Jezelf willen haten

Ik merk de laatste tijd dat ik steeds mensenschuwer word. Buiten het contact met een paar vertrouwde mensen wil ik van niemand iets weten. Als iemand al naar me lacht geeft me dit al een ongemakkelijk gevoel. Zelfs een groep kinderen kan me al onzeker maken over mijn aanwezigheid. Het is net alsof ik zou willen dat ik onzichtbaar was en dat niemand ook maar enkele aandacht aan me zou besteden in het openbaar.

De oorzaak daarvan is overduidelijk onzekerheid. De oorzaak van die onzekerheid is dat ik mezelf altijd neerhaal. Ik geef mezelf altijd negatief commentaar. Vertel mezelf dat ik niet goed ben zoals ik ben en dat ik er niet goed uitzie. Ook als ik weet dat ik in bepaalde opzichten beter voor de dag kom dan anderen vertel ik mezelf dat het toch niet goed genoeg is. Dat andere mensen een slechter postuur hebben wil immers nog niet zeggen dat het mijne daarmee goed is.

Nee ik kom niet onzeker over. Ik uit me soms zelfs arrogant. Maar tegelijkertijd kijk ik even goed neer op mezelf.

De verwachte topicvraag is nu natuurlijk hoe ik kan stoppen met mijn zelfhaat. Het hele punt is echter dat ik dat helemaal niet wil. Ik haal mezelf graag neer en wil mezelf helemaal niet accepteren voor wie ik ben.

De vraag is dus, waarom zijn er mensen die zichzelf bewust willen neerhalen? Brengt zelfhaat een vorm van genot?

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 22:49 schreef Cyan9 het volgende:
Ben je trots op jezelf en wat je doet? Ik heb er namelijk ook wel een "last" van, en dat komt denk ik vooral door een combinatie van onzekerheid en een (overdreven) bescheidenheid. Als iets lukt waar ik moeite voor heb gedaan zeg ik altijd dat het niet zo bijzonder is, en ik vind complimenten vaak overdreven.

Bescheiden ben ik niet. En ik heb nooit iets bereikt. Sowieso al niet omdat ik meestal geen motivatie had voor mijn eigen leven.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 22:57 schreef Cyan9 het volgende:

[..]

En waarom wil je niet accepteren wie je bent?

Geen idee. Ik heb gewoon altijd iemand anders willen zijn. Mezelf accepteren is iemand accepteren die ik gewoon niet kan uitstaan. Vaak al dingen als mijn lach irriteren me gewoon aan mezelf.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 22:57 schreef bojan het volgende:
Ik kan ook geen complimenten aanvaarden. In mijn jeugd (bijna) nooit complimenten gehad van ouders, broers of vriendjes en nu voel ik me er ongemakkelijk bij als ik complimenten krijg

Ik heb juist altijd heel veel complimenten gekregen. Nu nog zelfs. Maar het liefst wuif ik die dan ook meteen van de tafel.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 23:01 schreef lievedraak het volgende:
Dit heb ik ook een tijd gehad. Als ik over straat liep, en er lachte iemand, dacht ik altijd dat dat om mij ging, dat ik werd uitgelachen. Ik werd er niet arrogant van, ik keerde heel erg in mezelf, werd een klein muisje en liep snel door.

Dat heb ik dan juist weer niet. Ik ontwikkel naast zelfhaat ook haat naar mijn omgeving. Heb het gevoel dat continu iedereen mij moet hebben. Terwijl als ik in de praktijk dan ga nadenken met wat komt er eigenlijk vrij weinig uit. Dus het gevoel klopt niet eens maar toch voel ik het constant.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 23:04 schreef lievedraak het volgende:

[..]

Kun je dit terugleiden naar een of meerdere trauma's uit je jeugd?
En wie heb je altijd willen zijn?

Neuh, niet echt. Ik heb ooit een psychose gehad, maar om dat een trauma te noemen is een beetje overdreven. Het stelde niet zo heel veel voor, ik was gewoon een beetje in de war.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 23:05 schreef lievedraak het volgende:

[..]

Heb je wel eens driftbuien? Dat gevoel dat je huid te strak zit, dat je alles om je heen kapot wil maken puur door te schoppen en te slaan en dat het op dat moment ook echt niet uitmaakt wat er kapot gaat?

Als kind wel en in mijn pubertijd ook nog. Nu heb ik mezelf prima onder controle.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 23:29 schreef lievedraak het volgende:
Ik heb even wat OP's van andere topics van je gelezen, ik denk dat het handig is als je complimentjes probeert aan te nemen voor wat ze zijn, namelijk eerlijke opinies van mensen die je mogen.
Ze zeggen het niet zomaar

Je vadercomplex kan ermee te maken hebben dat je jezelf neerhaalt, negatieve aandacht is ook aandacht en soms de beste manier om aandacht te krijgen.
Misschien dat je daarom overgaat op zelfhaat, omdat je dan (andere) aandacht krijgt.

Bovenstaand hoeft absoluut niet waar te zijn, en is slechts gebaseerd op je OP's en mijn eigen ervaringen.

Btw: je wil model worden, dus je weet toch ergens, diep van binnen, dat je er gewoon goed uitziet

Hmm. In elk geval dat wat je zegt van dat model klopt ergens ook wel. Ik weet dat ik over het algemeen zeker niet als lelijk omschreven zal worden, maar het is net alsof ik een soort verlangen heb om mezelf dat wel aan te praten. Op bepaalde momenten ga ik het dan ook echt geloven. Mijn stemming daarin is ook een beetje wisselend.

En ik heb ook zeker een gevoel van aandachtstekort door de afwezigheid van mijn vader. Ik voel me daardoor ook afgewezen door mannen in het algemeen. Nu is het vaak net alsof ik dan hopeloos verlang naar een zogenaamd ideale man die wel van me houdt. Een man die iets machtigs over zich heen heeft, iets vaderlijks.

Dat ik er zulke homoseksuele gevoelens op nahoud keur ik dan ook weer af. Heb het nooit slecht gevonden voor anderen maar voor mezelf vind ik het opeens wel verkeerd. En ook al weet ik dat ik er niets aan kan veranderen haat ik mezelf er ook om.

quote:

Op dinsdag 3 juli 2012 23:51 schreef lievedraak het volgende:

[..]

Mijn vader verdween uit beeld toen ik 11/ 12 was. Ik heb 6 jaar een relatie gehad met iemand waarvan ik niet hield, maar hij zorgde voor me en hield van mij. Dat wil ik niet meer, dat is de reden dat ik het heb uitgemaakt en weer contact heb gezocht met mijn vader. Met het idee van: als hij in beeld is, hoef ik dat niet meer in relaties te zoeken. Dit werkt natuurlijk niet supersnel, en de psycholoog moet mij hier nog verder mee gaan helpen. Misschien een idee voor jou, contact met je vader, maar alleen als je daar zelf klaar voor bent. Anders niet.

Zoals je zelf zegt, er is niks mis met homoseksuele gevoelens. Het kan zijn dat jij ze voor jezelf afkeurt, omdat je ze niet hebt omdat je die mannen aantrekkelijk vindt. Maar omdat je hun goedkeuring probeert te winnen door ze seksueel te benaderen.

Nee ik wil echt geen band meer opbouwen met m'n eigen vader. Daarvoor is het gewoon te laat. En ik denk dat hij dat zelfs ook helemaal niet wil.

Ik voel me wel ook aangetrokken tot mannen, het heeft niet puur en alleen maar met een gemis van een vader te maken. Althans, dat denk ik niet. Maar ik vind twee mannen met elkaar stom uitzien, en ik voel me er belachelijk onder. Ook al voel ik niets voor vrouwen en zou ik in theorie wel iets voor een man kunnen voelen. Het ''klopt'' gewoon niet vind ik.

En het stomme is dat ik dus inderdaad altijd heb gevonden dat er niets mis was met homoseksualiteit totdat ik in de pubertijd ontdekte dat ik zelf homoseksueel was. Toen vond ik het ineens een probleem.

quote:

Op woensdag 4 juli 2012 00:06 schreef lievedraak het volgende:

[..]

Laat je alsjeblieft niet tegenhouden door het gevoel dat je niet denkt dat je vader contact met je wil. Je weet het pas als je het probeert, dus mocht dat de enige reden zijn, gewoon ervoor gaan.

Nou ik heb zelf ook echt geen behoefte. Ik wil eigenlijk wel een vader, alleen wil ik mijn vader niet als vader. Ik mag hem ook echt niet.

quote:

Ik ben zelf hetero, kan je dus verder niet helpen over de homoseksualiteit, behalve dat ik 2 mannen met elkaar er absoluut niet stom uit vind zien, ik krijg altijd zo'n 'ahh'-gevoel als ik 2 mannen zie zoenen

Raar maar waar krijg ik meestal een ongemakkelijk gevoel bij het zien van twee zoenende mannen. Soms ook niet, maar meestal wel. Had bij het kijken van gay porn ook vaak wel een gemengd gevoel.

quote:

Op woensdag 4 juli 2012 00:22 schreef Fera het volgende:
Ik herken mezelf wel in de OP. Maar soms ga ik contact met anderen uit de weg omdat ik daar geen zin in heb. Dan maak ik me expres een beetje onzichtbaar, zodat ik niet aangesproken wordt. Mijn onzekerheid heeft hier wel een beetje mee te maken en ik probeer er ook uit te komen. Gelukkig gaat dat steeds beter.

Maar in tegenstelling tot wat jij zegt, haal ik mezelf niet graag neer. Ik doe het wel, als ik het gevoel heb iets fout te hebben gedaan is het meteen: "Zie je wel, ik ben echt waardeloos". Maar liever voel ik me niet zo ... Zwelgen in zelfmedelijden is vaak wel een valkuil voor mensen, omdat het stiekem toch best fijn kan zijn. Maar het is wel ongezond als je er in blijft hangen, het werkt verslavend en je komt in een vicieuze cirkel terecht.

Dat expres onzichtbaar maken herken ik ook wel. Als ik dan een bekende zie maak ik bijvoorbeeld al met opzet geen oogcontact.

En het is inderdaad ook wel vertrouwd om in deze vicieuze cirkel te blijven hangen. Hoewel ik wel vaker in mijn hoofd een manier probeer te vinden waarop ik toch een waardig persoon zou kunnen worden. Maar telkens kom ik dan op de conclusie dat het er gewoon niet inzit en dat ik gewoon min ben.

quote:

Op woensdag 4 juli 2012 00:28 schreef Fera het volgende:

[..]

En dat is dan ergens weer een troostende gedachte, een excuus om er niets aan te hoeven veranderen. Dat zorgt ervoor dat je in die cirkel blijft. Ik ben er intussen wel uit, ik kan tegen mezelf zeggen: "Verman jezelf toch eens", en dan doe ik het ook. Het blijft verleidelijk, maar gelukkig heb ik ook iemand die mij er uit kan trekken. Zo van: "Hup, mooi geweest. Nu weer normaal doen".

Je besluit gewoon om die gedachtes te vergeten zeg maar?

quote:

Op woensdag 4 juli 2012 00:41 schreef Californication11 het volgende:
Wauw het is alsof ik zelf een topic schrijf.

Herken mezelf op veel punten, het missen van een vader/moeder band en dit ook niet meer willen, jezelf neerhalen etc.

Ik zit nu ook in een negatieve vicieuze cirkel, al een tijdje en toen mn "ex" het uitmaakte zat ik op het randje van echt depressief worden.. Ik drink het allemaal weg en dat is ook niet goed.

Drinken doe ik soms ook om me even beter te voelen. Maar ik doe dat zelden en drink minder dan de gemiddelde persoon van mijn leeftijd anno 2012. Dus het is niet problematisch. Heb je zelf echt een drankprobleem dan?