Goedendag,
toen ik 12 jaar was werd er bij mij vastgesteld dat ik een extreem laag zelfbeeld had.
Ik ben gepest geweest van groep 4 t/m klas 4. Ik kon mij niet verweren en had geen vrienden. Veel uit die tijd kan ik mij ook niet meer herinneren, hetgeen dat ik mij nog kan herinneren is naar en pijnlijk.
Ik heb lang geen vrienden gehad.
Ik kreeg geen diagnose en snapte helemaal niets van mijzelf en was enorm boos en gefrustreerd op mijzelf, ik stelde mijzelf hoge eisen die ik halen moest maar niet kon halen. Ik werd tegengehouden door mijzelf, snapte er helemaal niets van en walgde vervolgens nog meer van mijzelf.
Ik ben erg alleen geweest en leerde iedereen te wantrouwen, vooral tieners.
Vorig jaar was het eerste jaar waarin ik niet gepest werd.
Ik wilde de havo doen op volwassenen onderwijs (de VAVO) en merkte dat men daar helemaal niet bezig was met het groepsgedrag, het behalen van status.
Men ging juist naar school zodat ze hun diploma konden halen en verder konden studeren.
Ik werd geaccepteerd maar kon nog steeds geen vrienden maken en vertrouwde nog steeds niemand.
Vorige zomervakantie heb ik meerdere zelfmoordpogingen gewaagt. Ik kon er met niemand over praten, ik was in de waan dat ik daardoor alleen nog meer problemen kreeg.
Ik begreep totaal niets van mijzelf en mijn suïcidale gedrag werd erger toen ik een druk bijbaantje kreeg (in een groot druk winkelbedrijf, als kassière). Ik besloot niets te zeggen tegen mijn ouders omdat ik ervan overtuigd was dat ik hun vakantie zou vergallen als ik het zou zeggen.
Toen we op vakantie gingen werd het nog erger. Ik ga er verder niet over uitweiden maar toen ik terug was vertelde ik eindelijk de psychologe waar ik heen ging alles.
Een maand later werd ik opgenomen. De opname heeft 4 maand geduurd en ik kreeg de diagnose autisme (asperger)
Ik was heel erg opgelucht, na jaren van vechten, zelfhaat, onbegrip kon ik eindelijk vooruit met mijzelf. Ik kon mijzelf begrijpen en mijn omgeving mij ook.
Nu zit ik al een paar maand thuis.
Ik heb een paar terugvallen gehad. Maar het gaat ook steeds beter met mij

Ik ben bijna 10 kg afgevallen, ik sport meer en leer mijzelf te accepteren.
Maar er is iets wat mij enorm dwars zit.
Ik vind mijzelf enorm lelijk.
Ik heb een afschuw voor mijn lichaam, heb geleerd mijzelf te verstoppen.
Als ik ga zwemmen verstop ik mijn lichaam onder water of onder een handdoek.
Ik durf ook niet te zonnen oid.
Ik ben niet heel dik, ik besef dat ik gezet ben maar meer ook niet.
Ik durf niet eens de spiegel in te kijken als mijn lichaam te zien is, ik walg dan een beetje van mijzelf. Ook niet bij de reflectie van een winkelruit oid.
Ik vroeg mij af of er meerdere FOK!kers waren die dit herkennen of misschien tips hebben.
Natuurlijk ben ik al in therapie ervoor, maar ik vroeg mij gewoon af of jullie ook tips hebben?