Ik zet dit bericht online want ik zie het niet meer zitten.
Sinds september vorig jaar heb ik via mjin werk een man leren kennen. Het was in een periode waarin ik op het werk zwaar onder stress stond, teveel werk, teveel projecten, teveel deadlines. Ik was niet op zoek naar een relatie, zeker niet omdat ik ook getrouwd ben, en 2 tienerkinderen heb. Het was wel een periode waarin ik heel kwetsbaar en gevoelig was, mijn relatie was al lang niet meer wat het zou moeten zijn.
Om een lang verhaal kort te maken, ik geraakte gecharmeerd van hem en 2 weken nadat we elkaar hadden leren kennen kusten we mekaar voor de eerste keer. Ik had het nooit moeten doen, want ik werd verliefd op hem in de maanden die volgden. Ik had er niet aan moeten beginnen om heel veel redenen: ik ben getrouwd, hij is getrouwd (maar door omstandigheden heeft hij al tijden geen sex meer met zijn vrouw; de verstandhouding tussen hen is blijkbaar wel oke), er is een leeftijdsverschil van 16 jaar tussen ons (hij is ouder),en om het nog complexer te maken: hij woont op 8000 km van me vandaan. Hij heeft kinderen maar die zijn allemaal al volwassen.
Na die kus – in zijn land, ik was er voor mijn werk – gebeurde er niets meer, ik vertrok naar huis. Een kleine 2 maanden later moest ik weer in de buurt zijn, voor mijn werk. Heb lang getwijfeld, maar ik plakte er een weekend aan vast en liet hem weten dat ik hem wou komen opzoeken, dat ik voor hem zou komen, niet voor het werk. Ik wist niet wat te verwachten, het kon alle kanten op. Maar het was een geweldig weekend, het klikte tussen ons, het ging verder dan alleen maar kussen. Dat weekend zijn we met elkaar naar bed gegaan.
Na dat weekend moest ik weer weg. Het heeft opnieuw 2 maanden geduurd voor we elkaar weer konden zien. In tussentijd mailden we ongeveer een keer per week met elkaar. Niet meer, en ook geen telefoontjes. We vertelden niemand dat we iets hadden met elkaar, te riskant. Hij had in januari de mogelijkheid via zijn werk naar Nederland te komen, waar we mekaar opnieuw hebben gezien. Normaal zou ik m in februari terug hebben gezien, ik kwam opnieuw zijn richting uit, maar hij had longontsteking, en niets liep toen zoals het was gepland.
Van toen af was de ellende niet te overzien want tegen dan had ik door dat ik vreselijk verliefd op hem was geworden. Ik verlangde intens naar hem, vond het vreselijk om m zolang niet te kunnen zien. Maar veel kon ik niet doen. Hij heeft een vrij belangrijke positie, hij is een redelijk publiek figuur, alles moet strikt geheim blijven. Het is bovendien een machocultuur, je kunt er wel een minnares op na houden maar niet publiekelijk. Dan is de schande niet te overzien, hij is bovendien ook vrij traditioneel op dat vlak. Scheiden zal hij nooit doen.
Ik had na februari niet direct opnieuw terug een opdracht bij hem in de buurt, en kon niet verdragen hem zolang niet te zien. Ik boekte dus zelf een vlucht voor mei, en heb m toen teruggezien. Het was fijn, maar we beseften allebei hoe hopeloos de situatie er voor stond. Tegelijk voelde ik me steeds afhankelijker van hem worden wat betreft mijn gemoedstoestand. Ik zat toen al tegen een depressie aan, mijn werk begon er onder te lijden, ik kon alleen nog aan hem denken. Mijn relatie, daar wil ik het niet eens over hebben, zat al tijden tegen het vriespunt aan.
Ik installeerde skype op zijn computer (hij is over de 60 en IT is aan hem niet zo besteed, zelfs mails zijn moeilijk). We spraken een vaste dag af om te skypen in de toekomst. We spraken af dat we ervan uitgingen dat er ergens een toekomst voor ons weggelegd was, welke dat ook zou zijn, ergens binnen een jaar of 2, 3. Zo ben ik terug naar huis gegaan, verward, leeg, heel erg verliefd, en heel heel eenzaam.
Terug thuis wou ik het opbiechten, maar ik heb het nog steeds niet gedaan. Ik stel me veel vragen: moet ik scheiden, moet ik vechten voor mijn huwelijk, moet ik doorgaan met mijn latinoman goed wetende dat ik nooit zijn nummer een zal kunnen zijn en we mekaar waarschijnlijk altijd stiekem moeten blijven zien als we ermee door willen gaan. We zijn nu bijna weeral 2 maanden verder. We bellen nu wel regelmatig, mailen zie ik niet goed meer zitten want dat stadium ben ik voorbij. Ik kan het niet meer opbrengen een bericht te sturen en dan dagen te moeten wachten op een antwoord.
Momenteel ben ik opnieuw bij hem in de buurt, voor mijn werk, en ik zie hem dit weekend. Ik wil een beslissing nemen dit weekend, maar ik weet niet welke. Ik voel me goed bij hem, bij hem kom ik thuis, maar eenmaal terug alleen duik ik in een diep gat dat telkens dieper is dan de keer tevoren. Kiezen voor hem is niet kiezen voor mezelf, vrees ik. Ik doe er mezelf en anderen tekort mee, zelfs al zijn de momenten samen hemels en weet ik dat hij me ook zielsgraag ziet. Ik wil graag raad, tips, het is zo complex en dat zou het niet mogen zijn. Maar liefde laat zich niet dwingen. Wat moet ik doen…
[ Bericht 1% gewijzigd door jannah op 16-07-2012 08:02:30 ]