Holy Motors (2012) - IMDbDe meest vage film van het jaar, maar ook één van de beste. Het soort film dat gewoon beleefd moet worden zonder daarbij te veel vast te willen houden aan conventioneel plot. Elke beschrijving van de film klinkt compleet ridicuul. Het gaat simpel gezegd om een man, die werkt vanuit een grote witte limousine en telkens als hij daaruit stapt een ander karakter aanneem, zo is hij onder andere een oude bedelende vrouw, een perfomance capture acteur, een stervende oude man, een bezorgde vader en een rare zwerver. Hij is kennelijk een soort acteur, die acteert in het echte leven voor een onduidelijk of niet bestaand publiek en/of camera's. Daarmee gaat de film heel erg over film en over de wisselwerking tussen film/kunst en de werkelijkheid. Over wat realiteit is en wat fictie. Wat we spelen en wat niet.
Dennis Lavant die de man speelt draagt de film met groot gemak. Hij weet moeiteloos te switchen tussen de verschillende acteerstijlen die de verschillende karakters van hem vragen.
cijfer: 8.5
Ruby Sparks (2012) - IMDbCalvin (Paul Dano) is een jonge schrijver die na het mega succes van zijn debuut een groot writersblock heeft. Als hij na een schrijfopdracht van zijn therapeut droomt over een meisje begint hij te schrijven over dat meisje. Zijn inspiratie komt compleet bij hem terug en hij spendeert zoveel mogelijk tijd aan schrijven om maar zo veel mogelijk bij Ruby Sparks, zijn droommeisje, te kunnen zijn. Maar dan staat ze opeens in levende lijve voor zijn neus.
In eerste instantie denkt Calvin natuurlijk dat hij echt gek is geworden. De scene die volgt waarin Calvin zich probeert te verstoppen voor haar is één van de komische hoogtepunten van de film. Als andere haar ook blijken te kunnen zien, kan deze theorie de deur uit. Het omgekeerde, dat hij al zijn schrijfsessies verzonnen heeft is ook niet waar. Als Calvin samen met zijn broer test wat er gebeurd als Calvin wat schrijft, blijkt dat Calvin Ruby kan veranderen door het te schrijven. De film neemt hiermee Charlie Kaufman-achtige vormen aan.
Nu ben ik zelf altijd wel een sucker voor "gekwelde loner wordt verliefd/gered door de manic pixie dream girl" films. Dus vond ik het al tot dat moment een leuke film.
Maar de film wordt nog beter als het bewijst meer te zijn dan een simpele formule-film en het dit genre juist deconstrueert. De beste aanklacht tegen de MPDG komt van Calvin's broer, die na het lezen van zijn werk opmerkt: "Quirky, messy women whose problems make them endearing are not real… you haven’t written a person, you’ve written a girl.”
Ruby krijgt langzaam aan steeds meer een eigen persoonlijkheid, waarbij niet alles bij Calvin even goed valt. Hij probeert haar daarom steeds weer aan te passen. Als ze te zelfstandig wordt, maakt hij haar aanhankelijker aan hem. Maar dat slaat daarin dan weer zo door dat hij niet eens meer naar de wc kan zonder dat ze aan hem hangt. Zo is de film daarmee een aanklacht tegen het proberen te beschreven van wat de ware is. Hoe het (bijna) onmogelijk is de complexiteit van de emoties, die een echt mens tot een persoon maken te vangen in een simpele beschrijvingen.
Daarmee gaat Ruby Sparks vooral over hoe een echte relatie gaat om het accepteren van de ander als de persoon die hij/zij is. Hoe een geliefde soms niet op kan leven aan de verwachtingen en illusies over die persoon. Hoe je in een vaste echt relatie voorbij die gecreëerde illusies moet kijken naar de echte persoon met al haar/zijn minpunten daarachter en dan samen moet omgaan met de conflicten die ontstaan daaruit i.p.v. een relatie een vrolijke oplossing is voor alle problemen zoals het in de MPDG fantasie wordt voorgesteld.
Daarnaast gaat de film ook over de relatie tussen artiest en zijn werk en de frustratie over het creëren van een werk, dat niet voldoet aan de verwachting.
De film werd geschreven door Zoe Kazan, die ook Ruby Sparks speelt. Het zit kennelijk in de familie want opa is niemand minder dan Elia Kazan en ook haar moeder en vader zijn screenwriters. Zoe Kazan en Paul Dano hebben in het echt ook een relatie. Wat goed merkbaar is in de chemie tussen de twee.
Paul Dano en Zoe Kazan spelen beiden erg sterk. Ook de meeste bijrollen, zoals Chris Messina als de broer van Calvin, een ingetogen Elliot Gould als zijn therapeut en Steve Coogan als een bevriende oudere schrijver, zijn prima. Alleen Annette Bening en vooral Antonio Banderas slaan de plank wat mis als moeder van Calvin en haar nieuwe vriend.
Behalve een koppel in de hoofdrollen wordt de film ook geregisseerd door een koppel, Jonathan Dayton en Valerie Faris. Die eerder verantwoordelijk waren voor Little Miss Sunshine.
cijfer: 8.8
relaxed die nieuwe feature trouwens