder erbij gesleept. Ik kalmeer de zaak dan door een gesprek op gang te brengen. 'Wil je hier wel wonen?' 'Wil je nog naar school?' 'Wat wil je zelf, wat vind je zelf?' maar deze kinderen kunnen helemaal niet formuleren wat ze precies willen dus is het antwoord altijd dat ze het niet weten. Maar goed, op zo'n manier hebben ze tenminste het idee dat er iemand is die om hun mening geeft. Bij James werkt dat heel goed, hij en ik zijn 2 handen op 1 buik en hij is echt niet bang om aan te geven dat hij mij irritant vindt soms. En Claire gaat er wel op in maar er komt werkelijk geen zinnig woord uit als je vraagt wat ze echt wil.

Ze ligt gewoon enorm met zichzelf overhoop en dat uit zich in negatief aandachtvragen. Het erge is dat ik als puber vele malen erger was, maar nu kan ik er zelf amper het geduld voor opbrengen.

Misschien is het wel beter om onze aandacht op James te richten en haar negatieve gedrag te negeren?

quote:

Op zondag 11 november 2012 01:02 schreef missbehavin het volgende:
Herkenbaar, zo een heb ik er thuis ook Heerlijk he, zo'n spiegel?
En ja, haar moeder heeft er idd een grote rol in, maar ja, op haar heb jij geen invloed he? Op hem wel neem ik aan en feit blijft dus dat hij de sleutelrol speelt hier in. Of hij dat nou leuk vindt of niet. En als hij wil dat zijn dochter straks op eigen benen kan staan, zit er weinig anders op dan grenzen stellen.
En ja, dat klinkt makkelijk, maar op deze manier heeft niet alleen zij, maar het hele gezin de gevolgen...

Indeed, wij zitten over 10 jaar nog met zo'n sekreet opgescheept .

Iemand zei laatst 'sometimes you have to be cruel to be kind'. Eigenlijk hoog tijd dat haar moeder dat gaat doen want zij beinvloed Claire het meest.

Zolang zij het niet doet, zou hij de verantwoordelijkheid moeten nemen maar dat doet hij dus niet. Eigenlijk zou hij ook eens met een professional moeten praten want hij loopt volledig vast. En ik kan dit wel een jaar volhouden, maar geen 10 jaar.

quote:

Op zondag 11 november 2012 01:08 schreef missbehavin het volgende:
Het lijkt me sowieso moeilijker als het je eigen kind niet is. En nogmaals, ik hoop voor jou dat haar vader echt actie gaat ondenemen.

Gaat niet gebeuren hoor, ik kan er wel op hopen maar dat zou een teleurstelling worden en ik denk dat dat uiteindelijk zo bitter zou worden dat ik domweg opstap. Volgens mij zijn de enige opties die ik heb, als volgt:

hem aansporen om professionele hulp te zoeken zodat hij met stress om leert gaan (zelfs zonder zijn dochter zou hij er veel baat bij hebben)
hem aansporen om zijn dochter aan te pakken en riskeren dat ze bij haar moeder gaat wonen
hem aansporen om haar negatieve gedrag te negeren en zijn aandacht te richten op James

En als het echt niet gaat, dan zit er niet veel anders op dan verhuizen. Dat overleef ik wel maar zover ben ik nog lang niet