Hallo broeders, zusters, swaggerboys, zolderkamerautisten en kijkbuiskinderen
Gisteravond was er dus een party. Niet zomaar een party, neen, een echt verjaardagsfeest en om het heuglijke feit te vieren dat het feestvarken in kwestie 25 jaar oud was geworden, in de volksmond ook wel een kwart eeuw, was een heuse zaal in het immer bruisende
Sittard afgehuurd waar een DJ, verschillende casino-gerelateerde drankspelletjes inclusief een kleine roulette met shotglaasjes, een afgevulde koelkast formaatje vrachtauto en een paar tafeltjes en stoelen acte de présence gaven.
Nu woont TS (dat ben ik) in het rustieke maar niet half zo bruisende
Geleen, wat op het stalen ros zo'n tien minuutjes fietsen is. Zo gezegd, zo gedaan, de avond ontaardde in een soort drank en drugsfestijn en een paar uur, liters, gram, foto's en vrienden waarvan ik de namen inmiddels alweer vergeten ben later besloot ik dat het tijd werd om maar weer eens af te taaien. Het was om en nabij vier uur.
Dit is waar het mis ging.
Zittend op de fiets, pratend met een paar vage gozers die allemaal het telefoonnummer wilden van een bepaalde dame uit mijn kennissenkring lette ik niet echt op waar ik naartoe fietste. Op een gegeven ogenblik dacht ik een bepaald kruispunt te herkennen, zei gedag tegen de mensen en vervolgde mijn weg naar huis. Kanttekening hierbij is dat het inmiddels tot onder het vriespunt was afgekoeld en ik geen sjaal, handschoenen, muts of wat dan ook bij me had omdat het 1: op de heenweg niet koud genoeg was (maar het regende wel) en 2: toch maar een korte weg was. Of toch niet?
Na een poosje rechtdoor gefietst te hebben (ik vermoed dat ik de
Windraak ben afgefietst) kwam ik tot de ontnuchterende ontdekking dat ik geen van de gebouwen om me heen herkende

Dus ik deed wat iedereen in zo'n situatie zou doen: Stoïcijns doorfietsen in de ijdele hoop ergens iets tegen te komen dat wel herkenbaar was, gewoon de lampjes volgen zodat je in ieder geval weet dat je in de bewoonde wereld blijft en vooral heel veel binnensmonds schelden. Op deze manier kwam ik ineens een plaatsnaambord tegen en in de verte zag het uit alsof daar het woord Geleen op te lezen viel!

Niets bleek minder waar, ik was met mijn zatte hoofd helemaal doorgefietst naar
Heerlen 
Het was inmiddels vijf uur geweest en ik begon het nu echt koud te krijgen, dus ik besloot dat ik klaar was met deze bullshit, vroeg de eerste de beste voorbijganger hoe ik het snelst naar Geleen kon gaan en om zes uur kwam ik verkleumd en met een opzettende kater dan eindelijk aan bij mijn crib, waar ik binnen twintig seconden in slaap viel.
Wat een wereldreis