Mediamarkt

Vandaag, 12 juni, wilde ik een leuk cadeau voor mijn vriendin te kopen in het kader van het aankomende 'we-zijn-een-jaar-samen '-moment. Na veel wikken en wegen had ik besloten te kiezen voor iets nuttigs, iets waardoor ze altijd aan mij zou kunnen denken, maar tegelijkertijd ook echt iets aan heeft. Een tosti-ijzer dus.

De Mediamarkt in Amsterdam ligt toevallig op de route van universiteit -->kamer, dus het leek mij in deze drukke periode vol tentamen- en paperstress handig om bij de Mediamarkt langs te gaan om daar een mooi tosti-apparaat voor mijn lieftallige vriendin te kopen.

WAT EEN GODVERGETEN KANKERWINKEL .

Kom ik binnen, staan daar kluisjes voor tassen. Omdat ik dacht dat dat vooral voor paupers die zich urenlang willen laten inpalmen door 16-jarige kneuzen die ze een veel te grote tv willen aansmeren was liep ik door naar binnen, waar ik meteen werd gestopt door een bewaker. "Tas in kluis", wist deze uit te kermen, ik vroeg of hij daar dan een muntje voor had, nou dat kon dan nog wel.

Vervolgens sta je daar dan, de mediamarkt. Een enorme sfeerloze ruimte waar de totale schijt in de samenleving weet samen te hokken in al hun materialistische koopdrang. Een plattegrond was in geen velden of wegen te bekennen, dus op goed geluk ging ik maar met de roltrap (gewone trap leek er niet te zijn) naar boven. Eenmaal daar wist ik de keukenapparaten te vinden. Tien minuten heb ik daar staan twijfelen, zonder ook maar enig advies aangeboden te krijgen van iemand in de buurt. Tja, een tosti-ijzer is dan toch minder interessant dan een 6000" LCD-TV, blijkt. Na vervolgens een keuze gemaakt te hebben voor een prachtig tosti-ijzer/wafelmaker/grillapparaat, waarvan ik hoop dat hij minder gammel is dan het voorbeeld dat er stond, ging ik weer naar beneden, op zoek naar de kassa. Bij de kassa ging het redelijk soepel, ik vroeg de jonge bepuiste kassamedewerker of hij het ook voor me kon inpakken. "Ik heb namelijk wel een vriendin", zei ik. Gniepig lachend wees hij me op de inpaktafel enkele meters verderop.

De inpaktafel was de volgende hel. Vol enthousiasme pakte ik een groot stuk papier, om daar de doos mee in te pakken. Vol enthousiasme pakte ik ook een te groot stuk papier, zoals ik altijd doe, zodat ik het er sowieso in krijg en het te grote stuk eraf kan knippen zodat het een mooi strak cadeautje wordt. Dromerig ging ik op zoek naar de schaar. Deze bleek er niet te zijn, mocht niet van de bewaker. Vol ongeloof ging ik verder met het inpakken van het cadeautje, dat er totaal niet meer uitzag door het enorme stuk papier.

Met de doos liep ik verder naar de uitgang, nergens had iemand mij een tasje aangeboden. Bij een of andere servicebalie kon ik dan nog net een tasje krijgen, ik haalde m'n tas uit de kluis, en verliet deze godverlaten kutwinkel.

Mediamarkt, nooit meer.

quote:

Op woensdag 13 juni 2012 00:01 schreef Biogarde het volgende:
Ik ben er toevallig een week of anderhalf geleden geweest. Beneden kom je binnen in de multimedia. Mij leek het dan logisch, roltrap op is wit en bruingoed. Common sense, heb je geen plattegrond voor nodig.

En neem je meisje mee naar een film of koop een ringetje. Een tostiapparaat

Alle haters op het tosti-apparaat: ik neem haar ook mee uit eten.

quote:

Op woensdag 13 juni 2012 00:00 schreef Dennis101 het volgende:
Ik verwachte een serieuze klacht over slechte medewerkers of kapotte producten, maar dit is gewoon zielig gejank van iemand die geen verkoper durft aan te spreken

Iemand niet aanspreken die zelf al vijf minuten aan het kijken is naar iets is gewoon falen van de verkopers. Als je ergens makkelijk geld kunt binnenhalen is het bij klanten die twijfelen, zeg ik als verkoper. Verder had ik totaal geen behoefte aan advies, ik vind het matig dat niemand me aansprak.