Kapot van binnen zijn.

Veel mensen weten al wie ik ben, maar voor de mensen die mij nog niet kennen.

Ik ben Fred, 23 jaar, ik heb austisme, pdd-nos en als ik met mijn moeder bewijzen van spreken al de straat uit reden, hadden we al bonje, ook het contact met haar is alweer 4 jaar verwaterd.
De rest van de familie hebben geen behoefte in mij, in hun leven, en ik andersom ook maar weinig.

Mijn vriendin, waarmee het precies 12 maanden mee uit is nu, was dus het enigste wat ik had.. De enigste in deze wereld die het erg vond, als het slecht met mij ging.. Die van me hield oprecht, en die gewoon alles was, mijn prinses, mijn lievie, mijn alles was ze...

Ik ben dus altijd ZO BANG geweest haar kwijt te raken gedurende onze gehele relatie, dat ik haar te veel heb geclaimd, en dat is de rede dat ze juist weg is uit mijn leven.....
Ook heb ik vreselijke dingen gezegd, maar zij had bordeliner, dus het was ook ontzettend moeilijk om met haar te leven afijn.

Ik ben toen in een hele hevige depressie beland, ik was echt een beetje gek in de koppe geworden, liep scheeuwend snachts door de polder, en ik scheeuwde waarom heb je mij verlaten, je bent mijn alles, en ik doe alles voor je wat ik wil.....

Ik kon het natuurlijk niet zeggen, aangezien ik ook al een straatverbod heb, en die meerdere malen heb overtreden en dat ook heel veel psygische rompslomp gaf, politie etc.

Ik ben heftig depressief geweest, ze was echt zo ontzettend alles voor mij.
Ik lees nog elke dag de 200 berichten door, die ik op word allemaal bij elkaar heb gezet, en ze elke dag weer lees.. die warme berichten, en elke dag met tranen in mijn ogen en een rode kop van het huilen die berichten lezen.

Ja ik moet er mee stoppen, want ik blijf in die spiraal ik weet het, maar ermee stoppen geeft gewoon die angst, en het besef dat ik door moet leven kan ik maar niet verdragen...

Het is precies 12 maanden geleden... En ik ben echt een zinkend schip, een wrak..
Elke dag dringt het erger tot mij door, dat ze echt NOOIT meer in mijn leven zou komen, en elke dag doet dat meer pijn....
EN HET LEVEN IS AL ZO KORT!!!!! en in dat stukje leven... komt ze nooit meer in voor... alleen op foto's en berichten en in mijn hoofd.......
Het leven is zo kort, en ze komt nooit meer terug, en de tijd tikt maar door, en door.. en ik word ouder, en ze komt gewoon niet meer terug.. nooit meer.
Dit is zo'n angstwekkende gedachte, ik ben echt gesloopt..

vandaag precies12 maanden uit... Ik ben benieuwd of mijn meisje ook nog op deze dag aan mij denkt.... Zoveel vragen heb ik, zoveel verdriet.

Nu heb ik aan jullie wat vragen:

Wat was jou ergste liefdesverdriet, en hoe ging je ermee om, en wat voor gekke dingen heb je allemaal gedaan?

Hoe lang duurde je relatie, en voel je ook die angst, dat ze nooit meer in dit leven terug komt? Zo zonde.. want als ik dood ben, dan kan het niet meer........

Bedankt voor jullie reacties en eventuele steun, en het beantwoorden van de vragen.

Gr, Fred.

quote:

Op maandag 18 juni 2012 21:08 schreef Rekkie het volgende:
Dit lijkt me meer iets voor R&P

Nee, ik wil het graag hier kwijt, omdat ik daar al vaak dit soort dingen heb gepost, en ze mij misschien al zat zijn, ze hebben mij daar al tips gegeven, dat ik bv. op een sportclub moet gaan etc.

quote:

Op maandag 18 juni 2012 21:10 schreef Scuidward het volgende:
Kom op, je bent 23. De wereld vergaat niet, als je alle energie die je nu in je ex steekt in andere dingen steekt kijk je hier over een jaar wellicht heel anders op terug.

Ik hoop het, alleen ik kan het echt zo ontzettend moeilijk loslaten, voor haar is het natuurlijk definitief maar als ik stop met onze foto's te bekijken, etc. dan voelt bij mij heel erg de angst.. dat ze echt geschiedenis is, voorgoed.. en die gedachte en dat gevoel erbij is zo hefig, ik weet het allemaal niet meer jongens, in mijn gedachte zit ook niet echt logica, alleen ik weet wel dat zij het enigste was, die echt daadwerkelijk bezorgd was hoe het met mij ging, ik heb nu niemand meer, die vraagt hoe het met me is, en met wie ik dingen kan delen... en ik wil het ook niet met anderen delen, alleen met haar..

quote:

Op maandag 18 juni 2012 21:15 schreef muhahaha het volgende:

[..]

Je zoekt een jaar na dato de foto's nog steeds op? Op die manier blijf je er juist in zitten.

Omdat dit de enigste momenten zijn geweest, waar ik echt gelukkig was.
En die momenten zijn mij zo ontzettend dierbaar, en elke zoen met haar staat geschreven in mijn hart.

Het enigste meisje en eigenlijk de enigste persoon die echt benieuwd was elke dag hoe het was..
Ik heb nu niemand.. behalve mijn werk. Maar daar klikt het met de meeste ook niet, omdat ze hele anderen dingen intressant vinden. bv. films kijken, en ik heb weinig interesses als ik eerlijk ben..

quote:

Op maandag 18 juni 2012 21:15 schreef Scuidward het volgende:

[..]

Die instelling moet je dus veranderen. Foto's zijn momentopnames en zeggen niks over de problemen waardoor het destijds uit is gegaan. Het kan heftig zijn maar loslaten is toch echt de eerste stap. Het is logisch dat een vriendin geinterreseerd is in hetgeen je doet maar daar kan een eventuele toekomstige vriendin natuurlijk ook een rol in spelen. En die vind je op deze manier niet en als deze dame nog interesse heeft dan komt ze wel naar jou toe. Maar dat heeft ze niet gedaan en ik denk niet dat ze nog vaak naar de foto's kijkt.

Het is hard, maar het kost je gewoon ontzettend veel energie en dat is zonde.

Met deze reactie sla je de spijker op zijn kop, ik heb hem in word gekopiert, en als het even moeilijk gaat lees ik je berichtje weer, ontzettend bedankt voor je steun!!
Ik durf niet te zeggen dat ik het daadwerkelijk kan, maar ik ga mijn best doen!