Chronische onzekerheid/laag zelfbeeld.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2012 00:23 schreef neddd3 het volgende:
Ik lijk een gebrek aan persoonlijkheid te hebben, in iedergeval toon ik die niet in het bijzijn van andere mensen. Waardoor eigenlijk iedereen mij heel aardig vindt maar ook saai en zich afvraagd waarom ik zo stil ben.

Iedereen heeft een persoonlijkheid, als je gelooft dat je die kunt verbergen voor anderen dan zullen anderen eerder je persoonlijkheid die zij bij jou waarnemen als schuchter zien. Ben je bang dat mensen je af zullen wijzen als je probeert meer spontaan te worden? Probeer jezelf af te leren de ander telkens voor jezelf proberen te vertalen, laat ze gewoon zijn als ze zijn. Als iemand dan iets negatiefs of afwijzends over je zegt, vertaal dat dan niet voor jezelf en besef dat het niet over jou gaat maar om het beeld wat de ander van je heeft in diens hoofd.

Geestelijk sla je jezelf alleen maar als je meegaat in de ander zijn of haar negativiteit, je hecht er zelf waarde aan of niet, je pijnigt jezelf alleen maar en je krijgt er niets voor terug.

Toen ik me dat realiseerde ging het stukken beter, duurde wel een jaar of wat voordat het 'vanzelf' ging en ik in het dagelijks leven weer meer aandacht kon besteden aan de dingen die me positiever doen voelen.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2012 00:23 schreef neddd3 het volgende:
Na een lange periode van sociale angst gaat het eindelijk wat beter met mij. Tenminste, ik onderneem weer dingen inplaats van alles te ontwijken.
Het gekke is mijn angst probleem is wellicht flink minder geworden. Maar mijn zelfbeeld/zelfvertrouwen of wat het dan ook is, is zo laag dat ik dagelijks mezelf in de weg sta en hier ernstige hinder van ondervindt.

Zo ben ik nog steeds super gesloten naar andere mensen toe, en lijken mijn emoties volledig opslot te zitten. Ik heb gewoon 0 spontaniteit en ben altijd maar bezig met "overleven" en overal ongeschonden doorheen komen inplaats van zelf iniatief te nemen.

Ik lijk een gebrek aan persoonlijkheid te hebben, in iedergeval toon ik die niet in het bijzijn van andere mensen. Waardoor eigenlijk iedereen mij heel aardig vindt maar ook saai en zich afvraagd waarom ik zo stil ben.
Hier baal ik zo ontzettend van en ik kan hier enorm over in zitten waardoor het mijn humeur enorm verslechterd.
Ik doe nu eindelijk (bijna) alles wat andere mensen ook doen en laat me niet weerhouden door mijn angst maar emotioneel zit ik op slot en ben ik alsnog afwezig wanneer ik eigenlijk aanwezig ben.

Ik ben enorm zelfbewust waardoor ik altijd mijn woorden afweeg en overbewust van me eigen reacties en lichaamshouding ben. Ik ben nu 26..en wil hier toch wel eens van af komen. Op mijn werk zorgt dit ook voor veel problemen, omdat mijn concentratie altijd opmezelf en andere mensen gericht is en niet volledig op mijn werk. Dit kost ook zoveel energie dat ik vaak wel kan breken, en overal weer mee wil stoppen, omdat het me teveel wordt.

Toch snap ik mezelf niet, wat is er nou met mij aan de hand? Ik heb mijn angst gedeeltelijk overwonnen, denk ik... aangezien ik toch een "redelijk normaal leven" lijdt.

Misschien dat iemand dit herkent ?

Je hebt geleerd jezelf weg te stoppen, dat doe je al lange tijd dus voor hoe je situatie nu is mag je alle begrip hebben Sterker nog; het kan niet anders dan dat het nu zo is.

Het heeft zich met kleine stapjes opgestapeld tot hoe het nu is en met kleine stapjes kan je het omdraaien, dus het tegenovergestelde doen; jezelf laten zien. Dan kan je daar vertrouwd mee raken, op de zelfde manier dat je vertrouwd bent geraakt met het niet laten zien van jezelf; door het te doen.

Waar het omdraait (en misschien ben je hier ook al mee bezig) is voor jezelf de overtuiging dat jij er mag zijn zoals je bent gaan ontwikkelen, en daar vanuit ook jezelf gaat laten zien omdat je vind dat jij dat mag je van jezelf en je positieve dingen voor jezelf gaat ondernemen omdat je jezelf dat gunt. Je wordt nu nog in beslag gelegd door het ''hoe ga ik overkomen en wat voor consequenties kan dat allemaal wel niet hebben?!'' gevoel wat komt vanuit je onzekerheid. Wanneer je zeker over jezelf bent speelt dat niet meer en kan je dat los gaan laten; jij vind dat je er mag zijn en dat is het belangrijkste, niet de mening van een ander. Je kan alleen maar onzeker over jezelf zijn door niet zeker van jezelf te zijn als je snapt wat ik bedoel. De mening van een ander kan alleen bedreigend zijn wanneer je die meer waarde toekent dan die van jezelf.

Het kan handig zijn uit te vinden hoe je nu tegen jezelf praat op dit gebied, welke gedachten herhalen zich vaak als het hier om gaat en daar nieuwe, positieve dingen tegenover zetten. Bijv ''ik durf mezelf niet te laten zien omdat ik bang ben voor reacties'' naar ''ik mag mezelf laten zien omdat ik mezelf goed vind zoals ik ben'' etc.

Wees trots op jezelf voor wat je al bereikt hebt en zie dit als een volgende fase waar ook een hoop in te winnen valt wat betreft de kwaliteit van je leven

Hier verder svp:
Ik ben mentaal helemaal op..