Van die mensen waar je nu al voor de derde keer een discussie mee hebt omdat ze wederom gaan zeiken “You don’t like me. You hate me. You think I’m stupid. You only talk to me because there’s no one else. I’m nothing to you..... I feel so small.” en waarbij je al twee keer eerder hebt geprobeerd ze te verzekeren dat dat onzin is, dat ik ze wel leuk vindt etc etc en waarbij ze dan afsluiten met een “Ok, you’re right. I’m in one of those moods again. Sorry, shouldn’t take it out on you. I know how you really feel about me. Won’t happen again”…. En dan nu godverdomme ALWEER dezelfde irritante slachtofferrol discussie als ik even wat minder zeg (omdat ik op fucking lowlands zat zonder internet!!!!).
Dat je verweten krijgt niet te reageren terwijl je dat wel hebt gedaan. “I don’t believe you. You always blame the messages and that they don’t arrive at all times.” En dat je dan met je domme kop jezelf gaat verdedigen. “Make a screenshot”. Dat je dan dus boos wordt omdat ie je niet op je woord geloofd. “See... you just don’t have one. There were no messages”. En dat je dan godverrrrdomme helemaal terugscrollt en echt ook nog een screenshot gaat maken ook nog, terwijl je al 10 min geleden had moeten denken “You know what? ... Fuck you and your insecurities. Go play victim somewhere else”.
En dat het dan nu “bijgelegd” is en dat ie inderdaad beter zou moeten weten. “It won’t happen again. My solution is knowing that you do like me and I won’t say otherwise again”. En dat ie dat beloofd heeft en dat ik er NU alvast een screenshot van gemaakt heb en dat IK beloofd heb die door z’n slachtofferstrot te rammen als ie nog een keer deze tirade tegen me begint.
Why? Waaaaaaaaaaaaaarom zeg ik niet gewoon: je kost me meer energie dan me lief is. Dag.
Schijtziek word ik er van. En van mezelf.
Zo. hebben jullie weer drama