Onzeker over vriendschap

Ik zal bij het begin beginnen, ik heb veel moeite gehad om dit te plaatsen omdat het moeilijk is en omdat het ondertussen al een heel verhaal is dus als het je niet interesseert lees het dan alsjeblieft niet, maar ik heb het echt op mijn hart en moet het kwijt.
Begin schooljaar moest ik op een halfjarige stage. Ik had er totaal geen zin in, de reden; de stagegroep waarbij ik ingedeeld was zou alleen maar uit jongens bestaan, dus ik zag het al voor me, een halfjaar lang alleen maar tussen de jongens en het alleen maar over jongensdingen hebben. En ik ben zo’n gevoelsmens, echt verschrikkelijk af en toe, dat weet ik , en dat werkt niet met jongens, sorry..
Echter kwam ik op de stage erachter dat er ook een meisje bijzat. Dat was in ieder geval al een stuk beter, ik heb natuurlijk niets tegen jongens maar de opleiding bestaat al voor 80% uit jongens dus vind het wel leuk als er iemand van hetzelfde geslacht als het mijne bij zit.
Ik had niet zoveel behoefte om echt goede contacten vast te leggen in dit halfjaar. Ik ben altijd wat voorzichtig en verlegen als het gaat om contact leggen. Ik ben wel open maar aan de andere kant ook heel erg gesloten. Ik ben voorzichtig omdat ik al een paar keer eerder vriendschappelijk voor iemand ben gegaan, waar ik dacht hier heb ik een echte vriend aan en wat dan uiteindelijk kei hard is tegengevallen en met wie ik nu nooit meer contact heb. Daarbij heb ik een klas met mensen die wel aardig zijn maar val altijd net buiten de groepen, kan met iedereen wel praten en iedereen vind me volgens mij wel oke maar meer wordt het niet. De klas bestaat uit ong. 4 onderlinge groepjes. Met groepje A (om het zo maar even te noemen) trek ik het meeste op, en met B als het niet anders kan, met C en D heb ik helemaal niets te maken. Nu is het zo groepje A is heel close samen en dan bedoel ik de 2 meisjes en 1 jongen (F), de ander 2 jongens wat minder en daar trek ik vaak mee op. Met die (F) heb ik niets, ik vind hem kinderachtig en irritant.

Het valt me op dat als er groepjes worden gemaakt voor een opdracht, dat ik als een van de laatste overblijf of dat het zo gaat dat ik wel in het groepje A zit maar dat ze me vergeten als ik net even naar toilet ben ofzo en ze vervolgens dus gewoon aanlopen… Ook ’s ochtends op school als ik met nog iemand kom aangelopen begroeten ze eigenlijk alleen degene die bij mij is, terwijl ik ze wel begroet.. Ik word nooit betrokken in hun verhalen of ze vragen nooit hoe iets is gegaan wat belangrijk voor me was, terwijl ik andersom wel interesse toon. Ik ben wel goed genoeg om ze met schoolwerk enzo te helpen ‘’want dat kan ik zo goed’’ maar verder niet.
Kortom die mensen zijn niet mijn vrienden, het zijn alleen maar klasgenoten. Ik heb me daar voor de stage heel druk om gemaakt, zo erg dat ik tijdens lesuren huilend op toilet heb gezeten… maar heb me daar gelukkig nu redelijk overheen gezet, het is het me niet meer zoveel waard. Nu het volgende probleem:

Op stage was het groepje nogal rustig, er werd weinig gezegd en er waren vaak van die doodse stiltes, mede ook dankzij mij ik ben niet zo’n prater. Dus iedereen droeg daar ook wel aan bij. Maar het jongens gedeelte het meeste, die zeiden nog niets al zou er een roze olifant voorbij vliegen. Dat meisje (G) werd net zoals ik gek van die stiltes af en toe, zij alleen nog wat erger als ik. Ik had voor het eerst in m’n leven het idee dat ik tot één van de drukste behoorde, wat een heerlijk gevoel was dat haha. Vaak gingen we dan maar even pauze houden. Ik vond haar wel aardig maar wat weet je nou van iemand na twee weken, en daarbij was ik niet zo meegevend. Maar zo vroeg ze (toen ik in het begin van de stage een avond met die 2 meisjes uit groepje A samen iets was gaan drinken in de stad?) of een leuke avond had gehad. Ik schrok daar toen van, en ik wist in het begin ook even niet waar ze het over had. Ik dacht ‘’wauw iemand vraagt hoe iets is gegaan??’’
En die belangstelling gaf ze vaker als ik haar iets had vertelt. Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt van iemand die ik eigenlijk amper ken. Ik heb dan één echt goede vriendin, en die doet dat natuurlijk ook maar daar ben ik dan ook al zo’n 8/9 jaar bevriend mee.

Ik kon het goed met (G) vinden en we hadden ook veel lol om van die nietszeggende dingen, en onze gesprekken gingen dus ook niet alleen over school maar ook over andere dingen, wat een groot verschil met mijn klasgenoten is. Als er in ons groepje wat raars gebeurde vanuit de jongenskant (wat vaak was) hoefde we elkaar alleen maar aan te kijken om te weten hoe laat het was. Ik heb haar uiteindelijk ook vertelt over mijn problemen die ik heb met contact leggen en de problemen in mijn klas. Er kwam al snel uit dat zij vroeger soortgelijke problemen had gehad met contact leggen. En tot mijn opluchting merkte ik ook dat ze daar wel rekening mee hield in sommige situaties. Het rare was dat ik normaal gesprokken niet zo makkelijk praat met mensen van mijn eigen leeftijd en met mensen die ik niet ken, maar bij haar ging het vanzelf, geen problemen of met het gevoel dat ik iets niet kon zeggen omdat dat raar was, het voelde allemaal heel vertrouwd alsof ik haar al jaren kende. (G) heeft ook meer een houding van ‘’schijt aan’’ maar ondertussen wel vriendelijk en normaal blijven en toch redelijk doen wat er gevraagd wordt, hoe klote het ook is.
Dus mijn saaie stageperiode was gelukkig nu minder saai omdat er die gezelligheid er was.

Maar helaas is stage niet voor altijd en ik merkte dat ik tegen het eind er tegenop zat om weer met school te beginnen, en wat dus ook betekende dat ik mijn klas weer zag. Is ook wel zo omdat ik veranderingen moeilijk vind. Dus van vakantie naar stage – van stage naar school etc. Ik heb PPD-NOS en dat is daar ook een van de vele symptomen van, net als contact leggen.
Kortom was het gewoon even een rot tijd, en daarna als je weer in je oude klasse ritme zit gaat het wel weer wat beter.
De klas was niets veranderd alleen ikke wel. In de stageperiode heb ik gemerkt dat ze er niet toe deden, ze geen contact gezocht hebben behalve die ene keer dan, en ik expres ook niet en ik had daar ook geen behoefte aan. Ik ben zeker sterker geworden op het gebied sociaalcontact bij hun. Maar (G) zag ik minder vaak, zij zat in haar examenjaar en had het druk. Ik zag haar regelmatig op de gang, en in het begin zag ze me niet altijd, later wel. Dat gaf me in het begin een onzeker gevoel, of ze het nou express deed of zag ze me gewoon echt niet? Ik denk het laatste, ze had geen reden om me te negeren. Tot die keer dat ik in de aula zat, ze kwam aanlopen en ik zwaaide een keer maar dat zag ze niet en liep door. Vervolgens kwam ik erachter dat ze met haar rug vlak achter me zat aan een tafel. Ik was in gesprek met iemand en zei nog wel ‘’hoi’’ hoorde ze niet, denk ik. Daarna ging degene met wie ik aan het praten was weg en zat ik nog met wat andere van de klas ook toen zei ze niets. Ik wilde wat zeggen maar durfde dat niet, bang dat ze niet wilde praten ofzo. Uiteindelijk ben ik weggegaan terug naar de les. Dat was zo’n ongemakkelijke situatie en daar heb ik me achteraf zwaar klote om gevoelt.
Ik heb haar toen een lange tijd niet meer gesproken, ook niet op msn ofzo. Ik durfde haar niet aan te spreken en ik was teleurgesteld omdat ik dacht dat we toch wat hadden opgebouwd in die tijd.
Toen kwam ik er een keer alleen tegen op de gang en toen was ze heel aardig en vertelde ze over een opdracht die ze moest doen. En dat is elke keer zo, ze is heel aardig en ik weet zeker dat ook niet fake is maar ik heb wel het idee dat ik het vuur elke keer moet aanwoekeren. Soms komt ze zelf ook wel maar vaak ging dat dan nog over een oude opdracht. Of ze zegt dat ze me op de hoogte houdt van iets en vervolgens hoor ik daar nooit meer wat van. Dat maakt mij zo verschrikkelijk onzeker. Zo onzeker dat ik er teveel over ga nadenken en dat ik haar ook niets meer durf te vragen omdat ik denk dat ze dat niet wil. Ze is regelmatig op msn maar spreekt me eigenlijk nooit aan, en ik wil wel maar durf dat gewoon niet als ik geen reden heb om dr iets te vragen. Ik weet ook niet hoe ik sta bij haar als kennis, klasgenoot, iemand van school, vriendin ofzo, en ik weet dat je dat nooit uitspreekt in het echt maar zou het wel graag willen weten want ik krijg op deze manier geen hoogte.
Nu is ze klaar op onze school en heeft ze niets meer van doen daar. Ik kan geen vragen meer stellen over dingen die ze daar doet. Ik weet alleen wat ze gaat doen volgend jaar. Aan de ene kant vind ik het heel erg om zo een vriendin te moeten verliezen, want dat is ze voor mij toch wel ik heb er veel geduld, moeite en tijd ingestoken omdat het voor mij allemaal niet zo makkelijk is om vriendschap te sluiten, en ik al blij ben met alles wat ik kan meepikken, maar aan de andere kant laat ze ook niet iets horen en dat is het het ook allemaal niet waard.
Het is ook zo dat ik zowat hunker naar wat meer vrienden en echte vriendschap om me heen en dat ik daar in mijn hoofd veel mee bezig ben, waarschijnlijk te veel waardoor dingen niet lukken. Zij is daar waarschijnlijk veel minder mee bezig en heeft dat niet in de mate waarin ik dat heb. En misschien komt de vriendschap die wij hebben op haar als ‘’gewoon’’ over terwijl ik constant het gevoel heb dat het niet werkt en ik haar straks voor altijd kwijt ben dat zou ik toch wel heel erg vinden.
Hoe kan ik voorkomen waar ik bang voor ben, het is nog niet te laat, en hoe kan ik me over zoiets zekerder gaan voelen? Of hoe kan ik hier zo min mogelijk aandenken? Ik voel me er namelijk niet goed door, blijf er maar mee in m’n hoofd zitten, sta er mee op en ga er mee naar bed, ik wil er van af van dit gevoel.