Stuur een mod weg (met compleet verslag) #5!

Vervolg op Stuur een mod weg (dobbelsteen besloot naar Canada) #3 en Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

We zijn al een tijdje terug.
Maar om jullie in te lichten over wat vooraf ging:

Huh wat? Kan ik echt een mod wegsturen?

Ja, op reis dus. We zitten hier in de travelsectie van FOK!. Niet in feedback of zo.

Wat is de bedoeling van dit topic?

In het vorige topic konden alle users van FOK! een land opgeven als bestemming. In het eerste dobbelsteenavontuur was daar wel een voorwaarde aan gekoppeld. Het moest een euroland zijn. In het tweede dobbelsteenavontuur hadden we als voorwaarde, dat het een land in Europa moest zijn. Ditmaal mochten jullie wereldwijd opties opgeven. Dat was allemaal te volgen in Stuur een mod weg (dobbelsteen beslist) en Stuur een mod weg (dobbelsteen beslist) #2.

Wat is het Grote Dobbelsteenavontuur eigenlijk?

Welnu, dat kun je natuurlijk teruglezen in de vorige topics, maar in het kort komt het hier op neer:
Elke beslissing die we moeten nemen tijdens de reis, laten we over aan de dobbelsteen. Waar we slapen, wat we eten, waar we heen gaan. Daarbij mogen alle users van FOK! opties opgeven voor de dobbelsteen en is er een aparte bijdrage voor de weblog, zoals jullie kunnen zien in onderstaand filmpje dat we schoten voor de weblog in Frankrijk:


In 2009 gingen Costadibalkoni en ik dus naar Frankrijk. De voorbereiding, belevenissen foto's en filmpjes van dat eerste Grote Dobbelsteenavontuur kunnen jullie nalezen in onderstaande topics:

UIO's grote dobbelsteenavontuur
UIO's grote dobbelsteenavontuur #2, vertrek 2 mei!
UIO's & Costa's grote dobbelsteenavontuur #3: Het verslag!
UIO's & Costa's grote dobbelsteenavontuur #4: De nasleep!

Het Grote Dobbelsteenavontuur van 2010 bracht ons naar Oostenrijk, zoals jullie kunnen nalezen in:

UIO's en Costa's 2e grote dobbelsteenavontuur
UIO's en Costa's 2e grote dobbelsteenavontuur #2
Het Grote Dobbelsteenavontuur 2010 # 3: Het complete verslag!

Wie zijn de dobbelsteenavonturiers?

De dobbelsteenavonturiers zijn twee dertigers en ik kan natuurlijk een heel gedetailleerde beschrijving geven, maar we hebben niet voor niets foto's gemaakt. Dus aanschouw de dobbelsteenavonturiers:


Links Costadibalkoni, rechts UIO_AMS.

En de dobbelsteen is blauw met gouden ogen, maar ook dat werkt beter met een foto:


De dobbelsteen en een heel gelukkige serveerster.

En wat wordt voor het vertrek al bepaald?

In eerste instantie natuurlijk het te bezoeken continent en vervolgens het land van bestemming en eventueel het te bezoeken deel. Dit alles zal net als voorgaande jaren gebeuren onder de ogen van onafhankelijke FOK!kers. Vervolgens mogen de users van FOK! opties geven voor de dobbelsteen voor wat betreft de activiteiten in het desbetreffende land.

Dat wil niet zeggen dat we alles via FOK! tot ons nemen. De lokale bevolking betrekken we ook bij het opgeven van opties:



Bijvoorbeeld dit Starbucks-meisje in Wenen gaf Salzburg op als mogelijke volgende reisdoel.

Wat is tot nu toe bekend over het dobbelsteenavontuur 2011?

Na een ingewikkelde procedure met voordrachten, een selectiecommissie en een ingewikkelde dobbelprocedure zijn we gekomen tot een bestemming: Canada en meer in het bijzonder de Westkust van Canada.

Vervolgens vroegen we aan de users van FOK!: Als jij in de zomer naar dit Canadese gebied zou gaan, wat zou je dan zeker bezoeken / doen? Al gauw hadden we 6 opties. Uiteindelijk is het kajakken met orka's geworden.

Het West-Canadese land is bezaaid met UNESCO-parken. Daar hebben we ook voor gedobbeld. We gaan naar Waterton Glacier International Peace Park en Head-Smashed-In Buffalo Jump die bij elkaar in de buurt liggen.

Voor het zoeken naar epicentra van lokale aardbevingen (een vaste prik tijdens dobbelsteenavonturen) heb ik voor Fogel een plaatje gemaakt met de mogelijke route met daarop de activiteiten tot dan toe:



Op basis hiervan kwam hij vanuit Noorwegen naar Schiphol met 6 opties van epicentra. Op Schiphol dobbelde Fogel het epicentrum in Mission als op te zoeken locatie. Met de gebruikelijke zoomlens vonden we de precieze plek:



Dat gaan we wel vinden. .

Een andere vaste prik tidjens de dobbelsteenavonturen is de architectuuropdracht van k_man. Niet geheel toevallig hebben we Fogel weer ontmoet op Schiphol en hij dobbelde een 2. Dat betekende weer de hoogte in: 2. Space Needle, Seattle - John Graham. Fijn voor hoogteliefhebbers als we zijn. .

Liefhebbers als we zijn van televisieseries uit de jaren '90 kwamen Costa en ik tot de ontdekking dat onze favoriete series Twin Peaks en Northern Exposure in de staat Washington zijn opgenomen. Een bezoek aan één van de diners uit deze series is natuurlijk een mooie optie voor de dobbelsteen. We gaan op bezoek bij Northern Exposures' The Brick in Roslyn:



Ondertussen kwam Re met een lijst van bekende West-Canadezen. In Oostenrijk gingen we op bezoek bij het geboortehuis van Arnold The Governator Schwarzenegger. In Canada gaan we naar het geboortehuis van WWE-legende Bret The Hitman Hart:



Hij is geboren in Calgary en meer in het bijzonder:

quote:

Wrestling's Hart Family Residence at 435 Patina Place, Patterson Heights, overlooking downtown Calgary, Alberta.

Het nodige inzoomwerk leverde ons dit plaatje op:



Onder dit huis bevindt zich het legendarische worsteltrainingscentrum The Dungeon. .

De verwachting is dat we op donderdag 25 augustus in een vliegtuig stappen naar Seattle en dan een week of drie rond gaan toeren.

Costa zal één dezer dagen een mail uitsturen naar een reisbureau om de reis naar en de eerste nachten in Seattle te regelen. Daar zitten natuurlijk wel wat keuzemogelijkheden aan vast:

• De vlucht op zich zal geen dobbelsteenbeslissing zijn. We kiezen gewoon de beste optie qua reistijd / overstappen / prijs.
• Aangekomen in Seattle hebben we een auto nodig. Costa zal in zijn mail vragen om een aantal aanbieders en een aantal soorten auto's.
• In Seattle hebben we de eerste dagen een hotel nodig om een beetje te acclimatiseren. Costa zal het reisbureau vragen een aantal hotelopties te geven voor de eerste drie nachten. We staan uiteraard ook open voor opties van jullie qua hotel in Seattle.

Verder ben ik twee bijzondere overnachtingsmogelijkheden (1 in de VS en 1 in Canada) tegengekomen die we met een kleine omweg aan kunnen doen tijdens de reis. Die moet ik echter wel van tevoren reserveren. Ik heb gedobbeld voor één van de twee mogelijkheden en dan zal ik daar contact mee leggen. Aangezien het een verrassing moet blijven voor jullie en voor Costadibalkoni zeker, wil ik jullie vragen niet te speculeren / op het internet te zoeken naar wat die mogelijkheid zou kunnen zijn.

Wat het niet is geworden, kan ik jullie nu wel vertellen. We zullen niet specifiek op zoek gaan naar Free Spirit Spheres om daar de nacht door te brengen in een bol die hangt in een boom.



Wat het wel is geworden, blijft dus nog geheim. Inmiddels heb ik wel al het nodige geregeld, zoals jullie kunnen lezen:

quote:

UIO_AMS <*********************> Thu, May 5, 2011 at 10:04 AM
To: ****@***************.com
Hello,

My name is UIO_AMS and I'm one of the two dicemen from The Netherlands. We travel the world according to whatever the dice decides. This year it has decided that we travel to the northwest of the US and the southwest of Canada.

Every year we put some options to the dice about remarkable places to stay. Years ago I saw your inn in a documentary called **************** and it doesn't get more remarkable than staying in a ********. There was another option in Canada, but the dice has decided we should stay in your B&B. And so we come to the reason for this mail. Because we are traveling by the dice, we are quite flexible. Could you tell us if you've got place for us at the inn, checking in on Monday the 29th of August and checking out on the 30th? If not, is there a possibility of staying at your inn around that date?

Looking forward to your reply,

UIO_AMS
Amsterdam
The Netherlands

quote:

************** Inn <frances@**********.com> Fri, May 6, 2011 at 7:17 AM
To: UIO_AMS <**********@*******.com>
UIO -

We are thrilled that the toss of dice has determined your itinerary. And we are thrilled to let you know Monday August 29, 2011 is available.

Working with ************* film was such a lot of fun. It's been wonderful to hear from so many people who have seen it or read the companion book.

When you are ready to make the reservation we can talk via telephone if you wish or via email. We would need the following information please:
Address.
Number in travel party.
Dietary restrictions/preferences if food allergies, etc. since snack foods & breakfast are included.
Visa/MC details.

We look forward to learning more about your interesting travels.
Best regards (or should we say best ********!) from the US,

Frances *******

quote:

Hi Frances,

This is good news. Thank you! So hereby I'd like to confirm our stay in your ******* on the night of Monday the 29th of August.

The travel party consists of two persons. Me and my mate.

My homeaddress is:
UIO_AMS
****************
********** Amsterdam
The Netherlands

My mate is called Costadibalkoni. Unfortunately I don't recall his exact address at the moment. If you need it I can get it of course.

There are no dietary restrictions, so whatever you serve us will be good.

I would like to pay for our stay with MasterCard, but I've just noticed that the expire date is next month. Don't know what kind of details you want, but I assume it's the number of the card I'll be paying with. And that will change with the new card. So please let me know what is sufficient.

One further question: what kind of sleeping arrangement will we find in *************? Is it one big bed, or do we have separate beds? Eventhough we're from Amsterdam we prefer the latter.

Thanks again,
UIO_AMS

We slapen graag apart. . Gelukkig heeft Frances daar een antwoord op:

quote:

Hello UIO_AMS,

OK, we have you and Costadibalkoni booked for the 29th August.
Separate beds are an option - one queen in the main quarters & 2 twin futon mattresses in the smaller loft space (******************!).
This is all included in the one price.

We'll wait to receive your new credit card number info when you receive your renewed card next month. Just need the main long MC number and new expiration date please.

Other than that you're all set for arriving on Monday Aug 29, 2011 and departing next day the 30th.
Check-In: 3:30-5:30 pm Pacific Time
If later arrival is desired kindly phone us from the road on the 29th or earlier to let us know approximate time. ***********. Thank you.
Check-Out: 12 Noon

Do you know where you'll be coming from on the 29th? Would be able to give you travel time/directions, etc.
Thanks so much. We're excited for your visit.

Frances

En tot zover zijn we gekomen in de eerste twee delen van dit dobbelsteenavontuur. Ik zal Frances vertellen waar we vandaan komen. Misschien heeft ze wel opties voor de dobbelsteen!

#1

Het kostte even wat moeite, maar hier is het dan. Het begin van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 door het westen van Canada (en een stukje VS).

Donderdag 25 augustus: Amsterdam – Seattle

Mooi op tijd word ik wakker. Een goede nachtrust is het begin van een mooie reis. De vriend van m'n zus heeft aangeboden om ons naar Schiphol te brengen. Gelijk een leuk uitje voor m'n neefjes. Ze wonen in de buurt van Costadibalkoni, dus het is logischer dat ik naar hun huis kom. De avond daarvoor heeft m'n zus al m'n kat opgehaald en gelijk m'n koffer meegenomen. Ik hoef dus alleen maar met m'n handbagage met het Gemeentelijk Vervoersbedrijf de stad door. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

De tram die ik moet nemen (de 7), komt maar niet. De andere tram van de halte waar ik opstap (de 10), komt enigszins in de buurt, maar dan moet ik wel halverwege overstappen op de 9. Helaas heeft de 9 ook problemen. Dit begin van de reis gaat niet goed. Gelukkig komt net de 14 langs. Die komt wel in de buurt van het huis van Costa, maar niet bij m'n zus. Die maar nemen dan. Onderweg bel ik naar de vriend van m'n zus. Geen probleem voor hem. Hij laadt de neefjes wel in de auto en komt naar Costa gereden. We zitten weer op schema! .

Costa heeft ons al online ingecheckt, dus de drop off van de bagage hoeft niet lang te duren. M'n neefjes zijn ondertussen wel ongeduldig geworden. Kennelijk staat hun reis naar Schiphol niet in het teken van het wegbrengen van twee dobbelsteenavonturiers, maar in het teken van de ballenbak bij het Panoramaterras. Ach ja. Na de drop off voegen wij ons bij hen op het Panoramaterras (niet in de ballenbak natuurlijk, daar zijn we iets te oud voor. ).

Vreemd genoeg duurt het afgeven van de bagage langer dan ter plekke op Schiphol inchecken. Die rij is veel korter. Het enige voordeel dat ik zie, is dat wanneer je heel vroeg bent met online inchecken, je kans hebt op de stoelen met meer dan genoeg beenruimte. En Costa was heel vroeg:



Het vliegtuig vertrekt met een uur vertraging. Geen probleem voor ons, want we hebben toch een redelijk lange overstap in Londen. Dit in tegenstelling tot de vele politie- en brandweermannen en vrouwen bij ons aan boord. Zij zijn op weg naar de Police & Firemen Games in New York en hebben maar iets meer dan een uur voor de aansluiting in Londen.

Op Heathrow eten we een lichte lunch bij Wagamama (ik dobbel de chicken katsu en Costa de yaki soba) en stappen daarna in de bus (armoe!) naar het vliegtuig. Het vliegtuig zit helemaal vol, maar gelukkig verloopt de reis voorspoedig. Dat kunnen we niet zeggen van de grensovergang in Seattle. Die neemt een uur in beslag. Gelukkig zijn we daarna zo bij de autoverhuur, maar tot onze schrik hebben ze niet de Ford Mustang. We zullen het moeten doen met een knaloranje Mitsubishi Eclipse Spider met kentekens uit Californië.

Costa installeert de TomTom, toetst het adres van het Panama Hotel in en we kunnen op weg. Gelijk bij de eerste bocht op de snelweg valt de installatie met de TomTom naar beneden. Er zit niets anders op dan het geheel vast te houden tot we er zijn. Gelukkig is het weer goed en ervaren we hoe het is om met een open dak door Seattle te rijden. . We parkeren voor de deur van het Panama Hotel in de zon.



Het is niet warm, maar gewoon heet. We willen snel uit de zon, maar er is niemand bij de receptie. Na 20 minuten verschijnt Brian.
Where are you guys from?
Amsterdam.
Awesome!

Het Panama Hotel ligt in het international district op de grens van de Japanse en Chinese wijk. En kennelijk komt het voor in een boek genaamd Hotel on the Corner of Bitter and Sweet. Het zal wel. Kamer 125 is in ieder geval voor ons. Geen eigen douche, want het is een European style hotel. Geen idee waarom dat Europees wordt genoemd, maar we zullen dus op de gang moeten douchen en als we een privé toilet willen, zullen we naar een andere verdieping moeten gaan. Prima voor die paar nachten. .

Na even te hebben opgefrist lopen we het hotel uit naar het centrum. We zitten aan de zuidkant van het centrum met ons hotel. Costa schiet nog een plaatje van Downtown:



En voor we het weten staan we op Pioneer Square. We dobbelen erom en een sportsbar net om de hoek wordt aangewezen voor een klein hapje en een drankje. Chickenwings in BBQ saus zegt de dobbelsteen. Prima binnen te houden, maar de slaap komt nu hevig opzetten. Het is misschien pas 21.00 uur in Seattle, voor ons is het 9 uur later.

Terug in het hotel zit Brian in de leeskamer.
Where did you guys go?
Some sportsbar on Pioneer Square.
Awesome!

Als een blok vallen we daarna in onze kamer in slaap.

Volgende keer onder meer:
De hoogte in, nog meer brandweermannen, showgirls en een robothond.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 13:53:46 ]

#2

Hier dan deel 2 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 door het westen van Canada (en een stukje VS).

Vrijdag 26 augustus: Seattle

Na een waardeloze nacht zijn we klaar voor onze eerste dag in Seattle. We hebben veel op ons programma staan: de hoogte in, het beeld van Lenin, de showbox. Eerst maar eens opfrissen en ontbijten. Het delen van een douche op de gang met andere hotelgasten is niet mijn idee van een luxe vakantie, maar het hoort erbij als je rondreist aan de hand van de dobbelsteen. .

In de tearoom naast het hotel wacht ons een fijne verrassing: inbegrepen bij de overnachting is een drankje en een broodje. En de thee-selectie is fantastisch. De chocolade croissant is ook niet verkeerd. Costa dobbelt een amandelbroodje en afgaande op zijn tevreden hoofd, kan ik concluderen dat het ook goed smaakt. Aan de wanden hangen oude foto's van de Japanse wijk en de bedrijven die er gevestigd waren. Kennelijk veel visgerei-handels:



Wat jullie nu ook gelijk op deze foto zien, is de verrassing die ik voor Costa had. Mooie poloshirtjes met op de voorkant de opschrift: Dobbelsteenavonturier. Op de achterkant staan onze nicks. Die zullen jullie misschien wel zien op de foto's die nog zullen volgen. .

Na het ontbijt lopen we naar de kade. Deze volgen we noordwaarts tot we bij Pike's Market komen. Een leuke overdekte markt die beroemd is om de vishandelaren die de vis overgooien over aardige afstanden. Maar kennelijk zijn wij te laat, want met vis wordt niet gegooid. Bij de vismarkt is een Starbucks gevestigd waar een enorme rij voor staat. Volgens mij is dit de eerste, maar ik weet het niet zeker. De geschiedenis van Starbucks kan mij als niet-koffie drinker niet boeien. Om de hoek staat nog een Starbucks, waar Costa z'n benodigde caffeïneshot weet te scoren. Ondertussen weet hij mee te delen dat een paar blokken verderop een monorail naar de Space Needle gaat. Ons eerste doel van de dag!

Aan de voet van de Space Needle dobbelen we voor de opties die Fogel van een lokale kennis heeft gekregen. Daar is een filmpje van, maar dat moet Costa maar even plaatsen.

[filmpje voet Space Needle]

Vooralsnog moeten jullie het doen met een foto van de Space Needle:



Dan moeten we toch echt de hoogte in. Met liften aan de buitenkant. Of we het leuk vonden om zo hoog te moeten gaan? Oordeel zelf:



Natuurlijk vonden we het leuk! Kijk maar:



Volgens traditie van de dobbelsteenavonturen wijs ik hier naar Amsterdam.

In de lift naar beneden worden we door twee jongedames aangesproken. Of we bij hetzelfde bedrijf werken? Nee hoezo? Omdat jullie shirts op elkaar lijken! Kijk eens aan. Het werkt zo'n shirt met dobbelsteenavonturier op de borst.

Eenmaal beneden lopen we naar het EMP (door de dobbelsteen aangewezen als optie van de lokale kennis van Fogel), waar een tentoonstelling over Nirvana te zien is.



Het EMP is een bezoek waard als je in Seattle bent. Jimi Hendrix neemt een centrale plek in. Op weg naar de bovenste verdieping staan we plots voor een verrassing:



De robothond uit de originele Battlestar Galactica serie! Dan kunnen de Cylons niet ver weg zijn:



Of de fighters:



In het restaurant van het EMP dobbelen we voor de lunch. Ik dobbel de Mastiff (een grote hotdog) en Costa dobbelt de eerste burger van velen die zullen volgen tijdens dit dobbelsteenavontuur.

Na de lunch besluiten we een stukje te lopen om de lunch te verwerken. De dobbelsteen wijst naar het noordoosten snel lopen we tegen een probleem aan. Een snelweg en vele werkzaamheden. Na een paar rondjes die letterlijk op niets uitlopen, staan we plotseling voor het Courtyard dat ik eerder heb afgezegd wegens spam. Midden tussen alle wegwerkzaamheden. Mooi.

Tegenover het Courtyard vertrekken watervliegtuigen. Dat lijkt ons een prima activiteit om deze middag te doen. Voor $ 95 per persoon kun je een rondje boven Seattle meevliegen. Met een oneven op de dobbelsteen keren we echter om. Terug naar het hotel om de auto te pakken en naar Fremont te rijden voor onze date met Lenin met dank aan de opties van HPKW:



Hier zien jullie Lenin in Seattle, nabij het Centre of the Universe in Fremont. Achter Lenin zit een ijssalon, waar we een ijsje halen. Alleen één bol (geen bolletje, dat ding is enorm) is voldoende, maar hier krijg je een gratis Lenny Scoop erbij. Een gratis klein bolletje voor het volk! Aangezien we nog een half uur hebben volgens de parkeermeter, lopen we een klein rondje door Fremont. Het Center of the Universe en een Rocket on a Roof zijn zo gevonden, langs de Troll under the Bridge komen we helaas niet.

We rijden een rondje door de noordelijke wijken voor we terugkeren bij het hotel. Daar worden we opgewacht door Brian:

Where did you guys go?
We were up in Fremont to visit Lenin.
Awesome!

Na even opgefrist te hebben om ons klaar te maken voor het avondprogramma lopen we richting 1st avenue. Onderweg nemen we een drankje op het terras van de J&M Bar. Kennelijk zitten we in de loop naar het stadion van de Seattle Mariners. De sfeer is goed en iedereen is aardig. Zelfs de zwervers maken een babbeltje met de mensen. We lopen door naar 1st avenue waar we eerder die dag veel restaurantjes hebben gezien. En daar zit de Showbox. Prima bestemming dus. Onderweg lopen we langs een weg waar ze utilikilts verkopen. Een kilt voor de handige doehetzelfer. . In de buurt van Pike's Market dobbelen we voor het restaurant. Zie het filmpje (dat Costa binnenkort zal plaatsen):

[filmpje dobbelen voor restaurant]

Een zes! Het zesde restaurant blijkt een Afrikaans Soul Food restaurant en ze hebben nog plek op het terras:



Aan de overkant zit een gezellige zaak genaamd Showgirls. Schaars geklede dames! Ik informeer bij Costa of dat niet de plek is waar we moeten zijn volgens de opdracht van Re, maar Costa is ervan overtuigd dat we bij de Showbox moeten zijn. Oh well. De Showbox zit een klein stukje verderop:



Binnen speelt een bandje genaamd Whiteplane (of zoiets). Harde herrie en het publiek is stomdronken of knetterstoned. Niet geheel ons ding. Doof en moe keren we terug naar het hotel. Ongetwijfeld zullen we goed slapen.

In het volgende deel: Indianen, een veerpont, bergen, totempalen, Christian Bikers, straatfeesten en een hellehond.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 13:54:41 ]

#3

Deel 3 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 door het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS.

Zaterdag 27 augustus: Seattle

Na een betere nacht zijn we klaar voor onze tweede dag in Seattle. In tegenstelling tot gisteren hebben we vandaag niet veel op ons programma staan: bonbons afleveren bij Sharon namens Fogel. En dat is het. Maar eerst ontbijt!

In de Tea room naast het hotel hebben we weer de keuze uit diverse broodjes. Vandaag zal Costa voor ons beiden dobbelen: gezond brood met granen, maïs en weet ik veel wat. Best lekker. De thee is weer fantastisch. We besluiten een praatje te maken met de dame achter de bar.

Are you local?
Yes, where are you guys from?
Amsterdam.
How wonderful!
You ever been there?
No, never been abroad.
Well, the States are big. I suppose there's a lot to see here.
I've never been outside this state.
Ah.
Yeah, I don't like to go to strange places.

De grens met Canada is maar een paar uur rijden. Oregon is ook maar een paar uur weg. Nu ja, ieder z'n ding. Ze zal dan wel weten wat hier in de buurt te doen is.

So you're in the know of where to go around Seattle?
Sure.
So where would you go outside Seattle.
I don't like leaving Seattle.

Deze dame is wel erg lokaal.

But you can take a ferry across the Puget. It's beautiful wheather.
That will be 1 through 3 on the die.

Mooie optie. Op dat moment komt Brian binnen voor z'n kopje koffie.

Hi guys. How are you?
Fine thanks. We're looking for some options to do outside Seattle. Any suggestions?
Boeing is awesome!
Ok, that will be 4 through 6 on the die.
You guys decide everything with the die?
Yep.
That's awesome!

We laten het zoals gebruikelijk over aan de dobbelsteen en met een 3 is de keuze gemaakt: Een ferry over de Puget sound en dan een stukje rijden om bonbons af te leveren bij Sharon. Zo gezegd, zo gedaan. Een kleine roadtrip dus vandaag en dat vraagt om muziek. Tijd om de cd-map tevoorschijn te halen!

Ah.

Ik wist dat ik iets vergeten was in te pakken. Gelukkig heeft Costa de nodige muziek op zijn iPhone staan. We installeren ons in de Eclipse en gooien het dak open. Vervolgens willen we de iPhone aansluiten op de stereo.

Ah.

Kabels hebben we wel, maar een mogelijkheid tot aansluiting blijkt onvindbaar. Dan maar de radio! Helaas krijgen we na elk nummer zo'n 5 minuten reclame en ander ge-ouweneel te horen. Met nog duizenden kilometers voor de boeg tijdens dit dobbelsteenavontuur is dit toch wel een puntje van zorg. Maar voor nu is dit wel ok.

Bij de ferryterminal blijken we een keuze te hebben qua bestemming:



Dat wordt dobbelen! Bremerton is even, Bainbridge Island is oneven:



Volkomen duidelijk voor jullie lijkt me dit. Maar voor de zekerheid nog even vermelden: de worp leverde een 5 op en ik maak hier net een beginnende beweging met mijn rechterhand om de te volgen richting aan te wijzen. Op naar Bainbridge Island!

We sluiten aan in de rij voor de ferry naar Bainbridge Island en ik stap even uit om bij het water te kijken. Daar zie ik een zeehond. Terug bij de auto zie ik dat we tussen vele getatoeëerde en gepiercede dames staan. 'Goddamn hippies!', aldus Costa.

Als we geparkeerd staan op de ferry schieten we nog een foto (veel foto's hebben we niet van deze dag) van de stralende Eclipse:



Van het topdek weten we nog een foto te schieten van Seattle:



Als we de boot afrijden, gaat iedereen rechtdoor over de provinciale weg. Kennelijk zijn we de enigen die een dobbelsteen gebruiken om de route te bepalen. Statistisch gezien zouden we niet de enigen moeten zijn die rechtsaf slaan. Via allerlei mooie en verlaten achteraf weggetjes belanden we uiteindelijk weer op de provinciale weg. Wat wel opvalt zijn de vele huizen die te koop staan. De crisis is ook in dit relatief rijke deel van de VS goed te merken. In Seattle zelf stonden downtown ook al vele panden leeg.

Via de Agate Pass Bridge rijden we het volgende schiereiland op. De volgende afslag levert een rechtsaf op. De weg leidt naar Suquamish waar we de auto stil zetten aan het water. Het is warm en een verkoelend drankje met een kleine snack is wel welkom. Costa dobbelt voor ons een met kaneel bestrooide koek. Of zoiets. Helemaal zeker weten doen we het niet, want we zijn onder de indruk van het bedienend personeel.

Pas als we bij de auto zijn, zien we een totempaal bij de parkeerplaats staan:



Misschien niet groot, maar toch ook niet te missen.

We rijden door in noordwestelijke richting. Via de Hood Canal Floating Bridge rijden we richting Olympic National Park. Highway 101 rijdt daar helemaal omheen. Wij gaan gelijk in zuidelijke richting, want we moeten toch in de buurt van Tacoma zien te komen waar Sharon woont.

Rechts van ons hebben we bergen, links de eilanden in de Puget Sound. Het is een mooie route in de richting van Olympia, de hoofdstad van de staat Washington. Onderweg stoppen we bij de vierde mogelijkheid voor de lunch. Een hamburgerbar. Costa dobbelt een double cheese burger, ik een bacon cheese burger. Een biker voor ons heeft een cheeseburger bestelt, maar als hij zijn burger ontvangt van de Chinese dame achter de balie, komt hij tot de ontdekking dat hij iets anders heeft gekregen.

This is not acceptable! I ordered a cheeseburger!, schreeuwt hij uit.
No no, you ordered a chickenburger.
I know what I ordered! I did not order an 8 dollar chickenburger.
No no, the price is right. You paid 7 dollar!

Zwaar pissig loopt de biker de zaak uit. Op z'n weg naar buiten trekt hij z'n leren jack met vele emblemen aan. Gelukkig staat er Christian Biker groot op de achterkant en niet Hell's Angels of iets dergelijks.

Wij krijgen wel de juiste burgers, maar echt smaakvol is het niet. Naast ons zitten getatoeëerde tienermoeders. Ook niet bijzonder smaakvol. Soms vallen de beslissingen van de dobbelsteen tegen. .

Het is nog vrij vroeg in de middag. Tegen Fogel hebben we gezegd dat we aan het einde van de middag pas bij Sharon zullen aankloppen, dus we hebben nog wel wat tijd voor een toeristische omweg. Op de kaart zie ik twee mogelijkheden: Mount Rainier National Park (even) of de eilanden in de Puget Sound (oneven). De 4 stuurt ons naar de berg.

Nu dacht ik dat er door Costa foto's waren genomen van de Mount Rainier, maar ik kan ze niet vinden. We zijn in ieder geval via Interstate 5 naar Highway 12 gereden en hebben die gevolgd tot de splitsing met de 410 die dwars door Mount Rainier National Park gaat. Deze weg hebben we gevolgd tot in Tacoma, waar we via TomTom bij Sharon zijn beland.

En bij Caleb.
De hond uit de hel.

De voortekenen waren al niet goed. Aanbellen en het eerste wezen dat verschijnt is een jonge labrador die onophoudelijk blaft. Een minuutje later volgt Sharon. Een lieve bejaarde vrouw met een voorliefde voor chocola, maar duidelijk geen pack leader zoals Cesar Milan die graag ziet. Sharon nodigt ons uit om binnen een kop koffie te drinken, maar eigenlijk willen we zo snel mogelijk weg van Caleb. En dat is jammer, want Sharon is een ontzettend interessante en lieve dame. Daarnaast geeft ze ons nog een cadeau mee voor Fogel. Maar niet nadat ze het heeft vacuüm getrokken.

Ondertussen heeft Caleb mij al zo'n 20 keer in de handen gebeten. En volgens mij is Costa niet veel minder vaak slachtoffer geworden. In m'n hoofd hoor ik Cesar Milan zijn rules, boundaries & limitations opdreunen en ik wil wel optreden tegen die hellehond, maar ik ben bang de gevoelens van Sharon te krenken. Ik ben maar een gast in haar huis. En het zou wat anders zijn geweest als dat beest daadwerkelijk had doorgebeten. We doorstaan het dus maar.

Als we weer in de auto zitten, bedenken we nieuwe namen voor Caleb, die ik hier niet zal herhalen. De route die we hebben gereden kan ik wel hier plaatsen:



Terug in het hotel lopen we Brian tegen het lijf.

How was your trip today guys?
Awesome Brian!

Je kan het maar voor zijn.

Na even opgefrist te hebben lopen we de Aziatische wijk in. Kennelijk is er een buurtfeest gaande. Op straat maakt een schilder op traditionele Chinese muziek live een schilderij van een draak. Mooi om te zien. De dobbelsteen stuurt ons naar het 2e restaurant. De eerste die we tegenkomen is een mooi Japans restaurant dat volgens de aanplakbiljetten verkozen is tot het beste Japanse restaurant in Seattle. Het tweede restaurant is een Chinees restaurant met tl-buizen verlichting. De sfeer is misschien niet je van het, maar de sizzling hot sea plate die ik dobbel smaakt uitstekend. Costa's beef met aardbeien is een aparte combinatie, maar smaakt ook best.

Als klap op de vuurpijl volgen de fortune cookies:



Costa moet dus oppassen en praktisch handelen. En ik zal artistieke en culturele mensen aantrekken. .

Na een paar drankjes op een terras keren we weer terug naar het hotel. Morgen zullen we Seattle verlaten.

In het volgende verslag: Platenzaken in Seattle? Iets van Northern Exposure? Een waterval zonder water? Eindeloze graanvelden? En een flamingo-motel?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 14:00:07 ]

#4

Deel 4 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS.

Zondag 28 augustus: Seattle – Coeur d'Alene

Na een prima nacht zijn we klaar voor het vertrek uit Seattle. Vandaag zullen we de staat Washington doorkruisen op weg naar Idaho. We hebben één punt dat we echt moeten bezoeken: The Brick in Roslyn, bekend uit de televisieserie Northern Exposure. Voor de geografisch minder onderlegden is dit de route die we uiteindelijk zullen volgen:



Zoals gebruikelijk hebben we in de tearoom naast het hotel weer de keuze uit diverse lekkere broodjes. Wederom zal Costa voor ons beiden dobbelen: amandelbroodjes! Lekker! Aan de lokale dame achter de bar hebben we echter nog wel een vraag. Gisteren kwamen we tot de ontdekking dat we geen cd's hebben meegenomen. Als iemand die zelden Seattle verlaat, zal ze vast wel weten waren we een muziekzaak kunnen vinden.

Can I ask you a question?
Sure!
Could you give us directions to a musicstore?
Hmmm.

Dit belooft weinig goeds.

Not quite sure where you should go. Most shops are closed on Sundaymorning.
Ah.
Near Lake Union on Broadway there should be some shops.

Op dat moment interrupteert een andere klant ons gesprek.

Next to Derricks crab & fish restaurant on Broadway is a large musicstore.
Oh yeah, that's a good option.
Fine, we'll go there. Thanks!

Op dat moment komt Brian binnen voor z'n gebruikelijke kopje koffie.

Hi guys. So you're leaving today?
Yep.
Where are you heading?
We're crossing Washington to find something near Spokane.
That's awesome! Hope to see you again here in Seattle.
That would be awesome, Brian!

Uiteraard vinden we de bedoelde muziekwinkel niet. Half Broadway ligt open. We rijden rond en plotseling zie ik een gebouw met muzieknoten geschilderd op de muur. Eindelijk een platenzaak. Costa parkeert de Eclipse en ik kijk of de zaak open is. We hebben geluk: een kwartiertje later gaat Silver Platter's open. Op de parkeerplaats laat ik Costa de te volgen zien op de kaart. Een mooi dagje rijden, is zijn conclusie. Mits muziek. En Silver Platter's heeft dat. Rij na rij na rij:



Costa gaat op zoek naar verzamelaars en ik naar Best Of's en dergelijke. Na een mooie zoektocht reken ik de volgende cd's af:

Bill Withers – Best Of
Thin Lizzy – Best Of
Kings Of Leon – Only By The Night
Booker T & The MG's – Best Of
Me First And The Gimme Gimme's – Have Another Ball
Me First And The Gimme Gimme's – Take A Break
Traveling Wilbury's – Volume One

Een mooi setje, maar het wordt nog beter:

Crash Test Dummies – Oooh La La

Kennelijk heeft m'n favoriete Canadese band een nieuwe cd uitgebracht.

(Wellicht wil Costa nog zijn lijstje aankopen hier plaatsen. . )

Costa heeft al afgerekend en doet zijn verzameling verzamelaars in een cd-wallet. Handig! En dus ga ik weer terug naar binnen voor een cd-wallet. De verkoper wil graag de lege cases van ons overnemen. Prima. De dobbelsteenavonturiers zijn voor recycling.

We laden 6 cd's in de wisselaar en de dobbelsteen bepaalt de eerste cd: Thin Lizzy! Met Whiskey in the Jar rijden we Interstate 90 op. Deze leidt in ieder geval langs Spokane en Coeur d'Alene, maar eerst komen we langs North Bend, waar Twin Peaks is opgenomen. Helaas voor North Bend hebben wij Roslyn als bestemming van de dobbelsteen doorgekregen. Rond lunchtijd rijden we deze stad binnen. Goede timing voor een maaltijd bij The Brick, maar eerst een foto buiten bij één van de kenmerkende beelden uit de serie:



The Brick ligt iets verder op een hoek:



Het efficiënt gerunde café ademt niet de sfeer uit van de serie, maar dat geeft niet. Het is al jaren terug dat de serie opgenomen is. Costa dobbelt één van de hamburgers en ik een turkey sandwich, beiden met waffled fries. Aparte patat. . The Brick bestaat trouwens 122 jaar. Best oud voor een Amerikaanse kroeg. Roslyn zelf viert haar 125 jarige bestaan. Vandaar dat er een markt op straat is. We nemen nog snel een foto bij de zaak waar de hoofdpersoon uit de serie, dr. Joel Fleischman, zijn dokterspraktijk had:



Tegenwoordig is het een winkel. Roslyn is een leuk stadje, dat niet veel memorabilia heeft aan de populaire jaren '90 serie. Het leven is gewoon verder gegaan. En wij gaan ook verder.

Meerdere routes leiden naar Spokane. We laten de dobbelsteen beslissen tussen Interstate 90 (even) en Highway 2 (oneven). De 3 stuurt ons via Highway 97 naar Highway 2. Een mooie route door Wenatchee National Forest, langs vele boomgaarden met appels en peren, naar de vallei van de Columbia River. Als we de vallei uitrijden, wijzigt het landschap sterk. Van bossen, boomgaarden en rivieren, komen we plotseling op een hoog plateau terecht met kilometers van graanvelden. En eindeloze, lange, rechte wegen. Mooi en saai tegelijk.

Na wat uren lijkt, komen we plotseling bij een diepe, droge vallei. De weg gaat recht omlaag en aan de andere kant weer recht omhoog. Wederom rijden we door de graanvelden, maar na een paar kilometer staan we weer voor een vallei. En wat voor één:



Even verderop is een visitor center met informatieborden:



Dry Falls. Een spectaculair overblijfsel van de overstroming die over heel Washington ging toen een ijsdam doorbrak. Als je ooit in de buurt ben, ga dan even langs het visitor center. Leuk om te bezoeken en informatief over de ijstijden. Ook nog een foto de andere kant op:



Na een korte stop volgen weer eindeloze kilometers langs graanvelden tot we eindelijk in Spokane aankomen. Coeur d'Alene is een half uurtje verderop. Uiteraard dobbelen we er om. 1-3 betekent overnachten in Spokane, 4-6 in Coeur d'Alene. De 4 geeft uitsluitsel. Een half uurtje later staan we aan het meer met dezelfde naam. Het plaatsje is duidelijk een toeristische trekpleister voor beter gefortneerden. Aan het meer dobbelen we voor een hotel. Daar is volgens mij een filmpje van:

[filmpje dobbelen overnachting Coeur d'Alene]

Motel Flamingo it is!

Het motel ligt 100 m verderop. Ik ga naar binnen om te informeren of ze nog een kamer hebben.

Motel Flamingo it is not!

Soms zit het geluk wat tegen. De eigenaar verwijst ons naar het motel aan de overkant. Gelukkig heeft de Resort City Inn wel een kamer met 2 bedden en die kunnen we wel bekijken. En het ziet er prima uit van binnen. Het mooie meisje van de receptie wil wel weten of de kamer akkoord is:

You wanna do it?
That's a naughty question!

Het meisje moet ervan blozen.

Uit m'n zak haal ik de dobbelsteen.

What's that for?
It will decide for the room.
Oh.

De dobbelsteen is gelukkig akkoord:



Aan het receptiemeisje vraag ik of ze wat restaurants kan aanraden. Dat kan ze.

You'll let the die decide again?
Yep.
Ok. In that case I'll give you 3 options.

Ze begrijpt de bedoeling van de dobbelsteen! Niet alleen mooi, maar ook nog slim!

1-2: Cricket
3-4: Tito Macaroni
5-6: Wine Cellar

Een 4. Naar Tito Macaroni dus. .

Tito heeft plek op het terras. Mooi. Costa dobbelt voor ons beiden de Veal Picata. De serveerster kan haar geluk niet onderdrukken als we de order doorgeven:

Ow gosh! That's so great! How wonderful! You're having the same thing!

Juist. . Overdreven Amerikaanse aanstellerij.

Als bijgaand drankje, dobbel ik een Raspberry Smoothie:



Hoe gay is dat? Iets minder gay, maar toch nog best gay, is het dessert dat Costa dobbelt. Strawberry Cheesecake. . Gaat lekker zo.

Na het eten zoeken we een bar op. De dobbelsteen wijst de tweede bar aan. Met vele dronken lui is het best gezellig. Zelfs met een live country-band is het prima vertoeven in de bar. Buiten begint het te onweren. Ook de wind neemt toe, maar het waait snel over. Op weg naar onze slaapplek komen we langs een Kerstwinkel:



Apart om daar in de zomer tegenaan te lopen. Wel zie ik een leuke handgemaakt elandje. Een prima cadeau voor m'n jarige nichtje. Morgen maar even terugkomen.

In het volgende verslag: Ontbijtje bij Jimmy's Down The Street? Een rondje om het meer? Weer een hond? De Melkweg?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 14:01:02 ]

#5

Het heeft even geduurd, maar hier is hij dan: Deel 5 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS. En dit was de dag van het diepste dal en de hoogste high van al onze dobbelsteenavonturen. Maar om daar nu al over te vertellen, is op de zaak vooruitlopen. En dat doen we niet.

Maandag 29 augustus: Coeur d'Alene – Cottonwood

De nacht in de Resort City Inn was een prima nacht. En nu is het tijd voor een prima ontbijt. Het mooie meisje van de receptie heeft plaatsgemaakt voor een ietwat gezette jongeman. Die weet vast waar we een goed ontbijt kunnen scoren.

The only way to go, is Jimmy's down the street.
Which street?

De jongeman moet om onbegrijpelijke reden lachen om onze reactie.

This one, six or seven blocks west. You can't miss it.
Thanks! Is it walking distance?
I'd take the car.

Oneven wijst ons ook de auto toe als middel om bij Jimmy's te komen. Aangezien het niet zo ver weg is, laten we het dak dicht. Als we wegrijden, begint er een alarm te piepen. Dat is voor later zorg. Eerst naar Jimmy's. Eenmaal daar begrijpen we het lachen van de receptionist. De volledige naam is Jimmy's Down The Street. Op de parkeerplaats proberen we erachter te komen wat het probleem is. Volgens de handleiding geeft de piep aan dat er iets mis is met het dak. Meer in het bijzonder met de gesloten stand van het dak. We zien alleen niet wat er mis is. Een paar keer doen we het dak open en dicht, maar het piepen blijft. Ach, het is toch mooi weer en met een open dak gaat het alarm niet af. Nu eerst ontbijt. Bij binnenkomst worden we vriendelijk aangesproken door de serveerster van dienst:

You guys like playing with your roof?
Yes we do!
Well now that you're done, would you like some coffee?

Een uitstekende binnenkomer. Jimmy's Down The Street heeft een kenmerkend decor van een typische diner:





En omdat het een typisch Amerikaanse diner is, besluiten we te dobbelen voor één van de typisch Amerikaanse ontbijtjes. Costa dobbelt een Southern Comfort Platter en ik een Logger's Platter. Na de bestelling bespreken we het plan voor deze wederom mooie dag. We moeten naar de surprise-overnachting in het zuiden. Daartoe moeten we om het meer van Coeur d'Alene rondrijden. Oneven (een drie) wijst de oostelijke omgang aan als de te volgen route. Wat volgt zijn twee van de volste borden die ik ooit heb gezien:



Oef! Eggs, bacon, hashbrowns, fried tomatoes, ham, bun & grits, potatoes. Stevig!

We doen onze uiterste best onze bordjes leeg te eten, maar hier is geen beginnen aan. Uiteindelijk geven we het op.

Don't quit on me now you guys!

De serveerster van middelbare leeftijd is nu al onze favoriet. Geen fake zoals de vorige avond, maar gewoon een aardige dame met een oprechtheid in al haar doen en laten.

Sorry ma'am, but this is even too much for us.
Well, you've made a serious effort. That's all that matters.

We rekenen af en stappen in. Op naar Cottonwood via de oostelijke route. Met open dak natuurlijk! Als we Coeur d'Alene uitrijden, slaan we rechtsaf de Lakeview Road op. Dat moet wel goed zijn. Na een paar kilometer blijkt het een doodlopende weg te zijn. Niet goed dus. We rijden terug naar het kruispunt waar we rechtsaf zijn geslagen en volgen de route naar de snelweg. Op de snelweg volgt na een paar kilomet de afslag naar Wolf Lodge: de oostelijke route om het meer heen. Het is een erg mooie route met vele vakantiewoningen met uitzicht op het meer:



Ook hier heeft de crisis toegeslagen. Een groot deel van de woningen staat te koop. Via St. Maries rijden we Heyburn Park in. Een mooie plek om een klein stukje te lopen en wat van het ontbijt te verbranden. Door Heyurn Park loopt een deel van de fietsroute die dwars door het Coeur d'Alene gebied loopt. Onderdeel daarvan is een oude spoorbrug:









Na een uurtje hebben we het wel gezien. Volgens de opties van Frances moeten we nog een sandwich halen in Worley bij de Circling Eagle Golf Club van het casino. Niet dat we honger hebben of zo. Dat is de volgende bestemming. Het casino is in handen van de lokale indianen:



Binnen in het clubhuis nemen we plaats aan een tafeltje. De serveerster brengt ons de kaart en ik doe een greep in m'n tas om de dobbelsteen te pakken. Daar is hij niet. Vreemd. Normaal gesproken heb ik hem altijd daar. Ik loop even naar de auto. Wellicht ligt hij in één van de vakjes. Daar is hij niet. Uhh?

Verward loop ik naar binnen. Costa heeft ook geen idee. We lopen onze stappen na. De laatste keer dat we hem gebruikt hebben, is in Jimmy's Down The Street. Verder weet ik het ook niet. Samen zoeken we de auto nog eens door. Geen dobbelsteen. Paniek maakt zich meester van me. Wat te doen? Een beslissing nemen zonder dobbelsteen? Ik voel me lethargisch!

Er zit niets anders op dan terug te rijden naar Coeur d'Alene. Via de snelweg is het een half uurtje en om 13u59 sta ik voor de deur van Jimmy's. Ze zijn net dicht, maar de serveerster wil wel even open doen.

You were here this morning.
Yes, but now I'm back because I lost my die. It's big and blue with golden eyes.
We found it this morning and we're wondering what it was.
Of wonderful! You have no idea what this means to me. We travel all over the world according to the decisions of the die.
And you left it here? Shame on you!
I'm sorry!

Buiten zit Costa nog in de auto. Ook hij is opgelucht als ik met opgeheven dobbelsteen naar de auto toe loop.

Had ik misschien een aandenken moeten kopen van deze donkere episode?
Eigenlijk wel.
Moment, ben zo terug.

Met een mooie cap van Jimmy's loop ik weer naar de auto. Opeens bedenk ik me, dat ik ook nog een cadeautje voor m'n nichtje zou kopen. De handgemaakte elandspop in de Kerstwinkel! Een geluk bij een ongeluk en voor slechts $14 is het een koopje. Dan rijden we naar Cottonwood. Onderweg schieten we nog een plaatje van Lewiston, de oude hoofdstad van Montana toen dat nog niet opgedeeld was en genoemd naar één helft van de ontdekkingsreizigers Lewis en Clarke (Clarkston bestaat ook).



Op naar de surprise-overnachting. Voor Costa althans. Ik weet het al. Daarom pak ik de camera en film Costa voor de verandering:

[filmpje met de verrassing voor Costa]

Een hond dus. En wat voor één. Een enorme beagle genaamd Sweet Willy:



In het schuurtje ernaast ontmoeten we Frances en de bouwer Dennis:



Dennis is gepensioneerd en in plaats van achter de geraniums te zitten, besloot hij zijn hobby van houtsnijden tot in het extreme door te voeren. Vandaar dat Sweet Willy tot stand kwam. Van de binnenkant heeft hij ook een model gemaakt:



Wat volgt is een leuk gesprek met Frances en Dennis. Kennelijk zijn wij de eerste Nederlanders die in Sweet Willy slapen. En we zijn net op tijd, omdat een paar weken later het tweede Nederlandse stel daar zal logeren. .

Daarnaast hebben we het over Dave Gorman, één van mijn inspiratiebronnen en dankzij wie ik van het bestaan van Sweet Willy weet. Voor geïnteresseerden: bekijk eens de documentaire America Unchained van hem. Of iets van zijn andere ondernemingen. Het is de moeite meer dan waard.

Speciaal voor ons bezoek hebben Frances zich ook verdiept in Nederland. Het verwondert ze hoe zoveel mensen in zo'n klein land kunnen wonen. De county waar zij wonen is net zo groot als Wales, maar heeft slechts 15.000 inwoners. En is verdeeld over twee tijdzones.

Maar genoeg daarover. Hier nog wat foto's van Sweet Willy:


Costa naast Sweet Willy en links van hem een toilet in de brandweerkraan natuurlijk.


Dat is het zeker.


Speciaal voor Yvonne een foto van de badkamer. Niet te zien is het toilet, maar ze zal blij zijn om te weten dat de badkamer zich in het achterste van de hond bevindt.


Costa in de kop waar hij slaapt. We hebben er om gedobbeld. Ik slaap in het grote bed in de romp. .

Qua eten heeft Cottonwood maar één optie: het Country Haus Restaurant:


Reserveringen zijn ondanks de notificatie echt niet nodig. Het eten was gewoon goed en de serveerster minderjarig, waardoor de kok iedere keer uit de keuken moest komen om alcohol aan Costa te serveren. Als hij daar niet mee bezig was, maakte hij een heerlijke Bite Size Steak voor Costa en BBQ Beef Ribs voor mij.

Na het eten nemen Costa en ik plaats op het balkon dat aan de romp van Sweet Willy vastzit en staren naar de sterren. In the middle of nowhere is de melkweg bijzonder goed te zien.

In het volgende verslag: Winding roads, Lola, Internationale Vrede, Costa die een vegetarische maaltijd nuttigt en een Zweedse.

Voor degenen die de route willen rijden:



Dan wel inclusief terugkeer naar Coeur d'Alene hè.

[ Bericht 50% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 14:04:40 ]

#6

De route van dag 6 had ik ook al klaar staan. Kan ik net zo goed nu ook plaatsen. Het verslag komt eraan. .



De vaart zit er nog niet echt in, maar hier is dan: Deel 6 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). Nog steeds zitten we in de VS, maar de grens komt in zicht!

Dinsdag 30 augustus: Cottonwood – West Glacier

De nacht in Sweet Willy was, zoals verwacht, een geweldige nacht. En in de kitchenette staat een geweldig ontbijt op ons te wachten. Blueberry muffins, fruit, granola, yoghurt, noem maar op. In het achterste van de hond douchen we en dan gaan we op weg. Al was ik liever gebleven. Dit was goed. En eigenlijk had ik wel een houtgesneden hondje willen kopen. Maar we hebben een lange dag in de auto voor de boeg. We willen Glacier National Park bereiken. Canada wacht op ons.

Voor het eerst in twee jaar neem ik plaats achter het stuur. En ook voor het eerst tijdens onze dobbelsteenavonturen. Als excuus voor het niet rijden geef ik altijd het wonen en werken in één stad op. Een auto heb ik niet nodig voor het woon-werk verkeer. Maar in werkelijkheid speelt een ongeluk dat ik een drie jaar terug heb gehad ook mee. Daarna heb ik wel nog een keer gereden, maar dat ging niet van harte. Tijd om het van me af te zetten. Gelukkig heb ik de kalme Costa naast me zitten. Het is even wennen, maar het gaat.

We volgen Highway 12 naar Missoula. Een winding road van 141 mijlen, zoals de waarschuwingsborden ons vertellen. Kennelijk een unicum in de VS. Onderweg stoppen we een paar keer om wat foto's te schieten van de rivier die langs Highway 12 loopt:


Mooi hè?


Costa herleeft een soortgelijk plaatje dat we ooit schoten in Oostenrijk.


Wat wordt m'n haar grijs.

Onderweg stoppen we ook nog even bij Lolo's Pass, de grens met Montana en de tijdzone. Een paar kilometer later rijden we Lolo Hot Springs binnen. Tijd voor een lunch bij één van de twee roadside diners. Even wijst de rechter aan.

Binnen dobbelen we voor de lunch. De serveer(d/st)er (we weten het echt niet) blijkt een Belgische vriendin te hebben. Costa dobbelt een Montanan (double burger with cheese and bacon and fries) en ik een Montana (burger with cheese and bacon and fries). Die van mij is al enorm. Costa toont hoe ver hij zijn mond open moet doen:


En nee dames, dat is niet zijn bijzonder lange tong dwars door zijn broodje, maar een stuk bacon.

Na de lunch vervolgen we Highway 12 tot we bij Lolo linksaf de 93 op moeten. Highway 12 is één van de mooiste routes die we beiden ooit gevolgd hebben in de VS. En vreemd genoeg staat het op de kaart niet aangegeven als een scenic route. Highway 93 die we via Missoula volgen tot West Glacier is dat wel, maar is niet half zo mooi. Er valt ook weinig over te melden. Bij Poison dobbelen we nog of we de westelijke of oostelijke route om Flathead Lake volgen. Het wordt de westelijke route. Dat was wel het meest noemenswaardige.

Dan arriveren we in West Glacier:


De ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Het wordt al wat later en in het park zijn vrijwel geen overnachtingsmogelijkheden tot Waterton in Canada. En volgens de borden is dat nog zeker 3 uur rijden. De enige logische optie is in West Glacier een overnachting boeken. Canada komt morgen wel. De ouderwetse 'dobbel en het zoveelste motel wordt het' manier levert ons een overnachting op in het 4e motel dat we tegenkomen: West Glacier Motel. Een weinig originele naam gegeven het feit dat we in West Glacier zijn en het een motel is. Het uitzicht is wel prima:



In de diner aan de overkant eten we ons avondeten. Costa dobbelt een vegetarische maaltijd: stir fried veggies. Na zijn Montanan had hij toch wel genoeg vlees op. Ik dobbel liver & onions met rijst. Dit is ver weg verwijderd van onze beste maaltijden gedurende de dobbelsteenavonturen, maar dat kan gebeuren als je het lot legt in de uitkomsten van de dobbelsteenworpen.

In de kamer naast ons logeert een Zweedse familie. Daar komen we achter als hun deur open zwaait en ik wat Zweeds hoor, terwijl wij voor onze kamer zitten te genieten van de resterende warmte. In m'n beste Zweeds zeg ik gedag tegen de moeder die buiten nog even een sigaretje komt roken. Kennelijk brengen ze hun dochter naar Calgary, waar ze een half jaar gaat studeren. West Glacier Park doet haar denken aan Scandinavië. En dat vindt ze wel zo prettig.

Terug in de kamer zappen we nog wat langs de vele televisiekanalen. Veel meer valt er niet te doen 's avonds in West Glacier. Zo maken we kennis met geweldige programma's als Extreme Couponing (ja, een programma over vrouwen die coupons sparen om voor duizenden dollars inkopen te doen en uiteindelijk minder dan 100 dollar hoeven te betalen mits ze de juiste combinaties maken; de stress!) en Salvage Wars (over mensen die bieden op storage units waar de huur niet meer voor betaald wordt en van rechtswege verkocht mogen worden aan de hoogste bieders zonder dat zij de storage diepgaand mogen inspecteren om de werkelijke waarde te betalen). Geweldige programma's!

Uiteindelijk kan ik toch mijn ogen niet meer openhouden en wil gaan slapen. Costa besluit nog wat te lezen in zijn speciaal voor dit soort gelegenheden aangeschafte koplamp:



In het volgende verslag: File in de mist, Logan, The Prince of Wales in Canada, verstopte en vallende bizons en een mooie Hollandse.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 14:03:55 ]

#7

Om jullie alvast lekker te maken hier een plaatje van de route van dag 7:



Volgens google een ritje van 294 miles en een netto rijtijd van precies 8 uur. Exclusief de grensovergang, eten en wandeltochten dus.

Speciaal voor Re die wel wat te lezen kan hebben: Deel 7 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). We beginnen vandaag in de VS, maar eindigen in Canada!

Woensdag 31 augustus: West Glacier (USA) – Calgary (Canada)

Als we het motel uitlopen, staan we dus voor de ingang tot Glacier National Park, dat samen met Waterton Lakes National Park in Canada het International Peace Park vormt. Maar eerst ontbijt.
In de diner aan de overkant waar we ons avondeten genoten, kunnen we nu ons ontbijt halen. Costa dobbelt eggs, bacon & toast. Ik dobbel hotcake with maple syrup & ham. In tegenstelling tot het avondeten is het ontbijt niet slecht.

Op naar Waterton in Canada via de Going-to-the-Sun Road dwars door het park. En dat voor maar $ 25. Volgens de borden bij het Visitor Centre is het zeker 3 uur rijden naar Waterton. En dat is zonder tussenstops. Wij dobbelen voor de zoveelste place of interest. Dat blijkt nummer 6 de Sunrift Gorge te zijn.

In tegenstelling tot de zon komen we op de Going-to-the-Sun Road voor het eerst deze reis een dik wolkendek tegen:


Mooi uitzicht.


Mooi, maar minder te zien.


We zien niks meer.

De weg over Logan Pass, onderdeel van de Continental Divide, is vast een hele mooie route, maar het grootste deel tot de pass is dit ons uitzicht. Tot overmaat van ramp staan we ook nog in een file en begint het koud te worden. We hebben de optie om het dak dicht te doen, of de verwarming hoog aan te zetten. De dobbelsteen besluit tot het laatste.

Als we eenmaal over de pass zijn, klaart het op. Wat kilometers later staan we bij de parkeerplaats van de Sunrift Gorge. Een korte wandeling leidt ons naar de gorge:


Volg de stroom. Makkelijk zat.


Niet de enorme gorge die we verwacht hadden, maar ...


wij zijn er blij mee!

Dan rijden we door naar Canada en Waterton. Canada ingaan blijkt een stuk eenvoudiger en een stuk sneller dan de VS binnengaan. Binnen een minuutje zijn we door de douane. Deze grensovergang in het park is trouwens alleen in de zomer geopend. De entree tot het Waterton Lakes National Park kost maar $ 15,60. Goedkoper dus dan de VS. Ook al is dit deel een stuk kleiner.

Nabij Waterton zien we het majestueuze Prince of Wales Hotel liggen:



Een goede plek voor de lunch! Maar eerst schieten we nog een foto bij een bord dat zegt dat we bij een UNESCO World Heritage Site staan:



In het Prince of Wales Hotel (geen Britse kroonprins is er ooit geweest) dobbelen we dus voor de lunch. Een serveerster in kilt – elders zou het potsierlijk zijn, maar in deze old world charm niet - brengt ons de kaart. Naast gerechten uit de oude wereld, staan er ook gerechten uit de nieuwe wereld op. Jammer, maar zo kan het wel gebeuren dat Costa een Shepherd's Pie nuttigt en ik een Turkey, Bacon & Swiss Cheese Wrap.

Vanuit het plaatsje Waterton lopen twee routes die je met de auto kan volgen als een soort excursie. Even is de Akamina Parkway en oneven de Red Rock Canyon Road. In de lobby van het Prince of Wales dobbelen we erom. Driemaal raden wat de uitkomst was:



Onderweg hier naar toe kwamen we nog wat herten tegen (Wapiti-herten?), maar het lukte niet om die vast te leggen. We hopen op nog wat meer wild en dus moeten we een trail gaan lopen. Vanuit het punt dat hierboven op de foto is vastgelegd, lopen drie trails. Daarvan is er één afgesloten vanwege grizzlyberen. Dat laat twee mogelijkheden achter: dieper Red Rock Canyon in (even) of naar Blakiston Falls (oneven). Een 3 stuurt ons naar de watervallen.

Onderweg horen we ze wel, maar zien ze niet:



Dan zien we ze liggen:



Niet de meest indrukwekkende, maar wel één die je ook van boven kan fotograferen:



Eenmaal terug bij de auto besluit Costa z'n iPhone zo neer te zetten en in te stellen dat het elke paar seconden een foto neemt van de weg voor ons. (Ik denk tenminste dat het hier is.) En daar kan dan een soort filmpje van gemaakt worden.

[filmpje van Costa]

Vlak na de uitgang van het park rijden we nog een lus door de Bison Paddocks. Daar komen we gegarandeerd van die beesten tegen:



Behalve de dreigende regen is er niet veel te zien dus. Pas aan het einde van de lus zien we in de verte wat liggen, maar dat hadden net zo goed zwarte koeien kunnen zijn. Dan maar door naar Head Smashed In Buffalo Jump. De 2e UNESCO-site van de dag. Volgens de ANWB gids is het Interpretive Centre in de zomer geopend tot zes uur. Volgens de navigatie zijn we daar om vijf uur. Mooi op tijd dus. Ondertussen rijden we met de kap op vanwege de regen die eindelijk is gekomen. Bij Pincher Creek kunnen we twee kanten op: de Interstate 3 (even) of Highway 785 (oneven). De 5 bij m'n voeten wijst de laatste optie aan. Volgens de navigatie duurt deze route acht minuten langer. Nog steeds genoeg tijd voor het Interpretive Centre. Maar dan houdt het asfalt op.

De laatste 20 km rijden we over een zeer brede onverharde weg. Het constante geratel van steentjes in de wielkasten is een nieuwe ervaring die we onze mooie Mitsubishi Eclipse Spider eigenlijk niet aan willen doen. De harde regen maakt het ook niet veel beter.

Om 16u59 rijden we het heerlijke asfalt weer op. Om 17u01 staan we voor de ingang van het Interpretive Centre:



Shit.

De neiging om de ANWB-gids weg te smijten, weet ik ternauwernood te onderdrukken. De plensregen, de steenslag en het vooruitzicht van nog twee uur rechtdoor rijden naar Calgary verhogen ook niet de stemming.

Een half uur voor Calgary klaart het wat op. Eenmaal downtown is er niets dat wijst op het slechte weer. Integendeel:



Een mooi moment om te dobbelen voor het hotel dat we de komende nachten ons thuis zullen noemen. De TomTom van Costa geeft de dichtstbijzijnden weer. We dobbelen voor de eerste 6. De 3 stuurt ons naar Hotel Arts. Costa parkeert de auto voor de deur en ik loop naar binnen om te vragen naar een kamer met twee bedden. De lobby ziet er goed uit. Net als het vrouwvolk dat hier rondloopt. Goedkeurend bekijk ik het allemaal als de receptioniste de computer raadpleegt. Naast me staat een mooie blondine die mij glimlachend aankijkt.

Ik: Hello.
Zij: Hallo, ik zie dat je Nederlands bent.
Ik: Uh ja, jij dus ook?
Zij: Ja.

De verdere conversatie wordt verstoord door de receptioniste. Ze heeft een kamer voor ons. Mooi. Vanuit m'n ooghoek zie ik de mooie Nederlandse naar de lift lopen. Goed hotel dit. Buiten verwittig ik Costa dat we weer eens geluk hebben. Ook hij is benieuwd naar het mooie vrouwvolk. We parkeren de auto in de garage van het hotel en zoeken onze kamer op. Eerst maar even opfrissen en wat eten. .

De dobbelsteen wijst het eerste restaurant aan. Dat is makkelijk. Die zit in het hotel en is genaamd de Raw Bar. Costa dobbelt voor ons beiden het hoofdgerecht: Cod with mushrooms & rice in a teriyaki sauce. Erg ok. Voor dessert dobbel ik een warme appeltaart met vanilleijs en Costa een witte chocolademousse. Ook niet verkeerd. .

Naast het restaurant zit een bar genaamd St. Germain. Daar drinken we nog wat temidden van een stel Russische dames. De barman probeert indruk te maken op ze, maar onderwijl vergeet hij onze bestelling. Niet geheel onbegrijpelijk. Een paar andere mooie jongedames aan de bar worden door een fotograaf gevraagd of ze voor hun facebook-foto geïnteresseerd zouden zijn in een professionele foto en hoeveel ze daarvoor over zouden hebben. Is het marktonderzoek dat hij doet? Of een wel heel cheesy pick up line?

Wat het ook is, wij gaan naar bed. Het was een lange dag.

In het volgende verslag: Meer mooie vrouwen, Dennis de brandweerman, lokalen wijzen opties aan, grizzlyberen, badkleding en een Japanse genaamd Ki.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 14:05:59 ]

#8

De vaart zit er nu echt goed in: Deel 8 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De eerste volle dag in Canada!

Donderdag 01 september: Calgary

Hotel Arts heeft prima bedden. Dat kunnen we na één dag wel al stellen. Voordat we gingen slapen wel nog een nieuwe aflevering van de Storage Wars gezien. Goed programma zo in de nacht. .

Voor het ontbijt moeten we weer in de Raw Bar zijn. Costa dobbelt voor de soort eieren. Vandaag kennelijk Eggs Benedict. Verder veel vers fruit. Dit wordt een gezonde dag! De auto zullen we laten staan. Zo is het plan tenminste. Tenzij de lokalen iets opgeven buiten de stad, want vandaag hebben zij het voor het zeggen. Aan mij om aan diverse mensen te vragen wat zij zouden doen als ze een dag vrij zijn.

• De mooie serveerster (goed hotel dit) geeft de eerste optie op: Rafting. Kennelijk is dat ergens buiten de stad, maar er gaat een trein heen.
• Receptioniste nummer 1 heeft een minder spannend leven: The mall. (Optie 2)
• Receptioniste nummer 2 vindt een bezoek aan de Calgary Zoo de moeite waard. (Optie 3)

Tot zover de eerste lokalen die we tegenkomen. Nabij het hotel is de Stampede Grond met de Saddledome als het hart van Calgary’s entertainment. Daar gaan we heen. Daar zijn vast wel wat meer lokalen te vinden.

Als we daar aankomen zien we aanplakbiljetten voor de komende shows. Kennelijk zal Limburgs’ exportproduct nummer 1: André Rieu daar binnenkort optreden. Leuk voor hem. Minder leuk voor ons is, dat er vrijwel niemand te vinden is. Opties 4, 5 en 6 blijven nog even blanco, maar dat komt vast wel goed. Het geeft ons in ieder geval wel de mogelijkheid om te dobbelen voor iets dat we eigenlijk al bij binnenkomst in Canada hadden willen doen: het bepalen van het souvenir voor de gelukkige FOK!ster. Wat waren de opties ook alweer?

1. Een fles wijn uit de Okanagan valley.
2. Een doos Lucky Charms.
3. Een houtgesneden bever.
4. Een fles maple syrup.
5. De autobiografie van Bret 'The Hitman' Hart.
6. Een sleutelhanger in de vorm van een ijshockeypuck.

Costa filmt de worp:

[Filmpje Stampede Ground]

Nou dat is dan ook duidelijk. Een mooi souvenir voor een gelukkige FOK!ster. Dat kunnen we wel kopen als we het tegenkomen. .

Vanaf de Stampede Ground lopen we naar Olympic Plaza, de plaats waar de kampioenen van de Olympische winterspelen van 1988 geëerd worden. Maar vandaag worden ook de brandweerhelden geëerd. Alles wordt klaargezet voor een ceremonie ter nagedachtenis aan de gevallen broeders. Twee jongedames van de organisatie staan vlakbij ons. Als zij niet iets weten in de buurt …

• Vuurmeisje nummer 1 stelt een bezoek aan het Olympic Park voor. Een mooie 4e optie.
• Vuurmeisje nummer 2 is meer cultureel van aard en stelt het antropolgische museum Glenbow voor. Dat zijn al vijf mooie opties. Kijk maar:



Nu nog een zesde optie. De vuurmeisjes vinden onze manier van reizen geweldig en begrijpen dat we nog een zesde optie zoeken. Geen probleem, want daar is brandweercommandant Dennis. De man met de hoogste rang wil vast wel een optie opgeven, zeggen de jongedames. En Dennis blijkt bereid (om ons uit de brand te helpen wilde ik typen, maar dat is zo afgezaagd) en ook nog eens zeer kennisrijk over de toeristische mogelijkheden van Calgary. Na 5 minuten komt hij dan eindelijk met zijn optie: Heritage Park moet op 6! Zo gezegd, zo gedaan:



De vuurmeisjes en Dennis willen het resultaat van de worp zien, dus zit er niets anders op dan hier maar te dobbelen:



Naar de Zoo dus. De teleurstelling is van Dennis z’n gezicht te lezen, maar al snel begrijpt hij dat dit het resultaat is van jezelf committeren aan de grillen van de dobbelsteen. Om ons op te beuren, of gewoon omdat hij ze in zijn zak had, geeft hij ons nog een aandenken mee: twee emblemen van de Calgary Fire Department die we aan een kledingstuk kunnen zetten. Tof!

Aangezien we in het centrum van Calgary staan, besluiten we hier nog wat rond te kijken voordat we naar de dierentuin gaan. Misschien komen we wel het souvenir tegen? . En anders toch zeker een paar ansichtkaarten die ik nog moet versturen. Op Olympic Plaza vinden we herinneringsplaten aan de medaillewinnaars. Deze kennen we natuurlijk:



Vreemd genoeg staan ze tussen wat oranje palen en een potsierlijke gallerij:



Na een paar uur shoppen vinden we wat we echt nodig hebben: een pub waar we kunnen lunchen (de vijfde in de winkelstraat, maar de naam ben ik vergeten). Buiten op het terras nemen we plaats en de dobbelsteen doet de rest. Ik eindig met een Jalapeña Burger with Sweet Potato Fries, Costa met een Joycean Burger with fries. Tot zover de gezonde dag. :’).

Tegenover de pub staat een stalen ros:



Zoiets kwamen we ook in het Franse Briançon tegen. Maar in plaats van een stalen ros moeten we echte dieren zien. Dus moeten we gaan. De dobbelsteen wijst de taxi aan als vervoermiddel naar de Calgary Zoo. Helaas zet hij ons af bij de verkeerde ingang, maar daarvandaan hebben we wel mooi zicht op Downtown Calgary:



De middag vertoeven we in de dierentuin. Eindelijk staan we oog in oog met een bizon. Maar ook de wolf, puma, zwarte beer en Grizzly ontbreken niet. Hier een kleine selectie van foto’s:


Een puma die maar niet met z'n gezicht in beeld wilde.


Een paar grizzlies.


Nog een grizzly.

Na een paar uur ronddwalen tussen de jonge gezinnetjes en in de hete zon zijn we het zat. M’n benen willen ook niet meer. Terug dus naar het hotel om aar een frisse duik te nemen. Deze keer wijst de dobbelsteen de tram aan als vervoermiddel. Het is er warm, zweterig en druk. Gelukkig is het een kort ritje.

Eenmaal terug in het hotel weten we niet hoe snel we om moeten kleden. Het zwembad wacht op ons:


Keurige jongens!


Lekker verkoelend water.


En een lekker verkoelend biertje.

Aan de rand van het zwembad schrijven we de kaarten, lezen een boekje en drinken een drankje. Het is goed zo. Niet veel later verschijnen meer gasten. Eens temeer zijn we trendsetters. .

Voor het avondeten willen we toch weer terugkeren naar de gezonde opties. In Canada betekent dat kennelijk Aziatisch voedsel. Deze keer maar een Japans restaurant proberen. De receptionist kent er twee in de buurt. Makkelijk dobbelen is dat. 1-3 is de traditionele en 4-6 is de moderne Japanse keuken die we als optie krijgen. De 4 stuurt ons naar Ki, het moderne Japanse restaurant.

Na een korte wandeling bereiken we Ki. Daar worden we opgevangen door een knappe serveerster die wel eens in Nederland is geweest. Wat opvalt is dat ze hier niet zo overdreven doen als in de VS. Voor de verandering dobbelen we eens niet. Dat betekent natuurlijk niet dat we op eigen houtje iets besluiten. Met de serveerster spreken we een bedrag af en zij en de koks mogen bepalen wat er op tafel komt. Een prima zet, want het eten (miso chowder, pork belly, gamba’s, tempura, Alberta beef) is voortreffelijk. Mooi. Het enige onbegrijpelijke aan de hele avond, is het feit dat op vier tv’s om ons heen de moderne Japanse ninjafilm Goemon gedraaid wordt. Dat leidt te veel af.

Vanuit Ki lopen we direct terug naar het hotel. Het is al laat en we willen nog een episode van de Storage Wars zien uiteraard. .

In het volgende verslag: Huize Hart, de Rockies en een hottub met Nederlanders en Duitsers.

[ Bericht 52% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 21:52:36 ]

#9

Vol doorgaan nu: Deel 9 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De tweede volle dag in Canada en de laatste in Calgary!

Vrijdag 02 september: Calgary - Lake Louise

Zoals eerder genoemd heeft Hotel Arts prima bedden. En het ontbijt is ook niet mis. Deze keer dobbel ik: we maken gebruik van het ontbijtbuffet in plaats van á la carte zoals gisteren. Na een dagje rust is het ook weer tijd om de Eclipse los te laten op de wegen van Canada. Maar eerst hebben we nog iets te doen in Calgary. Goede vriend Re vond het namelijk net als in Oostenrijk wel leuk om ons langs het geboortehuis van een bekend persoon te sturen. In Canada werd dat het geboortehuis van de levende worstellegende Bret The Hitman Hart. Vanuit downtown moeten we dan ook eerst een stukje naar het zuiden voor we naar de Rockies kunnen. TomTom brengt ons feilloos naar het juiste adres:



Dan is het tijd om westwaarts te gaan. Terug naar de kust via de Rockies. Via Banff om precies te zijn. Vanuit Calgary zijn er twee routes naar Banff: de interstate (even) of de highway (oneven). Het wordt de highway, die er mooi en verlaten bijligt:



In de verte kun je de Rockies zien liggen. Langs de highway zien we plots een oud kerkje staan. Een mooie plek om even de benen te strekken:



Het oude kerkje is door de McDougal familie neergezet en staat aan een klein meertje genaamd Ghost Lake. Langs het kerkje en het meertje staat een korte route uitgestippeld en staan diverse informatiebordjes. De McDougals waren kennelijk graag geziene gasten voor de originele bevolking.

We rijden een uurtje verder naar Banff. Een goede plek om te lunchen. Op een parkeerplaats in Banff werp ik een 1: de eerste de beste plek voor een lunch zullen we binnenlopen. Dat blijkt 10m verderop te liggen. Een kleine lunchroom, waar ik een chicken wrap met rijst dobbel en Costa een eggsalad sandwich. Voor onderweg dobbelen we ook nog iets: twee plakken bananencake.

Banff is duidelijk ingericht voor de toeristensector. Veel Japanners en Duitsers (of Zzze Dzjurmans! zoals Costa en ik ze telkens noemen) We lopen een rondje en bij de brug over de Bow River besluiten we te dobbelen voor een toeristische attractie.



De opties zijn:

1-2 Lake Minnewanka
3-4 Met de auto een berg op met uitzicht over Banff.
5-6 Met een gondel naar boven



Naar het meer dus. Maar net over de brug ligt het Fairmount Banff Springs Hotel. Dat was één van de mogelijke chateau-overnachtingen, maar deze is het niet geworden. (We hebben eerder gedobbeld: we zullen overnachten in de Fairmount Vancouver. ) Dit is ieder geval het hotel in Banff:



Op naar Lake Minnewanka. Daar lopen we een stukje van een trail om het meer, tot we niet meer verder kunnen vanwege bessen in bloei. Daar komen kennelijk de beren op af. Qua wild komen we alleen wat grondeekhoorns tegen. En die zijn cute! Het is in ieder geval een schitterend meer waar we langs lopen:



We rijden door richting Lake Louise over de Icefields Parkway. Deze leidt dwars door de nationale parken van Banff en Jasper. Bij de entree van het Banff National Park hebben we een informatieblad gekregen. Tussen Banff en Lake Louise zijn 6 goede opties voor nog een korte, interessante tussenstop. Uiteraard dobbelen we er weer om: Johnston Creek wordt de tussenstop. Eenmaal daar eten we onze plak bananencake op en lopen over de aangelegde trail langs de kreek:





Plots splitst de route zich op. 1-3 leidt ons naar de lower falls, 4-6 de upper falls. Ik werp een 2. Zzze Dzjurmans die ons de hele tijd volgen, gaan naar de upper falls. Nu hebben we alleen nog wat Japanners en Mexicanen om ons heen. Helaas kan ik geen foto's terugvinden van de falls. Die waren best mooi.

We vervolgen onze weg naar Lake Louise, waar we zullen overnachten. Op de weg naar het meer komen we drie mogelijke overnachtingsplekken tegen. We besluiten met tegengestelde ogen de opties in te delen:

1-6: Chateau Lake Louise
2-5: Deer Lodge
3-4: Paradise Bungalows

Dankzij de 5 zullen we slapen in de Deer Lodge. Ze hebben voor ons een hoekkamer met twee bedden. Gelijk weer de duurste kamer van de oude jachthut. Het is niet anders. Gelukkig kunnen we er een was doen. Hoogst noodzakelijk. Tijdens de was poolen we wat in de speelkamer. Als ed was klaar is en in de droger zit, gaan we naar eetkamer. Als voorgerecht krijgen we de Rocky Mountains Meat Platter met worst van buffalo, paté van hert en nog wat lokale lekkernijen. Als hoofdgerecht dobbelt Costa een Pulled Pork Sandwich en ik een Grilled Chicken Sandwich. Prima te doen.

Na het eten vinden we het tijd om de hottub boven op het dak te bezoeken. Weer zijn we de eersten:


(Sorry, maar de betere foto's zijn niet terug te vinden.)

Voorlopig hebben we een heldere hemel, maar in de verte kun je de wolken zien aankomen. Buiten de pool is het koud, maar het water is lekker warm. Een stel uit Calgary komt er gezellig bij. We hebben het over van alles en nog wat en al gauw volgen meer gasten ons trendsettende voorbeeld. Dan volgt ook nog een Nederlands stel. Oranje vormt de meerderheid in dit kleine stukje paradijs!

A lot of Dutch people here, zegt de man van het stel uit Calgary.
Where ever you go, you're bound to meet some Dutch, reageer ik.
And the Germans, voegt Costa toe. Niet eens de gebruikelijk Zzze Dzjurmans!
Hello, reageert een jongedame naast Costa.

Hier dus ook Zzze Dzjurmans. .

Tot vervelens aan toe begint het Nederlandse stel iedere keer een conversatie met ons in het Nederlands op. Ondanks het toch internationaal gemêleerde gezelschap. Wij antwoorden steevast in het Engels, maar dit schijnt niet door te dringen. Alsof het een wedstrijd is, begint de dame ook nog eens op te noemen hoeveel van elke diersoort ze gezien hebben. Zoveel beren, zoveel walvissen, etcetera, etcetera.

Wij hebben geslapen in een hond, zeg ik. Daar kan niemand tegenop. Tijd om de hottub te verlaten. .

In de schitterende rookkamer lezen en drinken we nog wat. Roken uiteraard niet. Dat moet buiten. Lekker rozig vallen we in slaap.

In het volgende verslag: Nu dan een goedkope dag? Het vervolg van de Icefields Parkway? Alle hotels vol? En een kariboe?

[ Bericht 89% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:01:48 ]

#10

Om de aandacht van MacGyver af te leiden: Deel 10 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS). De Icefields Parkway in Canada!

Zaterdag 03 september: Lake Louise - Valemount

Wakker worden in de Deer Lodge is geen straf. Het ontbijtbuffet trouwens ook niet. De prijs daarentegen is weer eens hoog. Vandaag maar eens goedkoop doen en een lunchpakketje bij de lokale supermarkt samenstellen. Daarvoor moeten we wel eerst weer de Eclipse opstarten. En kennelijk ontdooien:



Een mooi moment ook om de achterkant van de Deer Lodge vast te leggen:



Rechts op het balkon / dak de hottub.

Het ontdooien van de Eclipse kan de zon beter, dus eerst maar een wandeling maken langs het meer, waarnaar dit dorp genoemd is. Zoals gebruikelijk is het weer een mooi meer. Maar hier stikt het van de toeristen. Uiteraard Zze Dzjurmans, maar ook Japanners.



Kirei desu ne! roep ik uit, terwijl een groep Japanse meisjes voor ons staat te poseren. Enkelen draaien zich glimlachend naar ons om, maar schrikken zich rot als blijkt dat er twee Europese reuzen zich in het Japans uitspreken over de schoonheid van dit meer. Altijd leuk om m’n beperkte kennis van de Japanse taal op deze manier in te zetten. .

Costa wil ook poseren aan het meer. In de vertrouwde Nina Brink methode:



In m'n jaszak zit nog steeds het informatiekrantje van Banff National Park. De route tot aan de ingang van Jasper National Park kent zo'n zes op onze maat gemaakte activiteiten.

De dobbelactie aan het meer levert een 2 op:



Dat betekent Crowfoot Glacier in BNP.

Dat geregeld hebbende is het nu tijd om Lake Louise via de supermarkt voor een lunchpakketje te verlaten. Een paar bananen, wat zoete broodjes, liga-achtige-repen, appelsap en water later en vele dollars lichter (duurder dan lunch voor twee :’)), rijden we eindelijk weer de Icefields Parkway op.

Crowfoot Glacier blijkt slechts een fotomoment langs de weg te zijn:



Het informatiekrantje heeft ook een sectie over de route verdernaar Japser via Jasper National Park. Het krantje geeft vijf geschikte points of interest. Dobbelen we een zes, dan werpen we opnieuw. De dobbelactie bij Crowfoot Glacier levert een 4 op:





Dat betekent Mount Edith Cavell in JNP. Veel meer kunnen we er niet doen. In de geest van de reis proberen we een soortgelijk alternatief te vinden waar wel wat te doen valt: Athabasca Glacier / Columbia Icefield biedt die mogelijkheid. De weg daar naar toe leggen we vast middels de ‘om de zoveel seconden nemen we een foto en daar maken we een filmpje van’ optie van Costa’s camera:

[filmpje foto’s van Costa]

Een schitterende route om te rijden. Bij een lodge langs de weg stoppen we nog voor een bakkie koffie. Achter ons zit een bejaard echtpaar die ook aan de koffie zitten en een appeltaart delen. Kennelijk zijn ze van Nederlandse komaf want om de paar zinnen gebruiken ze Nederlandse bijzinnen. Een grappige mix wel. Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: als we verder rijden, komen we langs Mount Erasmus. En dan staan we bij de Athabasca Glacier:



Uiteraard klimmen wij er ook op, ondanks de waarschuwingsborden dat elk jaar mensen sterven omdat zij vast komen te zitten na een val door het ijs.



Bij het visitor center houden we nog even een wc-stop. Ook hier stikt het weer van de Japanners en Zzze Dzjurmans. Op een gegeven moment komt zelfs een Duitse hotelbus naast ons staan. Tijd om het dak van de Eclipse neer te laten en de open weg op te zoeken.

Bij de Athabasca Falls splitst de weg in de 93 en de 93A. De 93A leidt naar Mount Edith Cavell. Uiteraard maken we van de gelegenheid gebruik om de Athabasca Falls even vast te leggen:



Dan rijden we verder via de 93A die parallel loopt aan de 93, maar met veel minder verkeer:



Bij de afslag naar Mount Edith Cavell staan wat campers en caravans geparkeerd. Zij mogen deze zijtak van de 93A niet inrijden. De 14km lange route is te stijl en te bochtig. Het uitzicht op de berg is ze niet gegund, dus geven wij ze maar een foto van de berg om naar te kijken:



Onderweg komen we nog diverse fietsers tegen. Geen gemakkelijke opgave voor ze, maar hoe moeilijker de weg, hoe mooier het uitzicht:



Vanaf de parkeerplaats lopen we een trail van een uurtje richting het meer en de gletsjer van Mount Edith Cavell en weer terug. Het is tijd om een hotel of motel op te zoeken. In Jasper is vast wel iets te vinden.

Of niet.

In Jasper zit alles vol. De man van de Whistler Inn raadt ons aan om door de rijden naar het volgende plaatsje. In Valemount is vast wel plek te vinden. Terug in de auto stellen we de TomTom in op Valemount. Het volgende plaatsje is anderhalf uur rijden. Een stukje van niks in Canada.

Valemount ligt in British Columbia en dat betekent Pacific Time: een uur tijdsverschil in ons voordeel. In Valemount dobbel ik voor het zoveelste motel / hotel: een 1. De Ramada Inn zien we al liggen en ze hebben plek. Binnen vinden we ook een zwembad met glijbaan en hottub. Aardig wat voor een motel langs de weg in een nietszeggend plaatsje.

Volgens de receptioniste zijn er drie restaurants in Valemount: de Italiaan (1-2), de Koreaan (3-4) en de Caribou Lodge (5-6). Costa dobbelt een 5.

De Caribou Lodge blijkt aan de andere kant van Valemount te liggen. Binnen worden we ontvangen door een jongedame met gitzwart haar en vele piercings en tattoos. Zeer aantrekkelijk.

Costa dobbelt als hoofdgerecht de Hunter Style Pork, ik de Pork Medaillons in Apple Sauce. Het smaakt allemaal prima. Naast ons zit een groep bikers. Vriendelijke mensen allemaal.

Helaas kan ik geen foto's vinden van de Caribou Lodge, maar het is een leuke en gezellige tent. Terug in de Ramada Inn bekijken we nog wat afleveringen van de Storage Wars en Extreme Couponing. Geweldige televisie!

In het volgende verslag: Beren? Arenden? De zusterstad van wat? En een klagende Canadees?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:17:48 ]

#11

Aangezien Misstique niet kan wachten en Cat22 alleen 2 delen tegelijk leest: Deel 11 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zondag 04 september: Valemount - Kelowna

Het ontbijtbuffet in de Ramada Inn is wat je kan verwachten van een ketenmotel. Niet bepaald fantastisch. Terwijl ik heet water inschenk voor een kopje thee, stoot een klein jochie me aan. Heet water over m’n hand. Fuck. Wat stromend koud water helpt, maar ik ben wel klaar ermee. Op weg maar weer! Een kleine 500 km naar Kelowna moet te doen zijn. Dit is de route die we vandaag zullen volgen:



Voor onderweg willen we wel weer wat broodjes halen bij de lokale bakker. Kijken of we daarmee het uitgave-patroon iets kunnen temperen. In de buurt van de Caribou Lodge zagen we gisteren borden die verwezen naar de Swiss Bakery. Dat klinkt goed! Helaas blijkt alles gesloten. Niet omdat het zondag is, maar omdat het Labour Day is in Canada. Daar hadden we geen rekening mee gehouden.

Als ik op de kaart kijk en de ANWB erop na sla, valt er onderweg niet veel te beleven. Alleen de Helmcken Falls in Wells Gray Provincial Park wordt aanbevolen. Dan valt er ook weinig te dobbelen. .

Als we een kwartiertje in de auto zitten, zien we opeens borden: River Safari at Blue River (40 miles). Eigenlijk willen we het bord negeren. Met zo’n jetboat vlak langs de over scheuren is niets voor ons. Plus het zal wel weer prijzig zijn. Echter, 10 mijl verder zien we weer hetzelfde bord (maar dan uiteraard met 30 miles) staan. Ik kijk Costa aan. Hij kijkt mij aan. Fuck. Met frisse tegenzin haal ik de dobbelsteen uit m’n tas.

Wat zal het worden? vraag ik aan Costa.
Even de watervallen is zijn korte en heldere antwoord. Ik werp.
Fuck. Een drie.
Tot zover het idee van een goedkoop dagje concludeert Costa.

Om de stemming te verhogen zet ik een cd van Me First & The Gimme Gimme’s op. Het werkt enigszins. Een half uurtje later slaan we vlak voor Blue River linksaf van de Southern Yellowhead Highway (of Highway 5). We steken een klein bruggetje en een spoorlijn over. De overbodige bordjes (geen afslagen) wijzen ons de weg over het onverharde pad naar River Safari. Terras ann het water! Kennelijk probeert men ook Nederlanders te trekken. Jammer alleen van die fout.

Bij de balie, beter een vlonder op het water, worden we ontvangen door een Australische. We zijn de eersten van de dag, dus plek zat. Dan zit er echt niets anders op dan mee te gaan. Voor $ 80 de man zijn we klaar. Best prijzig voor een uurtje in een bootje. Koffie is niet inclusief. Toch bestellen we maar wat warme drank, want het is nog aardig frisjes. De gids/eigenaar komt er gezellig bij staan als we plaatsnemen bij de oliedrum die dienst doet als kachel. Uiteraard weet hij al van de fout op het bord, maar hij vindt het wel een handige manier om in gesprek te raken met de Nederlanders. Plus hij heeft geen verf meer.

Op dat moment komen Zzzuh Dzjurmans aan. Geen attractie compleet zonder ze natuurlijk. Dan volgt ook nog een Nederlands stel en een paar Britten. Ik besluit op de kade nog een sigaret te roken voor vertrek. De boot moet toch eerst vol en we komen 4 man tekort. Ik wandel een stukje langs de kade als ik plots een auto zie aankomen. Vier Chinezen maken het feest compleet. We kunnen vertrekken.

Ik hijs me net als ieder ander in een waterdicht pak en samen met Costa neem ik plaats op de achterste rij. Onze gids Derek zet af en we drijven langzaam weg van de steiger, parallel aan de kade. Derek loopt naar de voorkant om ons allen iets uit te leggen.

Will we see bears? vraagt Zzze Dzjurman!.
Well, yesterday we had some sitings. So probably yes. And when we do, you will have to remain quiet.

Op dat moment komt er iets uit de struiken bij de kade. In stilte wijs ik Derek op wat er achter hem gebeurt:



Daar stond ik net in de buurt te roken.

Crikey! kan Derek alleen uitbrengen. Dan pakt hij gauw de walkietalkie waarmee hij in contact staat met de mensen op de vlonder.
Guys, there’s a really big male over here.

Een klein minuutje gaat voorbij, maar dan besluit het grote mannetje weer te verdwijnen in de bosjes achter hem.

So now the tour is over? reageert de Duitser. Een Duitser met humor. Wie had dat gedacht? .

Derek kan er ook om lachen. Het gebeurt kennelijk zelden dat de beren in de buurt komen van de steiger waar de jet boats vertrekken. Met hoge snelheid varen we naar Mud Lake. Derek zigzagt flink rond tot hij plots een beer ziet:





Volgens Derek is het een jong mannetje van een jaar of 4 oud. Dan zwenkt Derek hard naar links. Arenden die aan het vissen zijn!



Ja, dat is lastig vast te leggen. Maar het lukt toch een keer:



Hier zien we er twee. Na vergroten en wegknippen van onbruikbaar materiaal. De ene op de voorgrond heeft net een vis uit het water gegraaid. Dan keren we maar weer om naar de beer die we al een kwartiertje volgen:





In de verte verschijnt nog een beer, maar die smeert hem meteen als hij lucht krijgt van de beer die we volgen. Volgens Derek is het een jonkie die net door z'n moeder is verlaten om het alleen te redden.

We varen naar de andere kant van het meer. Daar zien we een arend op z'n uitzichtplek zitten:



Van deze boottocht hebben we ook een filmpje gemaakt. Zodra Costa tijd heeft zal hij dat hier neerzetten.

[filmpje blue river safari]

Meerdere beren, vissende arenden. Costa en ik zijn het met elkaar eens: De best bestede $ 80 pp van deze hele reis.

Terug in de Eclipse starten we TomTom weer op. Nog meer dan 400km te gaan. Het is nog voor het middaguur. Makkelijk te doen op de mooie brede wegen. .

Een uur later rijden we door Clearwater, de ingang tot het Wells Gray Provincial Park dat wij rechts laten liggen. Wat we niet rechts laten liggen, is het tankstation. En de bakkerij die er in de buurt ligt. In de Flour Meadow Bakery & Cafe kunnen we in het Duits bestellen. Niet dat wij dat willen, maar de in grote getale aanwezige Zzze Dzjurmans! doen dat wel. Costa dobbelt voor ons beiden een Eggsalad Sandwich. Prima binnen te houden.

Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: In Clearwater ligt een meertje genaamd Dutch Lake.

We rijden verder naar Kelowna via Kamloops. Voor de mensen die dol zijn op tekens die wijzen op een Nederlandse invloed: Langs de snelweg in Kamloops ligt een restaurant genaamd Amsterdam Breakfast & Lunch.

Uiteindelijk komen we aan in Kelowna, het hart van de wijnindustrie in de Okanagan Valley. We stellen TomTom in op het adres van het Visitor Center dat in de ANWB-gids staat. Als we op de plaats van bestemming zijn, blijkt er een kapperszaak te zitten. Wederom laat de ANWB-gids het afweten. .

Gelukkig heeft de TomTom wel het juiste adres van het Visitor Center. Een paar minuten later staan we voor de gesloten deur. . Maar gelukkig hangt er een bord met verschillende accommodaties. Nog steeds hangen we vast aan het oorspronkelijke idee: een goedkope dag voor de verandering. Vandaar dat we ons richten op de motels en niet de hotels. Op het bord prijken 7 motels, maar 1 daarvan ligt wat verder uit het centrum. Die valt af. Rest niets dan te dobbelen. Ik gooi een 2 en daardoor kunnen we naar de Kelowna Inn & Suites:



Op de weg naar het Visitor Center hebben we al gezien dat er meerdere restaurants op Bernhard Street zitten. Na een korte opfrissing in het motel lopen we daar naar toe. Om het restaurant te bepalen, moeten we eerst de zijde van de straat bepalen: even de noordzijde, oneven de zuidzijde. Ik dobbel een 3 en dus blijven we aan de zuidzijde. Costa dobbelt voor het zoveelste restaurant: weer een 3. Dat blijkt de Doc Restaurant & Bar te zijn.

Na een prima diner (we dobbelen een Pulled Pork Sandwich voor mij en Fish & Chips voor Costa) gaan we op zoek naar een bar met terras. Dat blijkt lastig te vinden. Onderweg komen we er wel achter dat het later in de week International Fetal Alcohol Spectrum Disorder Awareness Day is:



Toch goed om te weten. Verder ontdekken we op de boulevard een monument voor gevallen soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. Kennelijk gedoneerd door de zusterstad van Kelowna: Veendam!

Niets, maar dan ook niets, in Kelowna doet denken aan Veendam.

Bij de Tonic-pub kunnen we eindelijk plaatsnemen op een terras. Een oudere lokale man komt bij ons zitten om een sigaret te roken. Hij woont z'n hele leven al in Kelowna en heeft z'n auto ingeleverd. Voortaan doet hij alles op de fiets. Nu zou je denken dat we hier te maken hebben met een ouwe hippy, maar vervolgens begint hij te klagen over de nieuwe immigranten die zich niet aanpassen aan de cultuur. Wij kijken wat rond en het percentage niet-blanken dat wij die dag hebben gezien, blijft beperkt tot de 4 chinezen in de boot op de river safari. Als ik hem daarop wijs, blijft hij toch maar afgeven op al die vreemde culturen die zich niet aanpassen. Hier moet een einde aankomen.

So they have to adapt?
Yes, like all the Europeans that came here in de fifties.
And like the whites who came here before that and who adapted fully to the native cultures?

Even kijkt de ouwe lokale me aan. Dan staat hij op en vertrekt.
Mooi.

Niet veel later vertrekken wij ook. Onderweg komen we nog langs de Bliss Bridal Shop.



Precies een maand na het trouwen van MissBliss en Re.

In het volgende verslag: The Carwash? Pornographers? Wijnen! Insanely drunk?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:26:35 ]

#12

Daar zijn we weer: Deel 12 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Maandag 05 september: Kelowna

Het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites is niet best. De ontbijtzaal is ongeveer 6 bij 6 meter en zit tjokvol. Onbegrijpelijk, want het eten is niet bepaald geweldig. Wat voorverpakte muffins, smerige koffie en thee uit een automaat en jus d'orange uit pakjes. We hebben behoefte aan kwaliteit. De wijnen uit de Okanagan Valley hebben die gewenste kwaliteit.

Vanuit Kelowna gaan drie wijnroutes de streek in. De West Kelowna Wineroute krijgt de 1-2, de North Kelowna Wineroute heeft de nummers 3-4 en de East Kelowna Wineroute krijgt nummers 5-6. Op de parkeerplaats van het motel stuurt de dobbelsteen ons met een 6 naar het oosten. Maar één blik op de Eclipse zegt genoeg: smerig!

Zo kunnen we niet bij respectabele wijnboeren ons melden. Op naar de Carwash dus. De dobbelsteen wijst ons een wasprogramma van $ 10 aan. Met een als nieuw glimmende Eclipse gaan we op pad. Al snel staan we aan het begin van de oostelijke wijnroute. Deze zal ons leiden langs ongeveer 7 wijnboeren. We laten de dobbelsteen besluiten welke we zullen bezoeken als we er langs rijden. Een even betekent stoppen en een fles kopen. Met een warm zonnetje belooft het een mooie dag te worden. De rit zelf is ook een mooie.



De eerste stop maken we bij de Spierhead Winery. Het is een uur of tien, dus een prima moment om een wijntje te proeven. We raken snel aan de praat met de eigenaresse en zij vertelt ons, dat haar dochter op het punt staan om in het buitenland te gaan studeren. De oudste gaat naar Londen en de jongste naar Amsterdam. Of we daar nog tips over hebben? Uiteraard!

Met een mooie Chardonnay verlaten we de Spierhead Winery. We rijden tussen wijn- en boomgaarden. Bij Tantalus Vineyards stoppen we ook en scoren een heerlijke Riesling. Het is nog voor het middaguur, maar we vermaken ons prima. Bij de House of Rose maken we de derde en laatste stop. De eigenaresse blijkt getrouwd met een Nederlander en ze spreekt zelfs onze taal een beetje. Haar man komt ook binnen en vraagt ons of we helemaal uit Californië zijn komen rijden. Het kenteken van de Eclipse doet z'n werk weer. De Hollandse kleur kan hij in ieder geval wel waarderen. Hij nodigt ons uit om een rondje door de boomgaard te lopen:





Uiteindelijk vertrekken we met een rosé en een Chardonnay. Het zijn de goedkoopste flessen van de wijnroute, maar ook de lekkerste. We rijden nog wat rond door het oostelijke deel van Kelowna en besluiten wat fruit te kopen bij één van de vele fruitkraampjes langs de weg. Met heerlijk verse appels en perziken gaan we weer op weg. Dan zien we een bordje dat we bij een toeristisch punt in de buurt komen: de Myra Canyon. Uiteraard mag de dobbelsteen beslissen en deze besluit in het voordeel van de Canyon. We volgen de borden, maar op een gegeven moment beginnen we te stijgen. Niet lang daarna verandert de asfaltweg in een grindpad. Met een stofwolk achter ons rijden we berg op. Om ons heen rijden alleen 4X4's die ook veel stof doen opwaaien. Jammer van de wasbeurt, maar de dobbelsteen heeft zo besloten.

De Myra Canyon blijkt onderdeel van de Kettle Valley Railway, een oude spoorweg die verdwenen is, maar daarvoor in de plaats is een wandel- / fietstraject gekomen die over vele thrustles (houten bruggen) gaat:



We zijn niet van plan om de hele route te wandelen, dus de dobbelsteen laten we beslissen: de vierde thrustle zal het keerpunt worden. Hier een uitzicht op een thrustle:



En hier staat Costa op het keerpunt:



De wandeltocht van 8,4 km is ons niet in de koude kleren gaan zitten en ook het stof voelt vies aan. Terug naar het hotel dus voor een lekker verfrissende douche!

Zappend langs de televisiekanalen kom ik langs een Tim Allen film: Galaxy Quest. Een SciFi Comedy waarin buitenaardse wezens constant Never give up, never surrender! roepen. .

Ondertussen is het tijd voor diner geworden. Na een gezonde lunch van vers fruit kunnen we wel weer wat Noord Amerikaans voedsel aan. Op Bernard Street hebben we de keuze uit twee restaurants: The Keg (even) en Twisted Tomato (oneven). De drie leidt ons naar de laatste. Mooie brunettes in strakke kleding tonen ons de kaart: pizza's! Costa dobbelt de Italian Meat Lovers en ik de Prociutto, Pear & Gorgonzola. Ze smaken prima.

Na het diner lopen we naar de Tonic Pub waar we gisteren ook zaten voor nog wat drankjes op het terras. Naast ons zitten Chad & Jay, eind twintigers die de hele dag hebben gewerkt. Ze zijn dakbedekkers en trots. Dan komen de stille en benevelde Kyle en de stomdronken Emily, die geïnteresseerd is in onze relatie, bij ons zitten.

Emily: So how are you guys related?
Ik: We're mates.
Emily: He's your boss?
Ik: No, he's a friend.
Emily: I think he's your boss.
Ik:
Emily: And you guys are single?
Ik: No, we left our girlfriends at home.
Emily: You left your wives at home?!?
Ik: No, our girlfriends!
Emily: Costa, do you like music?
Costa: Sure.
Emily: You should listen to this band: The New Pornographers. They're awesome!
Kyle: The phone doesn't work, Emily.
Emily: I'll sing it: You're my lord, you're my shepherd! (vals! )
Costa: Gospel?
Emily: No, it's a love song: You're my lord, you're my shepherd! (nog steeds vals! )
Costa: Sounds a bit female unfriendly. In an oldfashioned kind of way.
Emily: No, it's a female singer!
Costa: Gay?
Emily: No listen, I'll sing it again.
Costa: Please don't.
Emily: You're my lord, you're my shepherd! (nog steeds klinkt het niet best! ) ... Uhm... I can't remember the rest. You're my lord, you're my shepherd! ... Do you like it so far?
Costa: It's not working for me.
Emily: But it's awesome. You're my lord, you're my shepherd!
Costa: From the Canadian music I prefer Arcade of Fire.
Emily: They're good!
Ik: Of course the best Canadian band are the Crash Test Dummies.
Emily: I can't believe you left you're wives at home.
Costa: Our girlfriends!
Emily: You're insanely drunk!
Costa: Me?
Emily: Yes you.
Costa: !

Een man aan een tafel naast ons besluit zich in de discussie te mengen: Canada's best band is Nickelback!
Costa: Whut?!?
Onze buurman: Milions of people bought their records. They can't all be wrong.
Costa: Apparantly they are.

Chad heeft ondertussen ruzie gekregen met een getatoeëerde jongeman die hem een chump heeft genoemd.

Chad: I feel like punching him.
Ik: Just relax Chad. It's not worth it.
Chad: When someone calls you a chump, you have to react. You can't have people insulting you. What kind of man are you if you don't?
Ik: A man who doesn't care about what a good for nothing thinks about him.
Chad: I wish I could do that.
Tattoo-man: I'm not gonna apologize for saying chump.
Chad: Let's take it outside.

Tijd om te gaan. Costa is het met me eens. Morgen maar weer eens vertrekken uit deze stad.

In het volgende verslag: Meer wijn- en boomgaarden, de Canadese woestijn en de achternicht van Jaap Stam.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:33:14 ]

#13

Gelijk door met: Deel 13 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 06 september: Kelowna - Osoyoos

Dat het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites niet bijzonder is, wisten we al. Dus na het uitslapen nemen we haastig een muffin en trekken er dan op uit. Op richting het zuiden, dwars door de Okanagan Valley:



Vanuit Kelowna gaat maar één route naar het zuiden. Dus valt er weinig te dobbelen. Het is apart om door de vallei te rijden. Je kunt zien dat het bovenop gortdroog is, terwijl de vallei groen ziet van de wijn- en boomgaarden.

We hebben gisteren bij de supermarkt nog wat lekkers voor onderweg gehaald voor de lunch. Nu nog een plek daarvoor. Uiteraard willen we wel aan het meer zitten en de kaart leert ons dat er drie plaatsen in aanmerking komen: Penticton (1-6), Trout Creek (2-5) en Naramata (3-4). Tegengestelde ogen dus maar weer eens. De dobbelsteen landt tussen m’n voeten in de Eclipse en na even blind voelen heb ik hem weer. Een 3 en dus rijden we een stukje door naar Naramata.

Naramata stelt niet veel voor qua plaats. Wat boerderijen (wijn en fruit uiteraard) en dat is het wel. Maar gelukkig hebben ze ook nog een klein parkje aan het water genaamd Wharf Park waar we onze lunch naar binnen werken. Ondertussen is het weer ruim boven de dertig graden, maar zo aan het water met een ligt briesje is het best uit te houden.

Tussen Penticton en Oliver staan we plotseling stil. Wegwerkzaamheden. In de auto is het bijna niet meer uit te houden met deze warmte. Voor ons staan een paar bikers stil die maar besluiten zichzelf in te smeren. Een goed plan ook als je met open dak rijdt.

Rond een uur of drie rijden we Osoyoos binnen. Het plaatsje staat bekend als de warmste en droogste plek in Canada. Een kilometer verder en je staat in de VS. Op de patio van restaurant en bar The Breeze drinken we een ice tea en een lemonade. We zijn een beetje sloom vandaag met die hitte en dus besluiten we de dobbelsteen te raadplegen: even we zoeken in deze stad een motel met pool, oneven we rijden door naar de volgende plaats zo’n 40 km verderop en zoeken daar een motel. De 2 laat ons blijven.

Voor het bepalen van een motel besluiten we een oude beproefde methode die mislukte in Kelowna nog eens te proberen: op naar het Visitor Centre.

Deze keer hebben we geluk. Het Visitor Centre is open en medewerker John staat ons te woord. Natuurlijk heeft hij wat motels met een pool en met kamers met twee bedden in de aanbieding. Vier zelfs!

De Super8 en Sun Beach krijgen de nummers 1 tot en met 3.
De Lakeview en de Desert Surf krijgen de nummers 4 tot en met 6.

Medewerker John ziet wat er gaat gebeuren en kan het dobbelen wel waarderen. Met een 4 houden we de Lakeview (even) en de Desert Surf (oneven) over. De zes bevestigt de reservering voor de Lakeview Motel. Medewerker John informeert of we niet een reservedobbelsteen hebben voor twijfelende klanten. .

Als we inchecken bij het motel, vraagt de eigenaresse waar we vandaan komen. Nederland! Ah, zegt ze, daar heeft ze nog familie wonen. En bekende ook! Ze is de achternicht van voormalig voetballer en international Jaap Stam! Helaas heeft ze hem nooit mogen ontvangen in de Lakeview Motel. .

De kamer is zoals gebruikelijk weer prima, maar wij zijn voornamelijk geïnteresseerd in de pool. Binnen een paar minuten liggen we erin:



We blijven bij de pool tot het etenstijd begint te worden. Na een korte douche check ik het informatieboekje over Osoyoos dat in de kamer ligt. Kennelijk zijn er 6 restaurant in het downtown gedeelte van Osoyoos. Dat is makkelijk dobbelen. De 5 stuurt ons naar het restaurant van de Watermark Beach Resort.

Het is een wat upperclass bedoening, maar dat geeft niet. We zitten heerlijk in de tuin met uitzicht op Osoyoos Lake tussen de bejaarde Canadese stelletjes en een jonger Duits (Zzzzuh Dzjurrrmanns!) stelletje. Het hoofdgerecht dobbel ik voor beiden en zo komen we aan een BLT-sandwich (5) with maple syrup glacing (even). Prima binnen te houden! Het desert dobbelen we wel apart. Costa krijgt een chocolate mousse voorgeschoteld en ik dobbel een raspberry crumble cake. Niets mis mee.

Na het eten dwalen we nog wat over de twee straten die samen downtown vormen. Er valt niets te beleven, waardoor we maar terug wandelen naar het motel. Daar kunnen we nu natuurlijk wel een fles wijn openbreken. Slim als ik was heb ik al wat koud gezet. Onderweg schieten we nog een plaatje van het meer bij maanlicht:



Bij het motel hebben we snel de fles Rosé van de House of Rose Winery open en gaan buiten zitten. Daar zitten ook al twee oudere Engelse stellen. Het ene stel komt uit Londen, het andere uit Chesterfield. We babbelen wat met ze en krijgen heerlijke koekjes aangeboden. Weer eens wat anders dan een discussie over Canadese bands en straalbezopen jongeren die op een gevecht uit zijn. .

In de kamer kijken we nog wat afleveringen van onze favoriete series The Storage Wars en Extreme Couponing. Je moet wat.

In het volgende verslag: Nog meer wijn- en boomgaarden, de missie in Mission en luidruchtige jongedames in Vancouver.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:36:18 ]

#14

Dan nu: Deel 14 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 07 september: Osoyoos - Vancouver

Het ontbijt is niet inbegrepen in het Lakeview Motel. Dat geeft niet, want we hebben nog wat over van de lunch van gisteren dat we op de kamer opeten. Dan is het tijd om te vertrekken. Vandaag hebben we een mooie rit van 450 km naar Vancouver voor de boeg, maar het is natuurlijk beter om dat te bekijken op een kaartje:



Onderweg zullen we in ieder geval langs Mission komen, waar we op zoek zullen gaan naar sporen van een aardbeving. Conform de epicentrum-opdracht van Fogel. .

Maar eerst tanken. Bij de kruising van Highway 3 en Highway 97 naast het Visitor Center van Osoyoos vinden we twee tankstations. Een even aantal ogen leidt ons naar de Husky. Met een volle tank gaan we op pad. Net buiten Osoyoos is het mogelijk om een trail van een klein uurtje te lopen door de woestijn. De dobbelsteen besluit echter dat we de trail links laten liggen.

Langs de weg vinden we nog meer wijn- en boomgaarden. Via Manning Park rijden we naar Mission. In het park zijn diverse trails uitgezet, maar wederom zegt de dobbelsteen nee. Gelukkig is de lunch geen vraag die we voorleggen aan de dobbelsteen, maar waar we die genieten en waar die uit bestaat wel. Het blijkt een restaurant langs de weg te zijn waar de gebruikelijke gerechten op het menu staan. Zo eindigt Costa weer met een hamburger en ik met een clubsandwich.

Nu we toch langs de weg staan, is dit een prima gelegenheid om te dobbelen voor de overnachtingen in Vancouver. In een eerder stadium hebben we al gedobbeld voor een overnachting in één van de Fairmount Railway Hotels. En de keuze van de dobbelsteen is op Vancouver gevallen. Het plan is drie dagen in Vancouver te verblijven:

1-2: 3 nachten in het Fairmount Vancouver
3-4: 2 nachten in het Fairmount Vancouver
5-6: 1 nacht in het Fairmount Vancouver

Met een 5 slapen we maar één nacht in het Fairmount Vancouver en dat vind ik toch wel jammer. Maar eerst dus 2 nachten in een ander hotel. Welke zien we wel in Vancouver. .

Via Highway 3, ook wel de Crownest Highway genaamd, naderen we Interstate 1 die naar Vancouver leidt. Parallel daaraan loopt Highway 7. Deze gaat ook door Mission, maar dat is ook via de Interstate te bereiken. Een even worp zorgt voor de keuze van Highway 7.

Hoe het kwam, weet ik niet, maar plotseling hebben Costa en ik irritaties over en weer. Voor het eerst in al onze avonturen! Misschien ook niet zo gek als je zo lang met elkaar bent opgescheept, de vriendinnen thuis zitten, de hitte en de dagen met vele kilometers rijden. Na een paar rake opmerkingen over en weer, blijft het stil. Zo rijden we een uurtje door. .

Hier bestaat maar één remedie voor: Tom Jones! Gelukkig hebben we de aansluiting van de iPhone op de stereo gevonden en zijn we niet meer met de alleen in Seattle gekochte cd's op stap. We hebben Tom Jones nodig, zeg ik tegen Costa. Met lichte irritatie kijkt hij vanuit zijn ooghoeken mij aan. Dan klaart hij op en knikt begrijpend. Een minuut later brullen we luidkeels mee met Tom's klassieker What's New Pussycat?

Dankzij TomTom is de Bell Road waar het epicentrum in de buurt lag snel gevonden, maar daar staat een bord:



Juist. Een onverharde weg waar alleen pick ups rijden. Niet de bedoeling dat mensen daar in een cabrio rijden dus. Niet dat dat ons heeft tegengehouden. Na veel stof happen besluit Costa een filmpje te schieten nabij het epicentrum:

[plaats voor het filmpje zodra Costa tijd heeft]

Veel herinneringen aan aardbevingen vinden we niet en dus keren we om om onze weg naar Vancouver te vervolgen. Daar rijden we een file in. De vier banen richting downtown moeten één baan over de brug worden. Om en om ritsen we de ene baan op. Dit gaat heel ordelijk, want Canada. .

Via Stanley Park rijden we downtown binnen. Daar zet Costa de auto stil. TomTom heeft ons goed geholpen onderweg en we besluiten nog één vraag te stellen: Hotels in de buurt. We dobbelen voor één van de eerste zes die TomTom aangeeft en zo belanden we in de Best Western Sands. Ze hebben wel een kamer met twee bedden voor twee nachten. Goed geregeld dus. .

Na ons even geïnstalleerd te hebben lopen we de deur uit. Costa heeft trek in een biertje en ik in een verfrissende lemonade. De dobbelsteen wijst ons naar het vierde terras. Van daar hebben we mooi uitzicht over het strand en al het moois dat daar te zien is. .

We beginnen ook wel trek te krijgen en de kaart op dit terras ziet er uitnodigend uit. Na wat dobbelen krijgen we een shared appetizer plate voorgeschoteld. Deze blijkt groot en smakelijk. Zo smakelijk, dat we er genoeg aan hebben. Als het op is, lopen we een rondje, waarbij de dobbelsteen bij ieder kruispunt de richting laten bepalen. Via Denhamstreet en het park eindigen we weer bij de baai en het strand:



Ja, dat is een volgroeide boom bovenop die flat.

We nemen plaats op één van de bankjes. Daar maakt Costa foto's van de zonsondergang:









We vervolgen de weg langs het water en slaan bij Granvillestreet linksaf. Dit is het uitgaansgebied van Vancouver en we besluiten een kroegentocht te houden waarbij even betekent dat we even naar binnen gaan voor een drankje. Op straat zijn vele jongeren te vinden die ook een alcoholische versnapering lusten. Sommigen ook een glaasje te veel. Vooral de jongedames blijken een luidruchtige aard te hebben. En dat op een woensdag Maar dat maakt het niet minder gezellig. Costa en ik zijn het bij terugkomst in het hotel eens: Vancouver is de leukste stad tot nu toe in deze trip!

In het volgende verslag:Fietsen? Dr Sun Yat Sen? Middagje strand? Een Koreaan? Een weigerende creditcard? Wasberen, coyotes en stinkdieren? En nog meer luidruchtige jongedames in Vancouver?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:49:40 ]

#15

Dag 15 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Donderdag 08 september: Vancouver

De eerste hele dag in Vancouver en we blijven ook in de stad dus een kaartje is niet nodig. Niet dat we stationair zullen blijven: vandaag staat de fietstocht door het Stanley Park op het programma. Daar moeten op zoek naar de totempalen. Die moeten niet moeilijk te vinden zijn, want ze staan bekend als toeristische attractie. Daar hebben we natuurlijk wel een fiets voor nodig. En een ontbijtje, want fietsen op een lege maag is geen doen.

De 2 leidt ons naar de tweede ontbijtmogelijkheid. De eerste die we tegenkomen, is de ontbijtzaal van het hotel, de tweede de Starbucks naast het hotel. Costa heeft z'n cafeïne en ik een thee. Daarbij eten we wat croissants. Niet veel bijzonders. In de Starbucks dobbelen we gelijk voor de zoveelste fietsverhuur waar we tegenaan lopen. Aan Denhamstreet zitten vele verhuurders en de tweede zal de onze zijn.

De medewerkers van de fietsverhuur bieden ons twee felgele fietsen aan. Het is niet anders. Dan krijgen we ook twee helmen die we als echte Hollandse jongens weigeren. Die hebben wij niet nodig natuurlijk. De Canadese wet denkt daar volgens de verhuurders anders over en we zijn verplicht de helmen te dragen. Het is niet anders.

Volgens mij is er ook een foto van, maar die kan ik helaas niet meer terugvinden.

Als we wegrijden, merk ik een kleine slinger op in het achterwiel van Costa. Maar dat zal vast geen kwaad kunnen. Het eerste doel is in ieder geval de totempalen in Stanley Park volgens de opdracht van DutchTrain. Volgens de borden zijn die 2,5 kilometer verderop. Met een redelijk tempo zijn we er zo:







Wat niet te zien is, zijjn de busladingen vol toeristen die hier op af komen. Om de menigte te ontvluchten, beklimmen we onze felgele rossen en vervolgen de route langs de kust en om het park. Ik steek over, maar Costa moet wachten op een nieuwe bus vol toeristen. Als deze voorbij zet hij aan om mij weer in te halen. Maar dat gaat mis. De slinger in z'n achterwiel begeeft het met als gevolg dat er geen beweging meer in te krijgen is. Er zit niets anders op dan terug te keren naar de verhuurder:



Onderweg herinner ik Costa aan de fameuze woorden van Tim Allen in Galxy Quest: Never give up, never surrender! De stemming van Costa blijft desondanks opgewekt. Zelfs als er bij de verhuurder enige consternatie is over wie dit moet gaan betalen.Gelukkig is de consternatie van korte duur als de oudere medewerker met een knik aangeeft dat wij niks extra hoeven te betalen. Het zou ook mooi worden. .

Met een nieuwe fiets hervatten we onze toch om Stanley Park. Aan de noordzijde staat een beeld van een draak en daar schieten we een paar foto's. Helaas is dit de enige die ik terug kan vinden:



Niet de mooiste foto van de reis, maar wel weer een bewijs van het mooie weer in Vancouver. In de schaduw en aan het water is het evenwel best fris. Als we door het park rijden, zien we nog een stel wasberen. Daar kan ik alleen helemaal geen foto meer van vinden in mijn bestanden. .

We vervolgen weer de fietsroute langs de noordelijke Seawall, maar bij het Canada Centre houdt deze plotseling op. Aan de zuidzijde van downtown gaat het wel verder, maar daarvoor moeten we eerst dwars door downtown navigeren. Met z'n oneway-systeem en onregelmatige fietspaden blijkt dat lastiger dan voorzien. Op een gegeven moment gaan we zelfs weer noordwaarts. . Een lokale dame waarschuwt ons zelfs voor de politie als we even de stoep oprijden. Kennelijk treedt de politie daar hard tegenop met fikse boetes.

Op de één of andere wijze rijden we Chinatown binnen, waar ik een bordje zie dat wijst naar de ingang van het Dr. Sun Yat Sen park. Laat ik nou in Macau gewoond hebben aan de Dr. Sun Yat Sen Avenue! . Daar moeten we dus even een stop maken. Steden aan de Noord Amerikaanse westkust hebben vaak rustgevende Aziatische parken en dit is er zo één. Costa schiet wat foto's (helaas) van het mooie parkje en als we naar buiten lopen, merken we dat we toch wel trek hebben gekregen van de inspanningen.

Tegenover het parkje zit één lunchcafé (het Everything Cafe) en dat is het qua eettentjes in ons zichtveld die open zijn op dit tijdstip. Binnen dobbelen we wat broodjes bij elkaar. Het smaakt allemaal erg goed en gezond. We zijn goed bezig vandaag.

Via de zuidwal rijden we om de baai heen. Aan de andere kant zien we allemaal bordjes dat we op moeten passen voor coyotes. Tof! Als we bij Granville Island aankomen, hebben we echter niet één coyote gezien. Midden op de dag is vast niet het juiste moment daarvoor. Vanaf Granville Island pakken we een pontje over de baai terug naar downtown. Daar rijden we via de zuidelijke Seawall terug richting het hotel. Voordat we daar zijn zien we veel mensen op het strand van English Beach liggen. Een goed plan. We zetten onze fietsen tegen een boomstronk en gaan liggen tussen het vrouwelijke schoon om aan onze teint te werken:



Toch jammer dat dit de enige foto is van het strand in mijn collectie. . Na een uurtje op het strand en het testen van het water (koud!) rijden we via de zuidelijke Seawall en de Lost Lagoon (weer een wasbeer) terug naar de fietsverhuurders. Het was een mooie optie.

Als we teruglopen naar het hotel scoren we onderweg nog een ijsje. Na lang dobbelen vanwege het grote aanbod eindig ik met twee bollen (Ferrero Rocher en Strawberry Banana Combo) en Costa ook met twee bollen (White Chocolat en Dark Chocolat). Tot zover de gezonde inspanningen. .

Onderweg hebben we aardig wat Koreaanse restaurants gezien aan het begin van Robsonstreet. Dat lijkt ons een goede en gezonde optie als we het hotel uitlopen voor een diner. Aan het begin van Robsonstreet werp ik een 5 wat ons leidt naar het 5e Koreaanse restaurant dat we tegenkomen. Het blijkt een tent waar veel jongeren komen. We zijn blij dat we met een dobbelsteen reizen, want wat hier op de kaart staat is veel en vooral ook onbekend terrein voor ons. Na flink dobbelen bestel ik de Pork Belly in Cabage en Kim Chi en Costa de Spicy Pork Belly.

Na één hap van mijn gematigde pork belly weet ik genoeg: lekker en behoorlijk pittig. Dan moet die van Costa helemaal gloeiend heet zijn. Als Costa na een paar happen rood begint aan te lopen is het bewijs daar. . Ik probeer ook een hap van zijn bord. Dit is één van de pittigste gerechten waar ik ooit in m'n leven van geproefd heb. Maar wel lekker.

In de Lennox Pub op de hoek van Robson en Granville nemen we op het terras nog wat te drinken om af te blussen. Dat is wel nodig. Op het terras zitten we prima, maar er lopen wel veel zwervers langs bij wie een steekje op twee los zitten. Als het tijd is om te betalen, blijkt m'n creditcard niet te werken. Hopelijk hebben ze hem niet afgesloten vanwege de vele vreemde betalingen van de laatste weken. Na even bellen met de bank blijkt het een storing bij Mastercard te zijn. Gelukkig maar.

We wandelen via Daviestreet terug naar het hotel. Het blijkt de homobuurt van Vancouver te zijn met om de zoveel meter weer een homobar. Gezellig! Onderweg zien we trouwens nog een stinkdier. Wat een ontzettend leuke stad is Vancouver!

In het volgende verslag:Hollandse Pannenkoeken? Verkassen naar The Fairmount? Lokale opties? De rotsen van Pam? WK Rugby? Een Mexicaans feestje?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:54:45 ]

#16

Het heeft weer even geduurd, maar daar is hij dan: Dag 16 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Vrijdag 09 september: Vancouver

De tweede hele dag in Vancouver en we blijven wederom niet stationair: vandaag staat de verhuizing van Best Western Sands naar Hotel Vancouver op het programma. Verder hebben we niet iets dat we nog moeten doen in Vancouver. Dus besluiten we het aan de lokalen te vragen. De eerste mogelijkheid daartoe dient zich aan in De Dutch Pannekoek House (ja, de mooie spelling van pannekoek) waar we ons ontbijt nuttigen:



We vragen het eerst aan de serveerster. Costa heeft trouwens de traditionele zalmpannekoek en ik de al even traditionele meat lovers pannekoek gedobbeld:



Als we aan de serveerster vragen wat zij zou doen op een vrije dag, kijkt ze ons eerst niet-begrijpend aan. Na enige uitleg en veel wijzen naar de dobbelsteen begrijpt ze de bedoeling. En ze heeft een optie voor ons: White Rock op 1.

De niet zo traditionele pannekoeken smaken trouwens uitstekend. Wellicht ook dat dat komt door de wel traditionele Van Gilse stroop in plaats van de in Canada gebruikelijke Maple Syrup.

Dan is het tijd om uit te checken bij het Best Western Sands en te verkassen naar The Fairmount. De jongen van de receptie heeft ook nog wel een optie: Whistler op 2. Dit schiet al lekker op.

Bij de Fairmount hebben we de keuze om zelf te parkeren (even), of om gebruik te maken van de valet parking (oneven). De 3 geeft de mannen van de parkeerservice wat te doen. De koffers en tassen zullen ze ook nog naar de kamer brengen. Altijd handig. We zijn dan wel nog niet ingecheckt en hebben dus nog geen kamer, maar dat is geen probleem.

De receptionist heeft wel een kamer voor de nacht beschikbaar. Die is alleen op dat moment nog niet vrijgegeven. Gelukkig heeft hij wel een optie voor de dobbelsteen om in de tussentijd te doen: Grouse Mountain op 3. Op zijn aanraden gaan we naar de conciërges. Die weten altijd wel wat er zoal te doen is in de stad. En opties hebben ze:



De man links kwam met Bowen Island op 5. De jongedame rechts kwam met Deep Cove Kajak op 4 en de man in het midden met een boottocht in Horseshoe Bay op 6, nadat hij eerst chip & put golf in Stanley Park opperde maar toch anders besloot.

We dobbelen in de lobby van Fairmount Hotel Vancouver een 6. Helaas hebben we daar geen foto's van terug kunnen vinden. Wat we wel hebben, is een plan voor de rest van de dag. En daarvoor moeten we eerst naar Horseshoe Bay. De jongen van de valet parking heeft net de Eclipse weggezet, maar is maar al te bereidwillig om hem weer op te halen. It's a nice car you've got there! Daar heeft hij helemaal gelijk in. Om in Horseshoe Bay te komen kunnen we twee routes volgen: de snelweg of de scenic drive langs de kust. De dobbelsteen wijst ons de snelweg op de heenreis en de scenic drive op de terugweg aan.

Een half uurtje later rijden we Horseshoe Bay binnen en parkeren de auto. De bootverhuur is zo gevonden, maar dan bedenk ik me dat ik geen zwembroek bij me heb. Naarstig gaan we op zoek in het kleine dorpje, maar ondanks de haven en de watersportactiviteiten blijkt een zwembroek moeilijk te vinden. Uiteindelijk vinden we een kleine drugstore waar ik de keuze heb uit 2 exemplaren: een groene met citroenen, of een bruine met sinaasappels erop. Een lastige keuze als je geen dobbelsteen hebt. Uiteindelijk loop ik met de bruine met sinaasappels erop de deur uit.

Terwijl Costa van de bootverhuurder een korte uitleg krijgt over de do's en don'ts van varen in Horseshoe Bay en de te bezoeken plekken, trek ik m'n nieuwste aanwinst aan. Helaas zijn ook daar geen foto's van terug te vinden. .

Als Costa het haventje uit navigeert, vertrekt net de ferry naar Gibsons. Dat we een dag later op dezelfde veer zullen zitten, weten we nu nog niet. De eerste stop die we maken is op Bowen Island waar de aanleggen:



Dat kleine, maar krachtige, bootje is dus deze middag van ons. We zijn op Bowen Island om te lunchen bij Nancy's Taco's, de enige mogelijkheid voor iets te eten in dit kleine haventje:



Na een paar heerlijke taco's zetten we koers naar Halkett Bay. Onderweg schieten we een filmpje.

[filmpje van Costa als hij tijd heeft]

Aangekomen in Hidden Bay/Cove voor een verfrissende duik:



Als het water tenminste wat warmer was geweest. Verder is het goed toeven op het water. We zetten koers naar Anvil Island en de kleine Christie Islet en Pam's Rocks die daar net ten zuiden van liggen. Al varen we in eerste instantie compleet voorbij de rotsen van Pam. We maken een rondje om het Anvil Island en schieten daar nog wat mooie plaatjes:





Mooi de bergen op de achtergrond.

Dan zetten we koers naar Pam's Rocks die we nu wel in ons vizier hebben. Daar zien we zeehonden:





Sweet! We blijven een tijdje met de stroom mee rond de rotsen dobberen en zetten dan koers richting Horseshoe Bay. Net ten zuiden van Sunset Beach zie ik plots wat commotie in het water. Er is iets gaande, maar geen idee wat. Dan zien we het: een hele groep dolfijnen komt recht op ons af:



[filmpje?]

Misschien is het niet de goedkoopste manier van vermaak, maar een bootje huren in Horseshoe Bay kunnen we iedereen aanraden.

Wanneer we de auto ophalen, ontvangen we het nieuws dat een kleine aardbeving heeft plaatsgevonden in de buurt. Uiteraard stuur ik een sms naar Fogel om hem daarvan op de hoogte te stellen. . Dan rijden we via de scenic Marina Drive terug naar Vancouver.

Voor de mensen die onze dagtrip na willen doen:



Terug in de Fairmount blijken onze koffers en tassen nog niet op de kamer te staan. Als we bellen met de receptie krijgen we te horen, dat de bell boy onderweg is. Op de kamer krijgen we uitleg van de diverse apparaten. Dan komen we erachter dat de afstandsbediening niet werkt. Nog geen 5 minuten later is de bell boy terug met een nieuwe. Deze jongeman heeft z'n fooi verdiend.

Wat we inmiddels ook weten, is dat we het kleine koelkastje met rust moeten laten. Slechts één blik op het prijskaartje aan het flesje water zegt voldoende:



Inmiddels is het wel tijd geworden voor de verfrissende duik en dus zetten Costa en ik koers naar het zwembad van de Fairmount. Met een lengte van 20m is dit het grootste zwembad van dit deel van de dobbelsteenavonturen. Bij elk zwembad heb ik geprobeerd om onder water de lengte te overbruggen. Ook nu lukt het. In de hottub zitten we naast, hoe kan het ook anders, Zzzuh Dzjurrmans.

Tijd voor een biertje vindt Costa het. En al drink ik geen bier, ben ik het wel met hem eens dat een drankje geen kwaad kan. Na een korte douche (de doucheknop heeft 8 standen, wat een rijkdom) begeven we ons naar de lobby. Onderweg zien we andere bewijzen van het rijke verleden van de Fairmount:


De wachtplek voor de lift.


Een doos printletters uit de tijd dat de Fairmount z'n eigen krant drukte.


Een postbus op elke verdieping.

In de lobby blijkt een feest van de Mexicaanse consul plaats te vinden, maar ondanks mijn beste Spaans komen we niet bij het besloten feest binnen. Dan maar naar het gewone volk.

Een 2 leidt ons naar de tweede kroeg die we tegenkomen als we de straat oplopen. Dat blijkt weer de Lennox Pub te zijn. Daar eten we ook iets, maar ik heb geen idee meer wat. Het zal wel een hamburger-variant zijn geweest. .

Met de dobbelsteen maken we er een kroegentocht van. De eerste de beste kroeg waar we binnen stappen, blijkt een hele gezellige genaamd Dooley's Pub. Gezien de bijzonder korte, Schots geruite minirokjes van de serveersters en de utilykilts van de barmannen moet het wel een Schotse pub zijn. . Op de diverse televisietoestellen is het WK Rugby te zien. Het wordt een gezellige avond, waarbij Fiji wint van Namibië. Maar ook daar hebben we geen foto's van. .

In het volgende verslag:Nog meer boten? Een wielerwedstrijd? Mellow Shell Man? Boomkikkers?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 23:04:53 ]

#17

Wederom heeft het weer even geduurd, maar daar is hij dan toch: Dag 17 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zaterdag 10 september: Vancouver – Campbell River

Slapen in Hotel Vancouver is geen straf. Jammer alleen dat 's ochtends vroeg een wielerwedstrijd voor de deur moet vertrekken en een enthousiaste omroeper z'n best doet om dat feit aan iedereen, ook die er niet op zitten te wachten, mee te delen. Na de verder normale ochtendrituelen begeven we ons de deur van onze kamer uit. Daar wachten twee Japanse dametjes op leeftijd ons op. Al komt het meer neer op het wachten dat zij doen voor de lift en wij voegen ons daarbij.

Kennelijk hebben de Japanse dametjes op leeftijd een ander ochtendritueel dan wij, want ze kakelen er lustig op los deze vroege morgen. Als we de lift zijn ingestapt druk ik de knop voor de begane grond in en vraag in m'n beste Japans waar de dames heen gaan. Vancouver is het even logische als onbegrijpelijke antwoord. Zoals wel vaker het geval is, zwijgen de Japanners daarna in alle talen. Niet geheel de bedoeling, maar toch een resultaat. .

Het ontbijt nuttigen we via de vertrouwde 'het aantal ogen is de zoveelste mogelijkheid die zich aandient'-methodiek. De 2 leidt ons naar een Starbucks. In de Starbucks kijken we op de kaart. Vandaag gaan we weg uit Vancouver en morgen willen we gaan kanovaren met orka's en dus moeten we naar Vancouver Island. En meer in het bijzonder in de buurt van Quadra Island waar we kans hebben op ontmoetingen met de topjagers van de zeeën. Nu is dat vanuit Vancouver op twee manieren te bereiken: Direct vanuit Vancouver met de ferry naar Nanaimo op Vancouver Island en dan daar langs de kust noordwaarts rijden, of vanuit Vancouver noordwaarts rijden en bij Powell River de ferry nemen om de Strait of Georgia over te steken naar Vancouver Island. Zoals gebruikelijk biedt de dobbelsteen uitkomst.

Oneven wijst de laatste optie aan. Dat betekent de ferry vanuit Horseshoe Bay naar Gibsons, daarvandaan de Sunshine Coast Highway volgen tot Earls Cove, daar wederom een ferry pakken, maar dan naar Saltery Bay waar we de Sunshine Coast Highway zullen volgen tot Powell River, waar we weer een ferry zullen pakken, maar nu dan eindelijk naar Vancouver Island. Dit laat zich natuurlijk beter weergeven op een kaartje en dat hoeven jullie niet uit te zoeken, want dat heb ik voor jullie al gedaan:



Nadat we de Eclipse hebben laten ophalen door de Valet-Parking Service, begeven we ons naar Horseshoe Bay voor de ferry naar Gibsons. De overtocht duurt 30 minuten, maar kost $ 72,10. Stevig aan de prijs dat Canada, en we hebben nog een paar overtochten te gaan vandaag. .

Wat te doen op de boot? De baai kennen we al, dus laten we de motor eens bekijken:



Dit is duidelijk een 16 kleppen 2.4 L motor. Bruikbare informatie! Andere bruikbare informatie die we aan boord vinden, is een folder over de veerponten langs de kust. De tijden zijn verre van gunstig. Het is inmiddels het middaguur, maar de boot vanuit Earl's Cove vertrekt pas om half zes en de boot vanuit Powell River om tien uur. Dat betekent lange wachttijden onderweg.

Vanuit Gibsons volgen we de Sunshine Coast Highway. Aangezien we ruim de tijd hebben, kunnen we uitgebreid gaan lunchen. In de auto gooi ik een 1 en een paar kilometer verderop zien we het eerste bord dat ons naar een restaurant wijst: de Gumboot Garden Café & Restaurant in het plaatsje Robert's Creek dat even van de weg af ligt. Op de parkeerplaats van de Gumboot Garden dobbelen we voor het café (oneven) en het restaurant (even). De 4 geeft een duidelijk doel.

In de tuin krijgen we een plaatsje toegewezen en al snel volgt de kaart. Kennelijk zitten we in een biologische tent die zelf hun groenten en kruiden verbouwen. Costa dobbelt een Salt Island Lambburger met een soep en ik een BCCLT (Bacon Chicken Cheese Lettuce Tomato) sandwich met een salade. Het smaakt fantastisch!

Helaas heb ik vrijwel geen foto's terug kunnen vinden van deze dag (wat ook wel bleek uit de motorfoto), want dit was een leuke tent. Wellicht heeft Costa nog wat terug kunnen vinden?

Na de lunch rijden we weer verder over de Sunshine Coast Highway, maar niet lang. De tank kan wel weer een bijvulling gebruiken. Bij de Shell geven we de Eclipse wat het nodig heeft. Daar ontmoeten we mellow-shell-man:

Hey, all the way from California I see, ey?
No, we picked this bright coloured car up in Seattle.
Cool. Where you guys from?
Amsterdam.
A long way from home, ey?
We sure are, but Canadians make us feel at home.
Cool.

Bij Madeira Park maken we een korte tussenstop om even in het haventje te kijken. We lopen in stilte rond. De spanning tussen ons die we ook al op weg naar Vancouver voelden, is weer terug. Even een kwartiertje apart van elkaar door het haventje lopen doet ons goed. Dan rijden we weer verder met Bill Withers op de achtergrond. .

In Earls Cove moeten we een uurtje wachten op de boot. Naast ons staan 3 in geweldige staat gerestaureerde klassiekers uit de jaren '50. Ook hiervan ontbreken de foto's op mijn harde schijf. Deze oversteek duurt 50 minuten en is kennelijk gratis. Of zit bij de prijs van de vorige oversteek inbegrepen.


De auto op de boot naar Saltery Bay vanuit Earl's Cove.

Het begint al te schemeren als we de trip over de Sunshine Coast Highway voortzetten. Drie kwartier later rijden we Powell River binnen. We hebben de keuze om hier te overnachten na een lange dag (even), of de ferry van tien uur pakken en op Vancouver Island een motel pakken (oneven). Op de parkeerplaats van de ferry terminal dobbel ik een 1. Duidelijk. Al is het wel handig om alvast een overnachtingsplek te regelen.

Volgens de ANWB-gids zijn er twee mogelijkheden in Campbell River:
(1-3) Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort
(4-6) Passageview Motel

Costa gooit een 2 en dus moeten we het Resort bellen. Ze hebben plaats voor ons! . Mooi. Nu maar wat eten in Powell River. Vanuit de ferry-terminal zien we een paar etablissementen liggen. De dobbelsteen stuurt ons naar de Tree Frog Bistro.

Een goedlachse serveerster helpt ons aan een tafeltje met uitzicht op het water. Costa dobbelt een Alberta Steak en ik Pork Medaillons.

That's a nice way of picking your meal, ey?
And easy.
I can imagine. But you can't go wrong here. Everything tastes good, ey?

En alles smaakt ook goed. .

Na het eten is het tijd om richting de ferry terminal te vertrekken en daar de boot te pakken. Daar staan nog vier andere auto's te wachten. Uiteindelijk komen daar nog een pick up en een camper bij. Een vrij lege boot zo. .

Een uurtje later leggen we aan op Vancouver Island. Volgens Tom Tom is het nog een kleine drie kwartier rijden naar Campbell River. Een latertje. De bedden van het Resort zien er uitnodigend uit als we ervoor staan. Het enige dat we nog moeten doen is dobbelen voor de whale watching tour van de volgende dag. Aangezien er maar één kanotour is volgens de folders, pakken we nog wat folders voor boten. Dit zijn de opties:


(1-3) voor de linker twee, (4-6) voor de rechter twee. Ik gooi een twee.


(1-3) voor de linker, (4-6) voor de rechter. Ik gooi een drie.

Dus toch kanovaren.

In het volgende verslag: Meer boottochten? Kanovaren op zondag? NAPA Autopro's to the rescue? Jen The Wild One? Lifestyles of the Rich and Famous? Wildleven? Nog meer wildleven? Belachelijk veel wildleven? Revenge of the Japanese?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 23:09:02 ]

#18

Het heeft 40 dagen geduurd sinds het laatste deel, maar daar is hij dan toch: Dag 18 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zondag 11 september: Campbell River

De dag van het kanovaren met orka's is aangebroken. En volgens de folders moeten we daarvoor naar Quadra Island met de ferry van 08.30. Dus snel ontbijten in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort. Het continentale ontbijt is niet je van het, maar het is inbegrepen en veel tijd voor alternatieven hebben we niet.

Net op tijd zijn we bij de ferry die ons in 10 minuten naar Quadra Island brengt. En dat voor slechts $ 40. Volgens de folder vertrekt de kanotocht om 10.00 uur, dus we hebben nog wel even. De verhuur zit aan de andere kant van het eiland, waar we een kwartiertje later aankomen. Dik op tijd voor de dagtocht van 10.00 uur melden we ons bij de receptie. Twee alleraardigste jongedames ontvangen ons met de vraag of het goed is, dat de tocht om 10.30 uur begint. Voor een koffie en een thee met een huisgemaakt koekje is dat prima, antwoord ik. Dat laatste krijgen we niet, maar de koffie en thee zullen ze zetten. .

Terwijl wij genieten van ons warme drankjes, bellen de jongedames stad en eiland af op zoek naar een gids. Een half uurtje rondbellen later volgt het slechte nieuws: Alle gidsen zijn vertrokken gezien het einde van het seizoen, of hebben geen zin op zondagochtend.

[teleurstellend filmpje vanaf Quadra Island]

Als we snel zijn, kunnen we nog net de ferry terug naar Campbell River van 10.00 uur halen. Zonde van het geld deze exercitie. Gelukkig was de $ 40 van de heenreis inclusief de terugreis. Maar dit vraagt wel om een alternatief voor de dagbesteding: Een andere kanoaanbieder is er niet dus dan maar met één van de tourboten mee vanuit de haven van Campbell River om walvissen te spotten. Als we tenminste op tijd zijn en de boten niet vol zitten. Tijdens de overtocht zien we een tourboot vertrekken. Die hebben we dus gemist.

In de haven stappen we gelijk bij de touroperator van de net vertrokken boot binnen. De receptionistes vertellen ons dat ze die dag geen tochten meer hebben, maar wellicht wel het zusterbedrijf in Telegraph Cove op zo'n 2,5 uur rijden. Hun tour van 13.00 uur zouden we net kunnen halen. Een telefoontje later brengt weer een teleurstelling: Volgeboekt.

In een volgend haventje van Campbell River zitten nog twee touroperators, weten de receptionistes te melden. Dan maar daar naar toe.

De eerste touroperator in de volgende haven is gestopt met de tours in dit seizoen. Dit gaat niet goed.

De tweede touroperator in dit haventje heeft een rapidstour om 12.30 uur en een wildlifetour om 16.00 uur. Op rapids zitten we eigenlijk niet te wachten en de wildlifetour is een stuk later. Deze dag loopt niet goed zo. Ik vraag aan de receptioniste of er misschien een alternatief is. Die is er! Om 11.00 uur gaat Campbell River's NAPA Auto Pro op bedrijfsuitje en misschien mogen we mee van ze. Juist. Als een stel verstekelingen / vreemden op bedrijfsuitje meegaan. De receptioniste ziet onze aarzeling.

Don't worry, these are kind folk, ey.

En dat zijn ze! Van de franchise-eigenaar van de lokale NAPA AutoPro mogen die twee Nederlanders natuurlijk mee. En omdat we geen tijd meer hebben om een lunch voor onderweg te kopen, mogen we ook mee-eten van de in 4 grote bakken meegebrachte lunch van NAPA AutoPro. No problem guys, there's more than enough, ey!

Na ons ingepakt te hebben en een korte uitleg worden we ingedeeld in de boot van Jen, een mooie Canadese van onze leeftijd die in de zomer haar hobby van hard varen met 200+PK boten tot werk verheven heeft. Onder vrienden en collega's staat ze bekend als Jen The Wild One. Had ik al gezegd dat ik niet van daredevils hou? Gelukkig is het water kalm:



Nadeel hiervan is, dat Jen allerlei capriolen begint uit te halen met haar collega in de andere boot:

[filmpje vanuit de boot]

Onderweg naar Stuart's Island zien we een zeearend en een paar zeehonden:



Niet zoveel als normaal, volgens Jen. Dit eilandje zit normaal gesproken vol met zeehonden. In ieder geval niets nieuws voor ons. Maar dan komen we bij de rapids. Een muur van water opgestuwd door de beweging van de getijden. Een groot deel van het water van de Strait moet hier door een smal stuk:



Tof! Jen The Wild One is één van de weinige bestuurders die door de rapid heen mag varen. Spelend met het gas zorgt ze ervoor dat we stil in de rapid komen te liggen. Leuk om mee te maken. Als we eruit zijn, zien we een Stellar zeeleeuw die hetzelfde trucje uitvoert. Hij surft door de golf als het ware. Na nog wat langer gespeeld te hebben, varen we door naar Stuart Island voor de lunch van NAPA AutoPro.

De eilanden hier in de buurt zijn veelal privé-eigendom van puissant rijke Canadezen die met eigen watervliegtuigen hier naartoe komen om de zomer te vieren. Niet zo gek, want de omgeving ziet er geweldig uit:



De bijzonder goed gevulde wraps van NAPA AutoPro smaken trouwens prima. Als we na de lunch weer in de boot stappen, krijgt Jen een bericht door: Orka's zijn in de buurt gesignaleerd! Volgens Jen zijn dit niet de vaste residents die vis eten, want die zitten een paar honderd kilometer verderop. Dit zijn transitionals, die zeezoogdieren eten en volgens Jen waarschijnlijk de reden dat het eerdere eilandje gedecimeerd is qua aantallen zeehonden. Het is even zoeken, maar dan spotten we ze:











Orka's op deze tour spotten is uitzonderlijk volgens Jen. We volgen ze een tijdje van een afstand. Na een half uur vervolgen we onze weg terug naar Campbell River, de orka's achterlatend. Maar dan duikt plotseling een Stellar zeeleeuw op tussen onze boten. En de orka's zitten niet ver achter ons. Al kunnen we ze niet meer zien. Silent running aldus Jen. Gelukkig wordt de terugtocht uitgesteld om te kijken hoe dit zal aflopen. Daar is een filmpje van:

[filmpje van orka's en de zeeleeuw]

Met dank aan NAPA AutoPro, Jen die langer bleef hangen bij de orka's (een uur langer dan afgesproken) en de onwillige gidsen van de kanoverhuur is dit toch een bijzonder fortuinlijke dag geworden. Hier nog een plaatje van de touroperator:



Terug in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort willen Costa en ik - na het doen van de was - plaatsnemen in de hot tub, maar dat mag kennelijk niet van de Japanse eigenaars. Dus nemen we maar wat te drinken in de tuin met uitzicht op de rivier. Daar zwemmen nog wat zeehonden en zien we af en toe een zalm uit het water springen. Toffe plek. De rondborstige serveerster mag er ook zijn. Als ze vraagt of we ook wat willen eten, antwoordt de dobbelsteen bevestigend. Ons gedoe met de dobbelsteen kan ze wel waarderen. Zeker als de dobbelsteen een assortiment van Japans hapjes toewijst. Good call by the dice!

De tempura is zeker niet verkeerd en kennelijk is deze tuin een ontmoetingsplek voor de jonge mensen uit Campbell River. Al snel zijn ze laveloos. Ondertussen doe ik de was in de droger. Wij besluiten een fles wijn uit onze Kelowna-collectie (Cool Splash, House of Rose) soldaat te maken. Als ik de was op wil halen, blijkt de wasruimte op slot. Wassen na een bepaald tijdstip mag kennelijk ook niet van de Japanse eigenaars. In onze kamer zien we nog een docu over 9/11 op televisie en dan vallen we in slaap. Het was een enerverende dag.

O ja, wie ooit in Campbell River strandt met autopech: NAPA AutoPro is the way to go! .

In het volgende verslag: Pamela, Victoria, Tree of Life, Cathedral Cove, en een klein chocolade dessert.

[ Bericht 49% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 10:27:37 ]

#19

Voila: Dag 19 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Maandag 12 september: Campbell River – Victoria

Vandaag staat de rit naar Victoria in het zuiden van Vancouver Island op het programma. Een mooi stukje rijden, maar eerst ontbijten in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort.

Onderweg naar Victoria kunnen we natuurlijk wel wat doen. Een snelle blik in de boeken leert ons, dat de mogelijkheden zijn:

1-2: Ski Mountain
3-4: Pacific Rim National Forest
5-6: Scenic drive along the coastline (met meerdere attracties)

Costa neemt de verantwoordelijkheid voor het werpen van de dobbelsteen en komt met een drie op de proppen. Een kleine omweg naar het nationale bos dus:



Nou vooruit, een flinke omweg. Maar geen probleem, we hebben alle tijd.

Na een uur over de snelweg nemen we de afslag naar Port Alberni en verder naar Pacific Rim National Forest. Nog voor Port Alberni rijden we door Cathedral Cove. Als je in de buurt bent, moet je hier zeker heen gaan. Hoge sparren spelen met het zonlicht dat er doorheen valt. Waar de naam vandaan komt is gelijk duidelijk. Een schitterend schouwspel speelt zich voor ons af. Je zou hier kunnen rondlopen, maar dit is niet onze attractie. Die ligt nog een anderhalf uur rijden verderop.

De verdere rit naar het Pacific Rim National Forest is een mooie. Winding roads waar onze Eclipse goed mee uit de voeten kan. Aan het einde van de weg staan we plots bij het visitor centre. Daar staan allerlei waarschuwingsborden:





Mountain Lions (puma's) zijn gesignaleerd en hebben in de afgelopen week een klein jongetje aangevallen. .

Helden als we zijn, stappen we in de auto. De weg volgt hier de kust naar Tofino in het noorden door het park. Langs de weg zijn diverse trails uitgezet. De dobbelsteen wijst ons de eerste aan.

We lopen door het woud van grote Red Cedars. ook wel de Tree of Life genoemd in deze omstreken. Deze bomen kunnen wel 800 jaar oud worden. Het is een mooie omgeving:









Het was de omweg in ieder geval meer dan waard. Na de wandeling is het tijd voor lunch. De dobbelsteen wijst ons de tweede mogelijkheid om te lunchen aan. Dat blijkt een caravan bij de Wya Surf Shop genaamd de Dog House Hamburgers:



Costa werpt een 1 voor ons beiden wat de Wyaburger met chips oplevert. De gozer in de Dog House is bepaald niet onder de indruk van onze manier van kiezen. Met een zeldzaam ongeïnteresseerde houding neemt hij onze orders op en maakt ze klaar. Desondanks smaken ze prima.

Na de lunch rijden we terug naar de snelweg en vervolgen onze weg naar Victoria, wat volgens de navigatie nog ruim drie uur rijden is. De snelweg voert ons door Ladysmith, de geboorteplaats van het natuurlijke fenomeen Pamela Andersson. Vreemd genoeg zien we in Ladysmith niets dat ons doet denken aan haar bekendste kind. .

Eenmaal in Victoria raadplegen we weer de dobbelsteen. Het derde etablissement met slaapkamers zal de onze zijn. Het blijkt een ketenmotel buiten het centrum te zijn genaamd Howard Johnson Motel. Niets bijzonders, maar ook niet slecht. Maar wel happy!



Go Happy, Go HoJo!

Na even opgefrist te hebben, rijden we de stad in. De hoofdstad van British Columbia ziet er aardig uit, maar het is wel een toeristentrekpleister. En met toeristen bedoelen we dan bejaarden. In de haven besluiten we op zoek te gaan naar een visrestaurant. Drie mogelijkheden dienen zich aan:

1-2: Oyster Bar
3-4: Pescatores
5-6: Rick's Seafood Grill

De dobbelsteen stuurt ons met een 6 naar Rick. Gelukkig heeft hij plaats voor ons. Ruim zelfs. Kennelijk is een maandagavond in Victoria geen restaurantavond. Als voorgerecht dobbel ik een New England Chowder en Costa Crab & Shrimp Filled Mushrooms. Uitstekend! Als hoofdgerecht dobbelen we allebei de heilbot. Prima!

Als we het op hebben, vraagt de leuke serveerster of we nog plek hebben voor een klein toetje. Dat moet net passen. Het menu kent maar 5 nagerechten, maar vanwege Pink Ribbon week is er een speciale Pink Ribbon Dessert. Die kennen we plaats 6 toe. Costa dobbelt de Seven Layered Chocolate Cake met een twee. Ik gooi de 6. Een roze tiramisu voor mij.

Het duurt even, maar dan komt de serveerster met onze desserts aangelopen. Ik zie haar komen, maar Costa zit met zijn rug naar haar gekeerd. En wat ik zie is overweldigend:



Dat is geen klein dessertje, dat is een torenflat van chocola.

Ik herinner mij weer de woorden van Tim Allen uit de film die we in Kelowna zagen:

Never give up, never surrender!

Costa kan er niet om lachen (nou ja, eigenlijk wel). Het kost hem veel moeite, maar het lukt:



Serveerster: How was your dessert?
Costa: Very nice, but a bit on the small side.
Serveerster:

Om wat te verwerken, lopen we nog een rondje door het centrum, maar daar valt niet veel te beleven. En dus keren we terug naar het motel.

In het volgende verslag: Een Canadese die aanbiedt om het ontbijt te betalen? Dobbelen om een Bugatti? Willie's? That's no reservation! Emily? Born to be Wild? Canadese tapas?

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 10:25:09 ]

#20

Als verrassing gelijk ook: Dag 20 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 13 september: Victoria

We hebben goed geslapen in het Howard Johnson, maar een ontbijt is geen onderdeel van de faciliteiten. So far, so happy. En dus gaan we Victoria maar in. Het centrum is een klein kwartiertje lopen langs het water. Een prima manier om wakker te worden, vind ik. Costa heeft daar toch echt koffie voor nodig. Via een loopbrug gaan we het water over en aan die kant van het water spotten we Caffee Fantastico met daarbij een bakkertje. Daar dobbel ik een cinnemon roll en Costa een pain au chocolat. Er is alleen één klein probleem: de koffie en thee kunnen we met creditcard betalen, maar de broodjes moeten we cash afrekenen. En we hebben geen cash op zak. .

We staan wat te rommelen in onze zakken en vragen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. Die blijkt niet in de buurt te zitten. Gelukkig schiet een Frans-Canadese vrouw ons te hulp en biedt ons de broodjes aan. Ze smaken er extra lekker door. .

We lopen verder langs het water tot we bij een volgende brug komen, waarmee we weer terug naar de kant van het centrum kunnen. Dat doen we en blijven daarna langs het water lopen. Tal van mogelijkheden dienen zich aan om de dag door te komen. Voor de keuzebepaling kiezen we de variant: even is ja, oneven is nee.

De eerste optie is het huren van een oldtimer om daarmee een paar uurtjes rond te touren. Voor $ 99 rijden we 2 uur in een Bugatti!!! Toch toepasselijk gezien de dobbelactie bij de Bugatti's in het Franse Nationale Automuseum in Mullhouse. Jammer genoeg is de dobbelsteen met een 3 een andere mening toegedaan. . Helaas heb ik geen foto hiervan teruggevonden.

De volgende optie is een rondvlucht met een watervliegtuig. Ook leuk! Voor $ 90 pp vliegen we een rondje over Victoria. Helaas vindt de dobbelsteen het met een 5 niet zo tof. .

We rusten even uit bij het provinciehuis. Daar heb ik wel foto's van:







Inmiddels zijn we aangekomen bij de ferry terminal waar we morgen op de boot moeten stappen naar Port Angeles in de VS. De boot vertrekt om 10.30 uur, maar we moeten om 9.00 uur al door de douane. Een vroegertje! . Volgens de leuke receptioniste hebben we de laatste reserveerbare plek:

Receptioniste: What's your first name?
UIO: Dennis, and yours? .
Receptioniste: . That's not making a reservation.
UIO: .

Nu ja, we hebben de laatste plek. .

De volgende optie die zich voordoet, is het Royal Museum of British Columbia. En de dobbelsteen zegt met een 2 ja! Het is inmiddels elf uur en we moeten nog wat souvenirs kopen voor onze vriendinnen. Altijd belangrijk! Dus struinen we eerst door het centrum op zoek naar originele Canadese cadeautjes (jawel, maple syrup maakt er ook onderdeel van uit .). Na een uurtje shoppen wordt het wel eens tijd voor de lunch. Het vertrouwde aantal ogen is het zoveelste etablissement doet ook nu weer goed werk. De 1 stuurt ons naar Willie's Bakery.

In de serre van Willie's Bakery:



dobbelen we onze lunch bij elkaar. Met een 3 krijgt Costa Lox & Bagel en ik werp een 1, wat me Apple Cinnemon Pancakes oplevert. Even laat het gepaard gaan met maple bacon. En het smaakt fantastisch! Op de vraag of we daar morgen mogen gaan ontbijten, antwoordt de dobbelsteen met even en dus ja!!! . Wie ooit in Victoria komt, doet zichzelf/haarzelf te kort als hij/zij daar niet gaat lunchen en/of ontbijten.

Dan wordt het tijd om het museum in te gaan. Bij de kassa ontdekken we meerdere opties. Altijd leuk voor de dobbelsteen. .

1-2: Alleen museumbezoek.
3-4: Museumbezoek plus 1 film in het IMAX-theater
5-6: Museumbezoek plus 2 films in het IMAX-theater

Costa werpt een 3. Nu moeten we nog kiezen uit de films. Even is Born to be Wild, oneven is Dinosaurs. Ik gooi een 4. Born to be Wild dus.

De IMAX ervaring is geweldig en het museum is een leuk van-alles-wat-museum met veel over de geschiedenis en natuur in BC. Daarnaast is er een tentoonstelling over het leven van Emily Carr die uit BC komt. Al met al een aanrader voor bezoekers van Victoria. .

Zo rond de klok van 5 wordt sluitingstijd aangekondigd. In het winkeltje scoren we nog wat souvenirs (een notitieblokje van olifantenstront) en lopen dan naar buiten. Daar staat een klok die door Nederlanders is geschonken voor het zoveeljarig bestaan van de stad / provincie.
De klokkentoren staat rechts op de eerste foto van vandaag. Zeker niet de mooiste klokkentoren ooit.

Volgens de bekende methode bepalen we het zoveelste restaurant dat we zullen bezoeken. Nummer 4 leidt ons naar een Canadese tapasbar genaamd: The TapaBar. Enige creativiteit in het bedenken van namen ontbreekt wel bij de Canadezen. .

Via een ingewikkelde methode met dank aan de zeer uitgebreide kaart dobbelen we 6 verschillende schaaltjes bij elkaar (chips fondue, chicken chipolte, chorizo grilled, beans and salted cod, gamba's in coconutmilk en grilled eggplant in tomatosaus). Voor Spaanse begrippen is het allemaal wat vlakjes qua hitte, maar dat zal wel voor de Canadezen gedaan zijn.

Na het eten duiken we nog een pub in (The Irish Times Pub) waar we kijken naar rugby. Gezien de vermoeide benen, nemen we uiteindelijk een taxi terug naar het motel. Daar kijken we nog wat naar onze favoriete programma's alvorens we in slaap vallen. .

In het volgende verslag: Back to Willie's Bakery. Back to the US of A. Back to the Twilight! Dobbelen voor een gelukkige FOK!ster en nog een geboorteplaats van een bekend persoon.

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 10:26:08 ]

#21

Ik snap het. Dit is net als het lezen van een goed boek. In het begin kan het niet snel genoeg gaan en aan het einde zou je willen dat er nog meer kwam. Maar hier is dan toch: Dag 21 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 14 september: Victoria – Olympia

We hebben wederom happy geslapen in het Howard Johnson, en dan is het tijd om uit te checken. Op naar Willie's Bakery! En dan door naar de ferry terminal voor de boot naar de VS. En dan zien we wel.

We parkeren de Eclipse in de buurt van de Bakery, die gelukkig al open is. Costa dobbelt een Full Stack Of Pancakes met Maple Bacon en met een Rasberry Topping. Ik moet het volgens de dobbelsteen doen met een Traditional Breakfast en een Maple Sausage:



Niet bepaald een klein ontbijtje, maar het smaakt wederom voortreffelijk.

Dan is het tijd om Canada te verlaten. . Gelukkig wel per boot. . Na de gebruikelijke poespas bij de Amerikaanse douane gaan we aan boord. Het is een mooi schouwspel als we de haven uitvaren. Op het bovendek haal ik de dobbelsteen te voorschijn. Het is tijd om te bepalen wie de gelukkige winnares is van het souvenir:

[filmpje zodra Costa de tijd heeft om z'n harde schijf te schonen en de filmpjes mooi te maken]

Nou dat is dus duidelijk. . Het souvenir zal weldra haar kant opkomen. Tevens een goed moment om de verliezers een teleurstellend bericht te sturen. .

In het winkeltje aan boord zie ik plots een boek liggen dat me bekend voorkomt: Hotel on the Corner of Bitter and Sweet. Het boekje dat voor een belangrik deel zich afspeelt in de kelders van het Panama Hotel in Seattle. Dat kan geen toeval zijn! En dus koop ik het maar zonder de dobbelsteen te raadplegen. .

Eenmaal aan land staan we voor de keuze om de 101 west of de 101 east te nemen. Oneven levert de westelijke omgang op. Dit is uiteindelijk de route die we vandaag zullen volgen:



Al gauw staan we weer voor een keuze: Rijden we over de 101 een stuk door het Olympic National Park, of volgen we de kust nog een stuk en sluiten dan aan op de 101. Met een oneven slaan we af de Highway 112 (of Vietnam Veterans Memorial Highway) op. Na verloop van tijd gaat deze over op Highway 113 (of Korean Veterans Memorial Highway), welke ons weer naar de 101 brengt.

Ook al is het een mooi stukje rijden vandaag, alleen maar in de auto zitten is ook zo saai. Gelukkig weet de dobbelsteen raad. De 6e mogelijkheid (bruine borden langs de weg met toeristische punten van interest) die zich voordoet, zal de attractie van de dag worden. En dat duurt maar. Na een uur staan we pas op nummer 4, maar dan naderen we het plaatsje Forks. Niet dat daar veel te beleven valt, maar het geboortehuis van de schrijver van de Twilight boeken tellen we als nummer 5. Het hele plaatsje hangt trouwens vol met posters over de Twilight serie. Niet veel later doemt bord nummer 6 op: Hoh Rain Forest, diep in het Olympic National Park. Mooi! Het is een omweg van maar een uurtje extra rijden. We zijn langere omwegen gewend. .

Bij het Visitor Centre krijgen we middels duidelijke bordjes uitleg: Hier valt veel regen. 142 inch per jaar om precies te zijn. Dat is 100 inch meer dan Seattle, toch ook een stad die bekend staat om de vele regen.

Het Visitor Centre is de start van vele trails door het park. Aangezien wij geen hikers zijn en ook niet dagen de tijd hebben, blijven twee opties over: even is het mos-pad, oneven het hoge bos-pad. Costa gooit even en dat levert de volgende plaatjes op:







De moeite waard dus. Net buiten het Visitor Centre staat trouwens de grootste boom van het gebied langs de weg. Hier zien jullie alleen de voet:



Na ons uitstapje naar het Hoh Rain Forest in het park volgen we de 101 zuidwaarts. Naar Aberdeen, waar Kurt Cobain geboren is. Een troosteloze plek. En net als Ladysmith is er niets dat aan het bekendste kind van de stad doet herinneren. Dat doen ze in Forks toch beter.

Enigszins gedeprimeerd rijden we door naar Olympia, State Capitol of Washington. Een prima plek om te overnachten. Het Visitor Centre is gauw gevonden. Helaas blijkt het al gesloten te zijn. Ook een kaart/lijst met hotels ontbreekt in de ruiten van het centrum, maar dan doemt een man op vanaf de parkeerplaats. Of we een hotel zoeken? En in welke prijsklasse? En in het centrum of daar buiten? De man blijkt een medewerker die net heeft afgesloten, maar hij kan wel wat tips geven:

1-2: Capitol Inn
3-4: Phoenix Hotel
5-6: Governor Hotel

Als ik de dobbelsteen tevoorschijn haal, begrijpt hij direct de bedoeling. . Ik vraag hem of hij wil dobbelen en dat wil hij wel. Maar vastgelegd worden op de camera vindt hij te ver gaan. . Hij gooit in ieder geval een 3 en wij dankbaar nemen afscheid van de onbekende man met het Phoenix Hotel in het centrum als bestemming.

De parkeerplaats van het Phoenix Hotel is stampvol en onze ergste vermoedens blijken waar te zijn: geen kamers beschikbaar. Wat een eikel die kerel van het Visitor Centre (geintje natuurlijk, het was ontzettend aardig van hem om ons nog even te helpen ook al zat zijn dag er al op.) Dat wordt dobbelen met een keuze uit:

1-3: Capitol Inn
4-6: Governor Hotel

Ik gooi een 5.

De Governor heeft in ieder geval een kamer met twee bedden vrij voor ons. Aangezien we de volgende dag pas later op de dag vliegen, mogen we om 14.00 uur uitchecken. En de bijzonder corpulente kerel achter de balie weet ook wel wat restaurants voor ons:

Even: FishTale Pub
Oneven: Cascadia
Ik gooi een zes, wat de man van de balie kan waarderen. Goed voedsel zegt hij. Gezien zijn omvang zal hij er wel het nodige vanaf weten. .

De FishTale Pub zit een klein endje verderop. Het is een gezellige kroeg met goed eten. Dat is wel duidelijk. Iedereen zit aan volle borden en pints van het eigen brouwsel. De FishTale Brewery zit tegenover de pub. Liefhebber Costa dobbelt dan ook maar wat graag voor één van de eigen brouwsels.

Als gezamenlijk voorafje dobbelen we elk een gerecht. Ik zorg voor de croquettes en Costa voor de Razor Clams. Voor het hoofdgerecht dobbelt Costa een Skirt Steak en ik de Ribs. Het smaakt allemaal bijzonder goed. Een aanrader voor wie ooit in Olympia belandt.

Na het laatste rondje dwalen Costa en ik nog wat door het centrum, maar dan maken we ons op voor de laatste nacht in Noord Amerika.

In het volgende verslag: Back to Seattle. Back to The Netherlands. Weliswaar niet geheel zonder problemen, maar dat lezen jullie later wel. .

[ Bericht 99% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 10:26:39 ]

#22 De laatste dag!

Het slotstuk: Dag 22 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Donderdag 15 september: Olympia - Seattle - Amsterdam

De dag van vertrek is aangebroken en gelukkig kunnen we uitslapen. Het vliegtuig gaat pas om een uur of zes en dus zijn we wel blij dat we uiterlijk twee uur mogen uitchecken. Vanaf Olympia is het een klein uurtje rijden naar de luchthaven. Het ontbijt is inbegrepen bij The Governor, maar daar staat me niets meer van bij. Behalve dat het in een grote zaal ergens beneden was.

Dan is het tijd om voor de laatste keer de koffers in te pakken. We zijn geen vrouwen, dus dat is zo gebeurd. Wat nu? We kunnen in Olympia wat sites bezoeken, dan lunchen en dag vertrekken, maar we kunnen ook nu vertrekken en in Seattle nog wat bekijken en lunchen. Prima opties voor de dobbelsteen:

1-3: Blijven in Olympia
4-6: Vertrekken naar Seattle

Ik gooi een 6. Op naar Seattle dus. Ik ben net begonnen met lezen in The Hotel on the Corner of Bitter and Sweet, dat gaat over de Japanse gemeenschap in Seattle. Een Japans park opzoeken om in te lunchen lijkt me een goede tijdsbesteding. Via google komen we tot twee mogelijkheden:

1. Seattle Japanese Garden (even)
2. Kubota Garden (oneven)

Costa gooit een drie, waardoor we naar Kubota Garden kunnen. Mooi geregeld.

Als we het hotel uitlopen, gaat net de deur van de buren open. Een heerlijke geur komt naar buiten uit de keuken van Bonjour Cupcakes. We kunnen natuurlijk cupcakes meenemen naar het park. Dat leggen we voor aan de dobbelsteen die zich daar wel in kan vinden.

Binnen dient zich een probleem: te veel soorten.

We schatten in dat 2 cupcakes per persoon ruim voldoende moet zijn en dan beginnen we aan een ingewikkelde dobbelactie. Ik eindig uiteindelijk met een double chocolate en een raspberry vanilla cupcake, Costa mag later de raspberry chocolate en de raspberry coconut vanilla cupcake oppeuzelen. .

De route naar Kubota Garden verloopt zonder incidenten. Wat zou er ook kunnen gebeuren. De Kubota Garden ligt tussen het vliegveld en downtown in een niet al te best deel. Borden op de parkeerplaats waarschuwen dan ook voor het niet achterlaten van waardevolle spullen. Met dat in gedachten pak ik de dobbelsteen bij me. .

Het park is een fijne oase van rust. Wie ooit in Seattle is en de rust op wil zoeken, kan slechtere plekken uitkiezen. De cupcakes smaken trouwens prima. .

Dan is het tijd om de trouwe Mitsubishi Eclipse Spider in te leveren. Via een tankstation rijden we naar SeaTac Airport en leveren onze feloranje bolide in bij de verhuur. Wat begon als een twijfelachtige relatie, is geëindigd in respect na een rit van bijna 3600 mijl:



We zullen de Eclipse missen. .

Aangezien we erg vroeg zijn, verloopt het inchecken zeer voorspoedig. Costa loopt zonder incidenten door de security. Ik word echter staande gehouden. . De scanner ziet een vreemd object in m'n tas en de dame van security vraagt me m'n tas te openen. Om welk object gaat het, informeer ik. A cube shaped object, is het antwoord. Na een nauwgezette bestudering van de dobbelsteen mag ik doorlopen. .

Van de main terminal moeten we met de trein naar de S-gates. Een ritje van een minuut of 5. Daar aangekomen, nemen we plaats op een paar stoelen. Dan realiseer ik me dat we iets zijn vergeten uit de auto: de cd-mappen! Gelukkig hebben we tijd zat om nog even terug te gaan naar de verhuurder. Maar wie van ons gaat? Gelukkig hebben we de dobbelsteen langs de security kunnen krijgen om deze beslissing te nemen:

Even: Costa regelt het.
Oneven: Ik kan weer langs de douane.

Een 3. .

Ik laat Costa alleen achter in de vertrekhal:



Het kost me bijna een uur om weer bij de verhuurder te komen en uit te leggen wat er aan de hand is. De Eclipse is net schoongemaakt en zij hebben niets gevonden, maar ik mag wel even kijken.

De schoonmakers verstaan hun vak kennelijk niet al te goed. Ik vind snoep, de cd-mappen en uit de stereo komen de eerste cd's. Maar niet allemaal. Het lukt me niet om alle cd's uit dat $#%&#-ding te krijgen. Geïrriteerd moet ik het erbij laten zitten, want de tijd begint te dringen. De volgende bestuurders van de Eclipse zullen veel plezier beleven aan Thin Lizzy, Me First & The Gimme Gimme's en de tweede cd van The Ultimate Funk Collection. .

Bij de security word ik herkend door de dame:
You again?
Yes, I always double check. .
Ze kan er gelukkig om lachen.

De vluchten terug naar Londen en verder naar Amsterdam verlopen voorspoedig. Op naar het welkomstcomité!

Door de douane zie ik m'n ouders, de vriendin van Costa en een FOK!ster met een geweldig spandoek: Welkom thuis dobbelsteen-avonturiers!

.

In het volgende verslag: Niets meer. Het is op, over, uit, fini, Schluss en done.

[ Bericht 45% gewijzigd door UIO_AMS op 03-05-2014 12:01:48 ]

Nog een laatste stukje en een soort van slotconclusie. En ik moet nog steeds het souvenir afgeven. .

quote:

Op donderdag 21 juni 2012 18:45 schreef Skaai het volgende:
Ooooh die chocoladetaart. .

Dat notitieblokje van olifantenstront he, ruikt dat nou? Dat was het eerste wat in me op kwam eigenlijk

En hoe heet de receptioniste, heeft ze nog toegegeven aan jullie charmes?

2 Fijne stukjes om te lezen, ik begin een beetje sip te worden van de gedachte dat het bijna voorbij is .

Je merkt helemaal niets aan dat notitieblokje. En nee, ze was totaal gevoelloos voor onze charmes.

quote:

Op zondag 1 juli 2012 11:36 schreef komrad het volgende:
yay nieuwe verslagen

En hopelijk komt er een vervolg, maar daar vrees ik een beetje voor gezien sommige opmerkingen het afgelopen jaar en de aankondiging van een 'slotconclusie'

Het laatste deel staat nu ook hierboven.

Velen hebben inmiddels gevraagd of er nog een vervolg aan zit te komen. Het simpele antwoord op deze vraag is nee.

We zijn met de dobbelsteen en met jullie op diverse avonturen geweest: eurolanden, europese landen en wereldwijd. Wat zou verder nog in dat rijtje passen? Niets zijn wij van mening. We hebben het hier lang over gehad, maar eigenlijk was dit gelijk wel duidelijk.

Daarnaast hebben we nu allebei een vriendin en de weinige tijd die we vrij kunnen nemen, willen we met onze vriendinnen doorbrengen. We zijn overigens na dit avontuur wel op dobbeldate geweest met de vriendinnen en hoe leuk dat ook was, zij zijn duidelijk geen dobbelpersonen. .

Het is goed zo. .

[ Bericht 1% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 12:44:04 ]

Het is ook gewoon een goed boek. Aanrader.

Ondertussen is er iets mis met de foto's van een aantal verslagen. Daar moet ik nog wat aan doen, zodat het complete verslag ook echt weer compleet is.

Vooruitlopend op de conclusies kan ik al wel één levensles die wij geleerd hebben aan jullie meegeven:

Het uit handen geven van de controle heeft iets bevrijdends. Jezelf overgeven aan het lot, of in dit geval de dobbelsteen, maakt het dat je zaken moet accepteren zoals ze zijn. En dat is over het algemeen heel geruststellend gebleken. Accepteren en loslaten dus.

Wat nemen jullie mee uit onze avonturen?