R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Net alles gelezen.
Je vader was een taaie, maar soms is er tegen kanker niet meer op te knokken.
Gecondoleerd met het verlies van je vader en heel veel sterkte.
Je vader was een taaie, maar soms is er tegen kanker niet meer op te knokken.
Gecondoleerd met het verlies van je vader en heel veel sterkte.
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan.
Dat klinkt helemaal niet erg, beter een nog waardig afscheid dan als een kasplantje je laatste maanden/weken/dagen door te brengen.quote:Op zondag 22 juli 2012 08:58 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Ik wilde het toen niet toegeven. Omdat je ergens toch gelooft in dat mirakel. Maar uiteindelijk had je gelijk dat het slechts een kortstondige opleving was. (Maar dat heeft hij dan toch nog gehad) In feite was die opleving op zich, al een half-mirakel. Hij heeft na zijn doodsverklaring, het toch nog een dikke maand kunnen rekken én buiten de laatste week, was zijn levenskwaliteit tevens ook nog menswaardig.
Opmerking ivm euthanasie. Omdat zijn delirium door medicijnen veroorzaakt werd, heeft hij achteraf toch nog de papieren voor euthanasie kunnen tekenen. Daar ben ik wel blij om. Want anders had hij daar nog maanden kunnen liggen, continue naar zijn adem sleuren. Daar had niemand nog beter van geworden.
Uiteindelijk is mijn vader gestorven door morfine en vergif in zijn bloedbanen te pompen. Zijn hart was ondanks drie hartaanvallen nog véél te sterk dus hij kon daar nog maanden liggen creperen in feite. Maar ja, hij was permanent en onomkeerbaar invalide door de mislukte operatie ivm klaplong.
Nu hebben ze dus gewoon aan mijn moeder gevraagd - toen dat er niks meer aan te doen was- ofdat ze de euthanasie procedure die mijn vader getekend had, mochten opstarten. Mijn moeder heeft toen meteen ja gezegd. En dat was volgens mij de juiste beslissing voor mijn vader, hoe erg dat dit ook mag klinken.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Afscheid aan mijn vader
1944-2012
Mijn liefste vader, ter herinnering
Ik belde mijn vader op, op zijn mobieltje. Hij neemt niet op. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik wandel zijn huis binnen. Ik zet mij in zijn zetel. Ik roep zijn naam. Ik hoor niets. Ik wandel door zijn tuin. Ik roep zijn naam. Maar al wat ik hoor is stilte. Ik wandel naar zijn stoel vanwaar hij naar mij keek als ik het gras voor hem afreed. Ik schreeuw zijn naam. Plots haar ik gekraak. Er is blijkbaar iemand in huis. Ik roep: Vader!!! Maar niemand antwoord. Ik ga naar de keuken en zet mij in zijn stoel. Ik staar naar boven. Maar er is niemand.
Ik zie zijn pet liggen. Ik trek die over mijn hoofd. Zijn horloge. Die doe ik aan en ik kijk naar het uur. Ik zie zijn laatste splinternieuwe jas hangen. Ik trek die aan. Verbazend genoeg past die jas terwijl een jas van hem mij NOOIT past. Heeft hij bewust mijn maat gekozen beseffende dat hij er niet meer ging zijn en wilde hij dat ik dat jasje zou hebben? Evenwel het is en blijft gewoon stil aan de andere kant. Er is niemand meer om tegen té praten.
Nu ben IK de spreekbuis. Mijn moeder vraagt raad aan mij,want mijn vader is er niet meer. Toekomstige kinderen zullen raad vragen aan mij. Want ik kan het niet meer vragen aan mijn vader. Zelf hoor ik echter enkel nog de stilte en ik begin het te beseffen: Mijn vader is niet meer. En zal er ook nooit meer zijn.
1944-2012
Mijn liefste vader, ter herinnering
Ik belde mijn vader op, op zijn mobieltje. Hij neemt niet op. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik wandel zijn huis binnen. Ik zet mij in zijn zetel. Ik roep zijn naam. Ik hoor niets. Ik wandel door zijn tuin. Ik roep zijn naam. Maar al wat ik hoor is stilte. Ik wandel naar zijn stoel vanwaar hij naar mij keek als ik het gras voor hem afreed. Ik schreeuw zijn naam. Plots haar ik gekraak. Er is blijkbaar iemand in huis. Ik roep: Vader!!! Maar niemand antwoord. Ik ga naar de keuken en zet mij in zijn stoel. Ik staar naar boven. Maar er is niemand.
Ik zie zijn pet liggen. Ik trek die over mijn hoofd. Zijn horloge. Die doe ik aan en ik kijk naar het uur. Ik zie zijn laatste splinternieuwe jas hangen. Ik trek die aan. Verbazend genoeg past die jas terwijl een jas van hem mij NOOIT past. Heeft hij bewust mijn maat gekozen beseffende dat hij er niet meer ging zijn en wilde hij dat ik dat jasje zou hebben? Evenwel het is en blijft gewoon stil aan de andere kant. Er is niemand meer om tegen té praten.
Nu ben IK de spreekbuis. Mijn moeder vraagt raad aan mij,want mijn vader is er niet meer. Toekomstige kinderen zullen raad vragen aan mij. Want ik kan het niet meer vragen aan mijn vader. Zelf hoor ik echter enkel nog de stilte en ik begin het te beseffen: Mijn vader is niet meer. En zal er ook nooit meer zijn.
Je vader missen...
Toen ik moeder werd, slechts enkele jaren nadat mijn vader was overleden. Toen mistte ik hem het meest. Ik had hem zo graag mijn prachtige dochter willen laten zien en kennen. En omgekeerd, zou ik het zo graag hebben gewild, dat ze hem had gekend.
Ik wens je heel veel sterkte met het proces van afscheid nemen, maar nog meer wens ik je mooie herinneringen toe.
Toen ik moeder werd, slechts enkele jaren nadat mijn vader was overleden. Toen mistte ik hem het meest. Ik had hem zo graag mijn prachtige dochter willen laten zien en kennen. En omgekeerd, zou ik het zo graag hebben gewild, dat ze hem had gekend.
Ik wens je heel veel sterkte met het proces van afscheid nemen, maar nog meer wens ik je mooie herinneringen toe.
Nooit fijn om zulke berichten te lezen en pijnlijk om het mee te maken. Gecondoleerd en heel erg veel sterkte!
[ Bericht 16% gewijzigd door #ANONIEM op 15-08-2012 23:26:33 ]
[ Bericht 16% gewijzigd door #ANONIEM op 15-08-2012 23:26:33 ]
Het is bijna 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden. Ik heb nog altijd last om voort te leven. Ik ben door mijn ouders en grootouders (langs moederskant - die langs vaderskant heb ik amper gekend) opgevoed en ik heb 37 jaar van mijn leven deze 4 prachtige mensen onder mij mogen hebben.
In juli 2012 is mijn vader overleden. In mei 2013 mijn grootvader en in juni 2013 mijn grootmoeder. Ik heb dan wel mijn vrouw nog en mijn moeder, maar op minder dan een jaar plots 3 van de 5 belangrijkste personen uit mijn leven verliezen is echt hard.
Vroeger als ik moest gaan werken en ik had last om rond 6 uur op te staan. Dan had ik daar een zeer goed trukje voor (alle dacht ik). Ik dacht: Mijn vader die is al om 4 uur naar zijn werk gereden dus als hij het kan, dan kan ik het ook! Hierdoor sprong ik steeds opgewekt het bed uit en kon ik de ganse dag daarop teren.
Maar wat blijkt nu? De klok tikt 6u en ik denk: waarom opstaan? Vader staat ook niet op. In tegendeel hij slaapt nu gewoon voor eeuwig. 7u - 8u - eindelijk ik sta op. Echt motiverend is dat niet meer want zo moet ik laat doorwerken en ben ik 's avonds ook weer moe. En eerlijk? Ik kan sinds 2 jaar maar de helft van de snelheid werken als daarvoor, omdat de goesting er precies sindsdien niet meer is.
Ik heb er soms echt geen zin meer in. Werken interesseert me niet meer. En voor de kindjes moet ik het ook niet doen, die heb ik niet. Dus voor wie of wat? Ik kan het dus gewoon echt geen plaats geven .. zelfs 2 jaar later nog steeds niet ..
[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 11-06-2014 19:09:48 ]
In juli 2012 is mijn vader overleden. In mei 2013 mijn grootvader en in juni 2013 mijn grootmoeder. Ik heb dan wel mijn vrouw nog en mijn moeder, maar op minder dan een jaar plots 3 van de 5 belangrijkste personen uit mijn leven verliezen is echt hard.
Vroeger als ik moest gaan werken en ik had last om rond 6 uur op te staan. Dan had ik daar een zeer goed trukje voor (alle dacht ik). Ik dacht: Mijn vader die is al om 4 uur naar zijn werk gereden dus als hij het kan, dan kan ik het ook! Hierdoor sprong ik steeds opgewekt het bed uit en kon ik de ganse dag daarop teren.
Maar wat blijkt nu? De klok tikt 6u en ik denk: waarom opstaan? Vader staat ook niet op. In tegendeel hij slaapt nu gewoon voor eeuwig. 7u - 8u - eindelijk ik sta op. Echt motiverend is dat niet meer want zo moet ik laat doorwerken en ben ik 's avonds ook weer moe. En eerlijk? Ik kan sinds 2 jaar maar de helft van de snelheid werken als daarvoor, omdat de goesting er precies sindsdien niet meer is.
Ik heb er soms echt geen zin meer in. Werken interesseert me niet meer. En voor de kindjes moet ik het ook niet doen, die heb ik niet. Dus voor wie of wat? Ik kan het dus gewoon echt geen plaats geven .. zelfs 2 jaar later nog steeds niet ..
[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 11-06-2014 19:09:48 ]
Als je bang bent dat je er zelf niet uit gaat komen, is misschien praten met een psycholoog een optie voor je? Het verlies van drie geliefden zo relatief kort na elkaar is zwaar, en sommigen doen er gewoon langer over om dat te verwerken dan anderen. Maar als je echt denkt er niet uit te kunnen komen, zoek dan (professionele) hulp, deze mensen zijn immers opgeleid om je hiermee te kunnen helpen.
In elk geval sterkte, je komt er uiteindelijk echt wel bovenop!
In elk geval sterkte, je komt er uiteindelijk echt wel bovenop!
En ik maar zeuren dat m'n pa COPD heeft in fase 4... Sterkte gozer, vooral de geestelijke achteruitgang lijkt me heel lastig om mee om te gaan.
Kijk even naar de data van de posts.quote:
En ik maar zeuren dat m'n pa COPD heeft in fase 4... Sterkte gozer, vooral de geestelijke achteruitgang lijkt me heel lastig om mee om te gaan.
The love you take is equal to the love you make.
|
|
