Ex dood verwenst net.. Spijt, en wanhoop.

Het is nu precies 12 maanden uit met mijn vriendin en mij..

Ik heb bijna geen familie, zij was dus daadwerkelijk echt alles voor mij.
Als er iets met me was, was zij de enigste op de wereld die het daadwerkelijk waar erg vond en ermee zat..

Ik was zo ontzettend bang om haar kwijt te raken, dat ik mij als een idioot had gedragen, als ze uit ging zei ik vrolijk als een schaap in wollfkleding: Nog sjans gehad?
En toen vertelde zij gewoon eerlijk dat ze met een jongen had gedanst, en toen werd ik boos op haar, schold haar voor alles uit wat er maar bestond etc.

Het was vaak uit, maar dan miste ze mij zo erg dat ze weer terug kwam.

Ik ben altijd de gene geweest die haar uitschold, en zij heeft dat nog nooit andersom gedaan...
Wel heeft ze ook erge dingen gedaan, maar niks met schelden.
Toen het precies een jaar geleden uit is gegaan, was ik gebroken, snachts rende ik door de polders schreeuwend, zelfmoord proberen te plegen, en in een gigantische depressie gekomen, waar ik tot op het heden nog niet uit ben.


Ik had een straatverbod, ik was echt zo gebroken.. kapot, het enigste wat ik had WAS WEG!!!
'Ze leeft door, tot haar dood zonder mij..

Ik heb haar nooit los kunnen laten, koop haar shampoo, eet wat zij zelfs lekker vond en bekijk letterlijk nog elke dag haar foto's, en dan zoom ik helemaal de foto's in, om te zien hoe onze hoofdjes tegen elkaar aan waren.. En hoe gelukkig ze keek, en dan zit ik nog altijd met tranen in mijn ogen elke dag achter de pc...

En ik heb autisme, en zij is het enigste meisje ooit in mijn leven geweest die mij accepteerde hoe ik was..

Waarom stap ik dan niet van haar af? Omdat ik bang ben.. Bang om te realiseren dat het echt voorgoed weg is, omdat ze verdomme het enigste is wat ik nog heb.. had....

Ik kan het gewoon niet, echt niet.. Ik kan haar niet loslaten, omdat ik weet dat als ik niet in deze droom blijf ik helemaal ontspoor..

Maar to the point.

Via een fake acound op facebook heb ik haar als vriend kunnen toevoegen, en vroeg toen met spoed omdat het nu 1 jaar precies uit was, om mij nog een gesprek te gunnen...

Dat deed ze dus, vandaag. .
Via facebook hoor, niet in real..

Ik kreeg te horen dat ze eigenlijk nooit meer aan me denkt, en heel soms wel ''maar op een anderen manier als vroeger'', En ze vertelde dat ze een nieuw leven heeft..

Ik werd toen zo raar in mijn hoofd,

Ik hou nog zoveel van haar, en ik ben voor haar NIKS meer, niks niks niks, geen bekende, helemaal niks meer!!
En ze denkt dus zelfs nooit meer aan mij.....

Toen heb ik gezegd, uit blinde woede.
Dat ik al die tijd vreemd ben gegaan, ze de grootste vergissing was, en dat ik op de dag van haar door op haar graf zou staan te juichen, en zij dit nog wel ging meemaken.......

Ook heb ik haar weer met alle ziektes uitgescholden, en toen zei ze, dat ik ontzettend gemeen was, en toen werd ik ZO kwaad, omdat in mijn ogen zij gemeen is, omdat al onze jaren gewoon zijn vergeten en ze er GEEN ENKELE waarde aan hecht!!!!

Nu heb ik spijt dat ik gezegd heb dat ik wou dat ze dood moest en alles...

Nu heeft ze helemaal genoeg van me, en ben ik haar grootste vergissing in mijn leven.
Wat moet ik nu doen, ik wil graag mijn excuses aanbieden maar na een jaar tijd... Heeft ze mij het gegunt om een gesprek weer te voeren, en in die paar minuten heb ik haar met de dood bedreigd.. EN IK WOU ALLEEN IN DAT GESPREK ZEGGEN:
Periodes in het leven komen en gaan..maar de herinnering aan ons zal altijd in mijn hart blijven bestaan. Ik wil je nog bedanken voor alle positieve dingen wat we in onze relatie hebben meegemaakt, x Fred.

Ik heb alles verknald,ze is nog steeds in mijn gedachte mijn vriendin.. IK HEB gewoon niks meer nu, ik zit echt diep erin... het verdriet..
Bedankt voor het luisterend oor, groetjes Fred

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:25 schreef Paralectic het volgende:
Mail haar dit topic.. Morgen en dan ziet ze wat je echt voelt.

Voor zo'n zolderkamer autist als jij bent is dat nog wel de gemakkelijkste oplossing.

Dan realiseert ze zich waarschijnlijk nog erger wat voor lul ik ben..

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:28 schreef Jellereppe het volgende:
Je bent veel te ver gegaan, jongen. Veel te ver! Zij heeft een jaar later een ander leventje opgebouwd en jij zit nog steeds met haar in je maag.

Het doet mij verschrikkelijk veel pijn, ik snap niet hoe zij mij kan vergeten en ik nog zo erg in deze ellende zit, ik kan dit gewoon echt niet begrijpen.

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:27 schreef aspirantspierbundel het volgende:
Zit op de blaren nu, kan wel begrijpen dat je impulsief reageert maar dan nog zijn er grenzen

Daar heb je helemaal gelijk in!

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:30 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Man up, kweek een ruggengraat, ga desnoods naar de hoeren en besef dat er nog minstens 3 miljard vrouwen op deze wereld rondlopen.

Ja, maar ik heb autisme, een lage baan met een wajong, en ook nog geen sociaal leven, even heel serieus, denk je nou echt dat vrouwen mij aantrekkelijk vinden?

Dus nee, ik vind geen ander, het zelfde als mijn ex zegt ''Je komt wel het meisje tegen van je dromen''... Makkelijk om te zeggen voor haar, maar als men logisch nadenkt, dan weten ze best dat dit vrijwel onmogelijk is.

Ik kan niet eens normaal omgaan met iemand in een relatie besef ik mij..

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:38 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Hoe uit jouw autisme zich in het dagelijkse leven? Oké, toegegeven, het zal misschien moeilijker voor jouw specifieke geval om nogmaals de ware te vinden, maar het is zeker niet onmogelijk. Dat blijkt voor mij simpelweg uit het feit dat je ex ook hebt gevonden op één of andere manier.

Daarom zeg ik ook, zet je ex uit je hoofd, dat komt toch nooit meer goed. Verbrand ritueel haar foto's, zuip je in een coma of ga dus desnoods naar de hoeren, als je d'r maar uit je hoofd haalt .

Vanaf dat punt neem je rust en kan je op zoek naar een nieuw iemand op iets mee op te bouwen. Via school, werk, sport, hobbies, uitgaan, desnoods via datingsites ( ) je vindt d'r vast en zeker . Neem vooral je tijd ook.

Ontzettend bedankt voor je bericht, maar mijn relatie is een van de waardevoller dingen in mijn leven, dus foto's verbranden zou ik nooit doen.

Voor de rest heb je gelijk, mijn autisme uit zich dagelijks dat ik ontzettend veel structuur nodig heb, en niet tegen veranderingen kan, bv. een ander rooster op het werk, wat ik niet van te voren hoor.
Voor de rest het sociale aspect.

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:46 schreef Comp_Lex het volgende:
Die foto's moeten weg. Dat is iets waar je jezelf naar toe moet zien te werken (ook al is dat lastiger door je autisme).

Ja. maar ze zijn mij zo ontzettend waardevol, ik heb al haast geen familie, en dan ben ik deze herinneringen ook nog kwijt.

quote:

Op zondag 24 juni 2012 19:49 schreef PixieDot het volgende:
Ik heb zoiets al eerder gelezen deze week..

Ook door mij geschreven?